در حال ویرایش قیام امام حسین(ع) (بخش)

== اجبار به توقف در کربلا ==
با استقرار عبيدالله بن زياد در کوفه، نظارت بر راه‌هاي ورود و خروج اين شهر افزايش يافت. وي حصين بن تميم طهوي را، با سپاهي، به قادسيه فرستاد. حصين، حر بن يزيد رياحي را با هزار تن به مقابله امام حسین(ع) اعزام کرد و به او دستور داد تا همراه با کاروان حرکت کرده، اجازه بازگشت به ايشان ندهد.<ref>. الطبقات الکبري، الخامسه، ج1، ص463-464.</ref> حر، امام را به ادامه مسير و در نهايت، به دستور حاکم کوفه، به توقف در جايي دور از آبادي واداشت و بدين ترتيب امام حسین(ع) در منطقه‌اي به نام کربلا توقف کرد.<ref>. انساب الاشراف، ج3، ص380-381؛ الاخبار الطوال، ص249-252؛ تاريخ الطبري، ج5، ص402-403 و 409؛ الارشاد، ج2، ص80.</ref> حاکم کوفه، عمر بن سعد بن ابي‌وقاص را با چهار هزار تن به مقابله با امام فرستاد و به او دستور داد راه دسترسي کاروان را به آب فرات ببندد.<ref>. انساب الاشراف، ج3، ص385؛ الاخبار الطوال، ص253.</ref>

=== عاشورا ===
در روزهايي که کاروان امام حسين در کربلا بودند، ميان فرستادگان عبيدالله بن زياد با امام حسین(ع) و نيز ميان عمر بن سعد و آن حضرت مذاکراتي صورت گرفت. امام، ضمن ياد‌آوري دعوت کوفيان از او، از آنان خواست تا بگذارند به راه خود ادامه دهد يا به حجاز بازگردد. اما عبيدالله بن زياد اصرار داشت که امام بايد با يزيد بيعت کند.<ref>. الاخبار الطوال، ص254؛ الفتوح، ج5، ص87؛ الارشاد، ج2، ص85-86.</ref> جنگ در روز دهم محرم، با تيراندازي سپاهيان کوفه، شروع شد و با شهادت همه ياران امام و خود آن حضرت، در بعد از ظهر روز عاشورا، به پايان رسيد.