در حال ویرایش موصل (بخش)

==موصل در زمان امیر مؤمنان==
[[حضرت علی(ع)]] از سال 35 هجری که زمامدار مسلمین را عهده‌دار گردید، کوفه را مرکز خلافت خود قرار داد. چهار منطقه مرکز کوفه به حساب می‌آمد: حلوان، ماسبذان، قرقیسیا و موصل که چهارمی اهمیت سوق‌الجیشی داشت؛ زیرا موصل از یک طرف با مرکز حکومت غاصبانه معاویه یعنی شام هم‌مرز بود و از سوی دیگر با قلمرو رومیان مرز مشترک داشت.

از این جهت امیر مؤمنان(ع) تصمیم گرفت فردی لایق، کاردان و مورد اطمینان را بر این ناحیه بگمارد. این شخص [[سعد بن مسعود ثقفی]] از یاران آن امام همام بود.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص201؛ انساب الاشراف، بلاذری، ج2، ص158؛ معصوم دوم، جواد فاضل، ج2، ص93؛ سیمای کارگزاران علی بن ابی‌طالب، ج1، ص272.</ref> [[مالک اشتر]] نیز مدتی از جانب امیر مومنان(ع) کارگزار منطقه جزیره واقع در شمال عراق از جمله موصل بود.

مالک اشتر به عنوان استاندار این قلمرو وسیع و حساس مشغول انجام وظیفه بود تا آن‌‌که کار بر [[محمد بن ابی‌بکر]] در [[مصر]] دشوار گردید و از این روی حضرت علی(ع) نامه‌ای به مالک نوشت و از او خواست تا فرد مطمئنی را جانشین خود کرده و به کوفه بازگردد. مالک طبق دستور حضرت عمل کرد و «[[شبیب بن عامر ازدی]]» را جانشین خود در جزیره و موصل قرار داد.

او مشغول خدمت در این مسئولیت گردید تا این‌که متوجه شد «[[عبدالرحمن بن قباث]]» از سوی معاویه به سرزمین موصل حمله کرده است. از این روی با همکاری [[کمیل بن زیاد]] نیروهای ابن‌‌قباث را دچار هزیمت نمود و از سرحدّات حضرت علی(ع) بیرون راند و برای این‌که معاویه بار دیگر به فکر حمله به جزیره نیفتد، به سرحدّات شام یورش برد تا به بعلبک (از توابع [[لبنان]]) رسید؛ سپس بازگشت و به رقّه حمله بُرد و قوای معاویه را درهم کوبید. این حمله موفقیت‌آمیز موجب شد که حضرت علی(ع) درباره‌اش بفرماید: «خداوند شبیب را رحمت کند؛ زیرا تهاجمی را دور کرد و خیلی زود پیروزی را به ارمغان آورد». <ref>پیکار صفین، ص26-27؛ اخبار الطوال، دینوری، ص154؛ بحارالانوار، ج32، ص358؛ شرح نهج‌‌البلاغه، ابن ابی‌‌الحدید، ج6، ص74؛ الکامل فی التاریخ، ج4 ص199؛ انساب الاشراف، ج2، ص475.</ref>