در حال ویرایش سفرنامه‌های فارسی حج (بخش)

==سفرنامه‌های نیمه سده چهاردهم و پانزدهم قمری==
در بیشتر سفرنامه‌های دوره پهلوی (حک:1304-1357ش.) مضامین انتقادی غلبه دارد و آسیب‌ها و خطاها به وهابیت، استعمار و غرب، سیاستمداران و یا متولیان حج کشورها نسبت داده می‌شود.<ref>. حج در ادب فارسی، ص178-179.</ref>

از سفرنامه‌هایی که عالمان شیعه در این دوره نوشته‌اند؛ از جمله سفرنامه حج سید محمود طالقانی، [[به سوی خدا می‌رویم|به سوی خدا می رویم]] در سال1331 شمسی و [[سفرنامه حج آیت‌الله صافی گلپایگانی]] که در آنها توجه ویژه بر وحدت اسلامی<ref>بسوی خدا می رویم، ص203 -204، 292؛ سفرنامه حج،صافی گلپایگانی، ص 171</ref> شده است.

برخی روشنفکران مسلمان نیز با رفتن به سفر حج و نگارش سفرنامه به مسائل جهان اسلام توجه نشان دادند. از این میان نقدهای جلال آل احمد در [[خسی در میقات]] از  سیاست و استعمار، قابل توجه‌اند.<ref>خسی در میقات، ص91، 100 و 126.</ref>

در سفرنامه‌هایی مانند [[سفرنامه حج و راهنمای حاج (کتاب)|سفرنامه حج و راهنمای حاج]] نوشته حسین ذوالقدر شجاعی(1334ش) به جنبه آموزشی سفرنامه برای دیگر زائران اهمیت داده اند.<ref>سفرنامه حج و راهنمای حجاج، ص1-2 و 13.</ref>در نمونه هایی مانند [[با من به خانه خدا بیایید]] نوشته محمدرضا خلیلی در سال 1340ش.<ref>با من به خانه خدا بیایید، ص79-88، 134-138.</ref> و [[ای قوم به حج رفته]] نوشته جواد مجابی در سال1351؛<ref>ای قوم به حج رفته، ص33، 47-48 و 55-58.</ref> حج نامه علی نقی منزوی(1352ش.)<ref>نک. کاوه، ش47 – 48، ص60 – 62«حجنامه».</ref> و [[سعی هاجر]] نوشته شکوه میرزادگی<ref>سعی هاجر، ص82-83.</ref> لحن و بیان نقدگونه بر گزارش غلبه دارد. 

کثرت سفرنامه نویسی در چهار دهه بعد از پیروزی [[انقلاب اسلامی]] ایران،<ref>نک. کتابشناسی حج و زیارت، ص155-245.</ref> تابعی از کثرت حج‌گزاران و عمره گزاران، گسترش آموزش عمومی و توجه نهادهای دولتی به رواج مسائل دینی است.{{مدرک}} در این دوره سفرنامه‌های متعدد از منظرهای مختلف نگاشته شده که گاه شامل دلنوشته‌ها و بیان احساسات معنوی زائر است و گاهی شامل گزارش وقایع و تجربیات سفر یا اشارات سیاسی و اجتماعی یا بیان اسرار عرفانی حج است.{{مدرک}}