پرش به محتوا

مجدالملک براوستانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
M-mohammad (بحث | مشارکت‌ها)
صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} '''بَراوِسْتانی، مجدالملک''': وزیر شیعی عهد سلجوقیان و سازنده گنب...» ایجاد کرد
 
Kamran (بحث | مشارکت‌ها)
 
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|ماه=[[تیر]]|روز=[[۲۷]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=M-mohammad  }}
{{جعبه اطلاعات اشخاص
 
|عنوان = مجدالملک اسعد بن محمد براوستانی قمی
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]]
|سرشناسی =  
'''بَراوِسْتانی، مجدالملک''': وزیر شیعی عهد سلجوقیان و سازنده [[گنبد بقیع]] امامان معصوم (علیهم‌السلام) است. نام کامل وی شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی مجدالملک مُشَیِّدالدوله براوستانی قمی می‌باشد.
|تصویر =  
 
|نام کامل = اسعد بن محمد بن موسی براوستانی
وی در دوران [[ملکشاه سلجوقی]] نائب شرف‌الملک خوارزمی و مستوفی کل بوده است که بعدا جای او را گرفته و لقب مجدالملک یا مجدالدوله را دریافت کرده است.
|لقب = مجدالملک، مجدالدوله، مُشَیِّدالدوله
 
|نسب =
او در 490ق وزیر سلطان سلجوقی گردید و تا سال 492ق با زبیده خاتون همسر سلطان بر امور کشور مستولی بود.
|زادروز =
 
|شهر تولد = [[قم]]
او تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان یاری می‌رساند و با سیاست‌های خود توانست اتحاد بین [[شیعه]] و [[سنی]] را ایجاد کند.
|کشور تولد = ایران
 
|تاریخ درگذشت =492ق.
از خدمات او ساخت بقعه امامان معصوم، [[چهار طاق عثمان بن مظعون]]، بقعه عبدالعظیم حسنی، بازسازی حرم کاظمین و دیگر آثار را می‌توان نام برد.
|شهر درگذشت =[[زنجان]]
 
|کشور درگذشت =[[ایران]]
==نسب==
|آرامگاه =[[کربلا]]
 
|نام همسر =
شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی، وزیر شیعی<ref>الکامل، ج10، ص289-290.</ref> [[برکیارق سلطان سلجوقی]] (حک: 485-498ق.) از براوستان، یکی از روستاهای [[قم]]، برخاست.<ref>معجم البلدان، ج1، ص368.</ref> این نسبت در منابع به تصحیف، براوشتانی، <ref>اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref>  اردستانی، <ref>بقیع الغرقد، ص295.</ref>  بلاسانی<ref>الکامل، ج10، ص361.</ref> و شکل‌های دیگر<ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص134-135؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص482.</ref> آمده است.
|فرزندان =
 
|خویشاوندان سرشناس =  
==نیابت شرف‌الملک==
|دین = [[اسلام]]
 
|مذهب = [[شیعه]]
شمس‌الدین براوستانی قمی در دوران ملکشاه سلجوقی (حک: 465-485ق.) نیابت شرف‌الملک خوارزمی را بر عهده داشت که مستوفی کل (حسابدار کل) بود. سپس جای او را گرفت و لقب مجدالملک یا مجدالدوله یافت.<ref>الکامل، ج10، ص289؛ تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.</ref> وی لقب مُشَیِّدالدوله را نیز داشت.<ref>تاریخ بیهق، ص155؛ تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref> از آن‌جا که حسابدار خزانه سلجوقی بود، به او مستوفی هم می‌گفتند.<ref>النجوم الزاهره، ج5، ص162.</ref>
|پیشه =
مجدالملک پیشتر در گنجه آذربایجان، نایب و کاتب [[سلطان محمّد سلجوقی]] شده بود.<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص722.</ref>
|مناصب = وزیر عهد سلجوقیان
 
|پس از =
او در اوج قدرت خواجه نظام‌الملک شافعی (وزیر اعظم)، نزد سلطان ملکشاه سلجوقی مقامی والا داشت. هنگامی که نوه نظام‌الملک، حاکم [[مرو]]، با نماینده سلطان اختلاف پیدا کرد و زندانی شد، سلطان، مجدالملک را نزد نظام الملک فرستاد و رفتار نوه‌اش را به او یادآور شد و تهدیدش نمود.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج5، ص220.</ref>
|پیش از =
 
|اساتید =  
==وزارت‌ سلطان==
|شاگردان =  
 
|تالیفات =  
مجدالملک از حمایت زبیده، همسر سلطان سلجوقی، که از مخالفان نظام‌الملک بود، بهره داشت.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج3، ص282.</ref>
|وبگاه رسمی =
 
|امضا =
بر پایه گزارشی، مجدالملک همراه برخی از صاحب منصبان آن عصر، در مخالفت با خواجه نظام‌الملک، شاه را به او بدبین کرد.<ref>تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref>
}}


