آل شیخ

آل شیخ نسل محمد بن عبدالوهاب، متولیان رهبری دینی عربستان سعودی

خاندان محمد بن عبدالوهاب

این خاندان، از نسل محمد بن عبدالوهاب، پایه‌گذار فرقه وهابیت* و از خاندان‌های بزرگ و بانفوذ در عربستان سعودی به شمار می‌روند که کارهای مذهبی این کشور را بر عهده دارند. پیروان محمد بن عبدالوهاب، خود، از نام «وهابی» پرهیز دارند و مذهبشان را «محمدیه» می‌نامند. تعالیم این مذهب بر گفته‌های ابن تیمیه، از فقیهان حنبلی سده ششم ق. با گرایش سلفی، استوار است که با نگاه سختگیرانه به توحید، بسیاری از اعمال دیگر مسلمانان همچون توسل، شفاعت‌طلبی، زیارت قبور و ندا‌کردن پیامبر9 و اولیا را باطل و نشانه شرک می‌شمرد. دیگر مذاهب اسلامی از جمله حنبلیان همواره با عقاید وهابیت مخالفت ورزیده‌اند. از آغاز دعوت شیخ وهابی، کتاب‌ها و رساله‌های بسیار از مذاهب مختلف در رد بدعت‌های وهابیان نوشته شد که نخستین آن‌ها کتاب فصل الخطاب فی الرد علی محمد بن عبدالوهاب و الصواعق الالهیة فی الرد علی الوهابیه تألیف برادر پیشوای وهابیان، سلیمان بن عبدالوهاب، است.

اصل و نسب آل‌ شیخ

محمد بن عبدالوهاب بن سلیمان بن علی از آل مشرَّف، از شاخه‌های آل ‌وهبه از قبیله بزرگ تمیم* به شمار می‌رود و جد نهم وی مشرف است. او به سال 1115ق. در عُیینَه، از شهرهای نجد که اکنون ویران شده به دنیا آمد. نیاکانش از علما بودند و پدربزرگش از دانشوران نجد و پدرش عبدالوهاب قاضی عیینه بود. او نیز به تحصیل دانش‌های سنتی اهل سنت پرداخت و بخشی از تحصیل علم را در بصره گذراند. اما به تدریج تحت تأثیر کتاب‌ها و اندیشه‌های ابن تیمیه قرار گرفت و اندک اندک با برخی عقاید دیگر مسلمانان به مخالفت برخاست که اعتراض مردم و اخراجش از بصره را در پی داشت. پس از آن به حریمله رفت و سپس رهسپار درعیه از شهرهای نجد شد. حاکم آن دیار، محمد بن سعود، جد بزرگ آل سعود* با آگاهی از دعوتش به وی گروید. آن دو طی گفت‌وگوهایی در سال 1158ق. درباره جنگ با مخالفان نگرش سلفی و غلبه بر دیگر قبایل نجد، به توافق رسیدند. بر پایه این توافق، حکومت سیاسی و رهبری دینی در دو خاندان «آل سعود» و«آل شیخ» موروثی شد. بدین ترتیب، جد بزرگ آل شیخ در سایه قدرت سیاسی آل سعود روز به روز بر قدرت و نفوذ خود افزود و در حکومت آل سعود، نه تنها مرجعی دینی بلکه مشاوری بلند پایه در کارهای سیاسی شد. آل سعود نیز با یاری نیروی مذهبی محمد بن عبدالوهاب، زمینه شکل‌گیری حکومت عربستان سعودی را فراهم آورد. محمد بن عبدالوهاب پس از پایه‌گذاری فرقه وهابیت و نشر آن در میان برخی قبایل نجد، در زمان سلطان عبدالعزیز سعودی به سال 1206ق. در درعیه درگذشت. (← محمد بن عبدالوهاب) پس از مرگ وی، عنوان «آل شیخ» بر فرزندان و نسل او اطلاق شد و آنان راهش را ادامه دادند.

