اسرار حج

اسرار حج، مجموعه‌اي از حکمت‌ها و اغراض مناسک حج و عمره است.

از نگاه حکيمان مسلمان، حکمت خداوند اقتضا مي¬کند افعال او از جمله تشريع احکام هدف¬مند و داراي حکمت و مصلحت باشد. گرچه علت¬ تامه احکام از انسان¬ها پوشيده و علت غايي آنها نيز عمدتاً مستورند، عالمان مسلمان با استناد به منابعي کوشيده¬اند افزون بر اهداف و آثار کلي احکام شريعت، پاره¬اي اهداف، آثار و فوايد احکام مربوط به عبادتي خاص، موسوم به اسرار عبادت، را دريابند. ايشان در شناخت اسرار احکام بر منابعي يکسان تکيه نمي¬کنند. برخي شهود و کشف قلبي¬ را معتبر مي¬دانند و گروهي تنها قرآن و سنت را منبعي معتبر براي درک آن دانسته¬ و هر منبعي حتي عقل را از درک اسرار ناتوان مي¬شمرند. بر پايه مبناي دوم، «اسرار حج» را مي¬توان بر مجموعه معارف بيانگر اهداف، آثار و فوايد احکام و آموزه‌هاي حج و برگرفته از قرآن و سنت اطلاق کرد.

در روايات فراواني به پاره¬اي اسرار حج اشاره شده که مجموعه سفارش¬هاي امام سجاد (ع) به شبلي و خطبه قاصعه نمونه-هايي مهم از روايات اسرار حج به شمار مي¬روند. افزون بر اين، روايات فراوان ديگري نيز پاره¬اي احکام برخي مناسک حج را برشمرده¬اند. روايات ياد شده گاه با تعبير «علة الحج» به اسرار آن اشاره کرده¬اند. برخي ديگر از اسرار حج را مي¬توان از ملاک¬هايي برداشت کرد که در آياتي از قرآن و برخي روايات مرتبط با مناسک حج به آنها اشاره شده است. افزون بر اين، از برخي اوصاف مکان¬هاي مرتبط با حج بويژه کعبه نيز مي¬توان به بخشي از اسرار حج دست يافت؛ اوصاف زير براي حج برشمرده شده است:‌ پايه‌گذاري بر توحيد محض (حج/ 22، 26) و خلوص ناب (بقره/ 2، 127)، حرمت و احترام داشتن (مائده/ 5، 2)، طهارت ظاهري و باطني بويژه از شرک (بقره/ 2، 125؛ حج/ 22، 26)، پناهگاه مردم بودن (بقره/ 2، 125- 126؛ آل عمران/ 3، 97؛ عنکبوت/ 29، 67)، يکسان بودن همگان نسبت به آن (حج/ 22، 25)، منشأ برکات بودن (آل عمران/ 3، 96)؛ وسيله هدايت بودن (آل عمران/ 3، 96)؛ مصون بودن از ظلم و تعدي از سر الحاد و انکار (حج/ 22، 25)؛ پرچم اسلام و وسيله آزمون بودن سنگ¬هاي بي¬جان. افزون بر اين، نگاه درس آموز به کعبه، عبادت، سبب آمرزش، ترفيع درجه، بهره¬مندي از رحمت‌هاي خاص الهي و گشايش درهاي آسمان و استجابت دعا. برخي مفسران يادکرد قرآن از وجود منافعي در حج براي مردم: «لِيشْهدُوا مَنافِعَ لَهمْ» (حج/ 22، 28- 29) را مطلق و در برگيرنده انواع منافع دنيوي مانند اقتصادي، و اخروي همچون پاداش، آمرزش گناهان مي¬داند. (:ادامه مقاله)

عالمان مسلمان حج را دربر‌دارنده آثار و اسرار ديگر آيين¬ها و عبادات همچون نماز، انفاق، طهارت‌، هجرت، امساک از محرمات، قرباني، اطعام، تولي، تبرّي و جهاد دانسته¬اند که مجموعه‌اي از عبادت‌هاي روحي و بدني اعم از قولي و فعلي است و در عين حال، افزون بر خواص يکايک اجزاء اين ترکيب، خواصي کلي نيز دارد.

