عين ابى نيزر

عَیْنُ أَبی نَیْزَر یا چشمه اَبی نیزر، چشمه‌ای بود که با کندن زمین توسط امام علی(ع)، جوشید. این چشمه در چهار فرسخیِ منطقه‌ای به نام یَنْبُع در جنوب مدینه قرار دارد. امام این چشمه را به عنوان صدقه‌ای برای استفاده مستمندان مدینه و مسافران بین راهی قرار داد.

علت نام‌گذاری

بنابر منابع تاریخی، حضرت علی(ع) از بُغَیْبِغَه، در چهار فرسخیِ منطقه‌ای به نام یَنْبُع (در جنوب مدینه)، می‌گذشت. ابو نیزر، پسر پادشاه حبشه (نَجاشی)، در حال کندن بود؛ اما به آب نمی‌رسید. امام خود مشغول کندن زمین شد و پس از چندین‌بار کندن، چشمه پُرآبی جوشید. امام علی(ع) این چشمه را به عنوان صدقه‌ای برای استفاده مستمندان مدینه و مسافران بین راهی قرار داده و بر کاغذی نیز نوشت.

برخی دلیل نام‌گذاری این چشمه به «ابی‌نیزر» را به خاطر قدردانی از تلاش مقدماتی او در حفر این چاه دانسته‌اند.

گفته شده ابو نیزر، پسر پادشاه حبشه، در خردسالی به اسلام گرایش پیدا کرد و حضور پیامبر(ص) رسید و تا هنگام رحلت پیامبر در خانه آن حضرت بود. با درگذشت رسول خدا، ابو نیزر در خانه حضرت علی(ع) سکونت داشت.

منبع

• تاریخ المدینة: عمر بن شبه النمیری البصری، قم، دار الفکر، 1410ق/ 1386ش.
• فرهنگ اعلام جغرافیایی - تاریخی در حدیث و سیره نبوی: محمد محمد حسن شراب، با ترجمه حمیدرضا شیخی و محمدرضا نعمتی، تهران، مشعر، ١٣٨٣ش.
• مستدرک الوسائل: حسین بن محمدتقی نوری، بیروت، مؤسسة آل البیت علیهم السلام لاحیاء التراث، 1408-1429ق/ 1987-2008 میلادی.
• وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفی: نورالدّین علی بن أحمد السّمهودی، با تصحيح و تنظيم خالد عبدالغنی محفوظ، بیروت، دار الکتب العلمية، 2006 میلادی.