فراش
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۱۲ آبان ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
فَرّاش، کسی است که در زيارتگاه‌ها، مأمور پهن كردن و جمع كردن فرش‌ها، زيلوها و جارو كردن صحن‌ها و رواق‌ها است. منصب فراشى، در مزارهاى معصومان(ع)، افتخار بوده و گاهى زائران، به صورت افتخارى به این کار مى‌پردازند.
واژه‌شناسی
از ريشۀ فرش، كسى كه فرش و بساط را مى‌گسترد. به پيشخدمت و خدمتكار نيز گفته مى‌شود.[۱]
صيغۀ مبالغه از كلمۀ «فرش» است؛[۲] كسى كه فرش و بساط را مى‌گسترد. به پيشخدمت و خدمتكار و جاروكش و مأمور نظافت يك ساختمان و مسجد و حرم نيز گفته مى‌شود.[۳]
فراش، صيغۀ مبالغه از «فرش» و فرش، واژه‌ای عربی به معنای گستردن و پهن کردن است.
در مکان‌های مقدس
در زيارتگاه‌ها به كسانى كه مأمور پهن كردن و جمع كردن فرش‌ها و زيلوها و جارو كردن حرم و صحن‌ها و رواق‌هايند، فرّاش گفته مى‌شود. منصب فراشى و جاروكشى در مزارهاى معصومين، افتخار است و زائران گاهى به صورت افتخارى به آن مى‌پردازند.[۱]
فرّاشان، خدّامى هستند كه وظيفۀ آنان حفظ نظافت و طهارت و غبارروبى رواق‌ها، حفظ نظم و آرامش و تقسيم گل‌هاى بالاى ضريح بين زائران است. علاوه بر اين، ارائۀ راهنمايى‌هاى لازم به زائران و برف‌روبى حرم و بيوتات بر عهدۀ فرّاشان است. فرّاشان در مراسم خطبۀ صبح، رواق‌هاى دارالسياره يا دارالحكمه را (در مشهد) براى مراسم آماده مى‌كنند و در هنگام برگزارى مراسم صفّه و خطبه، مراقبت بر حفظ نظم و زمان را بر عهده دارند. تنظيم لوح و لاله و قرآن براى اجراى مراسم صفّۀ صبح و شام و هدايت زائران در رواق‌هاى دارالحفّاظ و دارالسّلام را هم انجام مى‌دهند.[۴]
پانوشت
منابع
فرهنگ‌نامه زیارت، جواد محدثی، مشعر، تهران، ۱۳۸۷ش.