نسل محمد بن عبدالوهاب

وی پنج فرزند به نام‌های حسین، ابراهیم، علی، عبدالله و حسن و به نقلی چهار فرزند به نام‌های حسین، ابراهیم، علی و عبدالله به جای گذاشت. افزون بر پسران، وی دختری به نام شیخه فاطمه داشت که با تعلیم برادران و پدرش از زنان دانشور سلفی در سده سیزدهم به شمار می‌رفت. فرزندان محمد با عنوان آل شیخ روش پدر را در پیش گرفتند. آنان پس از نجد، به حجاز، به ویژه مکه و مدینه، توجه کردند. از نظر آل شیخ، مردم مکه کافر بودند و یکی از علمای آل شیخ در رساله‌ای به اثبات کفر آنان پرداخت. آنان تا سال 1220ق. که وهابیان بر مکه چیره شدند، چندین بار در زمان شریف مساعد، شریف احمد، شریف سرور و شریف غالب، افرادی را برای تبلیغ وهابیت به مکه فرستادند؛ اما پذیرفته نشدند. سرانجام در سال‌های 1218 و 1220ق. وهابیان در دو هجوم به مکه و مدینه و کشتار و ویرانی بسیار، بر آن دو شهر مسلط شدند. (← آل سعود) پس از عبدالله که مانند پدر زعامت دعوت سلفی را بر عهده داشت، فرزندان او، سلیمان و عبدالرحمن نیز راهش را ادامه دادند، هرچند سلیمان بر اقامه دعوت پافشاری بیشتر داشت. در سال 1233ق. هنگام حمله ابراهیم پاشا به درعیه برای نابودی آل سعود، بسیاری از افراد خاندان سعودی و خاندان شیخ کشته شدند. گروهی از جمله عبدالرحمن نیز دستگیر و به مصر تبعید شدند و او پس از مدتی در مصر درگذشت. اما نوادگان وی به عربستان بازگشتند که در ریاض مشهورند و برخی مناصب همچون مدیریت امنیت ملی، سفارت سعودی در بحرین و ریاست تشریفات را بر عهده دارند. علی بن محمد نیز که به مصر تبعید شد، به سال 1245ق. در قاهره درگذشت. نسل او از تنها بازمانده‌اش محمد هستند که به آل عبدالعزیز بن محمد مشهورند. از نسل حسن و حسین، دو پسر دیگر شیخ محمد، بسیاری زاده شده‌اند. هم اکنون از نسل حسین شماری بسیار در درعیه زندگی می‌کنند.

پیمان دو خاندان با تشکیل مجدد حکومت سعودی دنبال شد و آل شیخ در کنار آل ‌سعود، مروجان و مبلغان دعوت وهابی شدند و وهابیت همچنان دین رسمی کشور سعودی بر جای ماند. رهبران دعوت سلفی که مفتیان درجه یک حکومت سعودی هستند، جز عبدالعزیز بن باز همگی از آل شیخ بوده‌اند: عبدالله بن محمد (1165-1233ق.)، عبدالله بن حسن بن حسین بن علی بن حسین بن محمد (1287-1378ق.) و از سال 1339 محمد بن ابراهیم بن عبداللطیف بن عبدالرحمن بن حسن بن محمد (1311-1386ق.).

جایگاه دینی و سیاسی آل شیخ

به مرور زمان در سایه رابطه دو سویه آل سعود و آل شیخ، عربستان سعودی زیر نفوذ کامل این دو خانواده قرار گرفت. آل شیخ از قدرت سیاسی آل سعود برای اعمال نفوذ مذهبی سود جست و آل سعود مشروعیت بسیاری از اعمال خود را از فتاوای آل شیخ یافت. وصلت‌های فراوان آل شیخ با آل‌سعود نیز به قدرت بیشتر و یکپارچگی خانوادگی‌شان یاری رسانده است. در پی گسترش قدرت و نفوذ آل شیخ، اداره کارهای کشور در دو حوزه سیاسی و دینی به دست آن‌ها افتاد؛ به گونه‌ای که سه تن از وزرای کابینه، یعنی وزیر دادگستری، وزیر حج و شئون اسلامی و وزیر اوقاف، دعوت و ارشاد با مشورت آل شیخ انتخاب می‌شوند. تشکیلات قوه قضائیه از زمان ملک عبدالعزیز به صورت تدریجی و مرحله‌ای تحول یافته و بر مبنای شریعت وهابی و زیر نظر مفتی بزرگ آل شیخ اداره می‌شود. وزارت عدل ، هسته اصلی این تشکیلات، به سال 1382ق. در زمان ملک فیصل تشکیل شد. مهم‌ترین کسانی که پیش یا پس از تشکیل این وزارت، در سمت ریاست قضا و افتاء بوده‌اند، عبارتند از: 1. محمد بن ابراهیم بن عبداللطیف بن عبدالرحمن بن حسن (1311-1389ق.) مفتی کشور سعودی و رئیس قوه قضائیه و سپس رئیس دار الافتاء. 2-4. عبدالله بن حسن بن حسین آل شیخ (1287-1378ق.) رئیس القضاة حجاز؛ و دو فرزندش حسن و عبدالعزیز که پس از او رئیس القضاة و نایب رئیس القضاة بودند. 5. محمد بن ابراهیم بن عبداللطیف (1311-1386ق.) رئیس مجلس عالی قضا، تأسیس شده در 1376ق. برای نظارت برکارهای قاضیان و انتخاب، ترفیع و بازنشستگی آن‌ها. 6. عبدالله بن محمد بن عبدالله بن عبداللطیف، رئیس بخش غربی وزارت دادگستری. 7-8. دکتر عبدالله و شیخ ابراهیم، هر دو از فرزندان محمد بن ابراهیم بن عبداللطیف، وزیر دادگستری. 9. احمد بن محمد بن ابراهیم، رئیس قضا. 10. عبدالعزیز بن محمد بن ابراهیم، مشاور دیوان ملکی. 11. عبدالرحمن بن حسن بن محمد، قاضی مکه. 12. حسن بن حسین بن محمد، قاضی ریاض در زمان ترکی. 13. عبدالملک بن حسین بن محمد، قاضی منطقه حوطه. 14. حسین بن حمد بن حسین بن محمد، قاضی حریق در زمان فیصل بن ترکی. 15. حسین بن علی بن حسین بن محمد، قاضی ریاض. 16. عبدالرحمن بن حسن بن محمد بن عبدالوهاب (1193-1285ق.) قاضی ریاض در زمان ترکی بن عبدالله. 17. محمد بن عبداللطیف بن عبدالرحمن بن حسن بن محمد بن عبدالوهاب (1286-1367ق.) قاضی شقرا از مناطق نجد. 18. ابراهیم بن عبداللطیف بن عبدالرحمن (1280-1329ق.) قاضی ریاض در سال 1321ق. 19. عبدالعزیز بن حمد بن ابراهیم بن حمد الوهبی التمیمی (1190-1241ق.)، قاضی درعیه و سپس عنیزه و سوق الشیوخ در عراق. 20. صالح بن عبدالعزیز آل الشیخ، از مسئولان کنونی اوقاف.

در قوه مجریه نیز معمولاً آل شیخ تصدی وزارتخانه‌های فرهنگی، آموزشی و قضایی و زیرمجموعه‌های آن همچون مؤسسات آموزش عالی و دانشگاه‌ها را بر عهده دارند. مهم‌ترین افراد در این زمره، عبارتند از: 1. عبدالعزیز بن عبدالله بن حسن (1336-1404ق.) مدیر کل تربیت اسلامی در وزارت معارف؛ سپس وزیر معارف. 2. برادرش حسن (1351-1407ق.) وزیر معارف. 3. محمد بن ابراهیم بن عبداللطیف (1311-1386ق.) مؤسس دانشکده‌های علوم دینی و زبان عربی در ریاض، دارای نقش عمده در تأسیس دانشگاه مدینه منوره، سپس رئیس آن و رئیس آموزش زنان. 4. عبدالعزیز بن عبدالله بن حسن (1336-1404ق.) وزیر معارف. 5. عبدالعزیز بن عبدالله بن محمد بن عبداللطیف، عضو انجمن فرهنگی دوره پنجم. 6. حسن بن عبدالله بن حسن بن حسین آل شیخ (1352-1407ق.)، وزیر معارف، مدیر آموزش اعلا، نایب رئیس مجلس اعلای دانشگاه‌ها، ناظر کل مطبوعات و ناظر انجمن جهانی جوانان در ریاض.

در قلمرو مذهبی نیز افتاء، امر به معروف و نهی از منکر و حتی قوانین مربوط به اداره حرمین، بر پایه عقاید وهابی و زیر نظر مستقیم آل شیخ صورت می‌گیرد. وزارت اوقاف، شئون اسلامی، دعوت و ارشاد و سازمان‌های دیگر، برای نظارت بر کارهای مذهبی تأسیس شده‌اند. «هیئت کبار العلما» بزرگ‌ترین نهاد تصمیم گیرنده دینی و قضایی است که در سال 1391ق. بر پایه فرمان پادشاه تشکیل و اعضای آن به دستور او انتخاب شدند. این هیئت دربردارنده20 عالم دینی پیرو مذهب حنبلی با قرائت ابن‌تیمیه و محمد بن عبدالوهاب است که معمولاً افرادی از آل شیخ در آن حضور دارند. عمده فعالیت اعضای این سازمان، صدور فتواست که نقش مهمی در مسائل مذهبی و سیاسی کشور دارد؛ زیرا در کشور به صورت رسمی از هیچ یک از مذاهب فقهی مشهور اهل سنت پیروی نمی‌شود، بلکه فتواهای همین سازمان که نظر رئیس آن بیشترین نقش را دارد، پایه امور است. «ادارة البحوث العلمیة و الافتاء» نیز در سال 1373ق. شکل گرفت و شیخ محمد بن ابراهیم آل شیخ به ریاست آن منصوب شد که همزمان مفتی عربستان سعودی و رئیس مرجع قضایی کشور نیز بود. مفتی بزرگ عربستان در حال حاضر شیخ عبدالعزیز بن عبدالله آل شیخ است. مهم‌ترین افراد آل شیخ که در افتاء، امر به ‌معروف و نهی از منکر، خطابه و امامت مساجد بزرگ صاحب منصب بوده‌اند، عبارتند از: 1. عبدالعزیز بن عبدالله بن محمد بن عبداللطیف، از اعضای «هیئت کبار العلماء» و خطیب مسجد نمره در روز عرفه. 2. عبدالملک بن ابراهیم (1324-1404ق.) رئیس هیئت‌های امر به معروف و نهی از منکر در منطقه غربی (حجاز). 3. عمر بن حسن بن علی آل شیخ (1319-1395ق.) رئیس هیئت امر به معروف و نهی از منکر در منطقه شرقی (نجد). 4. عبدالله بن حسن بن حسین آل شیخ (1287-1378ق.) رئیس هیئت امر به معروف، ناظر بخش کتاب و مطبوعات داخلی کشور و مشرف بر حرم مکی و طلاب علوم دینی. 5. عبدالملک بن ابراهیم بن عبداللطیف، رئیس هیئت امر به معروف و نهی از منکر منطقه غربی. 6. شیخ عمر بن حسن آل شیخ، رئیس هیئت امر به معروف و نهی از منکر در منطقه شرقی. 7. عبداللطیف بن محمد بن عبدالرحمن، امام و خطیب مسجد جامع ریاض. 8. عبدالعزیز بن عبدالله بن حسن (1336-1404ق.) امام و خطیب مسجدالحرام و خطیب مسجد نمره. 9. حسین بن محمد، امام و خطیب مسجد جامع درعیه.

از مهم‌ترین سازمان‌های مذهبی عربستان «رابطة العالَم الاسلامی*» است که آل شیخ در آن نقشی مهم دارند. این سازمان حدود 40 سال پیش با عضویت نمایندگانی از دیگر کشورها شکل گرفت و از قدرتمند‌ترین سازمان‌های مذهبی در عربستان به شمار می‌آید. مقر این سازمان که در زمان ملک فیصل تشکیل شد، در مکه بود؛ اما در سراسر جهان اسلام دفاتری را گشود و محمد بن ابراهیم آل شیخ ریاست مجلس مؤسسان آن را برعهده گرفت. بودجه سالانه این سازمان افزون بر 000/000/200 ریال سعودی است و طی 10 سال گذشته هزینه‌ای بسیار برای ساخت بناهای اسلامی و ترویج آیین وهابیت صرف کرده و دولت نیز مبالغ هنگفت برای ترویج اسلام، نشر و حفظ قرآن، مؤسسه ائمه ارشاد و سازمان‌های خیریه، بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها در خارج از کشور هزینه کرده است. 1000 مسجد و صدها مرکز اسلامی در جهان زیر نظر این سازمان فعالیت دارند. نیز این سازمان هزینه احداث 20 مرکز اسلامی، 1259 مسجد، 1069 مدرسه، 200 مؤسسه مذهبی، 134 دانشگاه، 41 درمانگاه، 76 بیمارستان و یک انستیتوی جهان عرب در پاریس را پرداخته است. همه این فعالیت‌ها در مسیر تبلیغ و گسترش وهابیت صورت گرفته است.