مجدالملک پس از کشته شدن خواجه نظام‌الملک و قدرت یافتن برخی فرزندان او از جمله عزالملک (487ق.) و فخرالملک و مؤیدالملک، تا مدتی از حکومت و سیاست کناره گرفت و در [[اصفهان]] گوشه‌گیری اختیار کرد.<ref>تاریخ سلسله سلجوقی، ص96.</ref> آن‌گاه که فخرالملک به وزارت رسید، به دلیل ناتوانی و ناشایستگی وی، همه امور به دست مجدالملک که ریاست استیفای برکیارق را داشت، اداره می‌شد.
'''مجدالملک بَراوِسْتانی''' وزیر [[شیعه|شیعی]] عهد [[سلجوقیان]] و سازنده [[گنبد ائمه بقیع|گنبد امامان]] (علیهم‌السلام) در بقیع است. نام کامل وی شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی مجدالملک مُشَیِّدالدوله براوستانی قمی می‌باشد. وی در دوران [[ملکشاه سلجوقی]] نائب شرف‌الملک خوارزمی و مستوفی کل بوده است که بعدا جای او را گرفته و لقب مجدالملک یا مجدالدوله را دریافت کرده است. او در 490 قمری وزیر سلطان سلجوقی شد و تا سال 492 با زبیده خاتون همسر سلطان بر امور کشور مستولی بود. او تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان یاری می‌رساند و با سیاست‌های خود توانست اتحاد بین [[شیعه]] و [[سنی]] را ایجاد کند.  


در 490ق. برکیارق فخرالملک را برکنار کرد و مجدالملک را وزارت داد و او تا 492ق. به همراه زبیده خاتون بر امور کشور مستولی بود<ref>تاریخ ابن خلدون، ج5، ص37.</ref> و قدرتمندی‌اش رشک مخالفان را برانگیخت.
از خدمات او ساخت [[بارگاه ائمه بقیع|بارگاه امامان(ع) در بقیع]]، [[چهار طاق عثمان بن مظعون]]، بقعه [[عبد العظیم حسنی|عبدالعظیم حسنی]]، بازسازی [[آستان مقدس کاظمین|حرم کاظمین]] و دیگر آثار را می‌توان نام برد.


==علت و نحوه کشته‌شدن==
==زندگی و مشاغل==


مجدالملک متهم به ارتباط با اسماعیلیه الموت بود. این اتهام در دشمنی‌های مؤیّدالملک ریشه داشت.<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص271.</ref> برخی بر آنند که کشته شدن مجدالملک به سبب گسترش قدرت او و تحکم‌هایش بر امیران بوده است.<ref>تاریخ الفی، ج4، ص2608.</ref>
شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی، از براوستان، یکی از روستاهای [[قم]]، برخاست.<ref>معجم البلدان، ج1، ص368.</ref> این نسبت در منابع به تصحیف، براوشتانی،<ref>اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref> اردستانی،<ref>بقیع الغرقد، ص295.</ref> بلاسانی<ref>الکامل، ج10، ص361.</ref> و شکل‌های دیگر<ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص134-135؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص482.</ref> آمده است.


مجدالملک به دست سپاهیان شورشی و به رغم میل سلطان برای نجات وی، <ref>تاریخ الفی، ج4، ص2608.</ref> در [[زنجان]]<ref>تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref> به سال 492ق. در 51 سالگی قطعه قطعه شد<ref>الکامل، ج10، ص289؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299؛ تاریخ ادبیات ایران، ج3، ص5.</ref> و بدنش را به اصفهان فرستادند و در آن‌جا دفن کردند.<ref>الکامل، ج10، ص282.</ref>
شمس‌الدین براوستانی در دوران [[ملکشاه سلجوقی]] (حک: 465-485ق.) نیابت شرف‌الملک خوارزمی را بر عهده داشت که مستوفی کل (حسابدار کل) بود. سپس جای او را گرفت و لقب مجدالملک یا مجدالدوله یافت.<ref>الکامل، ج10، ص289؛ تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.</ref> وی لقب مُشَیِّدالدوله را نیز داشت.<ref>تاریخ بیهق، ص155؛ تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref> به او مستوفی هم می‌گفتند.<ref>النجوم الزاهره، ج5، ص162.</ref> مجدالملک پیشتر در گنجه آذربایجان، نایب و کاتب [[سلطان محمّد سلجوقی]] شده بود.<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص722.</ref>او از مخالفان خواجه نظام‌الملک بود و گفته شده در بدبین کردن شاه نسبت به خواجه دست داشت.<ref>تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref> پس از کشته شدن خواجه نظام‌الملک و قدرت یافتن برخی فرزندان او تا مدتی از حکومت و سیاست کناره گرفت و در [[اصفهان]] گوشه‌گیری اختیار کرد.<ref>تاریخ سلسله سلجوقی، ص96.</ref>  


==محل دفن==
در 490ق.  [[برکیارق سلطان سلجوقی]] (حک: 485-498ق.) فخرالملک (پسر خواجه نظام‌الملک) را برکنار کرد و مجدالملک را وزارت داد و او تا 492ق. به همراه زبیده خاتون (مادر شاه) بر امور کشور مستولی بود.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج5، ص37.</ref>


