کاربر:Mo.ali.rezapour/صفحه تمرین۱: تفاوت میان نسخه‌ها

مولانا نورالدین عبدالرحمان جامی، شاعر، ادیب و صوفی نامدار قرن نهم است. وی در طریقت نقشبندیه بود و تا آخر عمر به آن پایبند بود.<ref>جامی، ص۱۳۰، ص۲۳۰ و ص۲۳۱.</ref>.<ref>نقد و بررسی آثار و شرح احوال جامی، ص۲۲۲.</ref> جامی در دربار هرات را یافت<ref>جامی، ص۸۶.</ref> و با گذشت زمان بر نفوذ و قدرت جامی در دربار تیموری افزوده شد تا آنکه در سال‌های 877 ـ 870 قمری در مرکز قدرت رسمی و دیوانی قرار گرفت و ضمن حفظ زندگی عارفانه و ارشاد مریدان، دولتمردان را هم زیر نفوذ خود آورد.<ref>پیوند سیاست و فرهنگ در عصر زوال تیموریان و ظهور صفویان، ص۲۶۵.</ref> جامی در پی جاه و مقام نبود و گرایشی به تجمل نداشت؛ لباسی بر تن می­کرد که آن را پلاس می­خواند و سرمایه خود را صرف ساختن مسجد و مدرسه و خانقاه و تأمین رفاه شاگردان و کمک به نیازمندان و نشر فرهنگ می­کرد.<ref>تاریخ ادبیات ایران (از دوران باستان تا قاجاریه)، ص۴۵۴.</ref>.<ref>جامی، ص۸۴.</ref>

وی آثار زیادی در زمینه تصوف و عرفان و فقه و همچنین سه دیوان شعر و هفت مثنوی بلند از خود به جای گذاشت که در آنها بار دیگر مضامین شعر فارسی را تجربه کرد و به همین دلیل به خاتم‌الشعرا ملقب شد. برخی مرگ وی را نقطه پایان عصر طلایی ادبیات کلاسیک فارسی دانسته­اند.<ref>ادبیات کلاسیک فارسی، ص۷۱.</ref>

جامی از جمله کسانی است که به امر حج توجهی جدی داشت. توصیه وی به سلطان بایزید عثمانی، برای تسهیل ایاب و ذهاب و عبور حجاج هراتی و درخواست وی از جهانشاه ترکمان برای دفع شر راهزنان و امن کردن راه حج، از نشانه‌­های این امر است. وی در مکتوبی نیز از سلطان حسن آق‌قویونلو (اوزون حسن) برای رسیدگی به امور حجاج قدردانی کرد.<ref>«رویکرد صوفیان قرن نهم به حج گزاری (مطالعه موردی سفر جامی به حج)»، ص۹۳.</ref>

جامی دو رساله به نام‌های صغیر و کبیر نیز در مناسک حج نوشت.<ref>مقامات جامی، ص۲۴۸.</ref> رساله مناسک حج و عمره که به ''رساله صغیر حج'' مشهور است، برای صوفیان عصر به زبان فارسی نوشته شد و در ''رساله کبیر'' که اصل آن در دست نیست، مناسک حج بر وفق چهار مذهب اهل سنت شرح و تفسیر شده است .<ref>نقد و بررسی آثار و شرح احوال جامی، ص۱۹۱ و ص۱۹۲.</ref>؛<ref>جامی، متضمن تحقیقات در تاریخ احوال و آثار منظوم و منثور خاتم الشعرا نورالدین عبدالرحمان جامی، ص۱۸۲.</ref>. در دیوان وی نیز بارها به اشعاری در پیوند با حج و مناسک آن برمی‌خوریم. او در ضمن اشعارش اعتقاد خود را درباره رموز و فلسفه حج بیان کرده است.<ref>دیوان کامل جامی، ص۴۰۸ و ص۴۱۰.</ref>

عبدالرحمان جامی در هفتمین و آخرین سفر خود در شانزدهم ربیع‌الاول سال 877 قمری به مکه رفت.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۴۶.</ref>

با انتشار خبر حج جامی نامه‌هایی از اطراف و اکناف به وی رسید که در آنها از او خواسته شده بود تا مسیر سفر خود را طوری ترتیب دهد که طالبان حج در این منازل به وی بپیوندند و ملازم او در سفر حج شوند<ref>ریاض ­الانشاء، ص۱۵۲ و ۱۵۷.</ref>. تاجران نیز جهازات فراوان لوازم سفر از غلام و نفر مرتب و حاضر کردند تا در رکاب جامی به حج روند.<ref>ریاض ­الانشاء، ص۲۲۷ و ص۲۳۲.</ref> سلطان حسین بایقرا نیز وی را از پرداخت هرگونه مالیاتی معاف کرد و نامه­‌هایی به مراکز قدرت در جهان اسلام فرستاد و تأکید کرد که در همه جا از جامی و همراهانش استقبال کنند و همیشه گروهی را برای بدرقه و محافظت از او، همراهش نمایند .<ref>تحفه سامی، ص۸۶.</ref>. طی حکمی نیز مالیات اراضی جامی را همچون سال­های قبل بخشید <ref>مقامات جامی، ص۱۶۰ و ص۱۶۱.</ref>

