ساباط امام زمان(ع)

واژه‌شناسی

ساباط، به معنای سازه‌ای سقف‌دار بین دو

كتاب العين، ج‏7، ص218.

السَّابَاطُ: سقيفة بين دارين من تحتها طريق نافذ.

فراهيدى، خليل بن احمد، كتاب العين، 9جلد، نشر هجرت - قم، چاپ: دوم، 1409 ه.ق.

الصحاح، ج‏3، ص1129

و السَّابَاطُ: سَقيفةٌ بين حائطين تحتَها طريق، و الجمع‏ سَوَابِيطُ و ساباطاتٌ‏.

جوهرى، اسماعيل بن حماد، الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربية، 6جلد، دار العلم للملايين - بيروت، چاپ: اول، 1376 ه.ق.

مفردات الفاظ قرآن، ج‏2، ص178

سَابَاط: راه عبور و راه گذر ميان دو خانه كه مسقف است (دالان).

راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن (راغب اصفهانى)، 4جلد، مرتضوي - تهران، چاپ: دوم، 1374 ه.ش.

المحكم و المحيط الأعظم، ج‏8، ص440

و السَّاباطُ: سَقِيفَةٌ بين دارَيْنِ. و ساباطُ: موضع‏

ابن سيده، على بن اسماعيل، المحكم و المحيط الأعظم، 11جلد، دار الكتب العلمية - بيروت، چاپ: اول، 1421 ه.ق.

معجم مقاييس اللغه، ج‏3، ص128

السين و الباء و الطاء أصلٌ يدلُّ على امتدادِ شى‏ء، و كأنه مقاربٌ لباب الباء و السين و الطاء، يقال شعر سَبْط و سَبِطٌ، إذا لم يكن جَعداً.

ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاييس اللغة، 6جلد، مكتب الاعلام الاسلامي - قم، چاپ: اول، 1404 ه.ق.

در گذشته يک ساباط (گذر)، منسوب به امام زمان(ع)، متصل به ديوار آستان امام علي(ع)،در نجف قرار داشته است.

سید بهاءالدین حسینی نیلی، از عالمان سده هشتم قمری، نقل کرده است که در سال ۷۲۰ق، امام مهدی(ع) شبی به خانه یکی از شیعیان که فلج بود، آمده، او را شفا داد و سپس او را به یک ساباط (گذر) برد که متصل به دیوار آستان امام علی(ع) بود و به او گفت: «این ساباط، محل رفت‌وآمد من برای زیارت جدم امیرمؤمنان(ع) است. پس هر شب آن را ببند». از آن زمان، این ساباط به زیارتگاه مردم نجف تبدیل شد و هرکس برای آنجا نذری می‌کرد، حاجتش برآورده می‌شد. با توجه به توسعه‌های مکرر آستان مقدس پس از تاریخ گفته شده، این ساباط به احتمال زیاد در محدوده صحن شریف قرار گرفته و امروزه نشانی از آن باقی نمانده است.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله مقام‌های حضرت مهدی(ع) در عراق، احمد خامه یار، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره سی‌ام، بهار 1396، ص112 است.

• بحار الانوار، محمدباقر مجلسي، مؤسسة الوفاء، بيروت، 1403ق، (1983م).
• السلطان المفرّج عن اهل الایمان فیمن رأی صاحب الزمان، علی بن عبدالکریم بهاءالدین نیلی، تحقیق قیس العطار، دلیل ما، قم، ۱۴۲۶ق.