در گزارش‌ها آورده‌اند که وی همیشه کفنی حاوی تربت امام حسین(ع)<ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص135.</ref> را که از [[مکه]] برایش آورده بودند، <ref>تاریخ الفی، ج4، ص2609.</ref> همراه داشت.<ref>اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref> بعدها پیکر او را به کربلا بردند و کنار مرقد حسینی به خاک سپردند.<ref>الکامل، ج10، ص299؛ مجالس المؤمنین، ج2، ص460؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref>
=== کشته شدن ===
مجدالملک متهم به ارتباط با اسماعیلیه الموت شد. این اتهام در دشمنی‌های مؤیّدالملک (یکی از پسران خواجه نظام‌الملک) ریشه داشت.<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص271.</ref> برخی بر آنند که کشته شدن مجدالملک به سبب گسترش قدرت او و تحکم‌هایش بر امیران بوده است.<ref>تاریخ الفی، ج4، ص2608.</ref>مجدالملک به دست سپاهیان شورشی و به رغم میل سلطان،<ref>تاریخ الفی، ج4، ص2608.</ref> در [[زنجان]]<ref>تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.</ref> به سال 492 قمری در 51 سالگی قطعه قطعه شد<ref>الکامل، ج10، ص289؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299؛ تاریخ ادبیات ایران، ج3، ص5.</ref> و بدنش را به اصفهان فرستادند و در آن‌جا دفن کردند.<ref>الکامل، ج10، ص282.</ref>


==خصوصیات==
=== محل دفن ===
در گزارش‌ها آورده‌اند که وی همیشه کفنی حاوی [[تربت]] امام حسین(ع)<ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص135.</ref> را که از [[مکه]] برایش آورده بودند،<ref>تاریخ الفی، ج4، ص2609.</ref> همراه داشت.<ref>اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref> بعدها پیکر او را به کربلا بردند و کنار مرقد حسینی به خاک سپردند.<ref>الکامل، ج10، ص299؛ مجالس المؤمنین، ج2، ص460؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299.</ref>


مجدالملک را فردی دیندار، مخالف ظلم و خونریزی، <ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص135.</ref>  انجام‌دهنده کارهای خیر، و اهل نماز و روزه و شب‌بیداری دانسته‌اند.<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص265.</ref> او تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان بسیار یاری می‌نمود و در عین حال، [[صحابه]] [[پیامبر(ص)]] را به نیکی یاد می‏کرد.<ref>الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.</ref>
==مذهب ==


او از مستوفیان فاضل و کاردان آن عهد به شمار می‌رفت و در حفظ قانون، اداره دیوان‌ها و ضبط حساب توانا بود. فضلا و شاعران را اکرام نموده، به آنان بخشش می‏‌کرد<ref>تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.</ref> و شاعران هم او را مدح گفته‌‏اند.<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص270.</ref>
مجدالملک را فردی دیندار، مخالف ظلم و خونریزی،<ref>تاریخ الاسلام، ج34، ص135.</ref> انجام‌دهنده کارهای خیر، و اهل نماز و روزه و شب‌بیداری دانسته‌<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص265.</ref> و به فضل و کاردانی ستوده‌اند.<ref>تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.</ref>


===بزرگ‌‌داشت دانشوران اهل‌سنت===
او از مستوفیان فاضل و کاردان آن عهد به شمار می‌رفت و در حفظ قانون، اداره دیوان‌ها و ضبط حساب توانا بود. فضلا و شاعران را اکرام نموده، به آنان بخشش می‏‌کرد و شاعران هم او را مدح گفته‌‏اند.


وی دانشوران اهل‌سنت را گرامی می‌داشت و با آن‌ها رابطه‌ای نیکو داشت.<ref>شذرات الذهب، ج6، ص15.</ref> از جمله به عمادالدین، بزرگ شافعیان [[بغداد]]، و [[ابوحامد غزالی]] (م. 505ق.) عنایت داشت.<ref>شذرات الذهب، ج6، ص15.</ref> همچنین [[ابوالحسن طبری]] معروف به هراس، فقیه شافعی و از اصحاب امام الحرمین [[جوینی]]، از التفات مجدالملک بهره می‌برد.<ref>الکامل، ج10، ص291.</ref>
او از شاعران<ref>تعلیقات نقض، ج1، ص270.</ref> و علما<ref>شذرات الذهب، ج6، ص15.</ref> حمایت می‌کرد. از جمله به عمادالدین، بزرگ شافعیان [[بغداد]]، و [[ابوحامد غزالی]] (م. 505ق.) و  ابوالحسن طبری عنایت داشت.<ref>شذرات الذهب، ج6، ص15.</ref> <ref>الکامل، ج10، ص291.</ref>  


===ایجاد سازگاری بین شیعه و سنی===
===ایجاد سازگاری بین شیعه و سنی===


مجدالملک با سیاست و کیاست توانست میان [[شیعه]] و [[سنی]] سازگاری برقرار کند. او مانع شتم و لعن [[خلفا]] شد.<ref>الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.</ref> کتمان نمی‌توان کرد که در دوران وزارت وی، بر قدرت شیعیان افزوده شد و آنان کمتر [[تقیه]] کردند.<ref>تاریخ ادبیات در ایران، ج2، ص188.</ref>
مجدالملک تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان بسیار یاری می‌نمود و در عین حال، [[صحابه]] [[پیامبر(ص)]] را به نیکی یاد می‏کرد.<ref>الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.</ref>او توانست میان [[شیعه]] و [[سنی]] سازگاری برقرار کند. او مانع شتم و لعن [[خلفا]] شد.<ref>الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.</ref> گفته شده در دوران وزارت وی، بر قدرت شیعیان افزوده شد و آنان کمتر [[تقیه]] کردند.<ref>تاریخ ادبیات در ایران، ج2، ص188.</ref>  
 
