خانه امام علی (مدینه): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''خانه امام علی(ع)'''، مکانی زیارتی در [[مدینه]] بوده که در سده ششم قمری از وجود آن گزارش شده و در منابع دوره‌های بعدی، اشاره‌ای به آن نشده است.
== معرفی ==
برخی نویسندگان و تاریخ‌نگاران سده ششم قمری، مانند علی بن ابی‌بکر هروی و ابن شهر آشوب از خانه [[امام علی(ع)]] در [[مدینه]]، به عنوان یکی از مکان‌های [[زیارت|زیارتی]] این شهر در زمان خود یاد کرده‌اند.<ref>الاشارات الی معرفة الزیارات، ص92 ؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج2، ص227.</ref>
برخی نویسندگان و تاریخ‌نگاران سده ششم قمری، مانند علی بن ابی‌بکر هروی و ابن شهر آشوب از خانه [[امام علی(ع)]] در [[مدینه]]، به عنوان یکی از مکان‌های [[زیارت|زیارتی]] این شهر در زمان خود یاد کرده‌اند.<ref>الاشارات الی معرفة الزیارات، ص92 ؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج2، ص227.</ref>



نسخهٔ ‏۱۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۵۳

خانه امام علی(ع)، مکانی زیارتی در مدینه بوده که در سده ششم قمری از وجود آن گزارش شده و در منابع دوره‌های بعدی، اشاره‌ای به آن نشده است.

معرفی

برخی نویسندگان و تاریخ‌نگاران سده ششم قمری، مانند علی بن ابی‌بکر هروی و ابن شهر آشوب از خانه امام علی(ع) در مدینه، به عنوان یکی از مکان‌های زیارتی این شهر در زمان خود یاد کرده‌اند.[۱]

ابن مازه بخاری (درگذشت ۶۱۱ق) نیز از خانه امام علی(ع) در بقیع، که در گوشه آن حضرت محمد(ص) بسیار نماز خوانده، یاد کرده است.[۲] به باور برخی، ممکن است این خانه، منطبق بر محل مورد اشاره هروی و ابن شهر آشوب باشد.[۳]

در منابع دوره‌های بعدی، اشاره‌ای به این خانه نشده است.[۳]

پانویس

  1. الاشارات الی معرفة الزیارات، ص92 ؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج2، ص227.
  2. لطائف الاذکار للحضار و السفار فی المناسک و الآداب، ص208.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ «اماکن منسوب به امام علی(ع) در حجاز»، میقات حج،‌شماره۱۰۰، ص۸۶.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله اماکن منسوب به امام علی(ع) در حجاز، میقات حج، سال بیست و پنچم، شماره ۱۰۰، تابستان ۱۳۹۶ش، ص۸۶. است.
الاشارات الی معرفة الزیارات، علی بن ابی‌بکر الهروی، تحقیق جانین سوردیل طومین، دمشق، المعهد الفرنسی،۱۹۵۳م.

مناقب آل ابی‌طالب، محمد بن علی ابن شهر آشوب، تحقیق یوسف البقاعی، بیروت دار الاضواء، ۱۴۱۲ق.

لطائف الاذکار للحضار و السفار فی المناسک و الآداب، محمد بن عمر ابن مازه، تصحیح رسول جعفریان، تهران، نشر علم، ۱۳۹۲ش.