شاه شجاع: تفاوت میان نسخه‌ها
صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} شاه شجاع یکی از پادشاهان آل مظفر، سلسله‌ای که در قرن هشتم در مناطق مرکزی ایران حکومت داشتند، یکی از پادشاهان ایرانی است که کاروان‌سرایی برای فقرا در مکه ساخت. این کاروان‌سرا به رباط ابرقوهی شهرت داشت و در مقابل باب‌الصفا در جنوب...» ایجاد کرد |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[رده:مقاله‌های در حال ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در حال ویرایش]] | ||
شاه شجاع یکی از پادشاهان آل | '''شاه شجاع''' یکی از پادشاهان آل مظفر (سلسله‌ای که در قرن هشتم در مناطق مرکزی ایران حکومت داشتند) یکی از پادشاهان ایرانی است که [[رباط|کاروان‌سرایی]] برای فقرا در مکه ساخت. این کاروان‌سرا به رباط ابرقوهی شهرت داشت و در مقابل [[باب الصفا|باب‌الصفا]] در جنوب [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]] قرار داشت. | ||
==معرفی شاه شجاع== | ==معرفی شاه شجاع== | ||
شاه شجاع یکی از پادشاهان آل مظفر است. او در فاصله سال‌های ۷۶۰ تا ۷۸۶ در مناطق مرکزی ایران به پاییتختی شیراز حکومت داشت. بیشتر عصر حکومت او به جنگ با دیگر مدعیان حکومت از جمله برادرش شاه محمود گذشت. یک‌بار هم از شاه محمود شکست خورد و مدتی مجبور به ترک شیراز شد.<ref>تاریخ ایران پس از اسلام، ص ۴۹۸</ref> گزارش‌های تاریخی او را فردی دانش‌دوست و دانشمند معرفی کرده اند و گفته‌اند که حافظ قرآن بود و در علوم و معارف درجه بالایی داشت. برخی از پژوهشگران چنین توصیفاتی را اغراق آمیز دانسته‌اند.<ref>تاریخ عصر حافظ، ص۳۶۱</ref> | شاه شجاع یکی از پادشاهان آل مظفر است. او در فاصله سال‌های ۷۶۰ تا ۷۸۶ در مناطق مرکزی ایران به پاییتختی شیراز حکومت داشت. بیشتر عصر حکومت او به جنگ با دیگر مدعیان حکومت از جمله برادرش شاه محمود گذشت. یک‌بار هم از شاه محمود شکست خورد و مدتی مجبور به ترک شیراز شد.<ref>تاریخ ایران پس از اسلام، ص ۴۹۸</ref> گزارش‌های تاریخی او را فردی دانش‌دوست و دانشمند معرفی کرده اند و گفته‌اند که حافظ [[قرآن]] بود و در علوم و معارف درجه بالایی داشت. برخی از پژوهشگران چنین توصیفاتی را اغراق آمیز دانسته‌اند.<ref>تاریخ عصر حافظ، ص۳۶۱</ref> | ||
شاه شجاع از ممدوحان حافظ شیرازی، شاعر پرآوازه پارسی‌گوی، است. حافظ بارها در دیوانش از او به نیکی یاد کرده و از او در اشعارش نام برده است.<ref>تاریخ عصر حافظ، ص362</ref> | شاه شجاع از ممدوحان حافظ شیرازی، شاعر پرآوازه پارسی‌گوی، است. حافظ بارها در دیوانش از او به نیکی یاد کرده و از او در اشعارش نام برده است.<ref>تاریخ عصر حافظ، ص362</ref> | ||