قبر حضرت خدیجه، در قبرستان جنة المعلاة واقع در مکه، قرار دارد.

مکان قبر

یکی از بناهای ساخته شده در قبرستان معلاة، گنبد و بارگاهی بر قبر خدیجه (س) بود. ابن‌بطوطه (م. ۷۷۹ق)[۱] و شهید اول (م. ۷۸۶ق)[۲] قبر خدیجه (س) در این قبرستان را از قبرهای معروف دانسته‌اند.

منابع از وجود قبر خدیجه در نزدیکی محل دفن عبدالمطلب و ابوطالب و آمنه بنت وهب خبر داده‌اند.[۳]

این در حالیست که مرجانی (م. بعد از ۷۷۰ق) در گزارشی آورده که مکان قبر او در عالم خواب به یکی از نیکان، که نام او در این خبر معلوم نیست الهام شده است. بر پایه این گزارش، وی در خواب دید که قبر خدیجه در کنار قبر فضیل بن عیاض ، که قبر وی نیز در معلاة واقع است، قرار دارد.[۴] برخی از مؤلفان اهل سنت در سده‌های بعد با اعتماد به این گزارش، در تعیین محل قبر خدیجه تشکیک کرده‌اند.[۵] جایگاه خدیجه نزد مسلمانان، و سنتِ زیارت قبور نزد اهل مکه و حاجیان که برگرفته از سیره پیامبر(ص) بود، صحت گزارش مرجانی را با تردید همراه می‌سازد. نامعلوم بودن نام کسی که قبر خدیجه را شناسایی کرده، از دیگر شواهد ضعف این روایت است. این در حالیست که نه تنها در هیچ‌یک از منابع هم‌عصر با مرجانی چنین گزارشی نیامده، بلکه معاصران وی از معروف بودن قبر خدیجه سخن گفته‌اند.[۶]

قرارگرفتن گنبد و ضریح بر قبر

مرجانی در سال ۷۲۹ق. سنگی با عبارت «ان هذا قبر السیدة خدیجه» دیده است.[۷] بعدها صندوقی چوبی برای نصب بر روی قبر خدیجه ساخته شد تا آنکه در سال ۹۵۰ق. محمد بن سلیمان از صاحب منصبان مصر در حکومت داود پاشا والی مصر، بر روی قبر، بارگاه و گنبدی از سنگ شُمیسی ساخت و بر روی قبر نیز صندوقی تازه گذاشت و پارچه‌ای فاخر گذاشت و برای بارگاه خادمی مشخص کرد.[۸]

این بارگاه پس از تخریب بدست آل سعود، در سال۱۲۴۲ق. تجدید بنا شد[۹] و تا سده چهاردهم قمری باقی ماند. گزارش‌ها از ارسال پارچه‌هایی از سوی حاکمان عثمانی مصر، برای استفاده بر روی صندوق این بارگاه و نیز قبر منسوب به آمنه در دهه ۱۲۶۰ق. حکایت دارند.[۱۰] در سفرنامه‌های دوره قاجاری نیز گزارش‌هایی از بارگاه و ضریح خدیجه ارائه شده است.[۱۱] نویسنده‌ای ناشناس، در سال 1299 قمری، از وجود بقعه برای قبر حضرت خدیجه اشاره کرده و این مقبره را به همراه مقبره حضرت آمنه از مکان های زیارتی اهل سنت در معلاة ذکر کرده‌است.[۱۲]

میرزا محمد حسین فراهانی در سفر حج خود به سال ۱۳۰۲ق. از وجود ضریح چوبی در این بارگاه و نیز پارچه مخمل گلابتون دوزی شده بر قبر سخن گفته و به حضور متولی و خادم و نیز زیارتنامه‌خوان برای این بارگاه اشاره کرده است.[۱۳]

ابراهیم رفعت پاشا نیز از وجود گنبد بلندی بر روی قبر حضرت خدیجه در سال 1318 قمری خبر داده و تصویر آن را در کتابش به چاپ رسانده است.[۱۴]

سید فخرالدین جزائری در سال 1330قمری[۱۵] و نیز سیداحمد هدایتی در سال 1338قمری از وجود کاشی‌های زیبا روی بقعه حضرت خدیجه خبر داده‌اند.[۱۶]

تخریب ضریح

با تسلط وهابیت بر مکه و پایه‌گذاری نخستین دولت سعودی، همه بناها و گنبدهای موجود در جنة المعلاة، در روز چهارشنبه ۲۹ ربیع الثانی ۱۲۱۸ق. ویران شد و قبرهای این قبرستان با زمین هم‌سطح شد.[۱۷] پس از انقراض این دولت بدست نیروهای عثمانی، بار دیگر گنبدی بر قبر و بارگاه حضرت خدیجه ساخته شد؛ ولی این بنا نیز در سال ۱۳۴۳ق؛ و بدنبال تشکیل دولت سوم سعودی تخریب شد.[۱۸]

عدم امکان زیارت قبر حضرت خدیجه در زمان حاضر

قبرستان معلاة به دو ناحیه مجزای شمالی و جنوبی[یادداشت ۱] تقسیم شده است. این دو بخش با دیواری بلند و میله‌های فلزی از هم جدا شده است تا مانع دیده شدن قبر خدیجه و قبرهای بنی‌هاشم و اجداد حضرت محمد(ص) و تبرک‌جویی حاجیان و زائران شود.[۱۹]

حاجیان و زائران تنها در روزها و ساعاتی از هفته، اجازه دارند با ورود به قسمت جدید قبرستان، از پشت نرده‌های فلزیِ بخش قدیمی، به زیارت قبور خاندان و صحابه پیامبر(ص) بپردازند. در زمان بسته بودن درهای قبرستان نیز، زائران از روی پل حجون که از روی قبرستان عبور می‌کند، قبور را زیارت می‌کردند.

پانویس

  1. رحله ابن بطوطه، ج1، ص381.
  2. الدروس الشرعیه، ج1، ص468.
  3. خانه و مقبره حضرت خدیجه، ص 272-273
  4. بهجة النفوس، ج2، ص1016
  5. شفاء الغرام، ج1، ص376.
  6. نک: رحله ابن بطوطه، ج1، ص381؛ الدروس الشرعیه، ج1، ص468.
  7. تحصیل المرام، ج2، ص646.
  8. تحصیل المرام، ج2، ص647؛ افادة الانام، ج2، ص150.
  9. افادة الانام، ج2، ص151.
  10. افادة الانام، ج2، ص170.
  11. سفرنامه فرهاد میرزا، ص206؛ سفرنامه میرزا داوود، ص144.
  12. سفرنامه های حج قاجار، ج4، ص 775
  13. سفرنامه فراهانی، ص202.
  14. مرآة الحرمین، ابراهیم رفعت پاشا، ج1، ص 30
  15. سفرنامه‌های حج قاجار، ج8، ص 207
  16. سفرنامه های حج قاجار، ج8، ص 667-668
  17. منائح الکرم، ج4، ص422؛ کشف الارتیاب، ص27.
  18. نک: افادة الانام، ج2، ص151.
  19. تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، ص113.
  1. قدیمی و جدید