نهرین: تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام) |
R.rafiei60 (بحث | مشارکتها) جز (ایجاد پیوند) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==در تاریخ== | ==در تاریخ== | ||
نام نهرین، در برخی رویدادهای تاریخی ذکر شده، که پاره‌ای از آنها عبارتند از: | |||
*[[ابن شهر آشوب]]، محل شهادت امام حسین(ع) را در سرزمین کربلا، در منطقه‌ای میان نینوا و [[غاضریه]]، که در کنار نهرین قرار داشته، دانسته است.<ref>مناقب آل ابیطالب، ج8 ،ص188.</ref> ابن کثیر نیز، از «محمد بن عمرو بن حسن» نقل کرده که وی در کنار [[امام حسین(ع)]] در نهرین بوده است.<ref>البدایة و النهایة، ج8، ص188.</ref> | *[[ابن شهر آشوب]]، محل شهادت [[امام حسین (ع)|امام حسین]](ع) را در سرزمین کربلا، در منطقه‌ای میان نینوا و [[غاضریه]]، که در کنار نهرین قرار داشته، دانسته است.<ref>مناقب آل ابیطالب، ج8 ،ص188.</ref> ابن کثیر نیز، از «محمد بن عمرو بن حسن» نقل کرده که وی در کنار [[امام حسین(ع)]] در نهرین بوده است.<ref>البدایة و النهایة، ج8، ص188.</ref> | ||
*یحیی فرزند [[زید بن علی|زید بن علی(ع)]]، پس از شهادت پدرش، وقتی تنها ده نفر با او باقی مانده بودند، به سوی نهرین گریخت.<ref>الدر النظیم، ج۲، ص۵۹.</ref> | *یحیی فرزند [[زید بن علی|زید بن علی(ع)]]، پس از شهادت پدرش، وقتی تنها ده نفر با او باقی مانده بودند، به سوی نهرین گریخت.<ref>الدر النظیم، ج۲، ص۵۹.</ref> | ||
*به گفته طبری، کشاورزان [[حیره]]، پس از فتح سرزمینشان توسط خالد بن ولید، پذیرفتند مالیات زیادی پرداخت کنند. خالد، برای اینکه کسی نسبت به دستوراتش نافرمانی نکند، جاسوسانی را بین مردم پخش کرد و برای تأمین امنیت، ولایت نهرین را به بشر بن خصاصه داد تا او نیز مالیات را به زور از مردم بگیرد.<ref>تاریخ الامم و الملوک، ج4، ص17.</ref> | *به گفته طبری، کشاورزان [[حیره]]، پس از فتح سرزمینشان توسط خالد بن ولید، پذیرفتند مالیات زیادی پرداخت کنند. خالد، برای اینکه کسی نسبت به دستوراتش نافرمانی نکند، جاسوسانی را بین مردم پخش کرد و برای تأمین امنیت، ولایت نهرین را به بشر بن خصاصه داد تا او نیز مالیات را به زور از مردم بگیرد.<ref>تاریخ الامم و الملوک، ج4، ص17.</ref> | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[رده: | [[رده:رودخانه‌های عراق]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۰
نهرین، نام دو شاخه از رود فرات است، که یک شاخه آن به نینوا در نزدیکی کربلا رسیده و به سمت شمال شرقی ادامه مسیر می‌دهد تا اینکه به یکدیگر می‌رسند. برخی محل شهادت امام حسین(ع) را کنار نهرین دانسته‌اند. نام نهرین در برخی رویدادهای تاریخی دیگر، مانند فتح حیره توسط خالد بن ولید و روی کار آمدن قرمطیان آمده است.
موقعیت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نهرین، نام دو شاخه از رود فرات است، که یک شاخه آن به نینوا در نزدیکی کربلا رسیده و به سمت شمال شرقی ادامه مسیر می‌دهد تا اینکه به یکدیگر می‌رسند.[۱]
در تاریخ[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نام نهرین، در برخی رویدادهای تاریخی ذکر شده، که پاره‌ای از آنها عبارتند از:
- ابن شهر آشوب، محل شهادت امام حسین(ع) را در سرزمین کربلا، در منطقه‌ای میان نینوا و غاضریه، که در کنار نهرین قرار داشته، دانسته است.[۲] ابن کثیر نیز، از «محمد بن عمرو بن حسن» نقل کرده که وی در کنار امام حسین(ع) در نهرین بوده است.[۳]
- یحیی فرزند زید بن علی(ع)، پس از شهادت پدرش، وقتی تنها ده نفر با او باقی مانده بودند، به سوی نهرین گریخت.[۴]
- به گفته طبری، کشاورزان حیره، پس از فتح سرزمینشان توسط خالد بن ولید، پذیرفتند مالیات زیادی پرداخت کنند. خالد، برای اینکه کسی نسبت به دستوراتش نافرمانی نکند، جاسوسانی را بین مردم پخش کرد و برای تأمین امنیت، ولایت نهرین را به بشر بن خصاصه داد تا او نیز مالیات را به زور از مردم بگیرد.[۵]
- طبری، در بیان رویدادهای سال ۲۷۸ق. از تحرکات گروهک‌هایی به نام قرمطی در خاک کوفه یاد کرده که آغاز فعالیتشان هم‌زمان با ظهور شخصی در جنوب ایران و استقرارش در منطقه نهرین بوده است. این شخص، زهد زیادی داشته، لباس پشمین به تن می‌کرده و باورهایی مانند وجوب ۵۱ رکعت نماز در روز داشته است. سرانجام محل سکونت او لو رفته و دستگیر شده است.[۶]
پانوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
این مقاله برگرفته از مقاله نهرهای کربلا در منابع تاریخی، سید عبدالحسن کلیدار، ترجمه محمدحسین خوشنویس، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره بیست و هشتم، پاییز ۱۳۹۵، ص۷۴ است.
- البدایة و النهایة، ابن کثیر اسماعیل بن عمر، نشر دارالارقام، ۱۴۰۴ق.
- تاریخ الأمم الملوک، ابوجعفر محمد بن جریر طبری، بیروت، دارالتراث. ۱۴۱۵ق.
- الدرّ النظیم، جمال‌الدین شامی، ۱۳۷۲ش.
- مناقب آل ابیطالب، ابن شهرآشوب ابو جعفر محمد بن علی، داراالضواء، ۱۴۰۰ق.