==آثار مجدالملک در حرمین==
 
[[عبدالجلیل رازی]] در پاسخ نویسنده سنی کتاب [[بعض فضائح الروافض]] که مجدالملک را به اعتقاد نادرست متهم کرده، به دفاع از وی پرداخته و کارهای نیک او را در [[حرمین]] یادآور شده و به تصریح آورده که هنوز آثار خیر مجدالملک در حرمین مکه و [[مدینه]] و مشاهد امامان معصوم، آشکار و باقی است.<ref>نک: النقض، ص82-84.</ref>


===بقعه امامان معصوم===
==آثار مجدالملک==


از آثار خیر وی، ساختمان بقعه امامان معصوم: در [[بقیع]] از جمله گنبد [[امام حسن مجتبی(ع)]] و بقاع امامان [[امام سجاد|سجاد]] و [[امام باقر|باقر]] و [[امام صادق|صادق]]: و [[عباس بن عبدالمطلب]]<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص719.</ref> است.<ref>تاریخ حرم ائمه بقیع، ص89.</ref>
مجدالملک براوستانی بانی برخی بناهای مذهبی در [[حرمین]] و سرزمین‌های دیگر بود. <ref>نک: النقض، ص82-84.</ref>نام مجدالملک را در زمره وزیران نیکو رفتاری آورده‌اند که به ساختن مدرسه و مسجد اهتمام داشته‌اند.<ref>تاریخ بیهق، ص53؛ النقض، ص435.</ref>  


آورده‌اند که پیشتر یکی از معماران فرستاده مجدالملک، به دست امیر مدینه، [[منظور بن عماره حسینی]]، به سال 495ق. کشته شد.<ref>الکامل، ج10، ص352؛ تاریخ امراء المدینه، ص241.</ref>
===در بقیع===
{{اصلی|گنبد امامان(ع) در بقیع}}
از آثار خیر وی، ساختمان بقعه امامان معصوم: در [[بقیع]] از جمله گنبد [[امام حسن مجتبی(ع)]] و بقاع امامان [[امام سجاد|سجاد]] و [[امام باقر|باقر]] و [[امام صادق|صادق]]: و [[عباس بن عبدالمطلب]]<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص719.</ref> است.<ref>تاریخ حرم ائمه بقیع، ص89.</ref>  برخی برآنند که این بنای مجدالملک واپسین ساخت گنبد اهل بیت در مدینه تا تخریب این بناها به دست [[آل‌سعود]] و وهابیان است.<ref>مدینه‌شناسی، ص341.</ref>


بر پایه گزارش برخی منابع معاصر، این بنای مجدالملک واپسین ساخت گنبد اهل بیت در مدینه تا تخریب این بناها به دست [[آل‌سعود]] و وهابیان است.<ref>مدینه‌شناسی، ص341.</ref>
چهار طاق عثمان بن مظعون را که اهل سنت [[مقام عثمان بن عفّان]] می‌پندارند، مجدالملک ساخته است.<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص719.</ref>  


===چهار طاق عثمان===
===در دیگر سرزمین‌ها===


[[چهار طاق عثمان بن مظعون]] را که اهل سنت [[مقام عثمان بن عفّان]] می‌پندارند، مجدالملک ساخته است.<ref>تعلیقات نقض، ج2، ص719.</ref>
از دیگر خدمات وی، ساخت [[بارگاه عبد العظیم حسنی|بقعه عبدالعظیم حسنی]] در ری است.<ref>تاریخ قم، ص123.</ref> نیز در 490ق. [[آستان مقدس کاظمین|حرم کاظمین]] را بازسازی کرد و بناهای جدیدی به پیرامون آن افزود.<ref>جولة فی اماکن المقدسه، ص109؛ تاریخ قم، ص520.</ref> همچنین وی بنیان‌گذار بقعه علی بن باقر(ع) در [[مشهد اردهال]] است.<ref>نور باقر، ص103.</ref>
 
===بقعه عبدالعظیم===
 
از دیگر خدمات وی، ساخت بقعه عبدالعظیم حسنی در ری است.<ref>تاریخ قم، ص123.</ref>
 
===بازسازی حرم کاظمین===
 
نیز در 490ق. حرم کاظمین را بازسازی کرد و بناهای جدیدی به پیرامون آن افزود.<ref>جولة فی اماکن المقدسه، ص109؛ تاریخ قم، ص520.</ref>
 
===بقعه علی بن باقر===
 
همچنین وی بنیان‌گذار بقعه علی بن باقر(ع) در مشهد اردهال است.<ref>نور باقر، ص103.</ref>
 
===مساجد بیهق===


==== مساجد بیهق ====
پس از زمین لرزه‌ای بزرگ در خراسان، بارو و مساجد بیهق ویران شدند و تا 464ق. همچنان آثار ویرانی آن‌ها برجا بود. نظام‌الملک دستور بنای آن‌ها را در 464ق. صادر کرد. پس از درگذشت سلطان ملکشاه، ارسلان ارغو آن‌ها را ویران نمود و مجدالملک از نو آبادشان کرد.<ref>الکامل، ج9، ص591.</ref>
پس از زمین لرزه‌ای بزرگ در خراسان، بارو و مساجد بیهق ویران شدند و تا 464ق. همچنان آثار ویرانی آن‌ها برجا بود. نظام‌الملک دستور بنای آن‌ها را در 464ق. صادر کرد. پس از درگذشت سلطان ملکشاه، ارسلان ارغو آن‌ها را ویران نمود و مجدالملک از نو آبادشان کرد.<ref>الکامل، ج9، ص591.</ref>