اسرار معرفتي حج

حج و عمره را مي¬توان تمريني علمي و عملي براي اعتقاد به اصول سه¬گانه دين دانست:

يادآوري توحيد

حج از جنبه¬اي نماد ميثاق ازلي انسان با خدا است که در آيه 172 اعراف/ 2 بدان اشاره شده است. به همين رو، آيات قرآن (بقره/ 2، 196؛ آل عمران/ 3، 97؛ اعراف/ 7، 172)، روايات و منابع عرفاني سفر حج و مناسک آن را نماد توحيد، يادآور اقرار به ربوبيت و عزت خداوند و تقرب به او دانسته¬اند. پوشيدن لباس احرام، لبيک گفتن، طواف انبوه انسان‌ها پيرامون خانه ساده پروردگار، سعي آنان ميان دو کوه صفا و مروه را مي¬توان نمودهايي از حقارت بنده و عزت خداوند شمرد.

با وجود آن که حج جاهلي به شائبه¬هاي شرک¬آلود همچون تلبيه¬هاي مشرکانه آميخته بود اسلام با تأکيد بر توحيد، هرگونه مظهر شرک را زدود. در روايات اسلامي، هرگونه رفتار جاهلي و شرک¬آلود مانعي براي پذيرش تلبيه شمرده شده است.

يادآوري نبوت و امامت

برخي با پيروي از آيه 36 نحل/ 16 و پاره¬اي روايات، مکه و مدينه را از آن رو که يادآور زندگي ابراهيم(ع) و پيامبر اکرم(ص) و تلاش¬هاي ايشان در راه توحيد و بندگي خدا است، زمينه-اي براي آشنايي بيشتر حج‌گزاران با پيام¬هاي اسلام و عمل به آن دانسته¬اند. افزون بر اين، توجه به اين که مناسک حج رهاورد وحي الهي بر انبيا است (بقره/ 2، 124- 125، 127؛ آل عمران/ 3، 95- 97؛ حج/ 22، 26- 27؛ قصص/ 28، 27) نيز مي¬تواند يادآوري نبوت ايشان تلقي شود.

در رواياتي، آشنايي گسترده‌ و ژرف¬تر مردم با معارف و رساندن پيام‌هاي رهبران الهي به ديگر نقاط از حکمت¬هاي حج شمرده شده است. در همين راستا، بنا بر روايتي امام علي(ع) از سرپرست حاجيان خواسته است به آموزش مردم و پاسخ به پرسش¬هاي ديني آنان و نيز گفت¬وگو با عالمان اهتمام ورزد. بعدها در دوران‌ حاکمان جور نيز مؤمنان در فرصت حج، با امامان معصوم: ديدار کرده و معارف ايشان را فرا مي‌گرفتند. پاره¬اي روايات شيعي که حج کامل را به ديدار با امام معصوم عليهم‌السلام و اعلام وفاداري به وي منوط کرده¬اند، هم به پيوند بيشتر حج‌گزاران با امام اشاره دارد و هم با اين آموزه عرفاني هماهنگ است که سرّ هر عبادتي از جمله حج، حقيقت انسان کامل است و هر سالکي به اندازه بهره¬مندي از کمال انساني، به راز حج دست مي-يابد. هماهنگ با آموزه ياد شده، برخي روايات نگاه به کعبه را آن گاه که با معرفت به ولايت ائمه: همراه شود مايه آمرزش گناهان (: ادامه مقاله) دانسته¬اند.

