قبر سید ابواحمد موسوی: تفاوت میان نسخه‌ها
Z mohammad (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hasaninasab (بحث | مشارکتها) جز (حذف از رده:مقاله‌های در دست ویرایش ردهانبوه) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
==معرفی اجمالی ابواحمد== | ==معرفی اجمالی ابواحمد== | ||
[[سید ابواحمد حسین بن موسی موسوی|ابواحمد حسین]] بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم مرتضی بن امام موسی کاظم(ع)، پدر [[سیدرضی]] و [[سیدمرتضی]] | [[سید ابواحمد حسین بن موسی موسوی|ابواحمد حسین]] بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم مرتضی بن امام موسی کاظم(ع)، پدر [[سیدرضی]] و [[سیدمرتضی]] بوده است. او در سال 304 ه. ق به دنیا آمد و به «طاهر ذوالمناقب» ملقب گشت. او نزد خلفای بنیعباس و امرای [[آل بویه]]، منزلت بالایی داشت و از سوی آنان، پنج بار به عنوان نقیب سادات، تعیین شد. | ||
با توجه به جایگاه و موقعیتش، نقش سفیر و میانجی را میان خلفای عباسی و پادشاهان آل بویه و امیران حمدانی حلب، ایفا میکرد. زمانی که عضدالدوله به [[بغداد]] آمد، او را دستگیر کرد و با خود به قلعهای در فارس برد. اما پس از مرگ عضدالدوله، فرزندش شرف الدوله، او را آزاد کرد و با خود، به بغداد برگرداند. | با توجه به جایگاه و موقعیتش، نقش سفیر و میانجی را میان خلفای عباسی و پادشاهان آل بویه و امیران حمدانی حلب، ایفا میکرد. زمانی که عضدالدوله به [[بغداد]] آمد، او را دستگیر کرد و با خود به قلعهای در فارس برد. اما پس از مرگ عضدالدوله، فرزندش شرف الدوله، او را آزاد کرد و با خود، به بغداد برگرداند. | ||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
{{زیارتگاه‌ها و مقبره‌های عراق}} | {{زیارتگاه‌ها و مقبره‌های عراق}} | ||
[[رده:مدفونان در حرم امام حسین(ع)]] | [[رده:مدفونان در حرم امام حسین(ع)]] | ||
[[رده:مکان‌های تاریخی کربلا]] | [[رده:مکان‌های تاریخی کربلا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۴۳
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| کاربری | زیارتگاه |
| مکان | در سردابی در انتهای رواق ابراهیم مجاب، در حرم امام حسین(ع) |
| مشخصات | |
| وضعیت | غیرفعال |
قبر سید ابواحمد موسوی، از نوادگان امام موسی کاظم(ع) است که پدر سیدرضی و سیدمرتضی، در کشور عراق، در شهر کربلا در حرم امام حسین(ع) و در سردابی در انتهای رواق ابراهیم مجاب، قرار داشته که امروزه از بین رفته است.
ایشان بعد از فوت، در بغداد به خاک سپرده شد و سپس بدنش را به حرم امام حسین(ع)، منتقل کردند.
معرفی اجمالی ابواحمد[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابواحمد حسین بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم مرتضی بن امام موسی کاظم(ع)، پدر سیدرضی و سیدمرتضی بوده است. او در سال 304 ه. ق به دنیا آمد و به «طاهر ذوالمناقب» ملقب گشت. او نزد خلفای بنیعباس و امرای آل بویه، منزلت بالایی داشت و از سوی آنان، پنج بار به عنوان نقیب سادات، تعیین شد.
با توجه به جایگاه و موقعیتش، نقش سفیر و میانجی را میان خلفای عباسی و پادشاهان آل بویه و امیران حمدانی حلب، ایفا میکرد. زمانی که عضدالدوله به بغداد آمد، او را دستگیر کرد و با خود به قلعهای در فارس برد. اما پس از مرگ عضدالدوله، فرزندش شرف الدوله، او را آزاد کرد و با خود، به بغداد برگرداند.
محل خاکسپاری[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سید ابواحمد در سن 97 سالگی، در سال 400 ه. ق، از دنیا رفت و ابتدا در خانهاش (در بغداد) به خاک سپرده شد و سپس بدنش را به حرم امام حسین(ع) منتقل کردند.[۱]
ابنعنبه نوشته است که در زمان وی، قبر سید ابواحمد آشکار و معروف بوده است.[۲] سپس اشاره کرده است که دو فرزند وی، یعنی سیدرضی و سیدمرتضی، در آغاز در بغداد به خاک سپرده شدند و سپس به کربلا منتقل شدند و نزد پدر خود، نزدیک قبر ابراهیم مجاب دفن شدند.[۳] نویسندگان متاخر شیعه نیز همگی به پیروی از ابنعنبه، این قول را پذیرفتهاند.[۴] با این حال، در منابع متقدم و تواریخ معتبر، به این مسئله و اینکه در چه زمانی تابوت سیدرضی و سیدمرتضی به کربلا انتقال یافته، اشارهای نشده است.
مکان قبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]
قبر ابواحمد حسین و دو قبر منسوب به سیدرضی و سیدمرتضی، در سردابی در انتهای رواق ابراهیم مجاب، قرار داشته که امروزه از بین رفته است.
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- شرح نهج البلاغة: عبدالحميد بن هبة الله (ابن ابي الحديد)، ط ١، قم، ١۴٠۴ه. ق.
- عمدة الطالب في انساب آل ابي‌طالب: جمال‌الدين احمد بن علي الحسيني (ابن عنبة)، لجنة احياء تراث، بيروت، منشورات دارالكتب الحياة، بي‌تا.
- نزهة اهل الحرمين في عمارة المشهدين: السيد حسن الصدر الكاظمي، تحقيق: السيد مهدي الرجائي، ط ١، قم، مكتبة سماحة آيةالله العظمي المرعشي النجفي الكبري، ١۴٣١ه. ق - ٢٠١٠م- ١٣٨٨ه. ش.
- آرامگاه‌هاى خاندان پاك پيامبر(ص) و بزرگان صحابه و تابعين: سيد عبدالرّزاق كمونه، ترجمه: عبدالعلى صاحبى، چاپ دوم، مشهد، بنياد پژوهش‌هاى اسلامى آستان قدس رضوى، ١٣٧۵ه. ش.