نام مجدالملک را در زمره وزیران نیکو رفتاری آورده‌اند که به ساختن مدرسه و مسجد اهتمام داشته‌اند.<ref>تاریخ بیهق، ص53؛ النقض، ص435.</ref>
== جستارهای وابسته ==
 
==پیوند به بیرون==


[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1274727/مجدالملک-قمی-وزیر-شیعی-سلجوقیان-و-نقش-او-در-خدمت‌رسانی-به-شیعه?= مجدالملک قمی وزیر شیعی سلجوقیان و نقش او در خدمت‌رسانی به شیعه، قریشی کرین، سیدحسن، مجله شیعه شناسی، پاییز 1395 - شماره 55 علمی-پژوهشی/ISC (20 صفحه - از 7 تا 26)]
* [[بارگاه امامان در بقیع]]
 
* [[سلجوقیان]]
[http://lib.eshia.ir/23022/11/4694 مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله براوستانى‌.]


==پانویس==
==پانویس==
خط ۱۰۴: خط ۸۸:
{{منابع}}
{{منابع}}
{{دانشنامه
{{دانشنامه
  | آدرس = http://phz.hajj.ir/422/7929
  | آدرس = http://hzrc.ac.ir/post/7929
  | عنوان = مجدالملک اسعد بن محمد براوستانی قمی
  | عنوان = مجدالملک اسعد بن محمد براوستانی قمی
  | نویسنده = علی احمدی میرآقا، سید اسدالله موسوی عبادی
  | نویسنده = علی احمدی میرآقا، سید اسدالله موسوی عبادی
}}
}}


* '''اعیان الشیعه''': سید محسن الامین (م. 1371ق.)، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف.
*
* '''بقیع الغرقد''': محمد امین الامینی، تهران، مشعر، 1428ق.
*
* '''تاریخ ابن خلدون''': ابن‏خلدون (م. 808ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1391ق.
*
* '''تاریخ ادبیات ایران از فردوسی تا سعدی''': ادوارد براون، ترجمه''': مجتبایی و صدری، تهران، مروارید، 1926م.
*
* '''تاریخ ادبیات در ایران''': ذبیح‌ الله صفا، تهران، فردوس، 1378ش.
*
* '''تاریخ اسلام''': علی اکبر فیاض، تهران، دانشگاه، 1335ش.
*
* '''تاریخ الفی''': قاضی احمد تتوی و آصف خان قزوینی (م. 996ق.)، به کوشش طباطبائی مجد، تهران، علمی فرهنگی، 1382ش.
*
* '''تاریخ امراء المدینه''': عارف عبدالغنی، دمشق، دار کنان.
*
* '''تاریخ آل سلجوق در آناطولی''': مؤلف ناشناخته، به کوشش جلالی، تهران، میراث مکتوب، 1377ش.
*
* '''تاریخ بیهق''': علی بن زید البیهقی (م. 565ق.)، دمشق، دار اقرا، 1425ق.
*
* '''تاریخ حرم ائمه بقیع''': محمد صادق نجمی، تهران، مشعر، 1386ش.
*
* '''تاریخ سلسله سلجوقی''': فتح بن علی بنداری اصفهانی (م. 643ق.)، ترجمه''': جلیلی، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، 1356ش.
*
* '''تاریخ قم''': حسن بن محمد قمی، به کوشش انصاری، قم، کتابخانه نجفی، 1385ش.
*
* '''تعلیقات النقض''': میر جلال الدین حسینی ارموی، تهران، انجمن آثار ملی، 1358ش.
*
* '''جولة فی الاماکن المقدسه''': السید ابراهیم الموسوی الزنجانی، بیروت، الاعلمی، 1405ق.
*
* '''شذرات الذهب''': عبدالحی بن العماد (م. 1089ق.)، به کوشش الارنؤوط، بیروت، دار ابن کثیر، 1406ق.
*
* '''الکامل فی التاریخ''': ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار صادر، 1385ق.
*
* '''مجالس المؤمنین''': قاضی نورالله شوشتری (م. 1019ق.)، تهران، کتاب‌فروشی اسلامیه، 1365ش.
*
* '''مدینه‌شناسی''': سید محمد باقر نجفی، تهران، شرکت قلم، 1364ش.
*
* '''معجم البلدان''': یاقوت الحموی (م. 626ق.)، بیروت، دار صادر، 1995م.
*
* '''النجوم الزاهره''': ابن تغری بردی الاتابکی (م. 874ق.)، مصر، وزارة الثقافة و الارشاد القومی.
*
* '''النقض''': عبدالجلیل رازی، به کوشش حسینی ارموی، سپهر، 1371ش.
*
* '''نور باقر(ع) مروری بر زندگی علی بن باقر(ع)''': علی محسنی، قم، مشهور، 1383ش.