ياد معاد

برخي عالمان مسلمان افزون بر اين که حج را از آن رو که مردم با وجود اختلاف زبان و رنگ، به فرمان و ندايي واحد پاسخ مي¬گويند تجسم معاد دانسته¬اند، بر پايه رواياتي، هر يک از مقدمات، اعمال و صحنه‌هاي حج را نيز نماد و يادآور برخي مقدمات و احوال آخرت شمرده¬اند. براي نمونه، فراهم آوردن زادِ سفر را يادآور هولناکي قيامت و توشه برداشتن براي آن روز؛ برگرفتن از مواد فاسد نشدني هنگام تهيه توشه راه را نماد خلوص در عبادت به مثابه توشه¬اي ماندگار؛ وداع با خويشان و دوستان و پرداختن بدهي‌هاي شرعي و قانوني و حلاليت¬خواهي از معاشران را يادآور حال احتضار، ترک خويشان و نزديکان و وصيت کردن در واپسين لحظه-هاي زندگي، تنهايي قبر و گريختن انسان از برادر و پدر خويش بر اثر از بين رفتن نسبت¬ها (بقره/ 2، 166؛ عبس/ 80، 34)؛ نشستن بر مرکب را يادآور تابوت و مرکب سفر آخرت؛ گذراندن سختي¬هاي راه با راهنماياني راه بلد را نماد توجه به برزخ و لزوم بهره¬گيري از علم و عمل صالح؛ توجه به عوامل هراس¬زا و بازدارنده از مسير را يادآور هولناکي برزخ و نيز فرشتگان بازخواست کننده (نکير و منکر)؛ پيمودن بيابان براي رسيدن به ميقات را يادآور لحظه خروج از دنيا و انتظار ديدار پروردگار در روز قيامت، مشاهده حرکت کاروانيان در پي هدايتگران کاروان را يادآور روزي که هر امتي با امام خود خوانده مي¬شود (اسراء/ 17، 71)؛ حضور در سرزميني ناآشنا را يادآور روز دگرگوني آسمان¬ها و زمين (ابراهيم/ 14، 48)، غسل احرام را نماد غسل ميت؛ پوشيدن لباس احرام را يادآور کفن پوشاندن به تن؛ کوچ‌هاي جمعي به سوي مواقف و مشاعر را يادآور برانگيخته شدن دسته¬جمعي مردم در قيامت (قمر/ 54، 7)، وقوف در موقف¬هاي گوناگون را يادآور مواقف قيامت و لبيک گفتن را نماد پاسخ گفتن به نداي خداوند و دعوت مأموران قيامت دانسته¬اند. افزون بر اين، اموري مانند سفر و خروج از شهر و ديار خود، دوري از خانواده و وابستگي‌هاي دنيايي، لباس احرام، موقف‌هاي مختلف حج، پيراسته شدن از زيورها و مفاخر دنيوي، پوشيدن جامه احرام که همچون کفن سفيد است، ابراز فروتني در برابر خدا با سنت¬ها و آدابي همچون پياده حج‌گزاردن، گرد آمدن حج‌گزاران در ميقات‌ها و مواقف، باز ايستادن گنه‌کاران از ارتکاب گناه و پشيماني نسبت به کارهاي گذشته خود و اعتراف مردم به گناهان خويش که در پاره¬اي ادعيه مربوط به حج بر آن تأکيد شده است، امنيت مردم، وحوش و پرندگان و بويژه در امان بودن حج‌گزاران از تجاوز و جدال و هر آنچه موجب آزار مُحرِم مي‌شود همگي مي¬تواند نمودي از مرحله¬اي از مرگ و قيامت باشد. در برخي روايات نيز از حج و عمره به بازار آخرت تعبير شده که شايد به سبب به يادآوردن قيامت و نيز پاداش¬هاي اخروي آن باشد.

اسرار اخلاقي و معنوي حج

در روايات، حج جايگزيني براي رهبانيت و جهادي نيک معرفي شده است. دوري از سرزمين، خانه، همسر، فرزند و مقام را مي¬توان وجه شباهت حج با رهبانيت و جهاد دانست. مجموعه شرايط، واجبات و محرمات حج بويژه در حال احرام که به حج‌گزار در مراقبت بيشتر از خود ياري مي¬رساند را مي¬توان زمينه¬ساز خودسازي و تزکيه قواي شهوت، غضب و تفکر دانست. برخي حج را شامل منازل چهارگانه سلوک عرفاني دانسته و گفته¬اند، منزل نخست که بريدن از غير خدا و پيوند با او است (سير من الخلق الي الحق)، از آغاز سفر حج تا ورود به احرام و عمره تمتّع را شامل مي¬شود؛ منزل دوم که تحکيم و استمرار پيوند با خدا براي رسيدن به مقام لقا و عبوديت است (سير من الحقّ إلي الحقّ بالحقّ)، با اعمال و مناسک عمره و حج محقق شده و با وقوف در عرفات کمال مي¬يابد؛ منزل سوم بازگشت به ميان مردم براي هدايت است (سير من الحق الي الخلق بالحق) است و مَشعر بخشي از آن شمرده مي¬شود؛ منزل چهارم (سير من الخلق إلي الخلق بالحقّ) پس از حج و با عمل حج‌گزار به دستورهاي ديني و هدايت مردم و تعليم و تربيت آن‌ها پيموده مي¬شود. برخي، تعبير پاره¬اي دعاهاي حج مبني بر «بسم الله و بالله وفي سبيل الله وعلي ملَّة رسول الله» را اشاره به مراتب چهارگانه سير الي الله، في الله، مع الله و لله دانسته¬اند.

