چاه اعواف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''چاه اُعواف'''، یکی از چاه‌های [[تبرک|متبرک]] [[مدینه]] و از موقوفات [[حضرت محمد(ص)]] است.

چاه اعواف از چاه‌های مدینه واقع در منطقه عوالی<ref>وفاء الوفا، ج3، ص124؛ المعالم الاثیره، ص31.</ref> و از موقوفات پیامبر(ص)<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص159، 175؛ اخبار المدینه، ص212.</ref> است. این چاه در باغ اعواف<ref>المعالم الاثیره، ص31؛ نک: وفاء الوفا، ج3، ص150-152.</ref> از هفت باغ مُخیریق یهودی قرار داشت که طبق وصیت او پس از شهادتش در نبرد احد (سال سوم) به پیامبر رسید<ref>المغازی، ج1، ص378؛ تاریخ المدینه، ج1، ص173؛ وفاء الوفا، ج3، ص154.</ref> و آن حضرت در سال هفتم هجرت وقف مسلمانان کرد.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص175؛ وفاء الوفا، ج3، ص151؛ المعالم الاثیره، ص157.</ref> این در حالیست که منابع شیعی از وصیت فاطمه (س) به علی(ع) در خصوص اُعواف و دیگر باغ‌های مخیریق یاد کرده‌اند.<ref>الکافی، ج7، ص48؛ من لایحضره الفقیه، ج4، ص244؛ تهذیب، ج9، ص144-145.</ref> برخی چاه اعواف را از اموال خنافه از بزرگان یهود و جد ریحانه همسر رسول خدا<ref>تاریخ دمشق، ج3، ص184.</ref> دانسته‌اند.<ref>وفاء الوفا، ج13، ص124.</ref>

برخی اعواف را نام واحه‌ای بزرگ<ref>وفاء الوفا، ج3، ص154.</ref> و یا نام محله‌ای<ref>عمدة الاخبار، ص207.</ref> در مدینه دانسته‌اند، که این چاه در آن قرار داشت. در گزارشی از ابن شبه(- ۲۶۲ق) آمده که رسول خدا بر کنار چاه اعواف وضو ساخت، آب وضوی آن حضرت بر زمین جاری شد و آنجا درختی رویید.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص159.</ref>

سمهودی(- ۹۱۱ق) موقعیت این چاه را در میان تعداد فراوان چاه‌های واحه اعواف نامشخص دانسته و تنها چاهی که احتمال می‌دهد همان چاه اعواف باشد، را نیز خشک و بی‌آب معرفی کرده است.<ref>وفاء الوفا، ج3، ص124.</ref> این در حالیست که ایوب صبری پاشا (- ۱۲۹۰ق) در توصیف هفت باغ مخیریق آنگاه که از باغ و چاه اعواف یاد می‌کند، موقعیت آن را مشخص می‌داند.<ref>موسوعه مرآة الحرمین، ج4، ص807.</ref>  

از موقعیت کنونی چاه اطلاعی در دست نیست.

 

چاه انا در منطقه عوالی مدینه، در پایین حره بنی قریظه* واقع شده و به بنی قریظه تعلق داشته است<ref>السیرة النبویه، ج2، ص234؛ معجم البلدان، ج1، ص298-299؛ معالم الاثیره، ص33.</ref> احتمالاً موقعیت جغرافیایی این چاه در محل مسجد بنی قریظه بوده است<ref>تاریخ معالم المدینه، ص 277.</ref> اما تاریخ حفر و حفرکننده آن نامشخص است. عبارت‌های مختلفی مانند اَنّا اُنّا یا اَنّا، با الف کوتاه و بلند، به صورت مشدد یا غیر مشدد از واژه انا ضبط کرده‌اند.<ref>سبل الهدی، ج7، ص222؛ وفاء الوفا، ج3، ص 124؛ معالم الاثیره، ص33.</ref> برخی صورت ابا، انی و ابی را هم آورده‌اند از جمله یاقوت حموی (۶۲۶ق) در ترجیح شکل اَبّا، وجود چند رود و چشمه همنام در کوفه و جاهای دیگر را مورد استناد قرار داده است.<ref>معجم البلدان، ج1، ص59.</ref> بجاوی هم صورت اَبّا را قول اصلی واَنّا را به قولی ناشناخته نسبت داده است.<ref>مراصد الاطلاع، ج1، ص7.</ref> برخی از نحویان بر آنند که این واژه را باید به صورت اَنَّی بخوانند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص234 -235؛ معجم البلدان، ج1، ص298؛ موسوعه العتبات المقدسه، ج3، ص69.</ref>

 

 

به هر روی، اطلاعات ما از چاه انا بسیارمحدود است و تنها در رخداد محاصره بنی قریظه از آن نام برده‌اند و درباره وضع چاه و انهدام‌ها و بازسازی‌های احتمالی بعدی چیزی گزارش نشده است. همچنین برخی از معاصران درباره موقعیت کنونی چاه اظهار بی اطلاعی کرده و تنها احتمال داده‌اند که موقعیت چاه در نزدیک مسجد بنی قریظه باشد.<ref>تاریخ معالم المدینه، ص277.</ref>برخی هم این احتمال را که چاه نام دیگری داشته و فراموش شده، بعید ندانسته‌اند.<ref>مرآة الحرمین، ج1، ص428.</ref>

==پانویس==

==منابع==

  | نویسنده = سید علی خیرخواه علوی  

* اخبار المدینه، محمد بن الحسن ابن زبالة ( -۱۹۹ق.)، به کوشش صلاح عبدالعزیز زین سلامه، مدینه، مرکز بحوث و دراسات المدینه، ۱۴۲۴ق.  

* تاریخ المدینة المنوره(اخبار المدینه النبویه)، عمر بن شبّه النمیری ( -۲۶۲ق.)، به کوشش فهیم محمد شلتوت، قم، دارالفکر، ۱۳۶۸ش.

* تاریخ مدینه دمشق، علی بن الحسن ابن عساکر ( -۵۷۱ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

* تهذیب الاحکام فی شرح المقنعه للشیخ المفید، محمد بن حسن الطوسی (۳۸۵-۴۶۰ق.)، به کوشش سید حسن موسوی خرسان و علی آخوندی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۵ش.و علی آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.

* عمدة الاخبار، احمد بن عبدالحمید، به کوشش الانصاری، ناشر سید اسعد طرابزونی.

* الکافی، محمد بن یعقوب کلینی ( -۳۲۹ق.)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۷۵ش.

* المعالم الاثیره، محمد محمد حسن شراب، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۱ق.

* المغازی، محمد بن عمر الواقدی ( -۲۰۷ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بیروت، موسسه الاعلمی، ۱۴۰۹ق.

* من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق محمد بن علی بن بابویه (۳۱۱-۳۸۱ق.)، تحقیق و تصحیح علی اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.

* موسوعه مرآة الحرمین الشریفین، ایوب صبری باشا ( -۱۲۹۰ق.)، القاهره، دارالآفاق العربیه، ۱۴۲۴ق.

* وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، علی بن عبدالله السمهودی ( -۹۱۱ق.)، به کوشش محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.

{{پایان}}