بارگاه امامان(ع) در بقیع

بارگاه امامان(ع) در بقیع، محل دفن چهار امام شیعیان، عباس و فاطمه بنت اسد است. این مکان در آغاز خانه عقیل بن ابی‌طالب بود و بعدا به قبرستان بقیع پیوست. بعدها در قرن پنجم به فرمان مجدالملک براوستانی وزیر سلجوقیان بنای باشکوه با گنبدی بلند بر این مکان ساخته شد و ظاهرا همین بنا با تعمیراتی تا چند قرن پابرجا بود تا اینکه توسط آل سعود در 1220 تخریب شد و بار دیگر توسط حکومت عثمانی بازسازی شد و بار دیگر در سال 1344 توسط آل سعود دوم تخریب شد.

خانه عقیل

قبور ائمه بقیع قبل از تخریب

عقیل بن ابی‌طالب برادر امام علی(ع) بیرون بقیع و در سمت جنوب آن خانه‌ای بزرگ در برابر خانه امام علی(ع) داشت. در گذر زمان، این خانه مکان دفن بزرگانی از بنی‌هاشم شد و بعدها به بقیع ملحق گشت و این بخش از بقیع به مقابر بنی‌هاشم شهرت یافت.

فاطمه بنت اسد (م. 3ق.)، عباس بن عبدالمطلب (م. 32ق.) عموی پیامبر(ص)، چهار تن از امامان شیعه، امام حسن(ع) (شهادت 49/50ق.)، امام سجاد(ع) (شهادت 94/95ق.)، امام باقر(ع) (شهادت حدود 114/117ق.) و امام صادق(ع) (شهادت 148ق.) از مدفونان در این خانه‌اند. بر پایه روایتی، امام سجاد(ع) این خانه را در حدود سال 65ق. بازسازی کرد.

تاریخچه بارگاه

منابع تاریخی تا سده پنجم قمری به وجود بنا یا گنبدی بر قبور امامان(ع) و عباس بن عبدالمطلب اشاره نکرده‌اند و تنها از قبرها یاد کرده اند. برای نمونه مسعودی، تاریخ‌نگار سده چهارم درگذشته به سال 345 قمری، سنگ قبری را در آنجا خوانده و متن آن را چنین گزارش کرده است:‌ «بسم الله الرحمن الرحیم. الحمد للَّه مُبِید الامم و محیی الرمم هذا قبر فاطمة بنت رسول الله صلی الله علیه و سلم سیدة نساء العالمین و قبر الحسن بن علی بن ابی‌طالب و علی بن الحسین بن علی بن ابی‌طالب و محمد بن علی و جعفر بن محمد رضی الله عنهم‏». همچنین از وجود مسجدی در نزدیکی قبور امامان یاد شده که همان مسجد فاطمه (بیت الاحزان) است و از قبور امامان فاصله داشته است.

ساخت بارگاه و گنبد

در سده پنجم و احتمالا در حدود سال 490 قمری مجدالملک براوستانی(م.492ق.)، وزیر سلجوقیان، بارگاه و گنبدی بلند بر قبور امامان شیعه و عباس ساخت. مطری به ساخت گنبد بزرگ به فرمان ناصر لدین الله، خلیفه عباسی، (حک: 575-622ق.) اشاره می‌کند اما ابن‌نجار (م. 643ق.) که هم‌عصر با ناصر عباسی است، به قدمت گنبد تصریح دارد. از این رو، به نظر می‌رسد که گزارش مطری نادرست است.

تعمیرهای بعدی بنا

بقعه عباس و امامان بقیع طی سده‌های پیاپی مورد تعمیر و مرمت قرار گرفت. منابع از نصب صندوقچه چوبی روی قبر عباس در سال 519ق. به دستور مسترشد عباسی (حک: 512-529ق.) و نیز در ساخت محرابی در ضلع جنوبی بنا در روزگار مستنصر عباسی (حک: 623-640ق.) گزارش داده‌اند.

توصیف بارگاه در منابع

ابن جبیر گنبد ساخته شده بر این قبور را بسیار مرتفع شمرده که نزدیک در ورودی بقیع قرار داشت. قبور درون بقعه، بزرگ و از سطح زمین بلندتر بودند. این قبور ضریحی چوبین داشتند که با نقوشی برجسته از جنس مس با میخ‌کوبی‌هایی تزیین شده بود.عبدری (م. بعد از 700ق.) این بقعه را همراه با بقعه عثمان بن عفان بزرگ‌ترین و زیباترین بارگاه‌ بقیع دانسته است. ابن‌نجار از وجود دو در برای بقعه یاد می‌کند که تنها یکی از آن دو هنگام زیارت گشوده می‌شد. از دیگر کسانی که از گنبد و ضریح قبور امامان شیعه یاد کرده‌اند می‌توان از ابن‌بطوطه، خالد بن عیسی (زنده به سال 740ق.) و سمهودی (م. 911ق.) یاد کرد.

تخریب‌های بنا در سده سیزدهم

گنبد ائمه بقیع دو بار تخریب شد. نخستین بار در سال 1220 قمری با حمله آل سعود اول و تصرف مدینه بود. اما این بارگاه بعد از خروج آل سعود به دستور سلطان محمود عثمانی (حک: 1223-1255ق.) به سال 1234ق. بازسازی شد. همچنین بازسازی بنا به سال 1292ق. در دوران حکومت عبدالعزیز خان عثمانی (حک: 1277-1293ق.) گزارش شده است.

محمد‌حسین فراهانی، از رجال دربار قاجار، در گزارش خود از سفر حج سال 1302ق. از بقعه هشت ضلعی امامان شیعه و عباس خبر می‌دهد. بر پایه این گزارش، در این بقعه صندوقی بزرگ از جنس چوب مرغوب بود و میان این صندوق بزرگ دو صندوق چوبی دیگر قرار داشت. درون یک صندوق قبر چهار امام شیعیان و درون صندوق دیگر قبر عباس قرار داشته است. این گزارش که همانند آن در سفرنامه 1292ق. فرهاد میرزا نیز به چشم می‌خورد، بیانگر ساخت ضریحی جدید است که در گزارش‌های تا پیش از سده دهم ق. از آن یاد نشده است.