در منابع ديني به پاره¬اي آثار حج در تزکيه و تهذيب نفس اشاره شده است:

طهارت نفس

در برخي آيات قرآن (بقره/ 2، 125؛ 197؛ حج/ 22، 29) و روايات، طهارت نفس و نرم¬دلي از حکمت¬هاي حج به طور کلي و يا يکي از مناسک آن شمرده¬ شده است. توصيه برخي روايات به طهارت در مجموعه مناسک حج از جمله استحباب غسل پيش از احرام، براي ورود به حرم و مسجدالحرام را نيز مي¬توان در راستاي توجه دادن زائر خانه خدا به طهارت باطني دانست. به گفته برخي عارفان و عالمان اخلاق، حج به سبب دربرداشتن پاره¬اي مناسک دشوار، زيارت خانه خدا، يادآوري رسول اکرم(ص)، نزول وحي و تلاش ايشان براي گسترش دين، زمينه نرمي و پاکي دل را فراهم مي¬آورد. افزون بر اين، برخي يادکرد قرآن از کعبه با ويژگي طهارت (بقره/ 2، 125؛ حج/ 22، 26) که خود، محور مناسک حج و عمره و مطاف به شمار مي¬آيد را اشاره¬اي به لزوم وجود شرط پاکي معنوي طواف¬کنندگان براي مقبول شدن طواف دانسته¬اند. برخي عارفان نيز حج را جامع دو اثر تخليه و تحليه دانسته¬اند که هم تاريکي را از فضاي جان بشر دور مي¬کند و هم سبب نورانيت روح انسان مي¬گردد.

مرحله¬اي از طهارت نفس بر اثر توبه و در پي آن آمرزش گناهان به دست مي¬آيد. بر پايه آيات قرآن (بقره/ 2، 128؛ 199) و روايات، توبه، استغفار، بخشوده شدن گناهان و بهره¬مندي از بهشت از حکمت‌هاي مهم حج¬اند. در اين ميان، برخي اماکن يا مناسک حج به گونه¬اي خاص، حج و عمره¬گزاران را به اعتراف به گناه، توبه و استغفار توجه مي‌دهند؛ مانند مُلتَزَم سعي بين صفا و مروه و يا عرفات که يادآور اعتراف آدم(ع)به خطاي خويش و توبه و آمرزش¬خواهي وي و پذيرش توبه او است. ( توبه) تطبيق برخي آيات قرآن مانند «فَفِرُّوْا إِلَي اللَّه» (ذاريات/ 51، 50) در روايات اماميه بر حج نيز گوياي اهميت معنوي حج از جنبه آمرزش گناهان است.

طهارت نفس از جنبه¬اي ديگر نيازمند فروکاستن از رذايل اخلاقي است. در پاره¬اي روايات، حج به مثابه عملي تلقي شده است که به کاهش رذايل ياري مي¬رساند. براي نمونه، در روايتي رهايي از فرومايگي، از اسرار حج شمرده شده است. اقرار به عزت خداوند در مناسک حج و نيز انفاق در راه حج که به زدودن بخل و خساست ياري مي¬رساند را مي¬توان عاملي براي رهايي از رذيله ياد شده شمرد.

