در حال ویرایش پوشاندن پا (بخش)

=== میزان کفاره ===
در میزان کفاره پوشاندن پا، میان فقیهان مسلمان اختلاف‌نظر است:
*کفاره پوشاندن پا در باور فقیهان امامی، [[قربانی کردن]] یک گوسفند است.<ref>جواهر الکلام، ج20، ص404؛ قواعد الاحکام، ج1، ص470؛ کشف اللثام، ج6، ص460.</ref>
*در فقه شافعی،<ref>المجموع، ج7، ص250-251.</ref>  مالکی<ref>الشرح الکبیر، ج2، ص66-67.</ref> و حنبلی<ref>المحرر فی الفقه، ج1، ص238-239.</ref> با قیاس کردن کفاره پوشاندن پا به [[کفاره حلق]] (تراشیدن سر) این دو کفاره مانند یکدیگر شمرده شده‌اند. یعنی احرام‌گزار میان قربانی کردن یک گوسفند، سه روز [[روزه]] گرفتن، یا غذا دادن به 6 مسکین مخیّر است.  در فقه حنفی، این تخییر تنها در صورت عذر و اضطرار است و اگر کسی بدون عذر و اضطرار و به صورت عمدی پای خود را بپوشاند، برای پوشاندن یک روز کامل، باید یک گوسفند کفاره دهد و برای کمتر از آن، باید [[صدقه]] بپردازد.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص186-187.</ref>
*برابر با فقه شافعی،<ref>المجموع، ج7، ص249-250، 265.</ref>  حنفی<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص126-127.</ref> و مالکی<ref>حاشیة الدسوقی، ج2، ص56.</ref> اگر احرام‌گزاری که دسترسی به نعلین ندارد و کفش یا چکمه می‌پوشد، کفش یا چکمه را بُرش یا شکاف ندهد، باید کفاره دهد. فقیهان حنبلی<ref>المغنی، ج3، ص273-274.</ref> و نیز برخی فقیهان امامی<ref>شرائع الاسلام، ج1، ص185؛ مدارک الاحکام، ج7، ص338؛ المعتمد، ج4، ص153-154.</ref>  نشکافتن کفش را موجب کفاره نمی‌دانند.
*فقیهان حنبلی<ref>المغنی، ج3، ص275.</ref> و مالکی<ref>بدایة المجتهد، ج1، ص218، 279.</ref> و بیشتر شافعیان<ref>فتح العزیز، ج7، ص453-454؛ المجموع، ج7، ص249-250.</ref> و گروهی از امامیان<ref>الخلاف، ج2، ص296؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص299.</ref> باور دارند که اگر احرام‌گزار با وجود نعلین، چکمه را برش دهد و از آن استفاده کند، کفاره بر او واجب می‌شود. حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص127؛ حاشیة رد المحتار، ج2، ص539.</ref> و برخی شافعیان<ref>فتح العزیز، ج7، ص453-454؛ المجموع، ج7، ص250.</ref> به عدم وجوب کفاره در این صورت باور دارند.
*فقیهان امامی<ref>تذکرة الفقهاء، ج7، ص300؛ شرائع الاسلام، ج1، ص185؛ تحریر الاحکام، ج2، ص30.</ref> و حنبلی<ref>المغنی، ج3، ص276.</ref> برای احرام‌گزاری که نعلین داشته باشد، ولی به سببی نتواند از آن استفاده کند، کفاره را واجب نمی‌دانند؛ چراکه وجود نعلین در این صورت مانند نبودِ آن است. بیشینه نزدیک به تمام فقیهان امامی<ref>مسالک الافهام، ج2، ص258.</ref> پوشاندن پا در صورت اضطرار، مانند نبودِ نعلین<ref>کتاب الحج، گلپایگانی، ص131.</ref> را موجب کفاره نمی‌دانند؛ ولی فقیهان حنفی<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص128؛ بدائع الصنائع، ج2، ص188.</ref> و‌ اندکی از فقیهان امامی<ref>کشف اللثام، ج5، ص383.</ref> در صورت اضطرار کفاره را واجب می‌‌شمرند.