استقبال حاجی

واژه

استقبال از ريشه «ق ـ ب ـ ل» به معناي روي آوردن، روبه‌رو شدن، پيشداشت براي خوشامدگويي به مهمان يا مسافر تا مسافتي در مسير آمدن او، پيش ‌رفتن، پيشواز رفتن و متضاد بدرقه است. در پيشواز اين مفهوم نهفته که استقبال شونده به محل سکونت و وطن خود نرسيده و در خانه خود اقامت نکرده است.

سنت اسلامی

استقبال از مسافران در ميان مردم گوناگون، عرفي رايج بوده و از آداب اسلامي و سيره رسول خدا9 است. در‌ گزارشي، به استقبال پيامبر گرامي9 از جعفر طيار، هنگام بازگشت او از حبشه، اشاره شده است. بر پايه گزارشي ديگر، پيامبر همراه مهاجران و انصار در بازگشت مجاهدان از سريه‌ها، به استقبال آنان مي‌رفتند. مردم مدينه نيز از پيامبر گرامي9 و سپاهيان اسلام هنگام بازگشت از برخي غزوه‌ها، در ورودي شهر استقبال مي‌کردند. تنگه‌هاي ورودي مدينه که «ثنيّة الوداع» خوانده مي‌شد، مکان استقبال و بدرقه مسافران و مجاهدان در آغاز اسلام بود.

جنبه فقهی

استقبال از مسافر، در زمره ضروريات عرفي است. به فتواي شماري از مراجع، بيرون رفتن از مسجد در حال اعتکاف براي استقبال از مسافر جايز است. مسلمانان به اين کار به منزله يکي از سنن و آداب اسلامي اهتمام داشته‌اند. در هجرت نبوي، مردم يثرب براي استقبال از پيامبر چندين روز به قبا در بيرون شهر رفتند تا آن‌گاه که به ديدار ايشان توفيق يافتند. گزارش‌هايي نيز از سيره مردم در استقبال از اهل بيت: در دست است؛ مانند استقبال از امام علي7. پيشواز حج‌گزاران هم مشمول ادله عام رجحان استقبال از مسافران است و هم به صورت ويژه تأييد شده است. در روايتي پيامبر گرامي9 سفارش کرده است: پيش از ورود حاجي به خانه‌اش او را ديدار کرده، بر او سلام و با او مصافحه نماييد و از وي بخواهيد تا براي شما آمرزش جويد؛ زيرا او خود آمرزيده است. امام سجاد7 مردم را به شتافتن براي سلام دادن به حج‌گزاران و مصافحه و تکريم آنان دعوت مي‌کرد تا در پاداش حاجيان سهيم گردند. در روايت‌هايي گرامي داشتن حاجيان و عمره‌‌گزاران، لازم شمرده شده است. بر پايه حديثي از امام صادق7 ثواب مُعانقه با حج‌گزاري که هنوز غبار سفر بر چهره دارد، همانند پاداش استلام حجرالاسود است. بر پايه روايتي، جبرئيل و گروهي از فرشتگان پس از اتمام حج آدم7 در سرزمين ابطح يا رَدم از او استقبال کردند و حج‌ گزاردنش را به او تبريک گفتند. در روايت‌هايي، حاجيان و عمره‌‌گزاران در زمره مهمانان خدا دانسته شده‌اند. امام صادق7 در ديدار گروهي از حاجيان، حج‌گزاري خانه خدا، زيارت قبر پيامبر9 و تشيع را به آنان تهنيت گفت. بر پايه روايتي، پس از بازگشت امام سجاد7 از حج، شبلي که از متصوفه به شمار مي‌رفت و خود در موسم حج شرکت کرده بود، به استقبال ايشان رفت. امام با بيان حکمت‌ها و اسرار باطني حج، به نقد حج ظاهري او پرداخت. تکريم حج‌گزار که در راه رضاي حق با تحمل سختي‌هاي فراوان و هزينه کردن مال و دوري از وطن به حج رفته؛ دستيابي به پاداش اخروي؛ و بهره گرفتن از پاداش حج‌گزار، از مهم‌ترين اهداف اين استقبال به‌ شمار مي‌آيند. بهره‌وري از معنويت و نورانيت حاجي و برخورداري از دعاي خير او، نيز در زمره اين اهداف است. شايد از همين رو است که در شماري از روايت‌هاي پيش‌گفته، ديدار حاجي پيش از ورود به خانه تا هنگامي که هنوز غبار سفر بر چهره دارد، سفارش شده تا ديدار با او هنگامي انجام گيرد که هنوز گناهي نکرده و همچنان آمرزيده است و نور حج بر سيماي خود دارد. با توجه به مضامين روايات، برخي استقبال را سنتي حسنه و کاري مستحب شمرده‌اند.