تقرب به خدا

عالمان اخلاق بر پايه آيات (بقره/ 2، 200؛ حج/ 22، 28) و رواياتي حج و عمره را از بهترين راه‌هاي شناخت و ياد خداوند و انس و تقرب به او دانسته¬اند. بر اساس متون ديني، راه تقرب به خداوند و انس با او تقوا است. از تأکيد خداوند پس از بيان برخي مناسک حج به نقش آن در تقوا و نيز فرمان به برگرفتن توشه تقوا از حج (بقره/ 2، 197) و نيز برخي روايات مي¬توان فهميد هدف از تشريع حج رسيدن به تقوا است. تعبد و تسليم در برابر خداوند مرحله¬اي از تقوا شمرده شده است. از اين رو، بر پايه برخي آيات (براي نمونه نکـ: حج/ 22، 34) و نيز رواياتي، مناسک و محرمات حج تمرين عبوديت و معياري براي شناخت ميزان آن و آزمون بندگان است. بر اين اساس، عالمان اخلاق تأکيد مي¬کنند حج‌گزار تنها بايد قصد رسيدن به خدا را داشته باشد. دستور خداوند به انجام پاره¬اي اعمال دشوار، غريب و غير عادي مانند درآوردن لباس‌ها و پوشيدن جامه احرام و دوري از محرمات احرام و نيز به جا آوردن کارهايي همچون سعي، هروله و رمي جمرات را در همين راستا تحليل کرده¬اند. همچنين خداوند حرمت صيد بر مُحرِم را آزمايشي براي مشخص شدن فرمانبرداران از گردنکشان مي¬شمارد (مائده/ 5، 94). در روايات سادگي سازه کعبه و به کار نرفتن سنگ‌هاي قيمتي در آن و نيز خشک و غير قابل کشت بودن سرزمين مکه و در نتيجه عدم وجود انگيزه¬اي براي ورود به آن جز امتثال فرمان خداوند از جنبه¬هاي آزمون بودن کعبه و تمرين خلوص نيت براي خدا دانسته شده است.

جنبه¬اي ديگر از تقوا و انس با خداوند با فروتني و کرنش در برابر عظمت خداوند به دست مي¬آيد. در رواياتي، حج نشانه فروتني انسان‌ها در برابر عظمت خداوند دانسته شده است. بر اين اساس، پاره¬اي مناسک حج مانند احرام و از تن در آوردن لباس و زيور آلات، پوشيدن دو تکه پارچه احرام، طواف خانه خدا، سعي ميان صفا و مروه، وقوف در بيابان‌هاي عرفات، مشعر و منا و تراشيدن موي سر را مي‌توان آموزنده فروتني در برابر عظمت پروردگار و سبب فروکاستن از غرور و نخوت انسان شمرد. افزون بر اين، دستور خداوند به آنان که از سر غرور راه افاضه خود را از توده مردم جدا و به امتيازهاي واهي دلخوش کرده بودند (بقره/ 2، 199) را مي¬توان از جلوه¬هاي ديگر فروتني در مناسک حج به شمار آورد. گزارش¬هاي حج‌گزاري پياده برخي معصومان عليهم‌السلام بويژه امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و نيز حالت‌هايي همچون غسل هنگام ورود به حرم، تضرع و برهنه کردن پا و تأکيد ايشان بر ثواب فراوان اين عمل نمودهايي عملي از تواضع ايشان نسبت به خداوند به شمار مي¬رود.

مجموع آثار اخلاقي ياد شده به افزايش ايمان و معنويت حج‌گزار مي¬انجامد. از اين رو است که عالمان مسلمان، حج را زمينه¬ساز تحقق هدف والاي انسان در نظام تشريع، يعني تکامل عبادي (ذاريات/ 51، 56) دانسته¬اند. روايات نيز تقويت ايمان حج‌گزاران را از آثار حج شمرده¬اند. در روايات و ادعيه مأثور فراواني به آثار و پيامدهاي معنوي حج اشاره شده است. بر اين اساس، در رواياتي حج و عمره¬گزاران به فرشتگاني تشبيه شده¬اند که گرداگرد عرش الهي مي¬گردند.

