نقاره: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پیشینه) |
|||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
<br /> | <br /> | ||
==واژه‌شناسی== | ==واژه‌شناسی== | ||
نقاره در واژه‌نامه‌های فارسی به دو معنای | نقاره در واژه‌نامه‌های فارسی به دو معنای نوبت و نوعی طبل کوچک<ref>لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره.</ref> که با دو چوب باریک نواخته می‌شود، آمده است.<ref>فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره.</ref> به باور برخی، اصلِ معنای نقاره نوبت بوده و چون این طبل و شیپور در نوبت‌های خاصی زده می‌شود، به آن نقارهزنی گفته شده است.<ref name=":1" /> واژه‌های مترادف این واژه را دهل، طبل و کوس دانسته‌اند.<ref>فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، ذیل واژه نقاره.</ref> | ||
==چیستی== | ==چیستی== | ||
دو طبل کوچک متصل به هم بوده، که يکی از آنها بزرگتر با صداي بم‌تر و يکی، کوچکتر با صدای زيرتر است. آلت نواختن نقاره، دو عدد چوب | دو طبل کوچک متصل به هم بوده، که يکی از آنها بزرگتر با صداي بم‌تر و يکی، کوچکتر با صدای زيرتر است. آلت نواختن نقاره، دو عدد چوب به نام چوب نقاره بوده و با دو دست نواخته می‌شود. گاهی يک دست در بم و دست دیگر در زیر، کار می‌کند؛ گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می‌خورد. کاسه نقاره، از مس و پوست آن از گاو که ضخیم‌تر است، تهیه می‌شود.<ref>''سرگذشت موسیقی ایران، ج۱، ص۲۰۸.''</ref> به نواختن نقاره، نقارهزنی<ref name=":1" /> و به کسی که بر این طبل‌ها می‌کوبد، نقاره‌چی یا نقاره‌زن می‌گویند.<ref>فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره‌چی.</ref> | ||
==پیشینه== | ==پیشینه== | ||
این سنّت قدیمی در جهان [[اسلام]]، برای نخستین بار از سوی خاندان شیعه [[آل بویه|آل‌بویه]] رواج یافت. آیین نقاره‌نوازی یا نوبت‌نوازی، در سده نهم و دهم قمری رواج داشته و تا زمان [[دوره قاجاریه|قاجار]] ادامه داشته است.<ref name=":1">فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۲، ص۴۶.</ref> | |||
==در حرم امام رضا(ع)== | ==در حرم امام رضا(ع)== | ||
در | در [[آستان مقدس امام رضا(ع)|آستان امام رضا(ع)]] روزی دو نوبت در صبح<ref name=":0" /> و غروب‌ها پیش از اذان،<ref name=":1" /> شماری از خادمان در جایگاه ویژه‌ای که نقاره‌خانه نام دارد، نقاره و شیپور می‌زنند.<ref name=":0" /> هنگامی که حادثه خاصی رخ می‌دهد که مردم شاد می‌شوند نیز، نقاره نواخته می‌شود؛ مانند شفا یافتن یک بیمار، شب‌های ولادت[[امامان(ع)]]، [[عید فطر]]، [[عید قربان]] و زمان تحویل سال نو.<ref name=":1" /> برخی نقاره‌نوازی را نشان شوکت و عظمت بارگاه رضوی دانسته‌اند.<ref name=":0">حرم در واژه‌ها، ص۵۸.</ref> به گمانِ برخی، نقارهزنی در آستان امام رضا(ع)، به علت عنوان ولایت‌عهدی او بوده که او را سلطان میخواندهاند. این کار جنبه تشریفاتی دارد.<ref name=":1" /> | ||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۶: | ||
فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه [http://pldb.ihcs.ac.ir/ پایگاه دادگان]. | فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه [http://pldb.ihcs.ac.ir/ پایگاه دادگان]. | ||
سرگذشت موسیقی ایران، روح‌الله خا‌لقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش. | سرگذشت موسیقی ایران، روح‌الله خا‌لقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش. | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۰۷
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۴ آذر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
واژه‌شناسی
نقاره در واژه‌نامه‌های فارسی به دو معنای نوبت و نوعی طبل کوچک[۱] که با دو چوب باریک نواخته می‌شود، آمده است.[۲] به باور برخی، اصلِ معنای نقاره نوبت بوده و چون این طبل و شیپور در نوبت‌های خاصی زده می‌شود، به آن نقارهزنی گفته شده است.[۳] واژه‌های مترادف این واژه را دهل، طبل و کوس دانسته‌اند.[۴]
چیستی
دو طبل کوچک متصل به هم بوده، که يکی از آنها بزرگتر با صداي بم‌تر و يکی، کوچکتر با صدای زيرتر است. آلت نواختن نقاره، دو عدد چوب به نام چوب نقاره بوده و با دو دست نواخته می‌شود. گاهی يک دست در بم و دست دیگر در زیر، کار می‌کند؛ گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می‌خورد. کاسه نقاره، از مس و پوست آن از گاو که ضخیم‌تر است، تهیه می‌شود.[۵] به نواختن نقاره، نقارهزنی[۳] و به کسی که بر این طبل‌ها می‌کوبد، نقاره‌چی یا نقاره‌زن می‌گویند.[۶]
پیشینه
این سنّت قدیمی در جهان اسلام، برای نخستین بار از سوی خاندان شیعه آل‌بویه رواج یافت. آیین نقاره‌نوازی یا نوبت‌نوازی، در سده نهم و دهم قمری رواج داشته و تا زمان قاجار ادامه داشته است.[۳]
در حرم امام رضا(ع)
در آستان امام رضا(ع) روزی دو نوبت در صبح[۷] و غروب‌ها پیش از اذان،[۳] شماری از خادمان در جایگاه ویژه‌ای که نقاره‌خانه نام دارد، نقاره و شیپور می‌زنند.[۷] هنگامی که حادثه خاصی رخ می‌دهد که مردم شاد می‌شوند نیز، نقاره نواخته می‌شود؛ مانند شفا یافتن یک بیمار، شب‌های ولادتامامان(ع)، عید فطر، عید قربان و زمان تحویل سال نو.[۳] برخی نقاره‌نوازی را نشان شوکت و عظمت بارگاه رضوی دانسته‌اند.[۷] به گمانِ برخی، نقارهزنی در آستان امام رضا(ع)، به علت عنوان ولایت‌عهدی او بوده که او را سلطان میخواندهاند. این کار جنبه تشریفاتی دارد.[۳]
پانوشت
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره.
- ↑ فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۲۲، ص۴۶.
- ↑ فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، ذیل واژه نقاره.
- ↑ سرگذشت موسیقی ایران، ج۱، ص۲۰۸.
- ↑ فرهنگ فارسی عمید، ذیل واژه نقاره‌چی.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ حرم در واژه‌ها، ص۵۸.
منابع
حرم در واژه‌ها، از مجموعه «رهنما»، سید ابراهیم موسوی‌پناه، آستان قدس رضوی، ۱۳۹۱ش.
فرهنگ جامع واژگان مترادف و متضاد زبان فارسی، فرج‌الله خداپرستی، دانشنامه فارسی، ۱۳۷۶ش، برگرفته از نسخه پایگاه دادگان.
سرگذشت موسیقی ایران، روح‌الله خا‌لقی، فردوسی، ۱۳۳۳ش.