ثویه (کوفه)

ثویه، محدوده‌ای بیابانی، پشت دو شهر کوفه و حیره و در شرق منطقه غری قرار دارد. ۶ هزار مسلمان و گروه زیادی از صحابه و تابعین و یاران نزدیک امام علی(ع) در آن دفن شده‌اند. مرقد کمیل بن زیاد در این منطقه قرار دارد.

مفهوم‌شناسی

واژه ثویه، مؤنث ثوی، و به معنای اقامت کردن است. در قرآن، مشتقّات «ثواء» ذکر شده؛ مانند النَّارُ مَثْوَاکمْ ؛ یعنی آتش دوزخ محل اقامت شماست. زندانی شدن و مدفون شدن، معانی دیگری است که برای این واژه بیان شده است.

واژه ثویه، به دو گونه، ثُوَیه و ثَوِیه تلفظ شده است. احمد بن عبدالله بکری، جغرافی‌دان، ثَوِیه را دقیق‌تر می‌داند.

علت نامگذاری

مردم کوفه، مردگانشان را در ثویه دفن می‌کردند؛ به همین دلیل به ثویه که یکی از معانی‌اش مدفون شدن است، شهرت یافت. برخی معقدند، ثویه، زندان بوده؛ به همین خاطر به ثویه که یکی از معانی‌اش زندانی شدن است، مشهور شد.

گستره جغرافیایی

گستره ثویه، از خندق شهر کوفه آغاز می‌شود و به طرف شهر نجف و در امتداد خط مستقیمی که موازی خندق شهر کوفه است، به طرف جنوب، به شهر حیره می‌رسد. ثویه، در طرف صحرا، و پشت دو شهر کوفه و حیره، در شرق منطقه غری واقع شده است.

خطیب بغدادی، بین دو منطقه ثویه و غری خلط کرده است. شاید علت این اشتباه این باشد که هر دو منطقه در پشت شهر کوفه و در کنار یکدیگر قرار دارند.

ثویه ناحیه‌ای بیابانی و وسیع است که قبایل عرب در آن ساکن شده‌اند. یکی از این قبایل، قبیله معروف طَی میباشد.

آرامگاه صحابه و تابعین

ثویه بیابانی در بیرون کوفه بود، که ۶ هزار مسلمان و گروه زیادی از صحابه و تابعین و یاران نزدیک امام علی(ع در آن دفن شدند؛ از جمله: خباب بن ارت وکمیل بن زیا. رسم مردم کوفه بر این بود که مردگان را در ثویه، که به کوفه نزدیک بود، دفن می‌کردند و کسی را در منطقه غری که کنار ثویه است دفن نمی‌کردند. امام علی(ع) وصیت کرد در ثویه دفن نشود؛ بلکه در منطقه غری دفن شود و قبرش مخفی بماند تا بدنش از دست‌دازی دشمنانش حفظ شود.

مزار کمیل بن زیاد

از قبور صحابه و تابعین که در ثویه دفن شدند اثری باقی نیست؛ فقط قبر کمیل بن زیاد، مشخص مانده است.

پایگاه نظامیان انگلیسی

منطقه ثویه و مرقد کمیل بن زیاد، در سال ۱۹۱۸م، پایگاه نظامیان انگلیسی به فرماندهی بالفور شده بود، که به دنبال کشته شدن حاکم نجف، به این منطقه فرستاده شده بودند.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله ثويه و موقعيت جغرافيايى آن، حسن الحكيم، ترجمه محمدحسين خوشنويس، فصلنامه فرهنگ زیارت، جلد ۵، ص۷۲، ۱۳۸۸، است.

• لسان العرب، ابن‌منظور.
• معجم البلدان، یاقوت حموی.
• تاج العروس، زبیدی.
• البیان، آیت الله خوئی.
• وفیات الاعیان، ابن‌خلکان.
• الکامل فی التاریخ، ابن‌اثیر.
• الأغانی، ابوالفرج اصفهانی.
• تاریخ بغداد، خطیب بغدادی.
• تاریخ الکوفه، سیدحسین براقی نجفی.
• ثورة النجف، حسن الاسدی.