مزور
مزور، شخص يا قبرى است كه مورد زيارت قرار مى‌گيرد. در روایات بهترین و گرامی‌ترین مزور، خدا دانسته شده است.
واژه‌شناسی
مزور، واژه‌ای عربی به معنای زیارت شده است[یادداشت ۱][۱] و زیارت، به معنای ملاقات کردن یا قصد و آهنگِ کسی کردن است.[۲] برخی زیارت را قصد و آهنگِ مزور برای اکرام و احترام گذاشتن به او و انس گرفتن با او دانسته‌اند.[یادداشت ۲][۳]
معرفی
مزور، شخص يا قبرى است كه مورد زيارت قرار مى‌گيرد. زائر، زيارت كننده و مزور، زيارت شده است. به خود مزار نیز كه زيارت مى‌شود، مى‌توان مزور گفت. به شخص زنده‌اى كه به ديدارش مى‌روند نیز، مزور گفته شده است.[۴]
در روایات
در برخی روایات، خدا «بهترین مزور» دانسته شده است.[۵] امام صادق(ع) نیز، در فرازی از دعای ورود به مسجد الحرام، خدا را «گرامی‌ترین مزور» دانسته است.[یادداشت ۳][۶] در یکی از زیارت‌نامه‌های امام علی(ع)، که حضرت خضر(ع) نیز با آن زیارت شده، واژه مزور به کار رفته است. در پایان این زیارت‌نامه، زائر بر گردن هر مزوری حقی نسبت به زائر دانسته و خدا را گرامی‌ترین مزور دانسته است.[یادداشت ۴][۷] بر پایه این روایت، یکی از حقوق زائر بر گردن مزور، اكرام و احترام و پذيرايى است.[۷]
پانوشت
- ↑ الطراز الأول، ج8، ص55.
- ↑ تاج العروس، ج6، ص477.
- ↑ المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج1، ص260.
- ↑ فرهنگ‌نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره 21، ص8۸.
- ↑ صحيفة الإمام الرضا(ع)، ص86.
- ↑ الكافي، ج4، ص402.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ المزار الكبير (لابن المشهدي)، ص227؛ فرهنگ نامه زیارت، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره 21، ص87.
- ↑ زَارَهُ يَزُورُهُ زَوْراً، و زِيَارَةً، و مَزَاراً: قصَدَ لقاءَهُ إكراماً لَهُ، كازْدَارَهُ. فهُمَا زَائِرٌ، و مَزُورٌ،
- ↑ الزِّیَارَةُ، فِی الْعُرْفِ قَصْدُ الْمَزُورِ إِکْرَاماً لَهُ و اسْتِئْنَاساً بهِ.
- ↑ أنت خير مأتي و أكرم مزور.
- ↑ اللهم عبدك و زائرك، متقرب إليك بزيارة أخي رسولك، و على كل مزور حق على من أتاه و زاره، و أنت أكرم مزور و خير مأتي.
منابع
- تاج العروس من جواهر القاموس، محمد بن محمد مرتضی زبیدی، دار الفکر، بیروت، ۱۴۱۴ق.
- الطرائف، علی بن موسی بن طاووس، ترجمه داود إلهامی، قم، ۱۳۷۴ش.
- المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، احمد بن محمد فیومی، موسسه دار الهجرة، قم، ۱۴۱۴ق.
- الكافي، محمد بن يعقوب كلينى، الإسلامية، تهران، 1407ق.
- صحيفة الإمام الرضا عليه السلام، على بن موسى امام هشتم(ع)، مشهد، 1406ق.
- المزار الكبير، محمد بن جعفر بن مشهدى، قم، 1419ق.
- الطراز الأول و الكناز لما عليه من لغة العرب المعول، على خان بن احمدمدنى، موسسة آل البيت(ع) لاحياء التراث، مشهد، 1384ش.