استقبال از حاجي در ايران

در ميان مسلمانان بسياري از آيين‌هاي استقبال مشترک هستند؛ اما به فراخور فرهنگ و آداب ملل مختلف، تفاوت‌هايي نيز دارند. يکي از آداب پيشواز، بيرون رفتن از شهر يا روستا است. استقبال‌‌کنندگان در فاصله چند صد متري تا چند کيلومتري محل سکونت حاجي، به تناسب شأن و جايگاه اجتماعي او، رسيدنش را انتظار مي‌کشند. ضرب المثل فارسي «مشک خالي پرهيز آب؟» از رسمي کهن در استقبال از حاجيان حکايت دارد. در اين مراسم، اقوام و آشناياني که مي‌خواهند به حاجي ارادت ورزند، هنگام ورود او با مشک‌هاي آب که تا مکان استقبال حاجي حمل کرده‌اند، فرياد مي‌زنند: «پرهيز آب». يعني: مراقب باشيد که با آب خيس نشويد. شمار حاملان مشک‌ها و مسافتي که پيش پاي حاجي آب‌پاشي مي‌شود، بيانگر ميزان احترام و تکريم او است. در مناطق گوناگون ايران، اقوام و آشنايان نزديک در ايستگاه‌هاي پرواز به استقبال حاجي رفته، گاه مسافت‌هاي طولاني را براي رسيدن به فرودگاه مي‌پيمايند. در برخي مناطق، چند روز پيش از بازگشت حاجي، شماري از نزديکان او به تهران آمده، پس از ديدار با حاجي، يکي از جوانان همراه نشانه‌اي همچون عرقچين يا عمامه او، زودتر به شهر بازمي‌گردد و خبر بازگشت و سلامت وي را به خانواده او مي‌دهد و پاداش مي‌گيرد. عطرافشاني با عود و عنبر و اسپند، آب‌پاشي کوچه‌ها، قرائت قرآن، نصب پارچه‌نوشته‌هايي با مضمون آرزوي قبولي حج و خوشامدگويي از جانب اعضاي خانواده و دوستان و آشنايان، از آدابي هستند که کم و بيش در همه جا انجام مي‌شود. در بعضي از شهرها نخل‌ها يا کوچه‌ها را با شاخ و برگ درختان تزيين مي‌کنند يا داربست‌هاي چوبي در کوچه و خيابان نصب مي‌نمايند که طاق نصرت خوانده مي‌شوند و معمولاً با قالي و گل و آيينه و قرآن زينت مي‌يابند. قرباني کردن گوسفند و گاو و شتر به شکرانه بازگشت حاجي و هم‌هنگام با پيشواز او در مناطق گوناگون ايران رواج دارد. در مناطقي از آذربايجان، به نشانه شادماني، گوسفندان آماده ذبح را با حنا تزيين مي‌کنند. پذيرايي از مهمانان با آب زمزم، خرماي مدينه، شربت و شيريني و اطعام آنان نيز از آيين استقبال ايرانيان است. در اين مراسم، حاجي با اهداي سوغاتي که از آن‌جا آورده، به خويشان و نزديکان يادآوري مي‌کند که در سفر به ياد آنان بوده است. در بسياري از شهرها، حاجي تا سه روز، يک هفته و حتي يک ماه در منزل «جلوس» دارد و از کساني که براي تبريک و خوشامدگويي به منزل او مي‌آيند، پذيرايي مي‌کند.

