قبر ابان بن عثمان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات بنای مذهبی | {{جعبه اطلاعات بنای مذهبی | ||
| عنوان | | عنوان =قبر ابان بن عثمان | ||
| تصویر | | تصویر = | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
| بنيانگذار = | | بنيانگذار = | ||
| تأسیس | | تأسیس = | ||
| کاربری | | کاربری =مقبره | ||
| مکان | | مکان =[[سوریه]] * [[دمشق]] | ||
| نام‌های دیگر = | | نام‌های دیگر = | ||
| وقایع مرتبط = | | وقایع مرتبط = | ||
| ظرفیت | | ظرفیت = | ||
| وضعیت | | وضعیت =فعال | ||
| مساحت | | مساحت = | ||
| امکانات | | امکانات = | ||
| شماره ثبت = | | شماره ثبت = | ||
| معمار | | معمار = | ||
| سبک | | سبک = | ||
| بازسازی | | بازسازی = | ||
| وبگاه | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''قبر ابان بن عثمان''' در [[قبرستان باب الصغیر]] در [[شهر دمشق]] قرار دارد. | '''قبر ابان بن عثمان''' در [[قبرستان باب الصغیر]] در [[شهر دمشق]] قرار دارد. | ||
نسخهٔ ۳ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۱۷
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| کاربری | مقبره |
| مکان | سوریه * دمشق |
| مشخصات | |
| وضعیت | فعال |
قبر ابان بن عثمان در قبرستان باب الصغیر در شهر دمشق قرار دارد.
معرفی اجمالی ابان بن عثمان
ابان بن عثمان، فرزند خليفۀ سوم و از تابعين است. وى و سه تن ديگر از محدّثان و مورّخان مشهورِ مدينه در قرن اوّل هجرى، پدران تاريخ‌نگارى اسلامى محسوب شده و بيشتر محدّثان و تاريخ‌نگاران از نسل تابعين و ديگران به روايات آنان استناد مى‌كرده‌اند. ابان نزد خلفاى اموى به‌ويژه معاويه احترامى ويژه داشت و به دستگاه خلافت بنى‌اميه نزديك بود. او در سال ٧۶ هجرى،از سوى عبدالملك بن مروان به حكومت مدينه منصوب شد و به مدت هفت سال در اين سمت باقى ماند.[۱] سر انجام به سال ١٠۵ هجرى در دوران خلافت يزيد بن عبدالملك از دنيا رفت.
معرفی اجمالی مقبره
در منابع‌تاريخى، نام وى جزو مدفونين در باب‌الصغير ديده نمى‌شود؛ ولى در سمت چپ مقابر سكينه و عبداللّٰه و حدود دويست متر بالاتر از آنان، يعنى پشت مقبرۀ فضّه، حجرۀ كوچكى است با گنبدى سبز رنگ كه بر ديوار آن نام ابان بن عثمان ديده مى‌شود.
پانویس
- ↑ ابن سعد، طبقات الكبرى، ج ۵، ص ١۵١.
منابع
*طبقات الكبرى ، ابو عبداللّٰه محمد بن سعد بن منيع زهرى بصرى (١۶٨-٢٣٠ ق)، بيروت، دارصادر، ١٣٧۶ ق.