در حال ویرایش موصل (بخش)

==صف‌آرایی سپاه مختار و امویان==
پس از حماسه عاشورا، شهادت [[امام حسین(ع)]] و استیلای [[بنی‌‌امیه]]، در میان مسلمانان نفرتی نسبت به امویان شکل گرفت. گروهی از اهالی کوفه که وقایع کربلا آنان را غمگین ساخته بود، به گرد [[مختار بن ابی‌‌عبید ثقفی]] اجتماع کردند. او هم به داعیه خون‌خواهی امام حسین(ع) در کوفه قیام کرد و سپس به شمال عراق لشکر کشید و موصل را ضمیمه حکومت خود کرد.

[[عبدالملک بن مروان]] در سال 66 هجری با هدف استیلا بر [[حجاز]] و عراق، [[عبیدالله بن زیاد]] را فرمان داد تا به انقلاب مختار پایان دهد. ابن‌‌زیاد نیز به موصل روی آورد.

«[[یزید بن انس]]» با سه‌‌هزار نیرو از جانب مختار ماموریت یافت تا این فتنه را خاموش کند. ارتش او در موصل اردو زد و بدون لحظه‌ای درنگ به آرایش نظامی پرداخت و پیش از طلوع آفتاب با قوای ابن‌‌زیاد درگیر شد. در این نبرد سپاه شام قلع و قمع گردید و مقرّ فرماندهی آنان تصرف شد. یزید بن انس در عصر روز سوم نبرد، درگذشت و نیروهای تحت امر ابن‌ انس تصمیم به بازگشت گرفتند. مختار که وضع را چنین دید، بلافاصله [[ابراهیم بن مالک اشتر]] را موظف کرد خود را به نیروهای یزید بن انس رسانده، آن‌ها را تحت امر خود درآورده و از همان‌‌جا به سوی دشمن حرکت کند.<ref>تاریخ طبری، ج6، ‌ص43؛ کامل ابن اثیر، ج4، ص230؛ بحار الانوار، ج45، ص373.</ref>

این بار عبیدالله بن زیاد با سپاه شام در موصل با قوای ابراهیم بن مالک اشتر روبه‌رو گردید و نبردی سخت میان دو گروه درگرفت. سرانجام نه تنها سپاه اموی دچار هزیمت گشت، بلکه عبیدالله بن زیاد، [[حصین بن نمیر]]، [[شرحبیل بن ذی‌الکلاع]] و تنی چند از اشراف فاسد شام در این نبرد به هلاکت رسیدند. ابراهیم بن اشتر به شهر نصیبین رفت و در آن‌‌جا اقامت گزید و منطقه موصل را به استیلای خود درآورد. آن‌گاه فردی را به جانشینی خود در جزیره برگزید و خود راهی کوفه شد.<ref>مروج الذهب، ج2، ص100-101؛ التنبیه والاشراف، ص291-292.</ref>