چاووشی خوانی

چاووش‌خواني از ديگر آداب استقبال از حاجيان و زائران است. چاووش‌خوانان نقشي ويژه و خاطره‌انگيز دارند. آن‌ها اشعاري در تهييج مردم به سفرهاي زيارتي و فراهم کردن اسباب و لوازم سفر مي‌خوانند. از اين سروده‌ها مي‌توان نوع وسايل سفر حاجيان را دريافت. آنان در پيشواز حاجيان، از جانب زائران، اشعاري براي استقبال‌‌کنندگان مي‌خوانند که از بازگشت ايشان به وطن و نيابتشان از مردم در زيارت، حکايت دارد. از جمله مي‌توان به اين نمونه‌ها اشاره کرد: آمدند از راه حج و رويشان دارد شرف از طواف كعبه و پيغمبر و شاه نجف ٭٭٭ حاجيان از حرم امن خدا آمده‌اند شادمان در وطن از سعي و صفا آمده‌اند شکر بسيار خدا را که به ايران عزيز حاجيان از حرم امن خدا آمده‌اند ٭٭٭ معمولاً در ميان هر دوبيتي که خوانده مي‌شود، همراهان اشعاري از اين‌گونه مي‌خوانند و با صداي بلند صلوات مي‌فرستند: نشود ناطقه‌اي لال به هنگام ممات آن زباني كه فرستد به محمد صلوات ٭٭٭ نشود خسته و درمانده و هم بي‌حركات آن زباني كه فرستد به محمد صلوات ٭٭٭

ديگر کشورها:

بيشتر آيين‌هاي پيش‌گفته در ايران، در ديگر سرزمين‌هاي اسلامي نيز رواج دارند. البته تفاوت‌هايي نيز در آداب آنان ديده مي‌شود. در ترکيه استقبال از حاجي در مراسمي گسترده به نام «تهنيه» انجام مي‌گيرد. در اين مراسم که در همه جاي اين کشور با اندکي اختلاف بر‌گزار مي‌شود، يک ماه پيش از ورود حاجي، دَرِ خانه و اتاق‌هاي آن به رنگ سبز آراسته مي‌گردد و براي زنان خانه نيز لباس سبز دوخته مي‌شود. در مراسم خوشامدگويي، حاجي بر سر چفيه و بر دوش عبا مي‌اندازد. مردم کتف راست و چپ او را مي‌بوسند و کف دست راست او را بوسه

زده، به آن تبرک مي‌جويند. سپس پشت سر وي پياده و تکبيرگويان به سوي خانه‌اش حرکت مي‌کنند. در برخي مناطق دو يا سه کيلومتر مسير استقبال را مي‌پيمايند و خانواده حاجي به کساني که براي پيشواز آمده‌اند، چفيه هديه مي‌دهند. حاجي به هنگام ورود، نخست به زيارت آخرين حاجي محل مي‌رود. معمولاً سه روز جشن بر پا است و هر روز برنامه‌اي خاص اجرا مي‌شود. اين مراسم جزئيات فراوان دارد و هر گروه از مردم به گونه‌اي در آن شرکت مي‌جويند. مثلاً دختران دم بخت روز نخست تهنيه، لباس‌هاي سنتي به نام کافتان و جامه‌هاي اطلسي مي‌پوشند و بر سرشان تاج عروس نهاده، از مهمانان پذيرايي مي‌کنند. دختران در روزهاي دوم و سوم نيز به گونه‌اي ديگر لباس مي‌پوشند. به برکت بازگشت حاجي، بسياري از مادران در همين مراسم براي پسرانشان دختري برمي‌گزينند. در اين مراسم، با خوردني‌ها و آشاميدني‌هاي مخصوص و نيز قليان و سيگار از مردم پذيرايي مي‌شود. از خوراکي‌ها گونه‌اي آجيل به نام آجيل حاجي، شربتي به نام خوشاب و گونه‌اي شيريني به نام عاشوره است که افزون بر اين مراسم، در روزهاي محرم به ياد امام حسين7 پخته و پخش مي‌شود. حاجي در اين جشن، خاطرات زيارت خود را براي مردم بازگو مي‌کند و همه با شنيدن سخنان او دعا مي‌کنند که خدا اين زيارت را به آنان نيز عطا فرمايد. پيشتر ميان مردم ترکيه انتظار ديدار حاجي چنان طاقت‌فرسا بود که ضرب المثل ترکيِ «منتظر است مانند انتظار حاجي» رايج شد. امروزه اجراي اين مراسم در ترکيه کم‌رنگ شده است. در تاجيکستان براي احترام نهادن به حاجي، گاه تا 100كيلومتر به پيشواز او مي‏شتابند و حتي لباس احرام او را تكه تكه كرده، براي تبرك نزد خود نگاه مي‏دارند. مراسم استقبال نيز با جشن‌هاي شکوهمند و مجالس سخنراني همراه است و حاجي خاطرات سفر خود را براي همه بازمي‌گويد. در اردن با ريختن شيريني از پنجره‌ها بر سر حاجي، از او استقبال مي‌کنند. اشتياق جواناني که هنوز به حج مشرف نشده‌اند، براي ميزباني از حاجي در منزلشان، گاه به ستيز مي‌انجامد. در ديگر کشورهاي عربي همچون سوريه و امارات، برخي خانواده‌ها هنگام بازگشت حاجي هلهله مي‌کنند. اين‌گونه هلهله و شادماني «زغاريد» نام دارد. (← امارات)

