غری: تفاوت میان نسخه‌ها
(←موقعیت) |
جز (ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار:) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|ماه=[[مهر]]|روز=[[۲۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363 | {{در دست ویرایش|ماه=[[مهر]]|روز=[[۲۴]]|سال=[[۱۳۹۸]]|کاربر=Abbasahmadi1363}} | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||
[[رده:نام‌های نجف]] | [[رده:نام‌های نجف]] | ||
==واژه‌شناسی== | == واژه‌شناسی == | ||
بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی | بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ غَرِیٌ» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند.<ref>تهذیب اللغة، ج8، ص160؛ المحیط فی اللغة، ج5، ص123؛ الصحاح، ج6، ص2446.</ref> برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.<ref>الصحاح، ج6، ص2446.</ref> ابن فارس لغت‌شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.<ref>معجم مقاییس اللغه، ج4، ص419.</ref> برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.<ref name=":0">فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۵، ص 14.</ref> | ||
== موقعیت == | |||
منطقه غری، در منطقه [[ظهر الکوفه]] قرار داشته که پیکر امام علی (علیه السلام) برای دفن به آن‌جا برده شد. | |||
از | از این رو به نجف، غری هم گفته می‌شد و کتاب‌هایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را هم به همین لحاظ، «غروی» می‌گویند.<ref name=":0"/> | ||
اصل | اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه و نزدیک محل دفن حضرت علی (علیه السلام) قرار داشته و در قدیم و زمان «منذربن امرء القیس» آن را ساخته بودند، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او که در حال مستی کشته بود و داستان مفصّلی دارد.<ref>مروج الذهب، ج٣ ص٣٢٠.</ref> در ماجرای کشف محل مخفی قبر امام علی (علیه السلام) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده می‌شده که خلیفه برای شکار به آن‌جا رفته بود.<ref>ارشاد، ج ١ ص ٢۶.</ref> | ||
در | در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «غری»، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی (علیه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عیسی را به قداست برگزید.<ref>وسائل الشیعه، ج ١٠ ص ٣٠٠.</ref> | ||
== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== منابع == | |||
{{برگرفتگی | {{برگرفتگی | ||
| پیش از لینک = مقاله | | پیش از لینک = مقاله | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1279/1/14 | | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/1279/1/14 | ||
}} | }} | ||
* '''تهذیب اللغة'''، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق. | |||
*''' | * '''الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة،''' اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق. | ||
*'''الصحاح: تاج اللغة و صحاح | * '''المحیط فی اللغة'''، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق. | ||
*''' | * '''معجم مقاییس اللغة'''، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق. | ||
*'''معجم | |||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
نسخهٔ ۱۶ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۲:۱۵
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
واژه‌شناسی
بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ غَرِیٌ» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند.[۱] برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.[۲] ابن فارس لغت‌شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.[۳] برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.[۴]
موقعیت
منطقه غری، در منطقه ظهر الکوفه قرار داشته که پیکر امام علی (علیه السلام) برای دفن به آن‌جا برده شد.
از این رو به نجف، غری هم گفته می‌شد و کتاب‌هایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را هم به همین لحاظ، «غروی» می‌گویند.[۴]
اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه و نزدیک محل دفن حضرت علی (علیه السلام) قرار داشته و در قدیم و زمان «منذربن امرء القیس» آن را ساخته بودند، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او که در حال مستی کشته بود و داستان مفصّلی دارد.[۵] در ماجرای کشف محل مخفی قبر امام علی (علیه السلام) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده می‌شده که خلیفه برای شکار به آن‌جا رفته بود.[۶] در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «غری»، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی (علیه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عیسی را به قداست برگزید.[۷]
پانویس
منابع
این مقاله برگرفته از مقاله فرهنگ‌نامه زیارت، جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره پنجم، زمستان ۱۳۸۹، ص ۱۴ و ۱۵ است.
- تهذیب اللغة، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق.
- الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
- المحیط فی اللغة، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق.
- معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.