مقبره محقق حلی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
{{زیارتگاه‌ها و مقبره‌های عراق}} | {{زیارتگاه‌ها و مقبره‌های عراق}} | ||
[[رده:مزار علمای شیعه در حله]] | [[رده:مزار علمای شیعه در حله]] | ||
[[رده:مقاله‌های تکمیل‌شده]] | [[رده:مقاله‌های تکمیل‌شده]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۱۱
مقبره محقق حلی در کشور عراق در محله «جباویین» شهر حله، در خیابانی قرار دارد که به کنیه وی، «ابوالقاسم» نامیده شده است. محقق حلی از عالمان برجسته شیعه در قرن هفتم و صاحب تالیفات فراوان بود.
معرفی اجمالی محقق حلی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابوالقاسم جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید حلی، مشهور به «محقق حلی»، از علما و فقهای بزرگ شیعه، در سده هفتم هجری است. پدرش، حسن بن یحیی، خود از علمای شیعه بود.[۱] سال تولد وی را سال 602 ه. ق، گفته‌اند. او در زمان انقراض سلسله عباسیان به دست هلاکو، در حله کرسی تدریس داشت و خواجه نصیرالدین طوسی، به مجلس درس وی می‌آمد و با او مباحثاتی داشت و محقق به این مناسبت، رساله‌ای برای خواجه نگاشت.[۲]
از اساتید وی، نجیب‌الدین محمد بن جعفر بن هبةالله بن نما، محمد بن عبدالله ابن زهره حسینی حلبی، سالم بن محفوظ بن عزیزة بن وشاح، مجدالدین علی بن حسن بن ابراهیم عریضی و نیز پدرش بوده‌اند. از شاگردانش نیز پسر خواهرش علامه حلی، عبدالکریم بن احمد بن موسی بن طاووس، حسن بن ابی‌طالب آبی، محفوظ بن وشاح بن محمد، یوسف بن حاتم عاملی، صفی‌الدین حلی شاعر شیعه و ابن علقمی وزیر مستعصم عباسی بوده‌اند.
محقق حلی، از پیشگامان فقه و اصول شیعه و از رهبران شیعه در عصر خود و از چهره‌های برجسته شیعه و صاحب تالیفات فراوان بود[۳] و در علوم مختلف، از جمله شعر و ادب نیز دانش و تخصص داشت.[۴]
محل مقبره[ویرایش | ویرایش مبدأ]
محقق حلی در سال 676 ه. ق، در حله از دنیا رفت و جمعیت بسیاری در تشییع وی، شرکت کردند[۵] و دانشمندان در رثای او، مرثیه‌ها سرودند.[۶] برخی مدفن وی را در نجف دانسته‌اند. البته مرحوم امین، احتمال داده است که او ابتدا در حله دفن شده است و سپس به نجف، منتقل شده باشد.[۷] اما به عقیده حرزالدین، با توجه به شهرت مرقد ایشان در حله و اینکه کسی از اصحاب تراجم، مرقد ایشان را در نجف اشرف ثبت نکرده است، این احتمال، ضعیف به نظر می‌رسد.[۸]
پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- امل الآمل، محمد بن الحسن (الحر العاملي)، بغداد، مكتبة الاندلس، ١٣٨۵ه. ق.
- مراقد المعارف، محمد حرزالدين، تحقيق: محمدحسين حرزالدين، قم، سعيد بن جبير، ٢٠٠٧م.
- موسوعة طبقات الفقهاء، جعفر السبحاني، ط ١، قم، مؤسسة الامام الصادق(ع).
- اعيان الشيعه، السيد محسن الامين، بيروت، دار التعارف، ١۴٠۶ه. ق - ١٩٨۶م.
- المزار الكبير، محمد بن جعفر (ابن المشهدي)، تحقيق: جواد القيومي الاصفهاني، قم، مؤسسة النشر الاسلامي، ١٣٧٨ه. ش.