خانه تاج‌دار بهو (کربلا): تفاوت میان نسخه‌ها
(←مکان) |
(←مکان) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||
{{جعبه اطلاعات بنای تاریخی | |||
| تصویر = خانه تاج‌دار بهو.jpg | |||
| توضیح تصویر = صحنه غربیِ خانه تاج‌دار بهو | |||
| بنيانگذار = بانو تاج‌دار بهو | |||
| تأسیس = نیمه سده سیزدهم قمری | |||
| مکان = بخش شمالی صحن [[حرم امام حسین(ع)]]، و نزدیک باب السدره | |||
| نام‌های دیگر = قصر تاج‌دار بهو | |||
}} | |||
==مکان== | ==مکان== | ||
خانه تاج‌دار بهو، در بخش شمالی صحن [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، و نزدیک باب السدره قرار داشت.<ref name=":0">حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص ۲۳۷؛ . دائره المعارف الحسينيه تاريخ المراقد، ج 2، ص 147.</ref> | خانه تاج‌دار بهو، در بخش شمالی صحن [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]]، و نزدیک باب السدره قرار داشت.<ref name=":0">حاشیه و متن حائر حسینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۳ و ۴، ص ۲۳۷؛ . دائره المعارف الحسينيه تاريخ المراقد، ج 2، ص 147.</ref> | ||
== مالک == | ==مالک== | ||
تاج‌دار بهو، همسر سلطان محمدعلی منیرالدوله لکنهوی، (حاکم هند در سال‌های ۱۲۵۰ق) است. وی تاج گران‌بهایی را هنگام زیارت حرم امام حسین(ع)، به حرم اهدا کرد. این زن در کربلا سکونت کرده، خانه و حسینیه زیبایی را بنا کرد.<ref name=":0" /> | تاج‌دار بهو، همسر سلطان محمدعلی منیرالدوله لکنهوی، (حاکم هند در سال‌های ۱۲۵۰ق) است. وی تاج گران‌بهایی را هنگام زیارت حرم امام حسین(ع)، به حرم اهدا کرد. این زن در کربلا سکونت کرده، خانه و حسینیه زیبایی را بنا کرد.<ref name=":0" /> | ||
| خط ۱۴: | خط ۲۳: | ||
تاج‌دار بهو، در سال ۱۲۵۸ق. به همراه شوهر خود سلطان محمدعلی منیرالدوله (ح.۱۲۵۳-۱۲۵۸ق){{یادداشت|وی سلطان محمدعلی بن محمد ماجد لکهنوی، نهمین پادشاه أوده ([[لکهنو]]، در [[هند]]) بوده است.}} و شمار زیادی از لشکر و خادمان، به کربلا و زیارت حرم امام حسین(ع) آمدند. منیرالدوله و همسرش خدمات بسیاری نسبت به کربلا و به ویژه حرم امام حسین(ع) داشتند. تاج‌دار بهو، دروازه پیشین رواق را با فضه پوشانده و تاج جواهر نشان با سنگ‌های نفیس خود را به حرم هدیه کرد.<ref name=":1" /> | تاج‌دار بهو، در سال ۱۲۵۸ق. به همراه شوهر خود سلطان محمدعلی منیرالدوله (ح.۱۲۵۳-۱۲۵۸ق){{یادداشت|وی سلطان محمدعلی بن محمد ماجد لکهنوی، نهمین پادشاه أوده ([[لکهنو]]، در [[هند]]) بوده است.}} و شمار زیادی از لشکر و خادمان، به کربلا و زیارت حرم امام حسین(ع) آمدند. منیرالدوله و همسرش خدمات بسیاری نسبت به کربلا و به ویژه حرم امام حسین(ع) داشتند. تاج‌دار بهو، دروازه پیشین رواق را با فضه پوشانده و تاج جواهر نشان با سنگ‌های نفیس خود را به حرم هدیه کرد.<ref name=":1" /> | ||
== تخریب == | ==تخریب== | ||
این خانه به همراه حسینیه در سال ۱۳۶۸ق. برای ساخت خیابان سدره تخریب شد.<ref name=":1" /> | این خانه به همراه حسینیه در سال ۱۳۶۸ق. برای ساخت خیابان سدره تخریب شد.<ref name=":1" /> | ||
نسخهٔ ۲۴ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۰۳
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲ آبان ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
 صحنه غربیِ خانه تاج‌دار بهو | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| بنيانگذار | بانو تاج‌دار بهو |
| تأسیس | نیمه سده سیزدهم قمری |
| مکان | بخش شمالی صحن حرم امام حسین(ع)، و نزدیک باب السدره |
| نام‌های دیگر | قصر تاج‌دار بهو |
مکان
خانه تاج‌دار بهو، در بخش شمالی صحن حرم امام حسین(ع)، و نزدیک باب السدره قرار داشت.[۱]
مالک
تاج‌دار بهو، همسر سلطان محمدعلی منیرالدوله لکنهوی، (حاکم هند در سال‌های ۱۲۵۰ق) است. وی تاج گران‌بهایی را هنگام زیارت حرم امام حسین(ع)، به حرم اهدا کرد. این زن در کربلا سکونت کرده، خانه و حسینیه زیبایی را بنا کرد.[۱]
خانه و حسينيه در سال ١٩۴۵م تخريب شد و خيابان سدره از ميان آن گذشت.[۱] بخشى از اين مكان در سمت چب ورودى خيابان سدره، روبه‌روى فندق المباهله باقى مانده است.[۲] تاج‌دار بهو، همسر نخست سلطان محمدعلی منیرالدوله بود و صاحب فرزند نشد. در کربلا سکونت یافته و حسینیه ای را بنا کرد.[۳]
تاج‌دار بهو، در سال ۱۲۵۸ق. به همراه شوهر خود سلطان محمدعلی منیرالدوله (ح.۱۲۵۳-۱۲۵۸ق)[یادداشت ۱] و شمار زیادی از لشکر و خادمان، به کربلا و زیارت حرم امام حسین(ع) آمدند. منیرالدوله و همسرش خدمات بسیاری نسبت به کربلا و به ویژه حرم امام حسین(ع) داشتند. تاج‌دار بهو، دروازه پیشین رواق را با فضه پوشانده و تاج جواهر نشان با سنگ‌های نفیس خود را به حرم هدیه کرد.[۳]
تخریب
این خانه به همراه حسینیه در سال ۱۳۶۸ق. برای ساخت خیابان سدره تخریب شد.[۳]
پانوشت
منابع
دائرة المعارف الحسینیة، محمدصادق محمد کرباسی، المرکز الحسینی للدراسات، لندن، ۱۴۳۳ق.