محاذات: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات اعمال

| عمل بعدی = [[احرام]]

| فلسفه و اسرار =

| منشاء و تاریخچه = [[شیخ طوسی]]

| مکان‌های وابسته = [[قرن المنازل]]، [[وادی عقیق]] (بخش [[ذی قار]])، [[جحفه]]، [[یلملم]] و [[مسجد شجره (مدینه)|مسجد شجره]]

| اشیای وابسته =  

  | ذکرهای وابسته =

}}

 

به فتوای فقها اولین عمل [[واجب]] در [[حج]] و [[عمره]] که از طرف [[شرع]] مشخص شده، احرام در مکانی است که به آن میقات می‌گویند.<ref>مجمع الفائدة و البرهان في  شرح إرشاد الأذهان، مقدس اردبیلی، ج۶، ص۱۶۸ و ۱۷۹؛ مستند الشيعة في أحكام الشريعة، نراقی، ج۱۱، ص۱۹۱.</ref> این [[میقات]] برای کسی است که از آن عبور می‌کند ولی برای شخصی که اختیاراً یا اضطراراً از آن رد نمی‌شود، [[مجتهد|فقها]] مکان دیگری به نام محاذات را مطرح کردند.<ref>مفهوم‌شناسی محااذات و حکم احرام از آن، پژوهشنامه حج و زیارت، ص۸۰-۸۱.</ref>

[[سید محمدکاظم طباطبائی یزدی]] از فقهای [[شیعه]]، دو تفسیر برای محاذات ذکر کرده است. مراد از محاذات مکانی است که مسافت بین آن مکان و [[مکه]]، مساوی با مسافت بین آن میقات (مثلا [[مسجد شجره]]) تا مکه باشد.<ref>العروة الوثقی، طباطبائي یزدی، ج۴، ص۶۳۵.</ref> [[سید محمدکاظم طباطبائی یزدی|صاحب عروه]] در تفسیر دومی مراد از محاذات را اینگونه مطرح می‌کند که کوتاه‌ترین فاصله و نزدیک‌ترین راه بین شخص تا [[میقات]] که محاذات در راست و چپ میقات قرار می‌گیرد و اگر از آن مکان به طرف مکه حرکت شود، میقات پشت او قرار می‌‌گیرد، محاذات می‌گویند.<ref>العروة الوثقی، طباطبائي یزدی، ج۴، ص۶۳۵.</ref>

==تاریخچه==

همچنان‌ که فقیهانی هم بودند که قائل به عدم جواز احرام از محاذات میقات بودند و نخستین‌بار [[محقق حلی]] به نوعی قائل به توقف در این مساله شد.<ref>شرائع الاسلام، محقق حلی، ج۱، ص۲۴۱.</ref>

همه فقهای [[شیعه]]<ref>مستند الشيعة في أحكام الشريعة، نراقی، ج۱۱، ص۱۸۷.</ref> و اهل‌سنت<ref>المحلی، ابن حزم، ج۷، ص۷۳؛ المغنی و الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۱۱۳.</ref> قائل به جواز احرام از محاذات [[مسجد شجره]] هستند و در این مساله قول به مخالفت ذکر نشده است.

اکثر فقهای [[شیعه]]<ref>مستند الشيعة في أحكام الشريعة، نراقی، ج۱۱، ص۱۸۸.</ref> و همه فقهای اهل‌سنت [[حنفی]]،<ref>بدائع الصنائع، الکاسانی، ج۲، ص۱۶۴؛ الدر المختار و حاشیة ابن عابدین (رد المختار)، ابن عابدین، ج۲، ص۵۲۴.</ref> [[حنبلی]]،<ref>الانصاف في معرفة الراجح من الخلاف علي مذهب الامام أحمد بن حنبل، مرداوی، ج۳، ص۴۲۷.</ref> [[مالکی]]<ref>مواهب الجلیل، رعینی، ج۴، ص۴۷.</ref> و [[شافعی]]<ref>العزیز شرح الوجیز، الرافعی، ج۷، ص۸۵.</ref> قائل به صحت [[احرام]] در محاذات سایر میقات‌ها می‌باشند.

==پانویس==

==منابع==

{{منابع}}

* '''اشارة السبق'''، ابوالمجد حلبی، تحقیق: ابراهیم بهادری، قم، مؤسسة النشر الاسلامي، ۱۴۱۴ق.

* '''المغنی و الشرح الکبیر'''، عبدالله بن احمد بن قدامه مقدسی، قاهرة، دارالحديث، ۱۳۸۸ق.

* '''مجمع الفائدة و البرهان في شرح إرشاد الأذهان'''، احمد بن محمد مقدس اردبیلی، تحقیق: شیخ علی‌پناه اشتهاردی و دیگران، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۳ق.

* '''مدارک الاحکام فی شرح عبادات شرایع الاسلام'''، محمد بن علی موسوی عاملی، بیروت، موسسه آل البیت(ع)، ۱۴۱۱ق.

* '''مسالك الأفهام إلي تنقيح شرائع الإسلام'''، زین‌الدین بن علی بن احمد شهید ثانی، قم، موسسه معارف اسلامی، ۱۴۱۳ق.

* '''مستند الشيعة في أحكام الشريعة'''، احمد بن محمدمهدی نراقی، قم، مؤسسه آل البيت، ۱۴۱۵ق.

* '''مفهوم‌شناسی محااذات و حکم احرام از آن'''، مجله پژوهشنامه حج و زیارت، شماره ششم، پاییز و زمستان ۱۳۹۷ش.

{{حج و عمره}}