رواق: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==بررسی واژگانی== | ==بررسی واژگانی== | ||
رواق، در برخی از معاجم عربی خانه‌ای دانسته شده شبیه خیمه که یک ستون در وسط آن قرار دارد.<ref>العین، ج۵، ص۲۰۸.</ref> برخی دیگر، سقفی دانسته‌اند که در آغاز خانه قرار گرفته است.<ref>الصحاح، ج4، ص 1485.</ref> ابن فارس، لغت‌شناس معنای اصلی آن را ورودی و آغاز خانه، معرفی کرده است.<ref>معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۶۰.</ref>در واژه‌نامه‌های فارسی آن را پیش‌خانه، پیشگاه خانه، ایوان، سایه‌بان و سقف ابتدای خانه معنا کرده‌اند.<ref>برهان قاطع، ص۴۳۲؛ فرهنگ فارسی عمید، ذیل مدخل رواق؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۸۲۰.</ref> | رواق، در برخی از معاجم عربی خانه‌ای دانسته شده شبیه خیمه که یک ستون در وسط آن قرار دارد.<ref>العین، ج۵، ص۲۰۸.</ref> برخی دیگر، سقفی دانسته‌اند که در آغاز خانه قرار گرفته است.<ref>الصحاح، ج4، ص 1485.</ref> ابن فارس، لغت‌شناس معنای اصلی آن را ورودی و آغاز خانه، معرفی کرده است.<ref>معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۶۰.</ref>در واژه‌نامه‌های فارسی آن را پیش‌خانه، پیشگاه خانه، ایوان، سایه‌بان و سقف ابتدای خانه معنا کرده‌اند.<ref>برهان قاطع، ص۴۳۲؛ فرهنگ فارسی عمید، ذیل مدخل رواق؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۸۲۰.</ref> | ||
واژه‌نامه‌های فارسی و عربی، تلفظ آن را رِواق ثبت کرده‌اند.<ref>برهان قاطع، ص۴۳۲؛ فرهنگ فارسی معین، ج۲، ص۱۶۸۰؛ فرهنگ بزرگ دوجلدی عمید، ج۱، ذیل مدخل رواق.</ref> دهخدا، تلفظ رُواق را نیز افزوده است.<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۸۲۰.</ref> | |||
==رواق در حرم‌ها== | ==رواق در حرم‌ها== | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۵: | ||
*'''الصحاح'''، اسماعیل بن حماد جوهری، تحقیق احد بعد الغفور، دارالعلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق. | *'''الصحاح'''، اسماعیل بن حماد جوهری، تحقیق احد بعد الغفور، دارالعلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق. | ||
*'''کتاب العین'''، خلیل بن احمد فراهیدی، نشر هجرت، قم، ۱۴۰۹ق. معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس، تصحیح عبدالسلام محمد هارون، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق. | *'''کتاب العین'''، خلیل بن احمد فراهیدی، نشر هجرت، قم، ۱۴۰۹ق. معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس، تصحیح عبدالسلام محمد هارون، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق. | ||
*'''فرهنگ بزرگ دو جلدی مصور'''، حسن عمید، کتابخانه ابن سینا، تهران، ۱۳۳۷ش. | |||
*'''فرهنگ فارسی'''، محمد معین، امیرکبیر، تهران، ۱۳۶۰ش. | |||
*'''لسان العرب'''، محمد بن مکرم ابن منظور، دار صادر، بیروت، ۱۴۱۴ق. | *'''لسان العرب'''، محمد بن مکرم ابن منظور، دار صادر، بیروت، ۱۴۱۴ق. | ||
*'''لغت نامه'''، علی‌اکبر دهخدا، نظارت جعفر شهیدی، محمد معین، انتشارات دانشگاه تهران، روزنه، تهران، ۱۳۷۳ش. | *'''لغت نامه'''، علی‌اکبر دهخدا، نظارت جعفر شهیدی، محمد معین، انتشارات دانشگاه تهران، روزنه، تهران، ۱۳۷۳ش. | ||
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۵۴
.jpg)
رواق، از نظر واژگانی به معنای پیشگاه و ورودی خانه بوده و در حرم‌ها به بخش‌های سرپوشیده پیرامون قبر و ضریح گفته می‌شود.
بررسی واژگانی
رواق، در برخی از معاجم عربی خانه‌ای دانسته شده شبیه خیمه که یک ستون در وسط آن قرار دارد.[۱] برخی دیگر، سقفی دانسته‌اند که در آغاز خانه قرار گرفته است.[۲] ابن فارس، لغت‌شناس معنای اصلی آن را ورودی و آغاز خانه، معرفی کرده است.[۳]در واژه‌نامه‌های فارسی آن را پیش‌خانه، پیشگاه خانه، ایوان، سایه‌بان و سقف ابتدای خانه معنا کرده‌اند.[۴]
واژه‌نامه‌های فارسی و عربی، تلفظ آن را رِواق ثبت کرده‌اند.[۵] دهخدا، تلفظ رُواق را نیز افزوده است.[۶]
رواق در حرم‌ها
در حرم‌ها، بخش‌های سرپوشیده‌ای که در پیرامون قبر و ضریح است، رواق نام دارد.[۷] علت نامگذاری آن به رواق این است که این بناها، ورودی بخش اصلی حرم، که روضه و ضریح باشد، شمرده می‌شود. برای نمونه، حرم امام رضا(ع)، دارای رواق‌های بسیار مانند رواق دارالزهد، دارالمرحمه و دارالولايه.[۸]
پانوشت
- ↑ العین، ج۵، ص۲۰۸.
- ↑ الصحاح، ج4، ص 1485.
- ↑ معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۶۰.
- ↑ برهان قاطع، ص۴۳۲؛ فرهنگ فارسی عمید، ذیل مدخل رواق؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۸۲۰.
- ↑ برهان قاطع، ص۴۳۲؛ فرهنگ فارسی معین، ج۲، ص۱۶۸۰؛ فرهنگ بزرگ دوجلدی عمید، ج۱، ذیل مدخل رواق.
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۸۲۰.
- ↑ فرهنگ‌نامه زیارت، ص۳۴ و ۳۵.
- ↑ فرهنگ‌نامه زیارت، ص۳۴ و ۳۵.
منابع
این مقاله برگرفته از کتاب فرهنگ زیارت، جواد محدثی، مشعر، تهران، ۱۳۸۷ش. است.
- برهان قاطع، محمدحسین بن خلف برهان، نیما، تهران، ۱۳۸۰ش.
- الصحاح، اسماعیل بن حماد جوهری، تحقیق احد بعد الغفور، دارالعلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
- کتاب العین، خلیل بن احمد فراهیدی، نشر هجرت، قم، ۱۴۰۹ق. معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس، تصحیح عبدالسلام محمد هارون، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.
- فرهنگ بزرگ دو جلدی مصور، حسن عمید، کتابخانه ابن سینا، تهران، ۱۳۳۷ش.
- فرهنگ فارسی، محمد معین، امیرکبیر، تهران، ۱۳۶۰ش.
- لسان العرب، محمد بن مکرم ابن منظور، دار صادر، بیروت، ۱۴۱۴ق.
- لغت نامه، علی‌اکبر دهخدا، نظارت جعفر شهیدی، محمد معین، انتشارات دانشگاه تهران، روزنه، تهران، ۱۳۷۳ش.