'''اعیان الشیعه''': سید محسن الامین (م. 1371ق.)، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف.
{{پایان}}


'''بقیع الغرقد''': محمد امین الامینی، تهران، مشعر، 1428ق.
[[رده:وزیران سلجوقی]]
 
[[رده:سازندگان بقاع بقیع]]
'''تاریخ ابن خلدون''': ابن‏خلدون (م. 808ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1391ق.
 
'''تاریخ ادبیات ایران از فردوسی تا سعدی''': ادوارد براون، ترجمه''': مجتبایی و صدری، تهران، مروارید، 1926م.
 
'''تاریخ ادبیات در ایران''': ذبیح‌ الله صفا، تهران، فردوس، 1378ش.
 
'''تاریخ اسلام''': علی اکبر فیاض، تهران، دانشگاه، 1335ش.
 
'''تاریخ الفی''': قاضی احمد تتوی و آصف خان قزوینی (م. 996ق.)، به کوشش طباطبائی مجد، تهران، علمی فرهنگی، 1382ش.
 
'''تاریخ امراء المدینه''': عارف عبدالغنی، دمشق، دار کنان.
 
'''تاریخ آل سلجوق در آناطولی''': مؤلف ناشناخته، به کوشش جلالی، تهران، میراث مکتوب، 1377ش.
 
'''تاریخ بیهق''': علی بن زید البیهقی (م. 565ق.)، دمشق، دار اقرا، 1425ق.
 
'''تاریخ حرم ائمه بقیع''': محمد صادق نجمی، تهران، مشعر، 1386ش.
 
'''تاریخ سلسله سلجوقی''': فتح بن علی بنداری اصفهانی (م. 643ق.)، ترجمه''': جلیلی، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، 1356ش.
 
'''تاریخ قم''': حسن بن محمد قمی، به کوشش انصاری، قم، کتابخانه نجفی، 1385ش.
 
'''تعلیقات النقض''': میر جلال الدین حسینی ارموی، تهران، انجمن آثار ملی، 1358ش.
 
'''جولة فی الاماکن المقدسه''': السید ابراهیم الموسوی الزنجانی، بیروت، الاعلمی، 1405ق.
 
'''شذرات الذهب''': عبدالحی بن العماد (م. 1089ق.)، به کوشش الارنؤوط، بیروت، دار ابن کثیر، 1406ق.
 
'''الکامل فی التاریخ''': ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار صادر، 1385ق.
 
'''مجالس المؤمنین''': قاضی نورالله شوشتری (م. 1019ق.)، تهران، کتاب‌فروشی اسلامیه، 1365ش.
 
'''مدینه‌شناسی''': سید محمد باقر نجفی، تهران، شرکت قلم، 1364ش.
 
'''معجم البلدان''': یاقوت الحموی (م. 626ق.)، بیروت، دار صادر، 1995م.
 
'''النجوم الزاهره''': ابن تغری بردی الاتابکی (م. 874ق.)، مصر، وزارة الثقافة و الارشاد القومی.
 
'''النقض''': عبدالجلیل رازی، به کوشش حسینی ارموی، سپهر، 1371ش.
 
'''نور باقر(ع) مروری بر زندگی علی بن باقر(ع)''':  علی محسنی، قم، مشهور، 1383ش.
 
 
 
{{پایان}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۱

مجدالملک اسعد بن محمد براوستانی قمی
مشخصات فردی
نام کامل اسعد بن محمد بن موسی براوستانی
لقب مجدالملک، مجدالدوله، مُشَیِّدالدوله
زادگاه ایران، قم
دین اسلام
مذهب شیعه
منصب وزیر عهد سلجوقیان
تاریخ درگذشت 492ق.
محل درگذشت ایران، زنجان
آرامگاه کربلا

مجدالملک بَراوِسْتانی وزیر شیعی عهد سلجوقیان و سازنده گنبد امامان (علیهم‌السلام) در بقیع است. نام کامل وی شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی مجدالملک مُشَیِّدالدوله براوستانی قمی می‌باشد. وی در دوران ملکشاه سلجوقی نائب شرف‌الملک خوارزمی و مستوفی کل بوده است که بعدا جای او را گرفته و لقب مجدالملک یا مجدالدوله را دریافت کرده است. او در 490 قمری وزیر سلطان سلجوقی شد و تا سال 492 با زبیده خاتون همسر سلطان بر امور کشور مستولی بود. او تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان یاری می‌رساند و با سیاست‌های خود توانست اتحاد بین شیعه و سنی را ایجاد کند.

از خدمات او ساخت بارگاه امامان(ع) در بقیع، چهار طاق عثمان بن مظعون، بقعه عبدالعظیم حسنی، بازسازی حرم کاظمین و دیگر آثار را می‌توان نام برد.

زندگی و مشاغل[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شمس‌الدین ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی، از براوستان، یکی از روستاهای قم، برخاست.[۱] این نسبت در منابع به تصحیف، براوشتانی،[۲] اردستانی،[۳] بلاسانی[۴] و شکل‌های دیگر[۵] آمده است.

