در حال ویرایش چاووشی (بخش)

{{جعبه اطلاعات آئین‌ها
 | عنوان        =چاووشی
 | تصویر۱       = چاووش.jpg
 | زیرنویس۱     = <small>المان «چاووش»، که در میدان دروازه عراق سبزوار قرار دارد و نماد کسی است که برای زائران [[کربلا]] که از این مسیر به سمت [[عراق]] حرکت می‌کنند، چاووشی می‌خواند.</small>
 | زمان = در ایام خاص موسم [[حج]] و زیارت [[عتبات]] و [[مشهد (شهر)|مشهد الرضا]]
 | مکان = امروزه در ایستگاه‌های پروازی، چند کیلومتر بیرون شهرها و در کوی یا خیابان محل سکونت حاجی.
 | گستره = [[ایران]]
 | منشأ تاریخی  = آیین ایرانیان در سوگ سیاووش
 | اشیاء و نمادها  = بیرق
 }}
'''چاوُوشی''' رسم شعرخوانی به آواز، با [[آداب حج|آدابی]] ویژه در [[بدرقه]] و [[استقبال حاجی|استقبال]] حج‌گزاران و زائران است. درونمایه شعرها، ستایش [[حضرت محمد(ص)]]، [[امامان(ع)]]، امامزادگان و مکان‌های مرتبط با آنان است و قالب شعری آنها گوناگون بوده، بیشتر دو بیتی است.

امروزه رسم چاووشی را مدّاحان انجام می‌دهند و در ایستگاه‌های پروازی، چند کیلومتر بیرون شهرها و در کوی یا خیابان محل سکونت حاجی، به چاووشی می‌پردازند. در گذشته، این وظیفه بر عهده چاووشان بود و در مکان‌های عمومی پررفت و آمد، مانند بیرون مسجد جامع یا بازار شهرها و روستاها به چاووشی می‌پرداختند. برخی از چاووشان، مسافران را در طول سفر نیز همراهی می‌کردند و آنها را در [[آداب حج]] و زیارت نیز راهنمایی می‌کردند.

هدف از چاووشی، خبر کردن مردم از حرکت کاروان‌های زیارتی بوده و به مراسم [[بدرقه]] و [[استقبال حاجی|استقبال]] نیز شکوه بیشتری می‌داده است.

برخی، چاووشی را با رسم [[ایران|ایرانیان]] در سوگ سیاووش مرتبط دانسته‌اند. به گمان، رسم چاووشی از دوره [[صفویان|صفوی]] مرسوم شده است.