استقبال از کاروان‌هاي حج

در گذشته حاجيان در قالب کاروان‌هاي حج از سوي حاکمان و مردم شهرهاي گوناگون به‌گونه ويژه بدرقه و استقبال مي‌شدند. نمونه‌هايي از اين مراسم مربوط به محمل‌هايي بود که هر ساله در مراسمي خاص به حج گسيل مي‌شد. مهم‌ترين اين محمل‌ها، محمل شامي (حامل صرّه) و محمل مصري (حامل جامه) بود که به دليل امنيت بيشتر از همه محمل‌ها بزرگ تر بودند و در جده و مکه از آن‌ها استقبال رسمي مي‌شد. شماري از شرفاي مکه، جدا از ملاحظات سياسي که در استقبال از محمل‌ها و امراي ديگر سرزمين‌ها داشتند، خود را به استقبال از همه حاجيان در موسم حج پايبند مي‌دانستند و حتي به مردم اجازه بيرون رفتن از مکه را براي استقبال مي‌دادند. حتي ميان برخي از شرفاي مکه مرسوم بود که تا مدينه به استقبال حاجيان مي‌رفتند و پس از اتمام موسم نيز از مکه تا مدينه آن‌ها را بدرقه مي‌کردند. در استقبال از اين کاروان‌ها که معمولاً پس از انجام مناسک حج و هنگام عزيمت به مدينه از باب عنبريه وارد مي‌شدند، توپ‌هايي شليک مي‌گشت. حديبيه حشمتي از منازلي بوده که پنج منزل از مدينه و 20 منزل تا شام فاصله داشته و پاشاي جريده، هنگام ورود حاجيان، با شليک توپ از آنان استقبال مي‌کرده است. پاشاي جريده از سوي حکمران شام با يک عراده توپ و 200 سوار و ذخيره و ارزاق و مراسلات حاجيان شامي براي استقبال حاجيان فرستاده مي‌شد. از منطقه صَروِه در چهار منزلي مُعان به «استقبال‌چي حاج» به عنوان محل استقبال از حاجيان و فروش آذوقه ياد شده است. پاشاي آن‌جا همراه گروهي از نظاميان به استقبال حاجيان مي‌آمده است. همچنين به استقبال حکمران شام همراه سربازان فراوان، از حاجيان در منطقه مُعان، در فاصله پنج روز با دمشق اشاره شده است. هنگام رسيدن محمل به مصر نيز جشني شکوهمند براي استقبال از آن برپا مي‌شد که حاکم مصر يا جانشين او در آن شرکت داشت. در اين مراسم، حوض‌هايي از شربت پر مي‌شد و تا سه روز به مردم شربت مي‌دادند. در اين ميان، استقبال برخي از مردم شهرهاي گوناگون حجاز از کاروان‌هاي حج و محمل‌ها، با انگيزه‌هايي همچون کار، تجارت، خريد و فروش يا دريافت هدايا نيز همراه بود. هورگرونيه، خاورشناس هلندي، از مطوفاني نام برده که در جده به استقبال حاجيان مي‌آمدند و سپس مشتريان خود را به منزلشان در مکه مي‌بردند و تا پايان مناسک همراهي مي‌کردند. در‌گزارشي ديگر آمده که مردم مدينه تا سرزمين «جُرف» به استقبال حاجيان آمده، آن‌ها را به منازل خود دعوت مي‌کردند. محبت مردم مدينه به زائران حرمين شريفين چندان بود كه كودكان در كوچه‏ها با خواندن اشعار براي زائران، محبت و دلبستگي خود را به آنان نشان مي‌دادند. مردم مدينه در موسم حج و جز آن، زائران را به منزل خود دعوت كرده، در اطعام و احسان