امامزاده سید محمود (جویبار)
امامزاده سیدمحمود، از سادات طباطبایی در ایران است. نسب وی با دوازده واسطه از طریق حسن مثنی به امام حسن(ع) می‌رسد.
| امامزاده سیدمحمود | |
|---|---|
| نام | امامزاده سیدمحمود |
| درگذشت | بین سال‌های 5٠5 تا 5١٠ ه. ق |
| مدفن | مازندران، جویبار |
| محل زندگی | مازندران، ساری |
| فرزند(ان) | سیدعلی |
این امامزاده در شهر جویبار استان مازندران مدفون است. بر روی قبر وی بنایی مستطیل شکل ساخته شده است.
امامزاده سیدمحمود در دهه نخست قرن ششم هجری، بین سال‌های 5٠5 تا 5١٠ ه.ق وفات یافت. ایشان فرزندی به نام سیدعلی داشت.
نسب‌شناسی
نسب شریف این امامزاده، با دوازده واسطه به امام دوم شیعیان می‌رسد: سیدمحمود بن محمد بن مسلم بن محمد بن قاسم بن اسماعیل بن احمد الناصر بن یحیی الهادی بن حسین بن قاسم الرُّسّی بن ابراهیم طباطبا بن اسماعیل الدیباج بن ابراهیم الغمر الحسن المثنی بن امام حسن(ع).
محل سکونت
به نظر می‌رسد که سیدمحمود، شخصیّت مدفون در بقعه، ساکن ساری بوده باشد؛ زیرا جمعی از فرزندان عموی وی، در ساری، آمل و خوزستان سکونت داشتند که می‌تواند مؤیّدی بر سکونت سیدمحمود در ساری باشد.
وفات وی در دهه نخست قرن ششم هجری، بین سال‌های 5٠5 تا 5١٠ ه. ق می‌باشد.
فرزندان
ایشان فرزندی به نام سیدعلی داشتند که او نیز دو فرزند به نام‌های محمود و حسن داشت که سیدمحمود، در قلعه سرسفلی پایین نکا مدفون است.[۱]
شایان ذکر است که در منطقه جیل و دیلم، سادات حسنی و حسینی قیام‌های بسیاری را بر ضد دستگاه خلافت عباسی انجام دادند که نخستین آنان یحیی بن عبدالله الحسن بن الامام الحسن (علیه‌السّلام) است که قیام او در خلافت هارون الرشید (حک: ١٧٠ - ١٩٣ه. ق) صورت گرفت.
مرقد
بقعه این امامزاده، در نُه کیلومتری شمال شهر جویبار، روبه‌روی پاسگاه انتظامی و در میان گورستان محل، واقع شده است.
بنایی تازه ساختِ مستطیل شکل به ابعاد شانزده در هفت متری که شامل دو اتاق تودرتو می‌باشد. دو در از جانب شمال و جنوب به بقعه راه می‌یابد.
قبر امامزاده در اتاق بزرگ‌تر قرار گرفته و صندوق چوبی کوچکی به ارتفاع سی سانتی‌متر، از قبر محافظت می‌کند. روی بامِ پشم سیمانی (ایرانیت) مزار، گنبدی گرد به ارتفاع یک‌متر قرار داده‌اند.
غسّالخانه و سرویس‌های بهداشتی در جنوب بقعه است. حیاط زیارتگاه، حدود چهار هزار مترمربع است. حاج اصغر و حاجیه اولیای غفاری، به نام فرزند شهیدشان مهران، تکیه‌ای آنجا بنیان نهاده‌اند.
رابینو می‌نویسد: «بین ده و ساحل دریا، امامزاده کوچک محمود واقع شده است».[۲]
پانویس
منابع
- مناهل الضرب فى انساب العرب، علاّمه نسابه سيدجعفر الاعرجى نجفى حسينى، قم، كتابخانه آيت‌الله مرعشى، ١۴١٩ه .ق.
- المشجّر الكشّاف لتحقيق اصول السادة الاشراف، محمد بن احمد ابن عميدالدّين حسينى نجفى، تحقيق: عارف احمد عبدالغنى و عبدالله بن حسين السادة، بيروت، دارالكتب للطباته و النشر و التوزيع، ١۴٢٢ه .ق.
- تحفة الازهار و زلال الانهار، ضامن بن شدقم حسينى مدنى، تحقيق: سلمان الجبورى، آيينه ميراث با همكارى كتابخانه تخصصى تاريخ اسلام و ايران، ١٣٧٨ه .ش.
- تذكرة الخواص، سبط ابن‌جوزى، يوسف بن فرغلى، تهران، ناصرخسرو، مكتبة نينوى الحديثه، بى تا.
- الدّرة الذهبية فى إكمال منتقلة الطالبيه، محمدمهدى فقيه محمدى جلالى بحرالعلوم گيلانى، زير چاپ.