چاه هُجَیم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[رده:چاه‌های مدینه]] | |||
نسخهٔ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۸
چاه هُجَیم در کنار مسجد عصبه قرار دارد که از مساجد قدیمی مدینه است. چاه در حال حاضر موجود بوده و در میان مزارع نخل قرار دارد. نام چاه هُجَیم در دوره معاصر، به عنوان بئر «ابراهیم ترکی» نیز شناخته شده. پیشینه چاه هجیم به عصر نبوی بازمی‌گردد چراکه حضرت محمد (ص)، در نزدیکی آن در مکان مسجد عُصْبَة نماز خوانده اند.
 | |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| مکان | عربستان * مدینه * |
| کاربری | چاه |
| جنبه دینی | |
| بزرگداشت نزد | مسلمانان |
| وابسته به دین/مذهب | اسلام |
| باورها | نماز خواندن پیامبر(ص) در محدوده این چاه |
| تاریخ بنا | |
| زمان پایه‌گذاری | قرن اول هجری |
| وضعیت فعلی | |
| وضعیت بنا | موجود |
|
| |
مکان
چاه هُجَیم امروزه در میان مزارع نخل قرار دارد. چاه در کنار مسجد عصبه قرار دارد که از مساجد قدیمی مدینه است. نام چاه هُجَیم در دوره معاصر، به عنوان بئر «ابراهیم ترکی» نیز شناخته شده و بر اساس نام چاه هجیم، یکی از نام‌های مسجد مجاور آن نیز به نام مسجد هجیم به کار رفته است.[۱]
پیشینه
پیشینه چاه هجیم به عصر نبوی بازمی‌گردد. حضرت محمد (ص)، در نزدیکی آن در مکان مسجد عُصْبَة نماز خوانده اند.[۲] بنابر گزارشی صحابه مهاجرین پیش از پیوستن به پیامبر(ص) (برای ورود به مدینه) در محدوده عصبه توقف کرده بودند.[۳]
تصاویر قدیمی مسجد
وضعیت جدید مسجد
پانویس
- ↑ المدینه بین الماضی و الحاضر، ابراهیم عیاشی، ص301 و 302.
- ↑ التعریف بما انست الهجرة، مطری، ص217.
- ↑ المدینه بین الماضی و الحاضر، ص302؛ مساجد الاثریه، عبدالغنی، ص124؛ معالم المدینه المنوره بین المعماره و التاریخ، جزء الرابع، مجلد ثالث، ص 229-230.
منابع
- مساجد الاثریه، محمد الیاس عبدالغنی، مطابع الرشید بالمدینة المنورة، الطبعة الثانیة، 1419 ق.
- التعریف بما انست الهجرة من معالم دارالهجرة، جمال‌الدین محمدبن‌احمد المطری، تحقیق سلیمان الرحیلی، الریاض، دارة الملک عبدالعزیز، 1426ق..
- المدینه بین الماضی و الحاضر، ابراهیم بن علی العیاشی، 1972ق.
- المعالم المدینه المنوره بین العماره و التاریخ، عبدالعزیز بن عبدالرحمن کعکی، جزء الرابع، بیروت، 2011
- وفاء الوفا باخبار دار المصطفی، علی بن عبدالله السمهودی، تحقیق قاسم السامرائی، لندن، موسسه الفرقان للتراث الاسلامی، ۲۰۰۱م.