افزون بر حوزه‌های یاد شده، افرادی از آل شیخ در زمینه شعر و ادب فعالیت داشته‌اند؛ از جمله: 1. احمد بن عبدالرحمن بن عبدلله. 2. عبداللطیف بن عبدالرحمن بن حسن بن محمد (1225-1292ق.). 3. عبدالله بن عمر بن عبداللطیف. 4. حسین بن حسن بن حسین بن علی (1284-1329ق.) شاعر بلندپایه آل شیخ، دار ای اشعاری در رد مخالفان وهابیت. 5. سلیمان بن عبدالله بن محمد (1200-1233ق.) دارای اشعاری در موضوعات مختلف همچون مدح جدش، مدح کتاب کشف الشبهات و مسائل علمی مانند ارکان نماز.

منابع

الاعلام: الزركلی (م.1396ق.)، بیروت، دار العلم للملایین، 1997م؛ ایضاح المكنون: اسماعیل باشا البغدادی (م.1339ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛ البدر الطالع: محمد بن علی الشوکانی، بیروت، دار المعرفه؛ تاریخ النجد و دعوة شیخ محمد بن عبدالوهاب: عبدالله فیلیبی، ترجمه: الدیراوی، بیروت، المکتبة الاهلیة؛ تاریخ النجد: محمود شکری الآلوسی، دار المعالی، عمان- اردن، 1419ق؛ التوحید الذی هو حق الله علی العبید: محمد بن عبدالوهاب (م.1306ق.)، به کوشش محمد سالم، عبدالحمید؛ جزیرة العرب فی القرن العشرین: حافظ وهبه، قاهره، 1375ق؛ دائرة معارف القرن العشرین: فرید وجدی، بیروت، دار الفكر؛ الدرر السنیه: احمد زینی دحلان (م.1304ق.)، استانبول، مكتبة ایشیق، 1396ق؛ السلفیة بین اهل السنة و الامامیه: السید محمد الکثیری، بیروت، الغدیر للطباعة والنشر، 1418ق؛ شناخت عربستان سعودی: نمایندگی ولی فقیه در امور حج، تهران، مشعر، 1386ش؛ شناسنامه فرهنگی عربستان سعودی: صباح زنگنه، تهران، راه ابریشم، 1386ش؛ الشیخ محمد بن عبدالوهاب عقیدته السلفیه: احمد بن حجر آل ابوطامی، ریاض، الامانة العامة للاحتفال، 1419ق؛ علماء نجد خلال ثمانیة قرون: عبدالله بن عبدالرحمن آل بسام، دار العاصمه، 1419ق؛ عنوان المجد فی تاریخ النجد: عثمان بن عبدالله بن بشر، ریاض، مکتبة الملک عبدالعزیز العامه، 1423ق؛ الفجر الصادق: جمیل افندی صدقی الزهاوی، استانبول، مکتبة ایشیق، 1984م؛ كشف الارتیاب: سید محسن الامین (م.1371ق.)، به كوشش امین، مكتبة الحریس، 1382ق؛ معجم المؤلفین: عمر كحّاله، بیروت، دار احیاء التراث العربی ـ مكتبة المثنی؛ میقات حج (فصلنامه): تهران، حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت؛ الوهابیة فی نظر العلماء المسلمین: احسان عبداللطیف البکری، قم، کتابخانه مرعشی، 1408ق.

فریده منبری