در حال ویرایش مسجد عمران بن شاهین (بخش)

==تاریخچه==
[[پرونده:مسجد عمران بن شاهین۳.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی مسجد.]]
این مسجد، از قدیمی‌ترین مسجدهای نجف است و به عمران بن شاهین (م.۳۶۹ق)، از حاکمان عصر [[آل بویه]]، و از امیران جنوب [[عراق]]، در سده چهارم قمری منسوب است.<ref>موسوعة العتبات المقدسه، ج۷، ص۱۰۸؛ حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص۱۰۴.</ref>

اين مكان قبلا با يك ديوار بلند از حرم و اطراف ضريح جدا بود. در سال ١٢١٣ق. به دليل فضاى كوچك اطراف ضريح و سختى زيارت براى زائران، طرح الحاق مسجد به [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]] از سوى [[سيد مهدى شهرستانى]] (١١٣٠-١٢١۶ق) مطرح شد، اما با مخالفت ملاعثمان، مفتى عثمانى [[كربلا]] كه در آن مسجد اقامه نماز مى‌كرد مواجه شد. شهرستانى با مشورت و موافقت عالم بزرگ كربلا [[سيد مهدى طباطبايى]] و همكارى كليددار حرم، مخفيانه و شبانه، دستور تخريب ديوار حائل ميان مسجد و حرم را داد كه با برداشته شدن اين ديوار، فضاى مسجد به رواق شمالى حرم ملحق گرديد. مفتى شهر، به مراد بيگ، حاكم كربلا شكايت برد و سلطان عثمانى نيز هيئتى را براى رسيدگى اعزام كرد. سرانجام اين ماجرا به مصالحه انجاميد و سيد مهدى شهرستانى، مسجدى را در بخش شرقى صحن به مفتى كربلا سپرد.<ref name=":6">حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص۱۰۴.</ref>

به باور [[محمد حرزالدین|محمد حرزالدين]]، این مسجد، در ديگرى رو به صحن داشت، که پس از خاكسپارى [[سيد محمد كاظم يزدى]] (م.۱۳۳۷ق) بسته شد. اثر اين در، از طرف درونى مسجد قابل ملاحظه است.<ref name=":5" /> دیگران نیز به این در، پس از مسدود شدن آن اشاره کرده‌اند.<ref name=":4" /> برخی، از در دوم مسجد تا زمانی که برداشته نشده ولی متروک بوده گزارش کرده‌اند.<ref>حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص۱۰۴؛ به نقل از آثار شيعه الاماميه، ص١٢٧.</ref>

در سال 1369ق. با توسعه راهرو باب الطوسی، بخشی از رواق یا مسجد عمران به راهرو ملحق شد.<ref name=":5" />

پروژه بازسازى مسجد عمران بن شاهين، در اوايل ذى‌القعده 1428ق. (نوامبر 2007م) آغاز شد. طى مراحل پروژه، سازه هاى اساسى مسجد با بتون ريزى در زير آنها و با گذاشتن تير آهن براى ديوارها و سقف، استحكام يافتند.<ref name=":5" />

در دوره [[بنی عثمان|عثمانى‌ها]] (ح.۱۲۹۹-۱۹۲۲م) نخستين مفتى و قاضى سنى حنفى مذهب در آن نماز مى‌خواند. گويا شيخ عبدالله سُوِيدى نخستين كسى است كه به سال ١١۴۵ق. در آن نماز برپا كرده است.<ref name=":6" />