در حال ویرایش هجرت

'''هجرت''' در اسلام به خروج از سرزمین کفر به سوی سرزمین ایمان برای حفظ دین و در امان ماندن از آزار گفته می‌شود و هم به مهاجرت جغرافیایی (مانند هجرت مسلمانان به [[مدینه]]) و هم به ترک گناه و بازگشت به سوی خدا اطلاق می‌شود. قرآن در آیات متعددی بر لزوم هجرت تأکید کرده و برای مهاجران پاداش اخروی و دنیوی وعده داده است.

هجرت در تاریخ اسلام یادآور هجرت پیامبر اسلام(ص) از [[مکه]] به مدینه است که نقطه عطفی در تاریخ اسلام بود. این هجرت، زمینه‌ساز تشکیل اولین حکومت اسلامی و گسترش اسلام شد و مبدا تاریخ اسلام نیز قرار گرفت. هجرت پیامبر از مکه به مدینه با دور زدن مسیر معمول و پنهان‌شدن در [[غار ثور]] انجام شد. بازگشت به کفر پس از هجرت (تعرّب بعد الهجره) در اسلام نهی شده است.

واژه هجرت، اسم مصدر و از ریشه هجر به معنای ترک ( ضد وصل )، دور شدن و جدا شدن ،قطع رابطه و فاصله گرفتن از چیزی یا کسی است<ref>لسان العرب، ج5ص250-253.</ref>. و در اصطلاح اسلامی، خروج از دار الکفر به سوی دار الایمان یا دار الخوف به سوی دار الامن، به منظور حفظ دین و داشتن آزادی عمل بیشتر در انجام فرایض یا در امان ماندن از آزار و اذیت مشرکین و کفار است<ref>2- التاریخ القویم،ج1ص433</ref>.

مفهوم هجرت در ادبیات اسلامی، هم برای مهاجرت جغرافیایی از سرزمینی به سرزمین دیگر استفاده شده و هم از این واژه برای ترک گناه و بازگشت به سوی خدا استفاده شده است. برای نمونه در احادیثی از رسول خدا، بهترین هجرت دوری از گناه دانسته شده است.<ref>13- منتخب میزان الحکمه، ص521 ح 6343،6342 و 6341. </ref>

[[قرآن کریم]] در آیات متعددی بر اهمیت هجرت در راه خدا تأکید کرده است. در آیه ۲۱۸ سوره بقره، مؤمنان مهاجر و مجاهد، امیدوار به رحمت و آمرزش الهی معرفی شده‌اند. آیات ۹۷ و ۱۰۰ سوره نساء، سرنوشت تلخ کسانی را که با وجود توانایی، از هجرت خودداری کرده‌اند، بیان می‌کند و وعده پاداش اخروی و گسترش رزق و روزی را به مهاجران می‌دهد. آیه ۷۲ سوره انفال، مهاجران و انصار را اولیای یکدیگر می‌داند و دوستی با کسانی که هجرت نکرده‌اند را تا زمانی که هجرت نکنند، بی‌فایده می‌خواند. همچنین در آیه ۵۶ سوره عنکبوت، با اشاره به وسعت زمین خداوند، بر لزوم هجرت از محیطی که معصیت خدا در آن فراوان است، تأکید شده است. این آیات در مجموع نشان‌دهنده جایگاه رفیع هجرت به عنوان یک تکلیف شرعی و عامل نجات و پیشرفت مؤمنان است.  

== هجرت مسلمانان ==

مسلمانان در دوران ابتدایی اسلام، به دلیل فشار و آزار مشرکان مکه، دو هجرت مهم را تجربه کردند. نخستین [[هجرت به حبشه]] صورت گرفت. نجاشی، پادشاه عادل حبشه، با پذیرش مسلمانان، به آنان پناه داد و این اقدام، اولین مواجهه یک حکومت خارجی با اسلام بود که منجر به گسترش پیام آن در ورای شبه‌جزیره عربستان شد. برخی هجرت به حبشه را در دو نوبت می‌دانند به این معنا که در سال پنجم مسلمانان به حبشه هجرت کردند، سپس بازگشتند و پس از آن مجددا به حبشه رفتند.<ref>مهاجرت به حبشه، ص36</ref>

هجرت دوم به مدینه بود که نقطه عطفی در تاریخ اسلام محسوب می‌شود، با دعوت مردم یثرب (مدینه) از پیامبر(ص) آغاز شد و منجر به تشکیل اولین حکومت اسلامی و ایجاد جامعه‌ای مستقل برای مسلمانان شد.