جامی پس از حرکت از هرات از نیشابور، سبزوار، بسطام، دامغان، سمنان، قزوین، همدان و کردستان عبور کرد و در اواسط جمادی الاخر 877 قمری به بغداد رسید. در میانه ماه شوال در کنار دجله منزل کردند و بیستم از آنجا روان شدند و در اول ذی‌القعده از نجف به سمت بادیه خارج شدند. جامی در بیست و دوم و بیست و سوم در مدینه بوده است و در ششم ذی‌الحجه، پس از ده ماه خروج از هرات، به مکه رسیده است.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۵۵ و ص۲۵۶.</ref>. جامی و همراهانش پس از پانزده روز اقامت در مکه و بعد از ادای مناسک حج، متوجه مدینه شدند و بیست و پنجم به مدینه رسیدند. آنان پس از دو روز توقف در آنجا به سفر ادامه دادند و در اوایل محرم به دمشق رسیدند. سرانجام در چهارم ربیع‌الاول و بعد از نماز جمعه، به سمت خراسان حرکت کردند. آنها در هنگام حلول ماه رجب به یک منزل پیش از ورامین رسیدند و روز جمعه هجدهم شعبان سال 878 قمری به هرات بازگشتند.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۶۴.</ref> سفر آنها در مجموع هجده ماه طول کشید.<ref>«رویکرد صوفیان قرن نهم به حج‌گزاری (مطالعه موردی سفر جامی به حج)»، ص۹۸.</ref>

مریدان و دوستداران جامی درباره جریان سفر او گفته‌­اند که وی در طول سفر، سفره­ انعام و اطعام می­گسترد و اگر کسی دچار مضایقه می­شد، شخصاً به رفع آن می­پرداخت.<ref>مقامات جامی، ص۱۶۴ و ص۱۶۵.</ref> همچنین اگر کسی از اهل کاروان مریض می‌شد، به عیادت او می‌رفت و دوایش را ـ هرچند نایاب بود ـ مهیا می‌کرد.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۷۲ و ۲۷۳.</ref>. گاه نیز با توسل به غیب، کراماتی از او سرمی‌زد و مرض را از یارانش دور می‌داشت.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۷۱ و ض۲۷۲.</ref>  

در طول این سفر، استقبال و ارادت زیادی به جامی ابراز شد. در جریان سفر همه جا از جامی به خوبی استقبال و پذیرایی شد و بزرگان و صاحب‌منصبان هر شهر به استقبال وی می­شتافتند و در دعوت او از یکدیگر پیشی می‌گرفتند. گاه نیز هم‌رکاب وی در سفر می­شدند.<ref>مجالس النفائس در تذکره شعرای قرن نهم هجری، ص۴۰۲.</ref> حاکم همدان، سه شبانه روز جامی و اهل قافله را به ضیافتی شاهانه دعوت کرد .<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۵۵.</ref>. در تبریز نیز اوزون حسن، مجلسی عظیم به مناسبت ورود جامی برگزار کرد و امرای نامدار خود را همراه کاروان فرستاد تا به سلامت به مکه برسند.<ref>مقامات جامی، ص۱۸۴.</ref> در حله علمای شیعه از جامی استقبال کردند. جامی از آنجا عزم زیارت امام حسین  کرد و غزلی در این ­باره سرود.<ref>مقامات جامی، ص۱۷۳ و ص۱۷۴.</ref>.  

در نجف، وی به زیارت حرم امام علی رفت و او را سه شبانه روز تعظیم و احترام کردند.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۶۰.</ref> جامی غزلی در وصف شوق و قصید‌ه‌ای به شکرانه این زیارت در دیوان جامی موجود است. <ref>دیوان کامل جامی، ص۹۲.</ref> در بغداد نیز گروه‌های مختلف برای کسب فیض یا مناظره به دیدار جامی شتافتند؛<ref>مقامات جامی، ص۱۷۳ و ص۱۷۴.</ref> در شام سادات، ائمه و قضات حلب با انواع تحف به خدمت جامی رسیدند و در طول 45 روز اقامت وی در دمشق، قاضی‌القضات شهر، میزبان وی بود. جامی در شام از محضر خواجه خضیری (خزیری) محدث بزرگ، استماع حدیث می­کرد و سند حدیث نیز گرفت.<ref>رشحات عین الحیات، ص۲۶۲.</ref>

سرانجام جامی پس از هجده ماه در جمعه هجدهم شعبان سال 878 قمری به هرات رسید. او بعدها در قصیده‌ای شرح این سفر و خطرات و خاطراتش را آورد.<ref>دیوان کامل جامی، ص۸۲ و ص۸۴.</ref>