به آن‌ها از يكديگر سبقت مي‏جستند. ايشان دل زائران را شاد و از آنان دلجويي مي‏كردند. حتي اگر توان مالي نداشتند، وام گرفته، در مهمان‏نوازي كوتاهي نمي‏كردند. اگر در موسم حج در خانه‏اي از حاجيان پذيرايي نمي‌شد، همگان صاحب آن خانه را سرزنش مي‌کردند و او را به دليل پذيرايي نکردن از حاجيان، بي‌سعادت مي‌شمردند. بر پايه ‌گزارش‌هاي تاريخي، مردم و حاكمان از زائران خانه خدا با شادي استقبال مي‏كردند و تمنّايشان اين بود كه خداي والا در سال‏هاي آينده نيز حج را روزي آنان سازد. حتي اميران و حاكمان شهرها گاه خود به استقبال كاروان‌ها مي‌شتافتند يا با شنيدن خبر بازگشت کاروان حج، گروهي را به نمايندگي از خود براي پيشواز آنان مي‌فرستادند يا به بركت قدوم حاجيان، براي زندانيان فرمان عفو صادر مي‌كردند. به گزارش سعدي، در روزگار وي، مراسمي شکوهمند در پيشواز حاجيان بر‌گزار مي‌شد و مردم با تهليل و تكبير و شادي تا دو منزل، از حاجيان استقبال مي‏كردند. اين از حكايتي برمي‌آيد كه سعدي هنگام بازگشت از مكه مكرمه درباره يكي از دوستانش آورده است. به سفارش سعدي، حاكم، دوست وي را به كار گماشته بود. اما سخن‌چيني حسودان سبب شد كه او به زندان بيفتد و به انواع عقوبت گرفتار شود تا آن كه مژده بازگشت حاجيان به سلامت، سبب شد حکمران عقوبت او را برداشته، خلعتش دهد و مقامش را بازگرداند و حتي وي را به عنوان پيشواي استقبال كنندگان، به پيشواز حاجيان بفرستد. او نيز تا دو منزل به استقبال سعدي شتافت و اين‌گونه از او قدرداني کرد. بر پايه گزارش‌هايي در منابع تاريخي، استقبال از حاجيان به شکل جشن عمومي در شهر انجام مي‌شده است. از جمله به سال 317ق. براي استقبال از حاجيان، بغداد را آراستند. در ‌گزارشي ديگر درباره استقبال از حاجيان بغدادي آمده است كه هنگام ورود، شب را در ياسريه در حومه بغداد مي‏خوابيدند و صبح وارد شهر مي‏شدند تا مردم بتوانند از آن‌ها به‌ خوبي استقبال كنند. حاجيان شرق نيز كه از بغداد به وطن خود بازمي‏گشتند، در اين شهر از سوي خليفه استقبال مي‌شدند. در گزارش‌هاي تاريخي و سفرنامه‌هاي حج کمتر به موضوع استقبال و مراسم و آيين‌هاي آن پرداخته شده است. گزارش‌هايي که به تفصيل به اين موضوع و تشريح مراسم استقبال پرداخته باشند، بسيار اندک و انگشت ‌شمارند. از جمله مي‌توان به رساله روزنگار استقبال از حجاج نوشته سيد محمد حسين رضوي همداني اشاره کرد. نويسنده اين رساله همراه دو تن از شهرستان رشت به قصد استقبال از برادرش که دانشوري نام‌آور و از شخصيت‌هاي برجسته دوران قاجار در آن شهر بوده، به کرمانشاه رفته است. بر پايه اين ‌گزارش، گروه‌هاي گوناگون مردم از جمله حاکمان شهرها و دانشوران طراز اول در مسير کرمانشاه تا تهران از برادر وي استقبال کرده‌اند.