پس از افزایش فشارهای مکیان بر مسلمانان و [[بیعت عقبه اول]] (سال 12 بعثت) و [[بیعت عقبه دوم]] (سال 13 بعثت) که گروهی از مردم [[مدینه]] به اسلام گرویدند و به دفاع از [[حضرت محمد (ص)|پیامبر اسلام(ص)]] و مسلمانان متعهد شدند<ref>السیره النبویه،ج1ص480؛ سبل الهدی،ج3ص231.</ref>. پیامبر(ص) تصمیم به مهاجرت مسلمانان از مکه به مدینه گرفت و مهاجرت مسلمانان به مکه آغاز شد. در سه ماه اول سال 14 بعثت مسلمانان دسته دسته به مدینه رفتند و میان قبایل مدنی سکونت گزیدند.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، آیتی، ص212

</ref> این مسلمانان به [[مهاجر|مهاجران]] مشهور شدند و مسلمانان مدینه لقب [[انصار]] گرفتند.

===مسیر هجرت پیامبر(ص)===

مشرکان مکه در پی شروع مهاجرت مسلمانان به مدینه، در آخر ماه صفر سال 14 بعد از [[بعثت]]، تصمیم به قتل پیامبر(ص) گرفتند.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، ص212

</ref> با اطلاع از توطئه مشرکان، پیامبر مخفیانه از مکه به قصد مدینه خارج شد.<ref>6- السیره النبویه،ج1ص482؛ انساب الاشراف،ج1 ص260</ref>برخی بر آنند که رسول خدا (ص) در شب پنجشنبه اول ماه ربیع الاول سال چهاردهم بعثت از مکه بیرون رفت<ref>7- تاریخ پیامبر اسلام (ص)،ص216.</ref> اما مَقدِسی می‌نویسد: حضرت شب دوشنبه سه روز به آخر صفر وارد غار ثور شد و پس از آن که سه روز در میان غار پنهان بود، شب پنجشنبه اول ربیع الاول از غار ثور بیرون آمد و رهسپار مدینه شد و ۱۲ روز در راه بود و از بیرون آمدن از خانه تا رسیدن به [[قبا]] و مدینه، ۱۵ روز طول کشید.<ref>8- البدء و التاریخ، ج4 ص177</ref>   

پیامبر (ص)،  برای هجرت به مدینه از مسیر معمول کاروان‌ها عبور نکرد بلکه در تاریکی هوا با راهنمایی عبدالله بن اریقط<ref>9- الهجره النبوی من خروجه من مکه،ص16</ref> از بیراهه سفر کرد. مسیر هجرت پیامبر را چنین گفته اند: مکه، [[غار ثور]]، عُسفان، اَمَج، رابغ رمل، ثنیه المره (المرار)، مدلجه حجاج، جداجد (جباجب)، ذو سلم ، عَرَج، بطن رئم (بطن ریم)، ملل و قباء بود<ref>اطلس قرآن، ص212-210. </ref>.

« تَعَرُّب بعد الهجره » یعنی بازگشت به بادیه و نزد اعراب در احادیثی از پیامبر نهی شده<ref>سیره رسول خدا،ص423</ref> و از گناهان بزرگ دانسته شده است.<ref>گناهان کبیره، ج2 ص23</ref> بدین معنا که انسان پس از قبول دین و یا حفظ دین و هجرت به مکان مناسب، باز به مکان اول بازگردد یا به مکان دیگری برود که دینش در معرض خطر قرار گیرد. همچنین گفته شده این عبارت به معنای بازگشت به جهالت و نادانی است.<ref>منتخب میزان الحکمه، ص521، ح6347 و6346</ref> در دیدگاهی شیعی از [[امام صادق(ع)]] مُتَعَرِّب بعدَ الهجره کسی است که بعد از معرفت نسبت به ولایت [[اهل بیت|اهل بیت (ع)]] از ایشان دست بکشد.<ref>1-     منتخب میزان الحکمه، ح6348.</ref> [[امام علی(ع)|امام علی (ع)]] نیز در یکی از خطبه‌های نهج البلاغه در مذمت مردم کوفه می‌فرماید: «صِرتُم بعد الهجره اعرابیا»  شما پس از هجرت، اعرابی ( بادیه نشین ) شده‌اید.<ref>نهج البلاغه، خطبه192 ص282</ref>  

* السیره النبویه، ابن هشام عبدالملک(م ۲۱۸ق)، تحقیق مصطفی السقا  و...،بیروت، دار المعرفه بی تا؛

* سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیر العباد، صالحی شامی محمد بن یوسف (م۹۴۲ ق )، تحقیق عادل احمد عبدالموجود و ...، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴؛