استمناء: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
(ابرابزار)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|ماه=[[اردیبهشت]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۴۰۰]]|کاربر=Abbasahmadi1363 }}
{{در دست ویرایش|ماه=[[اردیبهشت]]|روز=[[۲۶]]|سال=[[۱۴۰۰]]|کاربر=Abbasahmadi1363}}


خود ارضایی: ارضای جنسی بدون انجام آمیزش از محرمات احرام


خود ارضايي: ارضاي جنسي بدون انجام آميزش از محرمات احرام
خود ارضایی بدین معناست که مرد یا زن به تنهایی و بدون داشتن شریک جنسی خود را به اوج شهوت جنسی ـ که معمولاً همراه با خارج شدن منی است ـ برساند.


خود ارضايي بدين معناست که مرد يا زن به تنهايي و بدون داشتن شريک جنسي خود را به اوج شهوت جنسي ـ که معمولاً همراه با خارج شدن مني است ـ برساند.  
در منابع فقهی از خود ارضایی مرد به «استمناء»<ref>المقنعه، ص۷۹۱؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷–۳۰۸.</ref> و «خَضخَضه»<ref>المصنف، ابن ابی شیبه، ج۳، ص۴۴۲؛ الکافی، ج۵، ص۵۴۰، ۵۴۱؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷–۶۴۸.</ref> و «جَلد عُمَیره»<ref>فقه الحدود و التعزیزات، ج۲، ص۲۳۹؛ الفقه و مسائل الطیبه، ج۱، ص۴۵۸.</ref> تعبیر شده است. در منابع فقهی عربی معاصر از خود ارضایی مرد یا زن به «العاده السرّیه» (عادت پنهانی) تعبیر شده است.<ref>فتاوی اللجنه الدائمه، ج۱۰، ص۲۵۷، ۲۵۸؛ الف مسئله فی بلاد الغرب، ص۲۵۹؛ الفقه و مسائل طبیه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>


در منابع فقهي از خود ارضايي مرد به «استمناء»<ref>المقنعه، ص۷۹۱؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷- ۳۰۸.</ref> و «خَضخَضه»<ref>المصنف، ابن ابی شیبه، ج۳، ص۴۴۲؛ الکافی، ج۵، ص۵۴۰، ۵۴۱؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷- ۶۴۸.</ref> و «جَلد عُمَيره»<ref>فقه الحدود و التعزیزات، ج۲، ص۲۳۹؛ الفقه و مسائل الطیبه، ج۱، ص۴۵۸.</ref> تعبير شده است. در منابع فقهي عربي معاصر از خود ارضايي مرد يا زن به «العاده السرّيه» (عادت پنهاني) تعبير شده است.<ref>فتاوی اللجنه الدائمه، ج۱۰، ص۲۵۷، ۲۵۸؛ الف مسأله فی بلاد الغرب، ص۲۵۹؛ الفقه و مسائل طبیه، ج۱، ص۴۵۹.</ref>  
هر چند بیشتر فقهای امامی<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ مدارک الاحکام، ج۶، ص۶۱؛ ریاض المسائل، ج۵، ص۳۱۲.</ref> و اهل سنت<ref>مغنی المحتاج، ج۱، ص۴۳۰؛ حاشیه رد المحتار، ج۲، ص۴۳۹</ref> گفته‌اند: استمناء هرگونه التذاذ جنسی با انجام عملی غیر از آمیزش جنسی، از جمله دست کشیدن بر آلت یا بازی با آن، بوسیدن و لمس بدن همسر یا غیر او است که به قصد خروج منی انجام می‌شود؛ اما برخی فقهای امامی استمناء را به معنای خارج کردن منی از خود تنها به وسیله دست (کشیدن بر آلت) دانسته‌اند.<ref>المختصر النافع، ص۱۰۷؛ الجامع للشرائع، ص۱۸۸؛ نک: جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.</ref>


هر چند بيشتر فقهاي امامي<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ مدارک الاحکام، ج۶، ص۶۱؛ ریاض المسائل، ج۵، ص۳۱۲.</ref> و اهل سنت<ref>مغنی المحتاج، ج۱، ص۴۳۰؛ حاشیه رد المحتار، ج۲،ص۴۳۹</ref> گفته‌اند: استمناء هرگونه التذاذ جنسي با انجام عملي غير از آميزش جنسي، از جمله دست کشيدن بر آلت يا بازي با آن، بوسيدن و لمس بدن همسر يا غير او است که به قصد خروج مني انجام مي شود؛ اما برخي فقهاي امامي استمناء را به معناي خارج کردن مني از خود تنها به وسيله دست (کشيدن بر آلت) دانسته‌اند.<ref>المختصر النافع، ص۱۰۷؛ الجامع للشرائع، ص۱۸۸؛ نک: جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.</ref>
فقهای امامی و اهل سنت علاوه بر بازی با آلت، هر آنچه به قصد بیرون آمدن منی انجام شده و موجب آن شود را از مصادیق خود ارضایی برای زن یا مرد دانسته‌اند. از جمله: صرف تفکّر و خیال پردازی جنسی،<ref>الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸؛ صراط النجاه، تبریزی، ج۷، ص۱۰۵؛ الف مسئله فی بلاد الغرب، ص۲۶۰</ref> دیدن زنان یا مردان، دیدن عکس یا فیلم، خواندن مطالب و داستانهای جنسی و استفاده از هر نوع وسیله یا دستگاه ویژه برای خود ارضایی.<ref>صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹–۵۰؛ فقه للمغتربین، ص۲۸۲</ref>


فقهاي امامي و اهل سنت علاوه بر بازي با آلت، هر آنچه به قصد بيرون آمدن مني انجام شده و موجب آن شود را از مصاديق خود ارضايي براي زن يا مرد دانسته‌اند. از جمله: صرف تفکّر و خيال پردازي جنسي،<ref>الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸؛ صراط النجاه، تبریزی، ج۷، ص۱۰۵؛ الف مسأله فی بلاد الغرب، ص۲۶۰</ref> ديدن زنان يا مردان، ديدن عکس يا فيلم، خواندن مطالب و داستانهاي جنسي و استفاده از هر نوع وسيله يا دستگاه ويژه براي خود ارضايي.<ref>صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹- ۵۰؛ فقه للمغتربین، ص۲۸۲</ref>
بنا بر تعریف مشهور فقها، استمناء اعم از خود ارضایی در اصطلاح عرف (یعنی خود ارضایی بدون دخالت عملی دیگر در آن) خواهد بود. این مقاله عهده‌دار بحث پیرامون خود ارضایی یا استمناء به معنای مورد نظر مشهور فقهاست، که شامل هر گونه التذاذ جنسی همراه با خروج منی غیر از آمیزش است.


بنا بر تعريف مشهور فقها، استمناء اعم از خود ارضايي در اصطلاح عرف (يعني خود ارضايي بدون دخالت عملي ديگر در آن) خواهد بود. اين مقاله عهده دار بحث پيرامون خود ارضايي يا استمناء به معناي مورد نظر مشهور فقهاست، که شامل هر گونه التذاذ جنسي همراه با خروج مني غير از آميزش است.
«التذاذ جنسی» (لذت بردن جنسی بدون قصد بیرون آوردن منی همراه با بیرون آمدن منی یا بدون آن)<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.</ref> از اصطلاحات مرتبط با خود ارضایی است.


«التذاذ جنسي» (لذت بردن جنسي بدون قصد بيرون آوردن مني همراه با بيرون آمدن مني يا بدون آن)<ref>مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.</ref> از اصطلاحات مرتبط با خود ارضايي است.
برخی متون حدیثی از رواج عمل خود ارضایی در بین اعراب جاهلی یا بادیه نشینان صدر اسلام حکایت دارد.<ref>الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶</ref>


برخي متون حديثي از رواج عمل خود ارضايي در بين اعراب جاهلي يا باديه نشينان صدر اسلام حکايت دارد.<ref>الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶</ref>
در منابع حدیثی امامیه و اهل سنت خود ارضایی ـ بدون مشارکت همسر ـ از گناهان بزرگ به شمار آمده و به شدت از آن نهی شده است،<ref>الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸</ref> بطوریکه در برخی احادیث از آن به منزله زنا یاد شده است.<ref>الکافی، ج۵، ص۵۴۱</ref> امام صادق ۷ می‌فرمایند: «اگر بدانم کسی خود ارضایی می‌کند همراه با او غذا نخواهم خورد».<ref>وسائل الشیعه، ج۲۸، ص۳۶۴</ref>


در منابع حديثي اماميه و اهل سنت خود ارضايي ـ بدون مشارکت همسر ـ از گناهان بزرگ به شمار آمده و به شدت از آن نهي شده است،<ref>الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸</ref> بطوريکه در برخي احاديث از آن به منزله زنا ياد شده است.<ref>الکافی، ج۵، ص۵۴۱</ref> امام صادق ۷ مي فرمايند: «اگر بدانم کسي خود ارضايي مي کند همراه با او غذا نخواهم خورد».<ref>وسائل الشیعه، ج۲۸، ص۳۶۴</ref>
در جوامع فقهی از خود ارضایی در ابوابی مانند صوم،<ref>المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶</ref> اعتکاف،<ref>تذکره الفقهاء، ج۶، ص۲۵۷؛ حواشی الشروانی، ج۳، ص۴۶۸</ref> حج<ref>الکافی فی الفقه، ص۲۰۳؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱</ref> و حدود و تعزیرات<ref>المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲</ref> بحث شده است. فقیهان امامی<ref>الخلاف، ج۲، ص۲۳۸؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶</ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲، ۵۲۶؛ المغنی، ج۳، ص۴۸؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۱۶.</ref> خود ارضایی در روزه و اعتکاف را موجب بطلان آنها می‌دانند.


در جوامع فقهي از خود ارضايي در ابوابي مانند صوم،<ref>المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶</ref> اعتکاف،<ref>تذکره الفقهاء، ج۶، ص۲۵۷؛ حواشی الشروانی، ج۳، ص۴۶۸</ref> حج<ref>الکافی فی الفقه، ص۲۰۳؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱</ref> و حدود و تعزيرات<ref>المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲</ref> بحث شده است. فقيهان امامي<ref>الخلاف، ج۲، ص۲۳۸؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶</ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲، ۵۲۶؛ المغنی، ج۳، ص۴۸؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۱۶.</ref> خود ارضايي در روزه و اعتکاف را موجب بطلان آنها مي دانند.
عموم فقهای امامی،<ref>المبسوط، الطوسی، ج۸، ص۲۳۸؛ تحریر الاحکام، ج۳، ص۵۲۹؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷، ۶۴۸</ref> شافعی<ref>الام، ج۵، ص۱۰۱–۱۰۲؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۲ و ج۱۶، ص۴۲۱</ref> و مالکی<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ شرح مختصر خلیل، ج۲، ص۳۵۸</ref> معتقدند خود ارضایی ـ بدون همراهی شریک جنسی حلال ـ مطلقاً حرام است. دلائل آنان عبارت است از:


عموم فقهاي امامي،<ref>المبسوط، الطوسی، ج۸، ص۲۳۸؛ تحریر الاحکام، ج۳، ص۵۲۹؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷، ۶۴۸</ref> شافعي<ref>الام، ج۵، ص۱۰۱- ۱۰۲؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۲ و ج۱۶، ص۴۲۱</ref> و مالکي<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ شرح مختصر خلیل، ج۲، ص۳۵۸</ref> معتقدند خود ارضايي ـ بدون همراهي شريک جنسي حلال ـ مطلقاً حرام است. دلائل آنان عبارت است از:
۱) آیات شریفه سوره مومنون؛ ۷–۵؛ و سوره معارج؛ ۲۳ و ۳۱–۲۹. (وَ الَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ إِلاَّ عَلَی أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ فَمَنِ ابْتَغَی وَرَاء ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ العَادُونَ) که هر نوع التذاذ جنسی غیر از همسر و کنیز را ممنوع فرموده است.


۱) آيات شریفه سوره مومنون؛ ۷ـ۵؛ و سوره معارج؛ ۲۳ و ۳۱ ـ۲۹. (وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ إِلاَّ عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العَادُونَ ) که هر نوع التذاذ جنسي غير از همسر و کنيز را ممنوع فرموده است.
۲) احادیث حاکی از نهی و مذمت عمل خود ارضایی بدون همراهی شریک جنسی حلال.<ref>الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶</ref>


۲) احاديث حاکي از نهي و مذمت عمل خود ارضايي بدون همراهي شريک جنسي حلال.<ref>الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶</ref>  
حنفیان<ref>البحر الرائق، ج۲، ص۴۷۵، الدر المختار، ج۲، ص۴۳۸؛ حاشیه رد المحتار، ج۴، ص۱۹۲</ref> و حنبلیان<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۱۰، ص۳۶۳؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹</ref> هرچند قائل به حرمت آن بوده، ولی در مواردی مانند ترس از ارتکاب زنا یا تسکین شدّت شهوت جنسی آن را جائز می‌دانند. عموم فقهای امامی<ref>صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹ و ج۷، ص۱۰۰–۱۰۴؛ الفتاوی المیسره، ص۴۳۱.</ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۲۰، ص۳۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹</ref> تفاوتی در حرمت خود ارضایی برای مرد و زن قائل نبوده و خود ارضایی زن را نیز حرام دانسته‌اند. احمد بن حنبل امام حنبلیها و ابن حزم‌اندلسی و برخی دیگر از اهل سنت استمناء را مطلقاً جائز دانسته‌اند.<ref>المحلی، ج۱۱، ص۳۹۲، ۳۹۳؛ البحرالمحیط، ج۶، ص۳۶۷؛ روح المعانی، ج۱۸، ص۱۰.</ref> معدودی از امامیان معاصر خود ارضایی زن را ـ به دلیل انکار خروج منی از وی در اوج لذت جنسی- بطور مطلق و خود ارضایی مرد را در صورت ترس از ایجاد مریضی یا درد جائز دانسته‌اند، که فتوای آنان مورد نقد و مناقشه دیگر فقهای امامی واقع شده است.<ref>نک: مأساه الزهراء علیها السلام، ج۵، ص۱۱۲–۱۲۶؛ نک: لهذا کانت المواجهه، ص۱۲۱، ۱۲۲</ref>


حنفيان<ref>البحر الرائق، ج۲، ص۴۷۵، الدر المختار، ج۲، ص۴۳۸؛ حاشیه رد المحتار، ج۴، ص۱۹۲</ref> و حنبليان<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۱۰، ص۳۶۳؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹</ref> هرچند قائل به حرمت آن بوده، ولي در مواردي مانند ترس از ارتکاب زنا يا تسکين شدّت شهوت جنسي آن را جائز مي دانند. عموم فقهاي امامي<ref>صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹ و ج۷، ص۱۰۰- ۱۰۴؛ الفتاوی المیسره، ص۴۳۱.</ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۲۰، ص۳۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹</ref> تفاوتي در حرمت خود ارضايي براي مرد و زن قائل نبوده و خود ارضايي زن را نيز حرام دانسته‌اند. احمد بن حنبل امام حنبليها و ابن حزم‌اندلسي و برخي ديگر از اهل سنت استمناء را مطلقاً جائز دانسته‌اند.<ref>المحلی، ج۱۱، ص۳۹۲، ۳۹۳؛ البحرالمحیط، ج۶، ص۳۶۷؛ روح المعانی، ج۱۸، ص۱۰.</ref> معدودي از اماميان معاصر خود ارضايي زن را ـ به دليل انکار خروج مني از وي در اوج لذت جنسي- بطور مطلق و خود ارضايي مرد را در صورت ترس از ايجاد مريضي يا درد جائز دانسته‌اند، که فتواي آنان مورد نقد و مناقشه ديگر فقهاي امامي واقع شده است.<ref>نک: مأساه الزهراء علیها السلام، ج۵، ص۱۱۲-۱۲۶؛ نک: لهذا کانت المواجهه، ص۱۲۱، ۱۲۲ </ref>
امامیان<ref>المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ مجمع الفائده، ج۱۳، ص۳۶۰؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۸، ۶۴۹</ref> و اهل سنت<ref>الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۸، ص۴۳۶</ref> به استناد ادله ای از جمله احادیث<ref>الکافی، ج۷، ص۲۶۵؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶</ref> معتقدند در صورت ثبوت استمناء (با شهادت دو عادل یا اقرار فرد استمناء کننده)<ref>تحریر الاحکام، ج۵، ص۳۴۰؛ اللمعه الدمشقیه، ص۲۴۶؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۹</ref> امام یا حاکم شرع می‌تواند انجام دهنده آن را تعزیر کند؛ یعنی بر اساس صلاح دید خود، او را ادب و تنبیه کند.


اماميان<ref>المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ مجمع الفائده، ج۱۳، ص۳۶۰؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۸، ۶۴۹</ref> و اهل سنت<ref>الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۸، ص۴۳۶</ref> به استناد ادله اي از جمله احاديث<ref>الکافی، ج۷، ص۲۶۵؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶</ref> معتقدند در صورت ثبوت استمناء (با شهادت دو عادل يا اقرار فرد استمناء کننده)<ref>تحریر الاحکام، ج۵، ص۳۴۰؛ اللمعه الدمشقیه، ص۲۴۶؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۹</ref> امام يا حاکم شرع مي تواند انجام دهنده آن را تعزير کند؛ يعني بر اساس صلاح ديد خود، او را ادب و تنبيه کند.
به نظر فقیهان امامی<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۲۷؛ مستند الشیعه، ج۲، ص۲۵۱؛ منهاج الصالحین، خویی، ج۱، ص۴۵–۴۶</ref> و اهل سنت<ref>مختصر المزنی، ص۴، ۵؛ تحفه الفقهاء، ج۱، ص۲۷، ۲۸؛ المغنی، ج۱، ص۱۹۷، ۱۹۸.</ref> به استناد احادیث<ref>سنن ابی داود، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۳، ص۴۰</ref> اثر وضعی خود ارضایی و انزال منی، جنابت است که باعث وجوب غسل جنابت بر فرد می‌شود.


به نظر فقيهان امامي<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۲۷؛ مستند الشیعه، ج۲، ص۲۵۱؛ منهاج الصالحین، خویی، ج۱،ص۴۵- ۴۶</ref> و اهل سنت<ref>مختصر المزنی، ص۴، ۵؛ تحفه الفقهاء، ج۱، ص۲۷، ۲۸؛ المغنی، ج۱، ص۱۹۷، ۱۹۸.</ref> به استناد احاديث<ref>سنن ابی داود، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۳،ص۴۰</ref> اثر وضعي خود ارضايي و انزال مني، جنابت است که باعث وجوب غسل جنابت بر فرد مي شود.
خود ارضایی در حال احرام


خود ارضايي در حال احرام
الف) حکم خود ارضایی در حال احرام و کفاره آن


الف) حکم خود ارضايي در حال احرام و کفاره آن
به اجماع فقیهان امامی<ref>شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۱۷۸؛ مجمع الفائده، ج۷، ص۱۴</ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰</ref> با توجه به روایات،<ref>المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافی، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲–۱۹۳.</ref> خود ارضایی از محرّمات احرام است؛ ولی در مورد مقدار کفاره آن در صور گوناگون اختلاف وجود دارد:


به اجماع فقيهان امامي<ref>شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۱۷۸؛ مجمع الفائده، ج۷، ص۱۴ </ref> و اهل سنت<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰</ref> با توجه به روایات،<ref>المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافي، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲-۱۹۳.</ref> خود ارضايي از محرّمات احرام است؛ ولی در مورد مقدار کفاره آن در صور گوناگون اختلاف وجود دارد:
۱. خودارضایی با دست و امثال آن: امامیان،<ref>الکافی فی الفقه، ص۲۰۳؛ السرائر، ج۱، ص۵۵۲؛ مناسک حج، تبریزی، ص۱۰۲.</ref> مالکیان<ref>مختصر خلیل، ص۷۳؛ شرح مختصر خلیل، خرشی، ج۲، ص۳۵۸، ۳۶۰؛ حاشیه الدسوقی، ج۲، ص۶۸.</ref> و حنبلیان<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰.</ref> به استناد احادیث<ref>المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافی، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲،۱۹۳.</ref> و ادله دیگر<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰؛ شرح مختصر خلیل، ج۲، ص۳۵۸،۳۵۹.</ref> کفّاره خود ارضائی برای احرامگزار را قربانی کردن شتر، ولی شافعیان<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۹، ۲۴۰؛ مغنی المحتاج، ج۱، ص۵۲۲</ref> و حنفیان. المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۶</ref> آن را ذبح گوسفند دانسته‌اند.


۱. خودارضایی با دست و امثال آن: اماميان،<ref>الکافي في الفقه، ص۲۰۳؛ السرائر، ج۱، ص۵۵۲؛ مناسک حج، تبريزي، ص۱۰۲.</ref> مالکيان<ref>مختصر خليل، ص۷۳؛ شرح مختصر خليل، خرشي، ج۲، ص۳۵۸، ۳۶۰؛ حاشيه الدسوقي، ج۲، ص۶۸.</ref> و حنبليان<ref>الشرح الکبير، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰.</ref> به استناد احاديث<ref>المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافي، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲،۱۹۳.</ref> و ادله ديگر<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰؛ شرح مختصر خليل، ج۲، ص۳۵۸،۳۵۹. </ref> کفّاره خود ارضائي براي احرامگزار را قرباني کردن شتر، ولي شافعيان<ref>فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۹، ۲۴۰؛ مغنی المحتاج، ج۱، ص۵۲۲</ref> و حنفيان.المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۶</ref> آن را ذبح گوسفند دانسته‌اند.
۲. خود ارضایی به وسیله نگاه شهوت آلود مداوم (بدون تماس چیزی یا جایی از بدن با آلت): امامیان،<ref>الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱</ref> مالکیان<ref>مختصر خلیل، ص۷۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> و حنبلیان<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۹، ۳۳۰؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> بر آن‌اند که کفاره این مورد نیز، شتر است. امامیان به استناد احادیث، این کفاره را در مورد نگاه به غیر همسر به گونه ترتیبی دانسته‌اند: شخص توانگر، شتر، شخص معمولی، گاو و شخص فقیر، گوسفند باید قربانی کند.<ref>شرایع الاسلام، ج۱، ص۲۲۶؛ تحریر الاحکام، ج۲، ص۶۱؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۴.</ref> حنبلیان نگاه اولی که باعث نزول منی شود را مستلزم کفاره ذبح گوسفند دانسته‌اند؛ . کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> ولی شافعیان<ref>حواشی الشروانی، ج۴، ص۱۷۴؛ اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰</ref> و حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰–۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵</ref> خودارضایی بوسیله نگاه مداوم را موجب کفاره نمی‌دانند. برخی فقهای امامی تحقق انزال در اثر نگاه به مرد یا مردان آمیزش کننده با یکدیگر یا مرد آمیزش کننده با حیوان را موجب کفاره ندانسته‌اند. برخی نگاه به هر دو و برخی نگاه به کسی که عمل آمیزش را انجام می‌دهد را جائز ندانسته‌اند.<ref>المهذب، ج۱، ص۲۲۹؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۹۳</ref>


۲. خود ارضايي به وسيله نگاه شهوت آلود مداوم (بدون تماس چيزي يا جايي از بدن با آلت): اماميان،<ref>الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱</ref> مالکيان<ref>مختصر خلیل، ص۷۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> و حنبليان<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۹، ۳۳۰؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> بر آن‌اند که کفاره این مورد نيز، شتر است. اماميان به استناد احاديث، اين کفاره را در مورد نگاه به غير همسر به گونه ترتيبي دانسته‌اند: شخص توانگر، شتر، شخص معمولي، گاو و شخص فقير، گوسفند بايد قرباني کند. <ref>شرايع الاسلام، ج۱، ص۲۲۶؛ تحرير الاحکام، ج۲، ص۶۱؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۴.</ref> حنبليان نگاه اولي که باعث نزول مني شود را مستلزم کفاره ذبح گوسفند دانسته‌اند؛.کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> ولي شافعيان<ref>حواشی الشروانی، ج۴، ص۱۷۴؛ اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰</ref> و حنفيان<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰-۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵</ref> خودارضايي بوسيله نگاه مداوم را موجب کفاره نمي دانند. برخي فقهاي امامي تحقق انزال در اثر نگاه به مرد يا مردان آميزش کننده با يکديگر يا مرد آميزش کننده با حيوان را موجب کفاره ندانسته‌اند. برخي نگاه به هر دو و برخي نگاه به کسي که عمل آميزش را انجام مي دهد را جائز ندانسته‌اند.<ref>المهذب، ج۱، ص۲۲۹؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۹۳</ref>  
۳. خود ارضایی به وسیله فکر و خیال پردازی (بدون تماس چیزی یا جایی از بدن با آلت): مالکیان<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> و مشهور امامیان<ref>الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ مناسک حج، محشی، ص۲۰۵</ref> این مورد را نیز موجب کفاره دانسته‌اند، البته اینان فکر و خیالی که بی‌اختیار بر انسان چیره شود و موجب خروج منی شود را مستلزم کفاره نمی‌دانند.<ref>منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> بنا بر فقه شافعی،<ref>اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰</ref> حنفی،<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰</ref> حنبلی<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> و به نظر برخی امامیان<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵</ref> خود ارضایی بوسیله فکر و خیال پردازی کفاره ای در پی نخواهد داشت. طبق نظر شماری از فقهای امامی شنیدن صدای آمیزش کننده، شنیدن صدای زن یا شنیدن وصف زن اگر– بدون قصد خود ارضایی- موجب بیرون آمدن منی شود، کفاره ای نخواهد داشت.<ref>کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ مستند الشیعه، ج۱۱، ص۳۶۴ و ج۱۳، ص۲۶۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۸</ref> ولی برخی از آنان در این صورت ذبح گوسفند را لازم می‌دانند.<ref>الکافی فی الفقه، ص۲۰۳</ref> البته قائلان به عدم وجوب کفاره بر آن‌اند کسی که در چنین شرائطی عادت به امناء و خارج شدن منی از خود دارد، در صورت انزال منی، باید کفاره بپردازد.<ref>جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶</ref>


۳. خود ارضايي به وسيله فکر و خيال پردازي (بدون تماس چيزي يا جايي از بدن با آلت): مالکيان<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> و مشهور اماميان<ref>الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ مناسک حج، محشی، ص۲۰۵</ref> این مورد را نیز موجب کفاره دانسته‌اند، البته اینان فکر و خيالي که بي اختيار بر انسان چيره شود و موجب خروج مني شود را مستلزم کفاره نمي دانند.<ref>منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> بنا بر فقه شافعي،<ref>اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰</ref> حنفي،<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰</ref> حنبلي<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> و به نظر برخي اماميان<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵</ref> خود ارضايي بوسيله فکر و خيال پردازي کفاره اي در پي نخواهد داشت. طبق نظر شماري از فقهاي امامي شنيدن صداي آميزش کننده، شنيدن صداي زن يا شنيدن وصف زن اگر– بدون قصد خود ارضايي- موجب بيرون آمدن مني شود، کفاره اي نخواهد داشت.<ref>کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ مستند الشیعه، ج۱۱، ص۳۶۴ و ج۱۳، ص۲۶۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۸</ref> ولي برخي از آنان در اين صورت ذبح گوسفند را لازم مي دانند.<ref>الکافی فی الفقه، ص۲۰۳</ref> البته قائلان به عدم وجوب کفاره بر آن‌اند کسي که در چنين شرائطي عادت به امناء و خارج شدن مني از خود دارد، در صورت انزال مني، بايد کفاره بپردازد.<ref>جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶</ref>  
۴. خود ارضایی ناشی از بوسیدن شهوت آمیز همسر یا غیر او: به نظر فقیهان امامی کفاره آن- به استناد برخی احادیث- نحر شتر<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷، ۳۳۸؛ رسائل المرتضی، ج۳، ص۷۰.</ref> و به نظر بیشتر فقهای اهل‌سنت ذبح گوسفند است.<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۴، ۳۲۸؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۵.</ref>


۴. خود ارضايي ناشي از بوسيدن شهوت آميز همسر يا غير او: به نظر فقيهان امامي کفاره آن- به استناد برخي احاديث- نحر شتر<ref>المبسوط، طوسي، ج۱، ص۳۳۷، ۳۳۸؛ رسائل المرتضي، ج۳، ص۷۰.</ref> و به نظر بيشتر فقهاي اهل‌سنت ذبح گوسفند است.<ref>المغني، ج۳، ص۳۲۴، ۳۲۸؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۵.</ref>  
۵. خود ارضایی در اثر لمس شهوت آلود دیگری: به نظر فقهای امامی<ref>تحریر الاحکام، ج۲، ص۶۲؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۳، ۳۸۹؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۱.</ref> ـ به استناد احادیث ـ و به نظر مشهور فقهای اهل‌سنت<ref>المجموع، ج۲، ص۱۹۴؛ المغنی، ج۳، ص۳۲۸.</ref> کفاره آن گوسفند است، ولی برخی از اهل سنت کفاره آن را کفاره جماع یعنی شتر دانسته‌اند.<ref>ر. ک. المغنی، ج۳، ص۳۲۲؛ الموسوعه الفقهیه، ج۳، ص۹۵.</ref>


۵. خود ارضايي در اثر لمس شهوت آلود ديگري: به نظر فقهاي امامي<ref>تحرير الاحکام، ج۲، ص۶۲؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۳، ۳۸۹؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۱.</ref> ـ به استناد احاديث ـ و به نظر مشهور فقهاي اهل‌سنت<ref>المجموع، ج۲، ص۱۹۴؛ المغني، ج۳، ص۳۲۸.</ref> کفاره آن گوسفند است، ولي برخي از اهل سنت کفاره آن را کفاره جماع يعني شتر دانسته‌اند.<ref>ر.ک: المغني، ج۳، ص۳۲۲؛ الموسوعه الفقهيه، ج۳، ص۹۵.</ref>
ب) فساد حج یا عمره


ب) فساد حج يا عمره
فقیهان مالکی<ref>مختصر خلیل، ص۷۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۱، ۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> خود ارضایی قبل از تحلّل اول و شماری از فقیهان امامی<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳.</ref> خود ارضایی قبل از وقوف در مشعر را به استناد احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴</ref> موجب فساد حج و قبل از پایان سعی در عمره موجب فساد عمره دانسته‌اند. در مقابل فقهای شافعی،<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰</ref> حنفی،<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰</ref> حنبلی<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۲–۳۲۳؛ الشرح البیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۱۵، ۳۱۷</ref> و گروهی از فقهای امامی<ref>مجمع الفائده، ج۶، ص۲۷۹ و ج۷، ص۱۲، ۱۳؛ مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۱۴ و ج۸، ص۴۱۷، ۴۱۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۲۸، ۳۲۹</ref> به دلائلی، از جمله اختصاص فساد حج یا عمره به آمیزش جنسی، ضعف سندی احادیث دال بر فساد حج با خود ارضایی یا حمل آنها بر استحباب، خود ارضایی احرامگزار را موجب فساد حج یا عمره وی نمی‌دانند. شماری دیگر از فقیهان امامی با تفصیل بین مفاد احادیث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴</ref> بر آن‌اند که اگر استمناء احرامگزار بوسیله مالش دست یا چیز دیگر بر آلت یا ملاعبه با دیگری انجام شود، موجب فساد حج یا عمره است و اگر به وسیله بوسیدن، لمس یا فکر و خیال پردازی انجام شود، موجب فساد نیست.<ref>المعتمد، ج۴، ص۱۱۰–۱۱۱؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴، ۱۱۵</ref> برخی دیگر از فقیهان امامی تنها خود ارضایی ناشی از مالش دست بر آلت را موجب فساد حج یا عمره می‌دانند و دیگر انواع استمناء را موجب فساد حج یا عمره ندانسته‌اند.<ref>الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۳۹۵؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵</ref> به نظر فقهای امامی<ref>منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ المعتمد، ج۴، ص۱۱۰–۱۱۱؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴–۱۱۵</ref> و مالکی<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> خود ارضایی که به وسیله نگاه ابتدایی انجام شود، موجب فساد حج یا عمره نخواهد بود. شماری از فقهای اهل‌سنت<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۴–۳۲۵؛ حاشیه الدسوقی، ج۲، ص۶۸؛ بدایه المجتهد، ج۱، ص۲۹۷.</ref> (از جمله برخی مالکیان و حنبلیان) بر آن‌اند که خود ارضایی در اثر بوسیدن دیگری موجب فساد حج یا عمره است. برخی فقهای اهل سنت، خود ارضایی ناشی از لمس شهوت‌آمیز را موجب بطلان حج دانسته‌اند.<ref>ر. ک. الموسوعه الفقهیه، ج۳، ص۷۹.</ref> برخی فقهای امامی بر این نکته تصریح دارند که اگر احرامگزار هنگام احرام قصد انجام خود ارضایی در طول مدت احرام را داشته باشد، احرام وی باطل است.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۹۳</ref>
 
فقيهان مالکي<ref>مختصر خلیل، ص۷۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۱، ۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> خود ارضايي قبل از تحلّل اول و شماري از فقيهان امامي<ref>المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳. </ref> خود ارضايي قبل از وقوف در مشعر را به استناد احاديث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴</ref> موجب فساد حج و قبل از پايان سعي در عمره موجب فساد عمره دانسته‌اند. در مقابل فقهاي شافعي،<ref>المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰</ref> حنفي،<ref>المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰</ref> حنبلي<ref>المغنی، ج۳، ص۳۲۲- ۳۲۳؛ الشرح البیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۱۵، ۳۱۷</ref> و گروهي از فقهاي امامي<ref>مجمع الفائده، ج۶، ص۲۷۹ و ج۷، ص۱۲، ۱۳؛ مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۱۴ و ج۸، ص۴۱۷، ۴۱۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۲۸، ۳۲۹</ref> به دلائلی، از جمله اختصاص فساد حج يا عمره به آميزش جنسي، ضعف سندي احاديث دال بر فساد حج با خود ارضايي و يا حمل آنها بر استحباب، خود ارضايي احرامگزار را موجب فساد حج يا عمره وي نمي دانند. شماري ديگر از فقيهان امامي با تفصيل بين مفاد احاديث<ref>الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴</ref> بر آن‌اند که اگر استمناء احرامگزار بوسيله مالش دست يا چيز ديگر بر آلت و يا ملاعبه با ديگري انجام شود، موجب فساد حج يا عمره است و اگر به وسيله بوسيدن، لمس يا فکر و خيال پردازي انجام شود، موجب فساد نيست.<ref>المعتمد، ج۴، ص۱۱۰- ۱۱۱؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴، ۱۱۵</ref> برخي ديگر از فقيهان امامي تنها خود ارضايي ناشي از مالش دست بر آلت را موجب فساد حج يا عمره مي دانند و ديگر انواع استمناء را موجب فساد حج يا عمره ندانسته‌اند.<ref>الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۳۹۵؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵</ref> به نظر فقهاي امامي<ref>منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ المعتمد، ج۴، ص۱۱۰- ۱۱۱؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴- ۱۱۵</ref> و مالکي<ref>مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸</ref> خود ارضايي که به وسيله نگاه ابتدايي انجام شود، موجب فساد حج يا عمره نخواهد بود. شماري از فقهاي اهل‌سنت<ref>المغني، ج۳، ص۳۲۴- ۳۲۵؛ حاشيه الدسوقي، ج۲، ص۶۸؛ بدايه المجتهد، ج۱، ص۲۹۷.</ref> (از جمله برخي مالکيان و حنبليان) بر آن‌اند که خود ارضايي در اثر بوسيدن ديگري موجب فساد حج يا عمره است. برخي فقهاي اهل سنت، خود ارضايي ناشي از لمس شهوت‌آميز را موجب بطلان حج دانسته‌اند. <ref>ر.ک: الموسوعه الفقهيه، ج۳، ص۷۹.</ref> برخي فقهاي امامي بر اين نکته تصريح دارند که اگر احرامگزار هنگام احرام قصد انجام خود ارضايي در طول مدت احرام را داشته باشد، احرام وي باطل است.<ref>مناسک الحج، سیستانی، ص۹۳</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==
خط ۵۹: خط ۵۸:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* ارشاد الاذهان: العلامة الحلی (م ۷۲۶ق.)، تحقیق فارس الحسون، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
* ارشاد الاذهان: العلامة الحلی (م ۷۲۶ق)، تحقیق فارس الحسون، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
* الاستبصار: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش موسوی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
* الاستبصار: الطوسی (م. ۴۶۰ق)، به کوشش موسوی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
* اعانة الطالبین: السید البکری الدمیاطی (م.۱۳۱۰ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۸ق.  
* اعانة الطالبین: السید البکری الدمیاطی (م. ۱۳۱۰ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۸ق.
* الاقناع فی حل الفاظ ابی شجاع: محمد بن احمد الشربینی (م.۹۷۷ق.)، بیروت، دار المعرفه.
* الاقناع فی حل الفاظ ابی شجاع: محمد بن احمد الشربینی (م. ۹۷۷ق)، بیروت، دار المعرفه.
* الفتاوی المیسَّرة: سید علی حسینی سیستانی، دفتر حضرت آیة الله سیستانی، محقق،سید عبد الهادی حکیم، قم، ۱۴۱۷ق.
* الفتاوی المیسَّرة: سید علی حسینی سیستانی، دفتر حضرت آیة الله سیستانی، محقق، سید عبد الهادی حکیم، قم، ۱۴۱۷ق.
* الام: الشافعی (م ۲۰۴ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۳ق.
* الام: الشافعی (م ۲۰۴ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۳ق.
* ألف مسألة فی بلاد الغرب: سید صادق حسینی شیرازی، محقق/ مصحح جلال عبد الرزاق معاش، بیروت، دار العلوم، ۱۴۲۸ق.  
* ألف مسألة فی بلاد الغرب: سید صادق حسینی شیرازی، محقق/ مصحح جلال عبد الرزاق معاش، بیروت، دار العلوم، ۱۴۲۸ق.
* البحر الرائق: زین الدین ابن نجیم المصری (م.۹۷۰ق.)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
* البحر الرائق: زین الدین ابن نجیم المصری (م. ۹۷۰ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
* البحر المحیط: ابن حیان الاندلسی (م.۷۵۴ق.)، تحقیق عادل احمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۲ق.
* البحر المحیط: ابن حیان الاندلسی (م. ۷۵۴ق)، تحقیق عادل احمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۲ق.
* بدایة المجتهد: محمد بن احمد ابن رشد القرطبی (م.۵۹۵ق.)، تحقیق خالد عطار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.  
* بدایة المجتهد: محمد بن احمد ابن رشد القرطبی (م. ۵۹۵ق)، تحقیق خالد عطار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
* بدائع الصنائع: علاء الدین الکاسانی (م.۵۸۷ق.)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.
* بدائع الصنائع: علاء الدین الکاسانی (م. ۵۸۷ق)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.
* تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، تحقیق ابراهیم بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق.
* تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، تحقیق ابراهیم بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق.
* تحفة الفقهاء: علاء الدین السمرقندی (م.۹-۵۳۵ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
* تحفة الفقهاء: علاء الدین السمرقندی (م. ۹–۵۳۵ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
* تذکرة الفقهاء: حسن بن یوسف بن مطهر الحلی (م.۷۲۶ق.)، تحقیق موسسه آل البیت، قم، آل البیت، ۱۴۱۵ق.
* تذکرة الفقهاء: حسن بن یوسف بن مطهر الحلی (م. ۷۲۶ق)، تحقیق مؤسسه آل البیت، قم، آل البیت، ۱۴۱۵ق.
* تهذیب الاحکام: محمد بن حسن الطوسی (م.۴۶۰ق.)، تحقیق موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
* تهذیب الاحکام: محمد بن حسن الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
* جامع المقاصد فی شرح القواعد: علی بن الحسین عاملی الکرکی (م.۹۴۰ق.)، قم، آل البیت، ۱۴۱۴ق.
* جامع المقاصد فی شرح القواعد: علی بن الحسین عاملی الکرکی (م. ۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۴ق.
* جامع المقاصد: الکرکی (م.۹۴۰ق.)، قم، آل البیت، ۱۴۰۸ق.
* جامع المقاصد: الکرکی (م. ۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۰۸ق.
* الجامع للشرائع: یحیی بن سعید الحلی (م.۶۹۰ق.)، تحقیق تحت اشراف جعفر سبحانی، قم، سید الشهداء، ۱۴۰۵ق.
* الجامع للشرائع: یحیی بن سعید الحلی (م. ۶۹۰ق)، تحقیق تحت اشراف جعفر سبحانی، قم، سید الشهداء، ۱۴۰۵ق.
* جواهر الکلام: النجفی (م.۱۲۶۶ق.)، تحقیق عباس قوچانی؛ تهران؛ دارالکتب الاسلامیه؛ ۱۳۶۵ش.
* جواهر الکلام: النجفی (م. ۱۲۶۶ق)، تحقیق عباس قوچانی؛ تهران؛ دارالکتب الاسلامیه؛ ۱۳۶۵ش.
* حاشیة الدسوقی: الدسوقی (م.۱۲۳۰ق.)، بیروت، احیاء الکتب العربیه.
* حاشیة الدسوقی: الدسوقی (م. ۱۲۳۰ق)، بیروت، احیاء الکتب العربیه.
* حاشیة رد المحتار: ابن عابدین (م.۱۲۵۲ق.)، تحقیق مکتب بحوث والدراسات، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
* حاشیة رد المحتار: ابن عابدین (م. ۱۲۵۲ق)، تحقیق مکتب بحوث والدراسات، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
* الحدائق الناضره: یوسف البحرانی (م.۱۱۸۶ق.)، تحقیق آخوندی، قم، النشر الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
* الحدائق الناضره: یوسف البحرانی (م. ۱۱۸۶ق)، تحقیق آخوندی، قم، النشر الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
* حواشی الشروانی والعبادی: الشروانی (م.۱۳۰۱ق.) و العبادی (م.۹۹۴ق.)، بیروت، دار احیاءالتراث العربی.
* حواشی الشروانی والعبادی: الشروانی (م. ۱۳۰۱ق) و العبادی (م. ۹۹۴ق)، بیروت، دار احیاءالتراث العربی.
* الخرائج والجرائح: قطب الدین الراوندی (م.۵۷۳ق.)، تحقیق سید محمد باقر الموحد الابطحی، قم، مؤسسة الامام المهدی، ۱۴۰۹ق.
* الخرائج والجرائح: قطب الدین الراوندی (م. ۵۷۳ق)، تحقیق سید محمد باقر الموحد الابطحی، قم، مؤسسة الامام المهدی، ۱۴۰۹ق.
* الخصال: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* الخصال: الصدوق (م. ۳۸۱ق)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* الخلاف: محمد بن حسن الطوسی (م.۴۶۰ق.)، تحقیق خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۷ق.
* الخلاف: محمد بن حسن الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۷ق.
* خلفیات کتاب مأساة الزهراء (ع): السید جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیرة، ۱۴۱۸.  
* خلفیات کتاب مأساة الزهراء(ع): السید جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیرة، ۱۴۱۸.
* الدر المختار: الحصکفی (م.۱۰۸۸ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
* الدر المختار: الحصکفی (م. ۱۰۸۸ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
* الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه: الشهید الاول (م.۷۸۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
* الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه: الشهید الاول (م. ۷۸۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
* رسائل المرتضی: السید المرتضی (م.۴۳۶ق.)، تحقیق سید احمد حسینی و سید مهدی رجائی، قم، دار القرآن، ۱۴۰۵ق.
* رسائل المرتضی: السید المرتضی (م. ۴۳۶ق)، تحقیق سید احمد حسینی و سید مهدی رجائی، قم، دار القرآن، ۱۴۰۵ق.
