تسویف حج
تسویف حج به معنای عقب انداختن حج از طرف فردی است که استطاعت حج را پیدا کرده است. بیشتر فقهای شیعه بر آنند که مکلف باید در سال اول بعد از مستطیع شدن به حج برود و آن را برای سال‌های آینده عقب نیاندازد.
واژه‌شناسی
تسویف در لغت به این معنا است که فرد به علتی کاری را که در زمان حال قادر به انجام آن است به تاخیر بیاندازد. در موضوع احکام حج، تسویف به این معنا است که فردی که مستطیع شده حج گزاری را به عقب بیاندازد.
حکم تسویف
درباره تسویف بین فقها دو قول وجود دارد. برخی از فقهای شیعه با اینکه حج‌گزاری را در سال اول استطاعت بهتر می‌دانند، اما عقب انداختن آن را جایز تلقی کرده‌اند.[۱] برخی از فقهای اهل سنت نیز تاخیر در حج را جایز می‌دانند.[۲] در حالی که بیشتر فقهای شیعه بر آنند که در صورت استطاعت حج باید فوری (یعنی در اولین سال بعد از استطاعت) حج انجام شود.[۳]
پانویس
منابع
انصاری، مرتضی بن محمدامین (۱۴۲۵ق)، کتاب الحج ، قم، مجمع الفکر الإسلامی، چاپ اول. مغنیه، محمدجواد (۱۴۲۱ق)، فقه الإمام الصادق۷، قم، انصاریان ، چاپ دوم. مفید، محمد بن محمد (۱۴۱۳ق)، المقنعة ، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، چاپ اول. علم الهدی، علی بن حسین (۱۳۸۷ق)، جمل العلم و العمل ، نجف اشرف، الآداب ، چاپ اول.. علامه حلی، حسن بن یوسف (۱۴۱۲ق)، (۱۴۱۴ق)، تذکرة الفقهاء، قم، آل البیت:، چاپ اول.