شمس‌الدین براوستانی در دوران ملکشاه سلجوقی (حک: 465-485ق.) نیابت شرف‌الملک خوارزمی را بر عهده داشت که مستوفی کل (حسابدار کل) بود. سپس جای او را گرفت و لقب مجدالملک یا مجدالدوله یافت.[۶] وی لقب مُشَیِّدالدوله را نیز داشت.[۷] به او مستوفی هم می‌گفتند.[۸] مجدالملک پیشتر در گنجه آذربایجان، نایب و کاتب سلطان محمّد سلجوقی شده بود.[۹]او از مخالفان خواجه نظام‌الملک بود و گفته شده در بدبین کردن شاه نسبت به خواجه دست داشت.[۱۰] پس از کشته شدن خواجه نظام‌الملک و قدرت یافتن برخی فرزندان او تا مدتی از حکومت و سیاست کناره گرفت و در اصفهان گوشه‌گیری اختیار کرد.[۱۱]

در 490ق. برکیارق سلطان سلجوقی (حک: 485-498ق.) فخرالملک (پسر خواجه نظام‌الملک) را برکنار کرد و مجدالملک را وزارت داد و او تا 492ق. به همراه زبیده خاتون (مادر شاه) بر امور کشور مستولی بود.[۱۲]

کشته شدن[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مجدالملک متهم به ارتباط با اسماعیلیه الموت شد. این اتهام در دشمنی‌های مؤیّدالملک (یکی از پسران خواجه نظام‌الملک) ریشه داشت.[۱۳] برخی بر آنند که کشته شدن مجدالملک به سبب گسترش قدرت او و تحکم‌هایش بر امیران بوده است.[۱۴]مجدالملک به دست سپاهیان شورشی و به رغم میل سلطان،[۱۵] در زنجان[۱۶] به سال 492 قمری در 51 سالگی قطعه قطعه شد[۱۷] و بدنش را به اصفهان فرستادند و در آن‌جا دفن کردند.[۱۸]

محل دفن[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در گزارش‌ها آورده‌اند که وی همیشه کفنی حاوی تربت امام حسین(ع)[۱۹] را که از مکه برایش آورده بودند،[۲۰] همراه داشت.[۲۱] بعدها پیکر او را به کربلا بردند و کنار مرقد حسینی به خاک سپردند.[۲۲]

مذهب[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مجدالملک را فردی دیندار، مخالف ظلم و خونریزی،[۲۳] انجام‌دهنده کارهای خیر، و اهل نماز و روزه و شب‌بیداری دانسته‌[۲۴] و به فضل و کاردانی ستوده‌اند.[۲۵]

او از مستوفیان فاضل و کاردان آن عهد به شمار می‌رفت و در حفظ قانون، اداره دیوان‌ها و ضبط حساب توانا بود. فضلا و شاعران را اکرام نموده، به آنان بخشش می‏‌کرد و شاعران هم او را مدح گفته‌‏اند.

او از شاعران[۲۶] و علما[۲۷] حمایت می‌کرد. از جمله به عمادالدین، بزرگ شافعیان بغداد، و ابوحامد غزالی (م. 505ق.) و ابوالحسن طبری عنایت داشت.[۲۸] [۲۹]

ایجاد سازگاری بین شیعه و سنی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مجدالملک تشیع خود را اظهار می‌کرد و به علویان بسیار یاری می‌نمود و در عین حال، صحابه پیامبر(ص) را به نیکی یاد می‏کرد.[۳۰]او توانست میان شیعه و سنی سازگاری برقرار کند. او مانع شتم و لعن خلفا شد.[۳۱] گفته شده در دوران وزارت وی، بر قدرت شیعیان افزوده شد و آنان کمتر تقیه کردند.[۳۲]

آثار مجدالملک[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مجدالملک براوستانی بانی برخی بناهای مذهبی در حرمین و سرزمین‌های دیگر بود. [۳۳]نام مجدالملک را در زمره وزیران نیکو رفتاری آورده‌اند که به ساختن مدرسه و مسجد اهتمام داشته‌اند.[۳۴]

در بقیع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از آثار خیر وی، ساختمان بقعه امامان معصوم: در بقیع از جمله گنبد امام حسن مجتبی(ع) و بقاع امامان سجاد و باقر و صادق: و عباس بن عبدالمطلب[۳۵] است.[۳۶] برخی برآنند که این بنای مجدالملک واپسین ساخت گنبد اهل بیت در مدینه تا تخریب این بناها به دست آل‌سعود و وهابیان است.[۳۷]

چهار طاق عثمان بن مظعون را که اهل سنت مقام عثمان بن عفّان می‌پندارند، مجدالملک ساخته است.[۳۸]

در دیگر سرزمین‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از دیگر خدمات وی، ساخت بقعه عبدالعظیم حسنی در ری است.[۳۹] نیز در 490ق. حرم کاظمین را بازسازی کرد و بناهای جدیدی به پیرامون آن افزود.[۴۰] همچنین وی بنیان‌گذار بقعه علی بن باقر(ع) در مشهد اردهال است.[۴۱]

مساجد بیهق[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پس از زمین لرزه‌ای بزرگ در خراسان، بارو و مساجد بیهق ویران شدند و تا 464ق. همچنان آثار ویرانی آن‌ها برجا بود. نظام‌الملک دستور بنای آن‌ها را در 464ق. صادر کرد. پس از درگذشت سلطان ملکشاه، ارسلان ارغو آن‌ها را ویران نمود و مجدالملک از نو آبادشان کرد.[۴۲]

