محمد بن سلیمان فضولی

از ویکی حج

تبار

نام

وی به علت تولد یا سکونت در بغداد، به بغدادی و به سبب تخلص شعری‌اش که فضولی بود به فضولی شهرت یافت.

در زبان عربی،‌ واژه فُضول، به معنای آراسته شدن به فضیلت و فرزانگی آمده و در کاربرد دیگری جمع فضل، به معنای زیاد و بیشتر است. یعنی درست به عکس معنای عامیانه و طنزآمیز متداول در فارسی است که به شخص مفتش، بی‌ادب و دخالت کننده فضول گفته‌ می‌شود؛ از این روی، واژه فضولی، که تخلص این شاعر است، به معنای شخص فرزانه و با فضیلت است.. فضولی خود در مقدمه دیوان اشعار فارسی‌‌‌اش به این موضوع پرداخته و گفته: » من به توفیق همت استدعای جامعیت جمع علوم و فنون داشتم، تخلصی یافتم متضمن این مضمون؛ چرا که در لغت جمع فضل است بر وزن علوم و فنون...«. همچنین شعر ترکی استاد شهریار در باره سه زبانه بودن شعر فضولی که در متن مقاله آورده‌‌ایم بر این مفهوم )وجود فضیلت و فضایل در کلمه فضولی( داللت و اشارت دارد. 2 .گفته مورخان در ت

پانوشت

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله شاعر الحسین(ع) نگاهی به زندگی و شعر حکیم ملامحمد فضولی بغدادی مصطفی قلی‌زاده علیار، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره دهم و یازدهم، بهار و تابستان 1391، ص116 است.