سوره فتح

سوره فتح از سوره‌های قرآن کریم که در سال ششم هجری نازل شد. این سوره 29 آیه دارد. خداوند در آیه نخست از پیروزی آشکاری یاد می‌کند که برای پیامبر(ص) پیش آمده است. در آیات دیگر این سوره نیز به حوادثی از وقایع عصر پیامبر اشاره شده است.

فتح مبین

آیه نخست سوره فتح چنین است:

﴿

إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُّبِينًا

﴾

درباره معنا و مصداق فتح مبین که در آیه نخست این سوره آمده چهار نظریه مطرح شده است: بیشتر مفسران فتح مبین را صلح حدیبیه می‌دانند. طبق نظری دیگر، مراد از فتح مبین فتح مکه است. مدافعان این نظر برآنند که معنای انا فتحنا لک این است که خداوند فتح مکه در آینده برای پیامبر مقدر کرده است. در قول دیگری گفته شده فتح مبین ناظر به فتح خیبر است.

آیه رضوان

نوشتار اصلی: آیه رضوان

آیه هجدهم سوره فتح درباره بیعت صحابه با رسول خدا(ص) در عُمره ناتمام سال ششم است. این آیه گویای خشنودی خداوند از مؤمنان صادق در بیعت با پیامبر(ص) است. از آن‌جا که در این آیه از مؤمنان اظهار رضایت شده، آن را «آیه رضوان» گفته‌اند[۱]