قیس بن ابیودیعه: تفاوت میان نسخهها
A sharefat (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '</ref>' به '</ref> ') |
||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
'''قیس بن ابیودیعه'''، که برخی منابع او را قیس بن وهرز فارسی دانستهاند، از ایرانیان ساکن [[یمن]] بود که همراه هیئتی به [[مدینه]] رفت و به دعوت «[[سعد ابن عباده خزرجی]]» مسلمان شد. | '''قیس بن ابیودیعه'''، که برخی منابع او را قیس بن وهرز فارسی دانستهاند، از ایرانیان ساکن [[یمن]] بود که همراه هیئتی به [[مدینه]] رفت و به دعوت «[[سعد ابن عباده خزرجی]]» مسلمان شد. | ||
==معرفی اجمالی== | ==معرفی اجمالی== | ||
قیس بن ابیودیعة بن عمرو، که به نقل از برخی صحابهنگاران، او همان «قیس بن وهرز فارسی» و از ابنای یمن است که با وفد نجران یمن به [[مدینه]] آمد و به دعوت «[[سعد ابن عباده خزرجی]]» که «قیس» مهمان او بود، [[اسلام]] آورد و به حضرموت بازگشت.<ref>الاصابه، ج5، ص١٣٨4.</ref> | قیس بن ابیودیعة بن عمرو، که به نقل از برخی صحابهنگاران، او همان «قیس بن وهرز فارسی» و از ابنای یمن است که با وفد نجران یمن به [[مدینه]] آمد و به دعوت «[[سعد ابن عباده خزرجی]]» که «قیس» مهمان او بود، [[اسلام]] آورد و به حضرموت بازگشت.<ref>الاصابه، ج5، ص١٣٨4.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} |
نسخهٔ ۱۳ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۴۱
مشخصات فردی | |
---|---|
نام کامل | قیس بن ابیودیعة بن عمرو یا قیس بن وهرز فارسی |
زادگاه | ایران |
محل زندگی | یمن |
دین | اسلام |
مشخصات دینی | |
نحوه اسلام آوردن | به دعوت سعد ابن عباده خزرجی |
دلیل شهرت | صحابه ایرانی پیامبر(ص) |
قیس بن ابیودیعه، که برخی منابع او را قیس بن وهرز فارسی دانستهاند، از ایرانیان ساکن یمن بود که همراه هیئتی به مدینه رفت و به دعوت «سعد ابن عباده خزرجی» مسلمان شد.
معرفی اجمالی
قیس بن ابیودیعة بن عمرو، که به نقل از برخی صحابهنگاران، او همان «قیس بن وهرز فارسی» و از ابنای یمن است که با وفد نجران یمن به مدینه آمد و به دعوت «سعد ابن عباده خزرجی» که «قیس» مهمان او بود، اسلام آورد و به حضرموت بازگشت.[۱]
پانویس
- ↑ الاصابه، ج5، ص١٣٨4.
منابع
این مقاله برگرفته از کتاب صحابه ایرانی پیامبر(ص) و دیگر مسلمانان ایرانی تبار در عصر نبوی، محمود سامانی. بخش «صحابه ایرانی پیامبر»، ص53. است.
- الاصابه فى تمييز الصحابه، ابن حجر عسقلانى، چاپ اول، بيروت، دار الكتب العلميه، ١۴١۵ه .ق.