عبدالرحیم بادکوبه‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
==استادان== | ==استادان== | ||
[[سید محمدکاظم یزدی]] و [[آخوند خراسانی]]، برخی از استادان عبدالرحیم بادکوبه‌ای بوده‌اند. | |||
==فعالیت سیاسی== | ==فعالیت سیاسی== | ||
عبدالرحیم بادکوبه‌ای، در زمان مشروطه به [[تهران]] بازگشت و در نهضت مشروطه حضور جدی داشت. | عبدالرحیم بادکوبه‌ای، در زمان مشروطه به [[تهران]] بازگشت و در نهضت مشروطه حضور جدی داشت. او در راستای تولید ملی، طرح «لباس مردم کشورهای اسلامی» را آماده کرد و برای عالمان نجف فرستاد. این اقدام مورد استقبال [[دولت عثمانی]] قرار گرفت و خشم دولت [[روسیه]] را علیه او برانگیخت. | ||
==هجرت به بمبئی== | ==هجرت به بمبئی== | ||
بادکوبه‌ای، در سال ۱۳۳۲ق، پیش از آغاز جنگ جهانی اول تصمیم گرفت به وطنش، [[باکو]] برگردد، اما وفات پدر و شهادت برادرش به دست روس‌ها او را ناگزیر کرد به شهر [[بمبئی]] در کشور [[هند]] هجرت کند. آن زمان در شهر بمبئی زمینه فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی فراهم بود. | بادکوبه‌ای، در سال ۱۳۳۲ق، پیش از آغاز جنگ جهانی اول تصمیم گرفت به وطنش، [[باکو]] برگردد، اما وفات پدر و شهادت برادرش به دست روس‌ها او را ناگزیر کرد به شهر [[بمبئی]] در کشور [[هند]] هجرت کند. آن زمان در شهر بمبئی زمینه فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی فراهم بود. | ||
او در آنجا به تدریس پرداخته، مدارسی برای سرپرستی فرزندان یتیم و مدارسی برای تحصیل دختران تأسیس کرد. | او در آنجا به تدریس پرداخته، مدارسی برای سرپرستی فرزندان یتیم و مدارسی برای تحصیل دختران تأسیس کرد. | ||
او به همراه دوستان و همفکرانش در سال ۱۳۵۴ق (مارس ۱۹۳۵م) کنفرانس [[شیعه]] را در بمبئی برگزار کرد. | او به همراه دوستان و همفکرانش در سال ۱۳۵۴ق. (مارس ۱۹۳۵م) کنفرانس [[شیعه]] را در بمبئی برگزار کرد.<ref>گل‌های پریشان در باد، ص۶۷.</ref> | ||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
| خط ۸۲: | خط ۷۸: | ||
| پیش از لینک = مقاله | | پیش از لینک = مقاله | ||
| منبع = نقش علمای بادکوبه در نجف، عبدالرحیم اباذری، | | منبع = نقش علمای بادکوبه در نجف، عبدالرحیم اباذری، | ||
| پس از لینک = فصلنامه فرهنگ زیارت، سال هشتم، شماره سی و سوم، زمستان ۱۳۹۶، | | پس از لینک = فصلنامه فرهنگ زیارت، سال هشتم، شماره سی و سوم، زمستان ۱۳۹۶، ص۱۰۱ | ||
| لینک = | | لینک = | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۵۵
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| زادروز | ۱۲۹۴ق |
| زادگاه | جمهوری آذربایجان، باکو، روستای بلبله |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
| تاریخ درگذشت | ۱۳۵۶ق |
| مشخصات دینی | |
| هجرت به | تهران، نجف، بمبئی |
| دیگر فعالیت‌ها | حضور در نهضت مشروطه، برگزاری کنفرانس شیعه در بمبئی، تأسیس مدراس سرپرستی فرزندان یتیم و مدارس دخترانه |
| اطلاعات علمی و مذهبی | |
| اساتید | سید محمدکاظم یزدی، آخوند خراسانی |
عبدالرحیم بادکوبه‌ای (۱۲۹۴ق-۱۳۵۶ق)، اهل باکو و از عالمان شیعه است. وی در نهضت مشروطه حضور داشت و ۲۴سال در بمبئی به فعالیت فرهنگی و سیاسی پرداخت.
معرفی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالرحیم بادکوبه‌ای، در سال ۱۲۹۴ق در بلبه، روستایی نزدیک به باکو به دنیا آمد و در سال ۱۳۵۶ق بر اثر سکته قلبی درگذشت.
تحصیلات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
او خواندن و نوشتن را در زادگاهش آموخت. پس از آن به تهران هجرت کرد و در رشته‌های فقه، اصول، حدیث، فلسفه و کلام تحصیل کرد. سپس به نجف هجرت کرد و ۱۵ سال در آنجا ماند. او توانست از آخوند خراسانی، عالم بزرگ شیعه اجازه اجتهاد بگیرد.
استادان[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سید محمدکاظم یزدی و آخوند خراسانی، برخی از استادان عبدالرحیم بادکوبه‌ای بوده‌اند.
فعالیت سیاسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالرحیم بادکوبه‌ای، در زمان مشروطه به تهران بازگشت و در نهضت مشروطه حضور جدی داشت. او در راستای تولید ملی، طرح «لباس مردم کشورهای اسلامی» را آماده کرد و برای عالمان نجف فرستاد. این اقدام مورد استقبال دولت عثمانی قرار گرفت و خشم دولت روسیه را علیه او برانگیخت.
هجرت به بمبئی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بادکوبه‌ای، در سال ۱۳۳۲ق، پیش از آغاز جنگ جهانی اول تصمیم گرفت به وطنش، باکو برگردد، اما وفات پدر و شهادت برادرش به دست روس‌ها او را ناگزیر کرد به شهر بمبئی در کشور هند هجرت کند. آن زمان در شهر بمبئی زمینه فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی فراهم بود. او در آنجا به تدریس پرداخته، مدارسی برای سرپرستی فرزندان یتیم و مدارسی برای تحصیل دختران تأسیس کرد. او به همراه دوستان و همفکرانش در سال ۱۳۵۴ق. (مارس ۱۹۳۵م) کنفرانس شیعه را در بمبئی برگزار کرد.[۱]
پانوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ گل‌های پریشان در باد، ص۶۷.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- گل‌های پریشان در باد، عادل مولایی، بی‌جا، چاپ او، ستاره سبز، ۱۳۹۲ش.