* روح المعانی: الآلوسی (م.۱۲۷۰ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
* روح المعانی: الآلوسی (م. ۱۲۷۰ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
* ریاض المسائل: سید علی الطباطبائی (م.۱۲۳۱ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۴ق.
* ریاض المسائل: سید علی الطباطبائی (م. ۱۲۳۱ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۴ق.
* السرائر: ابن ادریس الحلی (م.۵۹۸ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۱ق.
* السرائر: ابن ادریس الحلی (م. ۵۹۸ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۱ق.
* سنن ابی داود: السجستانی (م.۲۷۵ق.)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۰ق.
* سنن ابی داود: السجستانی (م. ۲۷۵ق)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۰ق.
* شرائع الاسلام: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، تحقیق سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۸ق.
* شرائع الاسلام: المحقق الحلی (م. ۶۷۶ق)، تحقیق سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۸ق.
* الشرح الکبیر: ابولبرکات (م.۱۲۰۱ق.)، بیروت، دار احیاء الکتب العربیه.
* الشرح الکبیر: ابولبرکات (م. ۱۲۰۱ق)، بیروت، دار احیاء الکتب العربیه.
* الشرح الکبیر: عبدالرحمن بن قدامه (م.۶۸۲ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه.
* الشرح الکبیر: عبدالرحمن بن قدامه (م. ۶۸۲ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه.
* شرح مختصر خلیل : محمد بن عبدالله الخرشی(م.   ق۱۱۰۱ق؛ بیروت، دار الفکر.
* شرح مختصر خلیل: محمد بن عبدالله الخرشی (م. ق۱۱۰۱ق؛ بیروت، دار الفکر.
* شعب الایمان: احمد بن الحسن البیهقی (م.۴۵۸ق.)، تحقیق محمد سعیدبن بسیونی، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
* شعب الایمان: احمد بن الحسن البیهقی (م. ۴۵۸ق)، تحقیق محمد سعیدبن بسیونی، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
* صحیح مسلم: مسلم (م.۲۶۱ق.)، بیروت، دار الفکر.
* صحیح مسلم: مسلم (م. ۲۶۱ق)، بیروت، دار الفکر.
* صراط النجاة: جواد بن علی تبریزی (م. ۱۴۲۷ ق)، قم، دار الصدیقة الشهیدة، ۱۴۲۷ ق.
* صراط النجاة: جواد بن علی تبریزی (م. ۱۴۲۷ ق)، قم، دار الصدیقة الشهیدة، ۱۴۲۷ ق.
* صراط النجاة: سید ابو القاسم موسوی الخویی، ، (م. ۱۴۱۳ ه‍ ق)، قم، مکتب نشر المنتخب، ۱۴۱۶ق.
* صراط النجاة: سید ابو القاسم موسوی الخویی، (م. ۱۴۱۳ ه‍.ق)، قم، مکتب نشر المنتخب، ۱۴۱۶ق.
* فتاوی اللجنة الدائمة للبحوث العلمیة والإفتاء: أحمد بن عبد الرزاق الدویش، الریاض، دارالعاصمه.  
* فتاوی اللجنة الدائمة للبحوث العلمیة والإفتاء: أحمد بن عبد الرزاق الدویش، الریاض، دارالعاصمه.
* فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م.۶۲۳ق.)، بیروت، دار الفکر.
* فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م. ۶۲۳ق)، بیروت، دار الفکر.
* فقه الحدود و التعزیرات: اردبیلی، سید عبد الکریم موسوی اردبیلی، قم، مؤسسة النشر لجامعة المفید، ۱۴۲۷ق.
* فقه الحدود و التعزیرات: اردبیلی، سید عبد الکریم موسوی اردبیلی، قم، مؤسسة النشر لجامعة المفید، ۱۴۲۷ق.
* فقه للمغتربین: سید علی سیستانی ، جمع آوری سید محمد تقی الحکیم.
* فقه للمغتربین: سید علی سیستانی، جمع‌آوری سید محمد تقی الحکیم.
* الفقه و مسائل طبیة: محمد آصف محسنی قندهاری، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم،۱۴۲۴ق.
* الفقه و مسائل طبیة: محمد آصف محسنی قندهاری، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۲۴ق.
* الکافی فی الفقه: ابوالصلاح الحلبی (م.۴۴۷ق.)، تحقیق رضا استادی، اصفهان، مکتبة امیرالمؤمنین علیه السلام، ۱۴۰۳ق.
* الکافی فی الفقه: ابوالصلاح الحلبی (م. ۴۴۷ق)، تحقیق رضا استادی، اصفهان، مکتبة امیرالمؤمنین علیه السلام، ۱۴۰۳ق.
* الکافی: محمد بن یعقوب الکلینی (م.۳۲۹ق.)، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
* الکافی: محمد بن یعقوب الکلینی (م. ۳۲۹ق)، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
* کشاف القناع: منصور بن یونس البهوتی (م.۱۰۵۱ق.)، تحقیق محمد حسن اسماعیل، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
* کشاف القناع: منصور بن یونس البهوتی (م. ۱۰۵۱ق)، تحقیق محمد حسن اسماعیل، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
* کشف اللثام: الفاضل الهندی (م.۱۱۳۷ق.)، قم، النشر الاسلامی،۱۴۱۷ق.
* کشف اللثام: الفاضل الهندی (م. ۱۱۳۷ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۷ق.
* اللمعة الدمشقیه: الشهید الاول (م.۷۸۶ق.)، تحقیق کورانی، قم، دار الفکر، ۱۴۱۱ق.
* اللمعة الدمشقیه: الشهید الاول (م. ۷۸۶ق)، تحقیق کورانی، قم، دار الفکر، ۱۴۱۱ق.
* لهذا کانت المواجهة: جلال الصغیر، بیروت، بینات الهدی، ۱۴۲۱ق.
* لهذا کانت المواجهة: جلال الصغیر، بیروت، بینات الهدی، ۱۴۲۱ق.
* المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، تحقیق محمد باقر البهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه، ۱۳۸۸ق.
* المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق محمد باقر البهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه، ۱۳۸۸ق.
* المبسوط: احمد بن طیب السرخسی (م.۴۸۳ق.)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
* المبسوط: احمد بن طیب السرخسی (م. ۴۸۳ق)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
* مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م.۹۹۳ق.)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م. ۹۹۳ق)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م.۹۹۳ق.)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۰۳ق.
* مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م. ۹۹۳ق)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۰۳ق.
* المجموع شرح المهذب: محی الدین النووی (م.۶۷۶ق.)، بیروت، دار الفکر.
* المجموع شرح المهذب: محی الدین النووی (م. ۶۷۶ق)، بیروت، دار الفکر.
* المحلی: ابن حزم الاندلسی (م.۴۵۶ق.)، مصحح احمد شاکر، بیروت، دار الفکر.
* المحلی: ابن حزم الاندلسی (م. ۴۵۶ق)، مصحح احمد شاکر، بیروت، دار الفکر.
* مختصر المزنی: المزنی (م.۲۶۳ق.)، بیروت، دار المعرفه.
* مختصر المزنی: المزنی (م. ۲۶۳ق)، بیروت، دار المعرفه.
* المختصر النافع: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، تهران، البعثه، ۱۴۰۲ق.
* المختصر النافع: المحقق الحلی (م. ۶۷۶ق)، تهران، البعثه، ۱۴۰۲ق.
* مختصر خلیل: خلیل بن اسحاق الجندی(م.   ۷۶۷ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
* مختصر خلیل: خلیل بن اسحاق الجندی (م. ۷۶۷ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
* مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
* مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
* مدارک الاحکام: سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م.۱۰۰۹ق.)، قم، آل البیت، ۱۴۱۰ق.
* مدارک الاحکام: سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م. ۱۰۰۹ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۰ق.
* مسالک الافهام الی تنقیح شرایع الاسلام: الشهید الثانی (م.۹۶۵ق.)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* مسالک الافهام الی تنقیح شرایع الاسلام: الشهید الثانی (م. ۹۶۵ق)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.
* مستند الشیعه: احمد النراقی (م.۱۲۴۵ق.)، قم، آل البیت:، ۱۴۱۵ق.
* مستند الشیعه: احمد النراقی (م. ۱۲۴۵ق)، قم، آل البیت:، ۱۴۱۵ق.
* المصنّف: ابن ابی شیبه الکوفی (م.۲۳۵ق.)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.
* المصنّف: ابن ابی شیبه الکوفی (م. ۲۳۵ق)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.
* المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات سید ابوالقاسم الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
* المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات سید ابوالقاسم الخوئی (م. ۱۴۱۳ق)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
* مغنی المحتاج: محمد بن احمد الشربینی (م.۹۷۷ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
* مغنی المحتاج: محمد بن احمد الشربینی (م. ۹۷۷ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
* المقنعه: المفید (م.۴۱۳ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.  
* المقنعه: المفید (م. ۴۱۳ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
* مناسک الحج: سید علی السیستانی، قم، چاپخانه شهید ، ۱۴۱۳ق.
* مناسک الحج: سید علی السیستانی، قم، چاپخانه شهید، ۱۴۱۳ق.
* مناسک حج : المیرزا جواد التبریزی، قم، دارالصدیقه الشهیده، ۱۴۱۵ق.
* مناسک حج: المیرزا جواد التبریزی، قم، دارالصدیقه الشهیده، ۱۴۱۵ق.
* مناسک حج( محشّٰی) : محمد رضا محمودی، تهران ، نشر مشعر،۱۴۲۹ق.
* مناسک حج (محشّٰی): محمد رضا محمودی، تهران، نشر مشعر، ۱۴۲۹ق.
* منتهی المطلب: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
* منتهی المطلب: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
* منهاج الصالحین: موسوی الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، قم، مدینة العلم، ۱۴۱۰ق.
* منهاج الصالحین: موسوی الخوئی (م. ۱۴۱۳ق)، قم، مدینة العلم، ۱۴۱۰ق.
* مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق.)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
* مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م. ۹۵۴ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
* الموسوعة الفقهیة المسیرة: محمد علی الانصاری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۴۲۰ق.
* الموسوعة الفقهیة المسیرة: محمد علی الانصاری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۴۲۰ق.
* المهذب: القاضی ابن البراج (م.۴۸۱ق.)، قم، النشر اسلامی، ۱۴۰۶ق.
* المهذب: القاضی ابن البراج (م. ۴۸۱ق)، قم، النشر اسلامی، ۱۴۰۶ق.
* وسائل الشیعه: الحر العاملی (م.۱۱۰۴ق.)، قم، آل البیت، ۱۴۱۲ق.
* وسائل الشیعه: الحر العاملی (م. ۱۱۰۴ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۲ق.
{{پایان}}
{{پایان}}
[[Category:مقاله‌های در حال ویرایش]]
[[Category:مقاله‌های در حال ویرایش]]
[[Category:مقاله‌های در حال ویرایش]]


[[رده:مقاله‌های در حال ویرایش]]
[[رده:مقاله‌های در حال ویرایش]]

نسخهٔ ‏۱۷ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۵۴

خود ارضایی: ارضای جنسی بدون انجام آمیزش از محرمات احرام

خود ارضایی بدین معناست که مرد یا زن به تنهایی و بدون داشتن شریک جنسی خود را به اوج شهوت جنسی ـ که معمولاً همراه با خارج شدن منی است ـ برساند.

در منابع فقهی از خود ارضایی مرد به «استمناء»[۱] و «خَضخَضه»[۲] و «جَلد عُمَیره»[۳] تعبیر شده است. در منابع فقهی عربی معاصر از خود ارضایی مرد یا زن به «العاده السرّیه» (عادت پنهانی) تعبیر شده است.[۴]

هر چند بیشتر فقهای امامی[۵] و اهل سنت[۶] گفته‌اند: استمناء هرگونه التذاذ جنسی با انجام عملی غیر از آمیزش جنسی، از جمله دست کشیدن بر آلت یا بازی با آن، بوسیدن و لمس بدن همسر یا غیر او است که به قصد خروج منی انجام می‌شود؛ اما برخی فقهای امامی استمناء را به معنای خارج کردن منی از خود تنها به وسیله دست (کشیدن بر آلت) دانسته‌اند.[۷]

فقهای امامی و اهل سنت علاوه بر بازی با آلت، هر آنچه به قصد بیرون آمدن منی انجام شده و موجب آن شود را از مصادیق خود ارضایی برای زن یا مرد دانسته‌اند. از جمله: صرف تفکّر و خیال پردازی جنسی،[۸] دیدن زنان یا مردان، دیدن عکس یا فیلم، خواندن مطالب و داستانهای جنسی و استفاده از هر نوع وسیله یا دستگاه ویژه برای خود ارضایی.[۹]

بنا بر تعریف مشهور فقها، استمناء اعم از خود ارضایی در اصطلاح عرف (یعنی خود ارضایی بدون دخالت عملی دیگر در آن) خواهد بود. این مقاله عهده‌دار بحث پیرامون خود ارضایی یا استمناء به معنای مورد نظر مشهور فقهاست، که شامل هر گونه التذاذ جنسی همراه با خروج منی غیر از آمیزش است.

«التذاذ جنسی» (لذت بردن جنسی بدون قصد بیرون آوردن منی همراه با بیرون آمدن منی یا بدون آن)[۱۰] از اصطلاحات مرتبط با خود ارضایی است.

برخی متون حدیثی از رواج عمل خود ارضایی در بین اعراب جاهلی یا بادیه نشینان صدر اسلام حکایت دارد.[۱۱]

در منابع حدیثی امامیه و اهل سنت خود ارضایی ـ بدون مشارکت همسر ـ از گناهان بزرگ به شمار آمده و به شدت از آن نهی شده است،[۱۲] بطوریکه در برخی احادیث از آن به منزله زنا یاد شده است.[۱۳] امام صادق ۷ می‌فرمایند: «اگر بدانم کسی خود ارضایی می‌کند همراه با او غذا نخواهم خورد».[۱۴]

در جوامع فقهی از خود ارضایی در ابوابی مانند صوم،[۱۵] اعتکاف،[۱۶] حج[۱۷] و حدود و تعزیرات[۱۸] بحث شده است. فقیهان امامی[۱۹] و اهل سنت[۲۰] خود ارضایی در روزه و اعتکاف را موجب بطلان آنها می‌دانند.

عموم فقهای امامی،[۲۱] شافعی[۲۲] و مالکی[۲۳] معتقدند خود ارضایی ـ بدون همراهی شریک جنسی حلال ـ مطلقاً حرام است. دلائل آنان عبارت است از:

۱) آیات شریفه سوره مومنون؛ ۷–۵؛ و سوره معارج؛ ۲۳ و ۳۱–۲۹. (وَ الَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ إِلاَّ عَلَی أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ فَمَنِ ابْتَغَی وَرَاء ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ العَادُونَ) که هر نوع التذاذ جنسی غیر از همسر و کنیز را ممنوع فرموده است.

۲) احادیث حاکی از نهی و مذمت عمل خود ارضایی بدون همراهی شریک جنسی حلال.[۲۴]

حنفیان[۲۵] و حنبلیان[۲۶] هرچند قائل به حرمت آن بوده، ولی در مواردی مانند ترس از ارتکاب زنا یا تسکین شدّت شهوت جنسی آن را جائز می‌دانند. عموم فقهای امامی[۲۷] و اهل سنت[۲۸] تفاوتی در حرمت خود ارضایی برای مرد و زن قائل نبوده و خود ارضایی زن را نیز حرام دانسته‌اند. احمد بن حنبل امام حنبلیها و ابن حزم‌اندلسی و برخی دیگر از اهل سنت استمناء را مطلقاً جائز دانسته‌اند.[۲۹] معدودی از امامیان معاصر خود ارضایی زن را ـ به دلیل انکار خروج منی از وی در اوج لذت جنسی- بطور مطلق و خود ارضایی مرد را در صورت ترس از ایجاد مریضی یا درد جائز دانسته‌اند، که فتوای آنان مورد نقد و مناقشه دیگر فقهای امامی واقع شده است.[۳۰]

امامیان[۳۱] و اهل سنت[۳۲] به استناد ادله ای از جمله احادیث[۳۳] معتقدند در صورت ثبوت استمناء (با شهادت دو عادل یا اقرار فرد استمناء کننده)[۳۴] امام یا حاکم شرع می‌تواند انجام دهنده آن را تعزیر کند؛ یعنی بر اساس صلاح دید خود، او را ادب و تنبیه کند.

به نظر فقیهان امامی[۳۵] و اهل سنت[۳۶] به استناد احادیث[۳۷] اثر وضعی خود ارضایی و انزال منی، جنابت است که باعث وجوب غسل جنابت بر فرد می‌شود.

خود ارضایی در حال احرام

الف) حکم خود ارضایی در حال احرام و کفاره آن

به اجماع فقیهان امامی[۳۸] و اهل سنت[۳۹] با توجه به روایات،[۴۰] خود ارضایی از محرّمات احرام است؛ ولی در مورد مقدار کفاره آن در صور گوناگون اختلاف وجود دارد:

۱. خودارضایی با دست و امثال آن: امامیان،[۴۱] مالکیان[۴۲] و حنبلیان[۴۳] به استناد احادیث[۴۴] و ادله دیگر[۴۵] کفّاره خود ارضائی برای احرامگزار را قربانی کردن شتر، ولی شافعیان[۴۶] و حنفیان. المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۶</ref> آن را ذبح گوسفند دانسته‌اند.

۲. خود ارضایی به وسیله نگاه شهوت آلود مداوم (بدون تماس چیزی یا جایی از بدن با آلت): امامیان،[۴۷] مالکیان[۴۸] و حنبلیان[۴۹] بر آن‌اند که کفاره این مورد نیز، شتر است. امامیان به استناد احادیث، این کفاره را در مورد نگاه به غیر همسر به گونه ترتیبی دانسته‌اند: شخص توانگر، شتر، شخص معمولی، گاو و شخص فقیر، گوسفند باید قربانی کند.[۵۰] حنبلیان نگاه اولی که باعث نزول منی شود را مستلزم کفاره ذبح گوسفند دانسته‌اند؛ . کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰</ref> ولی شافعیان[۵۱] و حنفیان[۵۲] خودارضایی بوسیله نگاه مداوم را موجب کفاره نمی‌دانند. برخی فقهای امامی تحقق انزال در اثر نگاه به مرد یا مردان آمیزش کننده با یکدیگر یا مرد آمیزش کننده با حیوان را موجب کفاره ندانسته‌اند. برخی نگاه به هر دو و برخی نگاه به کسی که عمل آمیزش را انجام می‌دهد را جائز ندانسته‌اند.[۵۳]

۳. خود ارضایی به وسیله فکر و خیال پردازی (بدون تماس چیزی یا جایی از بدن با آلت): مالکیان[۵۴] و مشهور امامیان[۵۵] این مورد را نیز موجب کفاره دانسته‌اند، البته اینان فکر و خیالی که بی‌اختیار بر انسان چیره شود و موجب خروج منی شود را مستلزم کفاره نمی‌دانند.[۵۶] بنا بر فقه شافعی،[۵۷] حنفی،[۵۸] حنبلی[۵۹] و به نظر برخی امامیان[۶۰] خود ارضایی بوسیله فکر و خیال پردازی کفاره ای در پی نخواهد داشت. طبق نظر شماری از فقهای امامی شنیدن صدای آمیزش کننده، شنیدن صدای زن یا شنیدن وصف زن اگر– بدون قصد خود ارضایی- موجب بیرون آمدن منی شود، کفاره ای نخواهد داشت.[۶۱] ولی برخی از آنان در این صورت ذبح گوسفند را لازم می‌دانند.[۶۲] البته قائلان به عدم وجوب کفاره بر آن‌اند کسی که در چنین شرائطی عادت به امناء و خارج شدن منی از خود دارد، در صورت انزال منی، باید کفاره بپردازد.[۶۳]

۴. خود ارضایی ناشی از بوسیدن شهوت آمیز همسر یا غیر او: به نظر فقیهان امامی کفاره آن- به استناد برخی احادیث- نحر شتر[۶۴] و به نظر بیشتر فقهای اهل‌سنت ذبح گوسفند است.[۶۵]

۵. خود ارضایی در اثر لمس شهوت آلود دیگری: به نظر فقهای امامی[۶۶] ـ به استناد احادیث ـ و به نظر مشهور فقهای اهل‌سنت[۶۷] کفاره آن گوسفند است، ولی برخی از اهل سنت کفاره آن را کفاره جماع یعنی شتر دانسته‌اند.[۶۸]

ب) فساد حج یا عمره

فقیهان مالکی[۶۹] خود ارضایی قبل از تحلّل اول و شماری از فقیهان امامی[۷۰] خود ارضایی قبل از وقوف در مشعر را به استناد احادیث[۷۱] موجب فساد حج و قبل از پایان سعی در عمره موجب فساد عمره دانسته‌اند. در مقابل فقهای شافعی،[۷۲] حنفی،[۷۳] حنبلی[۷۴] و گروهی از فقهای امامی[۷۵] به دلائلی، از جمله اختصاص فساد حج یا عمره به آمیزش جنسی، ضعف سندی احادیث دال بر فساد حج با خود ارضایی یا حمل آنها بر استحباب، خود ارضایی احرامگزار را موجب فساد حج یا عمره وی نمی‌دانند. شماری دیگر از فقیهان امامی با تفصیل بین مفاد احادیث[۷۶] بر آن‌اند که اگر استمناء احرامگزار بوسیله مالش دست یا چیز دیگر بر آلت یا ملاعبه با دیگری انجام شود، موجب فساد حج یا عمره است و اگر به وسیله بوسیدن، لمس یا فکر و خیال پردازی انجام شود، موجب فساد نیست.[۷۷] برخی دیگر از فقیهان امامی تنها خود ارضایی ناشی از مالش دست بر آلت را موجب فساد حج یا عمره می‌دانند و دیگر انواع استمناء را موجب فساد حج یا عمره ندانسته‌اند.[۷۸] به نظر فقهای امامی[۷۹] و مالکی[۸۰] خود ارضایی که به وسیله نگاه ابتدایی انجام شود، موجب فساد حج یا عمره نخواهد بود. شماری از فقهای اهل‌سنت[۸۱] (از جمله برخی مالکیان و حنبلیان) بر آن‌اند که خود ارضایی در اثر بوسیدن دیگری موجب فساد حج یا عمره است. برخی فقهای اهل سنت، خود ارضایی ناشی از لمس شهوت‌آمیز را موجب بطلان حج دانسته‌اند.[۸۲] برخی فقهای امامی بر این نکته تصریح دارند که اگر احرامگزار هنگام احرام قصد انجام خود ارضایی در طول مدت احرام را داشته باشد، احرام وی باطل است.[۸۳]

پانویس

  1. ↑ المقنعه، ص۷۹۱؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷–۳۰۸.
  2. ↑ المصنف، ابن ابی شیبه، ج۳، ص۴۴۲؛ الکافی، ج۵، ص۵۴۰، ۵۴۱؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷–۶۴۸.
  3. ↑ فقه الحدود و التعزیزات، ج۲، ص۲۳۹؛ الفقه و مسائل الطیبه، ج۱، ص۴۵۸.
  4. ↑ فتاوی اللجنه الدائمه، ج۱۰، ص۲۵۷، ۲۵۸؛ الف مسئله فی بلاد الغرب، ص۲۵۹؛ الفقه و مسائل طبیه، ج۱، ص۴۵۹.
  5. ↑ مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ مدارک الاحکام، ج۶، ص۶۱؛ ریاض المسائل، ج۵، ص۳۱۲.
  6. ↑ مغنی المحتاج، ج۱، ص۴۳۰؛ حاشیه رد المحتار، ج۲، ص۴۳۹
  7. ↑ المختصر النافع، ص۱۰۷؛ الجامع للشرائع، ص۱۸۸؛ نک: جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.
  8. ↑ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸؛ صراط النجاه، تبریزی، ج۷، ص۱۰۵؛ الف مسئله فی بلاد الغرب، ص۲۶۰
  9. ↑ صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹–۵۰؛ فقه للمغتربین، ص۲۸۲
  10. ↑ مسالک الافهام، ج۲، ص۴۷۷؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۶۷.
  11. ↑ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶
  12. ↑ الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸
  13. ↑ الکافی، ج۵، ص۵۴۱
  14. ↑ وسائل الشیعه، ج۲۸، ص۳۶۴
  15. ↑ المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶
  16. ↑ تذکره الفقهاء، ج۶، ص۲۵۷؛ حواشی الشروانی، ج۳، ص۴۶۸
  17. ↑ الکافی فی الفقه، ص۲۰۳؛ فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱
  18. ↑ المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲
  19. ↑ الخلاف، ج۲، ص۲۳۸؛ ارشاد الاذهان، ج۱، ص۲۹۶
  20. ↑ المجموع، ج۶، ص۳۲۱، ۳۴۲، ۵۲۶؛ المغنی، ج۳، ص۴۸؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۱۶.
  21. ↑ المبسوط، الطوسی، ج۸، ص۲۳۸؛ تحریر الاحکام، ج۳، ص۵۲۹؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۷، ۶۴۸
  22. ↑ الام، ج۵، ص۱۰۱–۱۰۲؛ المجموع، ج۷، ص۲۹۲ و ج۱۶، ص۴۲۱
  23. ↑ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ شرح مختصر خلیل، ج۲، ص۳۵۸
  24. ↑ الخصال، ص۱۰۶؛ شعب الایمان، ج۴، ص۳۷۸؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۴۶
  25. ↑ البحر الرائق، ج۲، ص۴۷۵، الدر المختار، ج۲، ص۴۳۸؛ حاشیه رد المحتار، ج۴، ص۱۹۲
  26. ↑ الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۱۰، ص۳۶۳؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹
  27. ↑ صراط النجاه، تبریزی، ج۶، ص۴۹ و ج۷، ص۱۰۰–۱۰۴؛ الفتاوی المیسره، ص۴۳۱.
  28. ↑ المجموع، ج۲۰، ص۳۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ کشاف القناع، ج۶، ص۱۵۹
  29. ↑ المحلی، ج۱۱، ص۳۹۲، ۳۹۳؛ البحرالمحیط، ج۶، ص۳۶۷؛ روح المعانی، ج۱۸، ص۱۰.
  30. ↑ نک: مأساه الزهراء علیها السلام، ج۵، ص۱۱۲–۱۲۶؛ نک: لهذا کانت المواجهه، ص۱۲۱، ۱۲۲
  31. ↑ المهذب، ج۲، ص۵۳۴؛ مجمع الفائده، ج۱۳، ص۳۶۰؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۸، ۶۴۹
  32. ↑ الدر المختار، ج۴، ص۱۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۸، ص۴۳۶
  33. ↑ الکافی، ج۷، ص۲۶۵؛ الاستبصار، ج۴، ص۲۲۶
  34. ↑ تحریر الاحکام، ج۵، ص۳۴۰؛ اللمعه الدمشقیه، ص۲۴۶؛ جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۴۹
  35. ↑ المبسوط، طوسی، ج۱، ص۲۷؛ مستند الشیعه، ج۲، ص۲۵۱؛ منهاج الصالحین، خویی، ج۱، ص۴۵–۴۶
  36. ↑ مختصر المزنی، ص۴، ۵؛ تحفه الفقهاء، ج۱، ص۲۷، ۲۸؛ المغنی، ج۱، ص۱۹۷، ۱۹۸.
  37. ↑ سنن ابی داود، ج۱، ص۸۸؛ الکافی، ج۳، ص۴۰
  38. ↑ شرائع الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۱۷۸؛ مجمع الفائده، ج۷، ص۱۴
  39. ↑ المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰
  40. ↑ المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافی، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲–۱۹۳.
  41. ↑ الکافی فی الفقه، ص۲۰۳؛ السرائر، ج۱، ص۵۵۲؛ مناسک حج، تبریزی، ص۱۰۲.
  42. ↑ مختصر خلیل، ص۷۳؛ شرح مختصر خلیل، خرشی، ج۲، ص۳۵۸، ۳۶۰؛ حاشیه الدسوقی، ج۲، ص۶۸.
  43. ↑ الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰.
  44. ↑ المصنّف، ابن ابی شیبه، ج۴، ص۲۰۰؛ الکافی، ج۴، ص۳۷۵، ۳۷۷؛ الاستبصار، ج۲، ص۱۹۲،۱۹۳.
  45. ↑ الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰؛ شرح مختصر خلیل، ج۲، ص۳۵۸،۳۵۹.
  46. ↑ فتح العزیز، ج۷، ص۴۸۱؛ الاقناع، ج۱، ص۲۳۹، ۲۴۰؛ مغنی المحتاج، ج۱، ص۵۲۲
  47. ↑ الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱
  48. ↑ مختصر خلیل، ص۷۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸
  49. ↑ المغنی، ج۳، ص۳۲۹، ۳۳۰؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰
  50. ↑ شرایع الاسلام، ج۱، ص۲۲۶؛ تحریر الاحکام، ج۲، ص۶۱؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۴.
  51. ↑ حواشی الشروانی، ج۴، ص۱۷۴؛ اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰
  52. ↑ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰–۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵
  53. ↑ المهذب، ج۱، ص۲۲۹؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۹۳
  54. ↑ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸
  55. ↑ الدروس، ج۱، ص۳۷۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۷؛ مناسک حج، محشی، ص۲۰۵
  56. ↑ منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸
  57. ↑ اعانه الطالبین، ج۲، ص۳۶۰
  58. ↑ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۰
  59. ↑ الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۴۱؛ کشاف القناع، ج۲، ص۵۳۰
  60. ↑ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵
  61. ↑ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶؛ مستند الشیعه، ج۱۱، ص۳۶۴ و ج۱۳، ص۲۶۱؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۸
  62. ↑ الکافی فی الفقه، ص۲۰۳
  63. ↑ جامع المقاصد، ج۳، ص۳۵۱؛ کشف اللثام، ج۶، ص۴۵۶
  64. ↑ المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷، ۳۳۸؛ رسائل المرتضی، ج۳، ص۷۰.
  65. ↑ المغنی، ج۳، ص۳۲۴، ۳۲۸؛ البحر الرائق، ج۳، ص۲۵.
  66. ↑ تحریر الاحکام، ج۲، ص۶۲؛ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۳۰۳، ۳۸۹؛ المعتمد، ج۴، ص۱۰۱.
  67. ↑ المجموع، ج۲، ص۱۹۴؛ المغنی، ج۳، ص۳۲۸.
  68. ↑ ر. ک. المغنی، ج۳، ص۳۲۲؛ الموسوعه الفقهیه، ج۳، ص۹۵.
  69. ↑ مختصر خلیل، ص۷۳؛ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۱، ۲۴۲؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸
  70. ↑ المبسوط، طوسی، ج۱، ص۳۳۷؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۱۵۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۲۶۳.
  71. ↑ الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴
  72. ↑ المجموع، ج۷، ص۲۹۲؛ الاقناع، ج۱، ص۲۴۰
  73. ↑ المبسوط، سرخسی، ج۴، ص۱۲۱؛ بدائع الصنائع، ج۲، ص۱۹۵؛ الدر المختار، ج۲، ص۶۱۰
  74. ↑ المغنی، ج۳، ص۳۲۲–۳۲۳؛ الشرح البیر، ابن قدامه، ج۳، ص۳۱۵، ۳۱۷
  75. ↑ مجمع الفائده، ج۶، ص۲۷۹ و ج۷، ص۱۲، ۱۳؛ مدارک الاحکام، ج۷، ص۳۱۴ و ج۸، ص۴۱۷، ۴۱۸؛ جواهر الکلام، ج۲۰، ص۳۲۸، ۳۲۹
  76. ↑ الکافی، ج۴، ص۳۷۶؛ تهذیب الاحکام، ج۵، ص۳۲۴
  77. ↑ المعتمد، ج۴، ص۱۱۰–۱۱۱؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴، ۱۱۵
  78. ↑ الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۳۹۵؛ مناسک الحج، سیستانی، ص۱۱۵
  79. ↑ منتهی المطلب، ج۱۲، ص۴۳۶؛ المعتمد، ج۴، ص۱۱۰–۱۱۱؛ مناسک الحج، تبریزی، ص۱۱۴–۱۱۵
  80. ↑ مواهب الجلیل، ج۴، ص۲۴۳؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج۲، ص۶۸
  81. ↑ المغنی، ج۳، ص۳۲۴–۳۲۵؛ حاشیه الدسوقی، ج۲، ص۶۸؛ بدایه المجتهد، ج۱، ص۲۹۷.
  82. ↑ ر. ک. الموسوعه الفقهیه، ج۳، ص۷۹.
  83. ↑ مناسک الحج، سیستانی، ص۹۳

منابع

  • ارشاد الاذهان: العلامة الحلی (م ۷۲۶ق)، تحقیق فارس الحسون، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
  • الاستبصار: الطوسی (م. ۴۶۰ق)، به کوشش موسوی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
  • اعانة الطالبین: السید البکری الدمیاطی (م. ۱۳۱۰ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۸ق.
  • الاقناع فی حل الفاظ ابی شجاع: محمد بن احمد الشربینی (م. ۹۷۷ق)، بیروت، دار المعرفه.
  • الفتاوی المیسَّرة: سید علی حسینی سیستانی، دفتر حضرت آیة الله سیستانی، محقق، سید عبد الهادی حکیم، قم، ۱۴۱۷ق.
  • الام: الشافعی (م ۲۰۴ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۳ق.
  • ألف مسألة فی بلاد الغرب: سید صادق حسینی شیرازی، محقق/ مصحح جلال عبد الرزاق معاش، بیروت، دار العلوم، ۱۴۲۸ق.
  • البحر الرائق: زین الدین ابن نجیم المصری (م. ۹۷۰ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
  • البحر المحیط: ابن حیان الاندلسی (م. ۷۵۴ق)، تحقیق عادل احمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۲ق.
  • بدایة المجتهد: محمد بن احمد ابن رشد القرطبی (م. ۵۹۵ق)، تحقیق خالد عطار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
  • بدائع الصنائع: علاء الدین الکاسانی (م. ۵۸۷ق)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.
  • تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، تحقیق ابراهیم بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق.
  • تحفة الفقهاء: علاء الدین السمرقندی (م. ۹–۵۳۵ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
  • تذکرة الفقهاء: حسن بن یوسف بن مطهر الحلی (م. ۷۲۶ق)، تحقیق مؤسسه آل البیت، قم، آل البیت، ۱۴۱۵ق.
  • تهذیب الاحکام: محمد بن حسن الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
  • جامع المقاصد فی شرح القواعد: علی بن الحسین عاملی الکرکی (م. ۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۴ق.
  • جامع المقاصد: الکرکی (م. ۹۴۰ق)، قم، آل البیت، ۱۴۰۸ق.
  • الجامع للشرائع: یحیی بن سعید الحلی (م. ۶۹۰ق)، تحقیق تحت اشراف جعفر سبحانی، قم، سید الشهداء، ۱۴۰۵ق.
  • جواهر الکلام: النجفی (م. ۱۲۶۶ق)، تحقیق عباس قوچانی؛ تهران؛ دارالکتب الاسلامیه؛ ۱۳۶۵ش.
  • حاشیة الدسوقی: الدسوقی (م. ۱۲۳۰ق)، بیروت، احیاء الکتب العربیه.
  • حاشیة رد المحتار: ابن عابدین (م. ۱۲۵۲ق)، تحقیق مکتب بحوث والدراسات، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
  • الحدائق الناضره: یوسف البحرانی (م. ۱۱۸۶ق)، تحقیق آخوندی، قم، النشر الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
  • حواشی الشروانی والعبادی: الشروانی (م. ۱۳۰۱ق) و العبادی (م. ۹۹۴ق)، بیروت، دار احیاءالتراث العربی.
  • الخرائج والجرائح: قطب الدین الراوندی (م. ۵۷۳ق)، تحقیق سید محمد باقر الموحد الابطحی، قم، مؤسسة الامام المهدی، ۱۴۰۹ق.
  • الخصال: الصدوق (م. ۳۸۱ق)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
  • الخلاف: محمد بن حسن الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۷ق.
  • خلفیات کتاب مأساة الزهراء(ع): السید جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیرة، ۱۴۱۸.
  • الدر المختار: الحصکفی (م. ۱۰۸۸ق)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
  • الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه: الشهید الاول (م. ۷۸۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
  • رسائل المرتضی: السید المرتضی (م. ۴۳۶ق)، تحقیق سید احمد حسینی و سید مهدی رجائی، قم، دار القرآن، ۱۴۰۵ق.
  • روح المعانی: الآلوسی (م. ۱۲۷۰ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
  • ریاض المسائل: سید علی الطباطبائی (م. ۱۲۳۱ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۴ق.
  • السرائر: ابن ادریس الحلی (م. ۵۹۸ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۱ق.
  • سنن ابی داود: السجستانی (م. ۲۷۵ق)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۰ق.
  • شرائع الاسلام: المحقق الحلی (م. ۶۷۶ق)، تحقیق سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۸ق.
  • الشرح الکبیر: ابولبرکات (م. ۱۲۰۱ق)، بیروت، دار احیاء الکتب العربیه.
  • الشرح الکبیر: عبدالرحمن بن قدامه (م. ۶۸۲ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه.
  • شرح مختصر خلیل: محمد بن عبدالله الخرشی (م. ق۱۱۰۱ق؛ بیروت، دار الفکر.
  • شعب الایمان: احمد بن الحسن البیهقی (م. ۴۵۸ق)، تحقیق محمد سعیدبن بسیونی، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
  • صحیح مسلم: مسلم (م. ۲۶۱ق)، بیروت، دار الفکر.
  • صراط النجاة: جواد بن علی تبریزی (م. ۱۴۲۷ ق)، قم، دار الصدیقة الشهیدة، ۱۴۲۷ ق.
  • صراط النجاة: سید ابو القاسم موسوی الخویی، (م. ۱۴۱۳ ه‍.ق)، قم، مکتب نشر المنتخب، ۱۴۱۶ق.
  • فتاوی اللجنة الدائمة للبحوث العلمیة والإفتاء: أحمد بن عبد الرزاق الدویش، الریاض، دارالعاصمه.
  • فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م. ۶۲۳ق)، بیروت، دار الفکر.
  • فقه الحدود و التعزیرات: اردبیلی، سید عبد الکریم موسوی اردبیلی، قم، مؤسسة النشر لجامعة المفید، ۱۴۲۷ق.
  • فقه للمغتربین: سید علی سیستانی، جمع‌آوری سید محمد تقی الحکیم.
  • الفقه و مسائل طبیة: محمد آصف محسنی قندهاری، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۲۴ق.
  • الکافی فی الفقه: ابوالصلاح الحلبی (م. ۴۴۷ق)، تحقیق رضا استادی، اصفهان، مکتبة امیرالمؤمنین علیه السلام، ۱۴۰۳ق.
  • الکافی: محمد بن یعقوب الکلینی (م. ۳۲۹ق)، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش.
  • کشاف القناع: منصور بن یونس البهوتی (م. ۱۰۵۱ق)، تحقیق محمد حسن اسماعیل، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
  • کشف اللثام: الفاضل الهندی (م. ۱۱۳۷ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۷ق.
  • اللمعة الدمشقیه: الشهید الاول (م. ۷۸۶ق)، تحقیق کورانی، قم، دار الفکر، ۱۴۱۱ق.
  • لهذا کانت المواجهة: جلال الصغیر، بیروت، بینات الهدی، ۱۴۲۱ق.
  • المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م. ۴۶۰ق)، تحقیق محمد باقر البهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه، ۱۳۸۸ق.
  • المبسوط: احمد بن طیب السرخسی (م. ۴۸۳ق)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
  • مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م. ۹۹۳ق)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
  • مجمع الفائدة والبرهان: المحقق الاردبیلی (م. ۹۹۳ق)، تحقیق عراقی و دیگران، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۰۳ق.
  • المجموع شرح المهذب: محی الدین النووی (م. ۶۷۶ق)، بیروت، دار الفکر.
  • المحلی: ابن حزم الاندلسی (م. ۴۵۶ق)، مصحح احمد شاکر، بیروت، دار الفکر.
  • مختصر المزنی: المزنی (م. ۲۶۳ق)، بیروت، دار المعرفه.
  • المختصر النافع: المحقق الحلی (م. ۶۷۶ق)، تهران، البعثه، ۱۴۰۲ق.
  • مختصر خلیل: خلیل بن اسحاق الجندی (م. ۷۶۷ق)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
  • مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
  • مدارک الاحکام: سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م. ۱۰۰۹ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۰ق.
  • مسالک الافهام الی تنقیح شرایع الاسلام: الشهید الثانی (م. ۹۶۵ق)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.
  • مستند الشیعه: احمد النراقی (م. ۱۲۴۵ق)، قم، آل البیت:، ۱۴۱۵ق.
  • المصنّف: ابن ابی شیبه الکوفی (م. ۲۳۵ق)، تحقیق سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.
  • المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات سید ابوالقاسم الخوئی (م. ۱۴۱۳ق)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
  • مغنی المحتاج: محمد بن احمد الشربینی (م. ۹۷۷ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
  • المقنعه: المفید (م. ۴۱۳ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
  • مناسک الحج: سید علی السیستانی، قم، چاپخانه شهید، ۱۴۱۳ق.
  • مناسک حج: المیرزا جواد التبریزی، قم، دارالصدیقه الشهیده، ۱۴۱۵ق.
  • مناسک حج (محشّٰی): محمد رضا محمودی، تهران، نشر مشعر، ۱۴۲۹ق.
  • منتهی المطلب: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق)، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
  • منهاج الصالحین: موسوی الخوئی (م. ۱۴۱۳ق)، قم، مدینة العلم، ۱۴۱۰ق.
  • مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م. ۹۵۴ق)، تحقیق زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
  • الموسوعة الفقهیة المسیرة: محمد علی الانصاری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۴۲۰ق.
  • المهذب: القاضی ابن البراج (م. ۴۸۱ق)، قم، النشر اسلامی، ۱۴۰۶ق.
  • وسائل الشیعه: الحر العاملی (م. ۱۱۰۴ق)، قم، آل البیت، ۱۴۱۲ق.
برگرفته از «https://wikihaj.com/index.php?title=استمناء&oldid=38110»