غری
این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۴ مهر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
واژهشناسی
بسیاری از واژهشناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ غَرِیٌ» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کردهاند.[۱] برخی واژههای دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است.[۲] ابن فارس لغتشناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است.[۳] برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.[۴]
موقعیت
منطقه غری، در منطقه ظهر الکوفه قرار داشته که پیکر امام علی (علیه السلام) برای دفن به آنجا برده شد.
از این رو به نجف، غری هم گفته میشد و کتابهایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را هم به همین لحاظ، «غروی» میگویند.[۴]
اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه و نزدیک محل دفن حضرت علی (علیه السلام) قرار داشته و در قدیم و زمان «منذربن امرء القیس» آن را ساخته بودند، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او که در حال مستی کشته بود و داستان مفصّلی دارد.[۵] در ماجرای کشف محل مخفی قبر امام علی (علیه السلام) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده میشده که خلیفه برای شکار به آنجا رفته بود.[۶] در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «غری»، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی (علیه السلام) در آنجا سخن گفت و عیسی را به قداست برگزید.[۷]
پانویس
منابع
- تهذیب اللغة، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق.
- الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
- المحیط فی اللغة، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق.
- معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.