معتزله: تفاوت میان نسخه‌ها

'''معتزله'''، به پیروان یک مکتب کلامی گفته می‌شود که توسط واصل بن عطا در اوایل قرن دوم هجری تاسیس شد. واصل بن عطا با استفاده از عقل در مباحث کلامی و تفسیر آیات قرآن، به تأویل معانی پرداخته و سعی در هماهنگ‌سازی عقل و دین داشت. اصول مکتب معتزله بر پنج پایه استوار است: توحید، عدل، وعد و وعید، المنزلة بین المنزلتین و امر به معروف و نهی از منکر.

اعتزال در لغت به معنی کناره گرفتن است چنان که در قرآن مجید این کلمه با همین مفهوم در مورد اصحاب کهف به کار رفته است.<ref>سوره کهف، آیه 16.</ref> معتزله خود تمایلی به این نام نداشته اند. و معموالً خود را به عنوان اهل توحید یا اصحاب عدل معرفی می کرده اند.<ref>مروج الذهب، ج2، ص233.</ref> برخی نام معتزله را به علت کناره گیری موسس این مکتب از استادش می‌دانند<ref>ملل و نحل، ج1، ص48.</ref>

کتاب‌های فرقه‌شناسی معمولا پیدایش مذهب معتزله را به جدایی نظرات واصل بن عطا(80-131ق.) از استادش حسن بصری در اوایل قرن دوم هجرى نسبت داده‌اند.<ref name=":0">علم الهدی، الامالی، ج1، ص115؛ شرح الاصول الخمسة، ص138-139؛ الفرق بین الفرق، ص118؛ الملل و النحل، ج1، ص48.</ref><ref name=":1">سیر فلسفه در ایران، ص44-45.</ref> برخی منابع این مذهب را ادامه جریانی سیاسی کناره‌گیر از دو طرف جنگ می‌دانند که در جنگ‌های زمان خلافت [[امام علی(ع)]] از همکاری با یکی از دو طرف کناره‌گرفتند و معتزله (کناره‌گیران) خوانده شدند.<ref>تاریخ فرق اسلامی، ج۱، ص 124</ref> همچنین گروهی، معتزله را ادامه اندیشه [[قدریه]] دانسته‌اند.<ref>تاریخ فرق اسلامی، ج۱، ص 127</ref>

معتزله از زمان پیدایش تا اواسط قرن سوم قمری، دوران اقتدار خود را سپری نموده و مورد حمایت خلفای اولیه عباسی(از مامون تا واثق) قرار داشتند.<ref>معتزله و روابط آن با خلافت عباسی در عهده اول (132-232ﻫ)، ص9-13.</ref> پس از آن (از دوران متوکل عباسی) تا روی کارآمدن آل بویه دوران ضعف معتزله رقم خورد و در دوران آل بویه افرادی از معتزله در دوران رونق دوباره به دربار راه یافتند. در همین زمان قرابت نظری و تعاملات مثبتی بین شیعه و معتزله گزارش شده.<ref>مناسبات شیعه و معتزله در قرن چهارم هجری، ص16-18.</ref> به اعتقاد برخی پژوهشگران از این پس معتزله در شیعه حل شد و به شکلی در قرون بعد در زیدیه ادامه حیات داد.<ref name=":4" />