جستارهای وابسته[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پانویس[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. معجم البلدان، ج1، ص368.
  2. اعیان الشیعه، ج3، ص299.
  3. بقیع الغرقد، ص295.
  4. الکامل، ج10، ص361.
  5. تاریخ الاسلام، ج34، ص134-135؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص482.
  6. الکامل، ج10، ص289؛ تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.
  7. تاریخ بیهق، ص155؛ تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.
  8. النجوم الزاهره، ج5، ص162.
  9. تعلیقات نقض، ج2، ص722.
  10. تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.
  11. تاریخ سلسله سلجوقی، ص96.
  12. تاریخ ابن خلدون، ج5، ص37.
  13. تعلیقات نقض، ج1، ص271.
  14. تاریخ الفی، ج4، ص2608.
  15. تاریخ الفی، ج4، ص2608.
  16. تاریخ آل سلجوق در آناطولی، ص60.
  17. الکامل، ج10، ص289؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299؛ تاریخ ادبیات ایران، ج3، ص5.
  18. الکامل، ج10، ص282.
  19. تاریخ الاسلام، ج34، ص135.
  20. تاریخ الفی، ج4، ص2609.
  21. اعیان الشیعه، ج3، ص299.
  22. الکامل، ج10، ص299؛ مجالس المؤمنین، ج2، ص460؛ اعیان الشیعه، ج3، ص299.
  23. تاریخ الاسلام، ج34، ص135.
  24. تعلیقات نقض، ج1، ص265.
  25. تاریخ سلسله سلجوقی، ص69.
  26. تعلیقات نقض، ج1، ص270.
  27. شذرات الذهب، ج6، ص15.
  28. شذرات الذهب، ج6، ص15.
  29. الکامل، ج10، ص291.
  30. الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.
  31. الکامل، ج10، ص290؛ تعلیقات نقض، ج1، ص267.
  32. تاریخ ادبیات در ایران، ج2، ص188.
  33. نک: النقض، ص82-84.
  34. تاریخ بیهق، ص53؛ النقض، ص435.
  35. تعلیقات نقض، ج2، ص719.
  36. تاریخ حرم ائمه بقیع، ص89.
  37. مدینه‌شناسی، ص341.
  38. تعلیقات نقض، ج2، ص719.
  39. تاریخ قم، ص123.
  40. جولة فی اماکن المقدسه، ص109؛ تاریخ قم، ص520.
  41. نور باقر، ص103.
  42. الکامل، ج9، ص591.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل مجدالملک اسعد بن محمد براوستانی قمی.
  • اعیان الشیعه: سید محسن الامین (م. 1371ق.)، به کوشش حسن الامین، بیروت، دار التعارف.
  • بقیع الغرقد: محمد امین الامینی، تهران، مشعر، 1428ق.
  • تاریخ ابن خلدون: ابن‏خلدون (م. 808ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1391ق.
  • تاریخ ادبیات ایران از فردوسی تا سعدی: ادوارد براون، ترجمه: مجتبایی و صدری، تهران، مروارید، 1926م.
  • تاریخ ادبیات در ایران: ذبیح‌ الله صفا، تهران، فردوس، 1378ش.
  • تاریخ اسلام: علی اکبر فیاض، تهران، دانشگاه، 1335ش.
  • تاریخ الفی: قاضی احمد تتوی و آصف خان قزوینی (م. 996ق.)، به کوشش طباطبائی مجد، تهران، علمی فرهنگی، 1382ش.
  • تاریخ امراء المدینه: عارف عبدالغنی، دمشق، دار کنان.
  • تاریخ آل سلجوق در آناطولی: مؤلف ناشناخته، به کوشش جلالی، تهران، میراث مکتوب، 1377ش.
  • تاریخ بیهق: علی بن زید البیهقی (م. 565ق.)، دمشق، دار اقرا، 1425ق.
  • تاریخ حرم ائمه بقیع: محمد صادق نجمی، تهران، مشعر، 1386ش.
  • تاریخ سلسله سلجوقی: فتح بن علی بنداری اصفهانی (م. 643ق.)، ترجمه: جلیلی، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، 1356ش.
  • تاریخ قم: حسن بن محمد قمی، به کوشش انصاری، قم، کتابخانه نجفی، 1385ش.
  • تعلیقات النقض: میر جلال الدین حسینی ارموی، تهران، انجمن آثار ملی، 1358ش.
  • جولة فی الاماکن المقدسه: السید ابراهیم الموسوی الزنجانی، بیروت، الاعلمی، 1405ق.
  • شذرات الذهب: عبدالحی بن العماد (م. 1089ق.)، به کوشش الارنؤوط، بیروت، دار ابن کثیر، 1406ق.
  • الکامل فی التاریخ: ابن اثیر (م. 630ق.)، بیروت، دار صادر، 1385ق.
  • مجالس المؤمنین: قاضی نورالله شوشتری (م. 1019ق.)، تهران، کتاب‌فروشی اسلامیه، 1365ش.
  • مدینه‌شناسی: سید محمد باقر نجفی، تهران، شرکت قلم، 1364ش.
  • معجم البلدان: یاقوت الحموی (م. 626ق.)، بیروت، دار صادر، 1995م.
  • النجوم الزاهره: ابن تغری بردی الاتابکی (م. 874ق.)، مصر، وزارة الثقافة و الارشاد القومی.
  • النقض: عبدالجلیل رازی، به کوشش حسینی ارموی، سپهر، 1371ش.
  • نور باقر(ع) مروری بر زندگی علی بن باقر(ع): علی محسنی، قم، مشهور، 1383ش.