سید عبدالکریم بن طاووس
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۶ آبان ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
تبار
آل طاووس، يكى از خاندان‌هاى مشهور حله، اصل آنها از مدينه بوده و به اين ديار، كوچ كرده‌اند. این خاندان، دارای پایگاه علمی و سیاسی در عراق بودند. آنها از سوی پدر به امام حسن(ع) و از سوى مادر به امام سجاد(ع) مى‌رسند؛ زيرا جد اعلای آنها از جانب پدر، حسن مثنى، پسر امام حسن(ع) بوده و از جانب مادر به ام كلثوم، دختر امام سجاد(ع)، مادر سليمان بن داوود، فرزند .
نياى بزرگ اين طايفۀ‌ى علوى، سيد محمد، مشهور به طاووس، فرزند اسحاق، فرزند حسن، فرزند محمد، فرزند سليمان، فرزند داوود و او فرزند حسن مثنى است و به دليل حسن وجه، به طاووس ملقب شد و فرزندان و تبارش بعد از اقامت در عتبات عراق، به آل طاووس شهرت يافتند. بزرگان اين خاندان علاوه بر مراتب دانش و تقوا، به دليل پيوستگى به خاندان طهارت، از دوران اقامت در مدينه و بعد از آن در حله، مصر، كربلا و نجف اشرف، نقيب الاشراف و نقيب النقبا بوده اند و دراين سمت بر امور سادات و علويان نظارت داشته، مسائل و مشكلات آنان را حل و فصل مى‌كرده اند.[۱]
اسحاق كه نامش در سلسله نسب آل طاووس، پرتو افشانى دارد، سيدى بزرگوار، وارسته و اهل عبادت و تهجد بوده است و جد چهارم وى، داوود، نوادۀ حضرت امام حسن مجتبى (ع) ، برادر رضاعى امام صادق (ع) مى‌باشد؛ زيرا مادرش فاطمه، دختر امام حسين (ع) و همسر حسن مثنى، صادق آل محمد را شيرداده است. امام ششم نيز اعمال ام داوود را براى رهايى داوود از زندان منصور عباسى، به آن بانوى بزرگوار تعليم داده است.[۲]