افزون بر موارد ياد شده، ترغيب برخي متون ديني مرتبط با حج به انجام کارهاي خير (بقره/ 2، 158؛ 197)، خوش کلامي و مصاحبت نيکو با همراهان به جنبه¬هاي اخلاقي در سفر حج¬ اشاره مي¬کند و نيز زمينه رشد اخلاقي حج‌گزاران را فراهم مي¬سازد.

اهداف و آثار اجتماعي و سياسي

از نظرگاه اجتماعي و سياسي، حج داراي آثار و فوايدي است:

وحدت و همدلي مسلمانان

گردهم¬آيي مسلمانان با طبقات اجتماعي گوناگون از مناطق، نژادها، زبان‌ها و مذاهب مختلف بدون هيچ پيش¬شرطي جز استطاعت، و نيز همانندي بيشتر مناسک، اذکار، آداب، پوشش، مواقف و مشاهد حج از جمله لزوم حرکت همه حج‌گزاران در مسيري واحد هنگام کوچ از موقفي به موقف ديگر (بقره/ 2، 199) را مي¬توان زمينه¬ساز وحدت مسلمانان دانست. از جنبه¬اي ديگر نيز مي¬توان حج را بستري براي همزيستي مسالمت¬آميز مسلمانان تلقي کرد؛ آنجا که زمينه آشنايي مسلمانان سرزمين¬هاي اسلامي با يکديگر و آشنايي با اوضاع و مسائل گوناگون امت اسلامي را فراهم مي¬کند. اهميت نقش حج در آگاهي مسلمانان از اوضاع يکديگر در روايات نيز بازتاب يافته است، به طوري که تأکيد شده است ناآگاهي مسلمانان از هم¬کيشان خود در بلاد ديگر سبب نابودي آنان و محروم ماندن از بسياري منافع و اطلاعات مي-شود.

بستر اقتدار امت اسلامي

در تبيين اجتماعي از رواياتي که کعبه و حج را مايه تقويت دين شمرده¬اند، مي¬توان گفت حج زمينه نماياندن قدرت معنوي مسلمانان را فراهم مي¬سازد. حضور فراگير مسلمانان که کارکرد دفاعي در برابر دشمنان آنها دارد را نيز مي¬توان در همين راستا تحليل کرد. افزون بر اين، انتشار اخبار حج در رسانه‌هاي جهاني زمينه آشنايي مردم سراسر دنيا با اسلام و تعاليم آن و گرايش آنها به دين اسلام را فراهم مي-سازد. تأکيد برخي روايات بر اين که ترک حج* از سوي همه مسلمانان، سبب نابودي آنان مي¬گردد را مي¬توان در همين راستا دانست.

نفي برتري نژادي

پاره¬اي دستورات و احکام حج و مکه از جمله فراخواني همگاني براي حج‌گزاردن (حج/ 22، 27)، مساوات حاضر و بادي* در بهره¬مندي از امکانات مکه (حج/ 22، 25) را مي¬توان نماد مساوات انسان¬ها و نفي برتري نژادي نزد خداوند دانست.

برائت از مشرکان

از نگاه عالمان اسلامي، دستور آيه 3 توبه/ 9 به پيامبر(ص) براي اعلان برائت از مشرکان وظيفه¬اي براي همه دوران¬ها- و حج نمود روشن برائت از مشرکان است. ( برائت از مشرکان) در برداشت عصري از آيه ياد شده، برخي برائت از مشرکان را تبلور بعد سياسي در حج و استقلال فرهنگي و نفي هر گونه سيطره بر مسلمانان و اعلان نفرت از تفکر شرک¬آلود و تمدن استعماري شرک¬زده دانسته¬اند.

===قيام مردمي براي برپايي عدالت: به گفته برخي عالمان اسلامي، کعبه که بر پايه آيات قرآن، پايگاهي امن براي گردهم¬آيي مسلمانان و به پاداشتن مصالح آنان است (بقره/ 2، 125؛ مائده/ 5، 97)، مي¬تواند جايگاهي مناسب براي به پا خاستن مردم براي اجراي عدالت در راستاي تحقق هدف بعثت پيامبران (نک: حديد/ 57، 25) باشد.

اهداف و آثار اقتصادي

قرآن (بقره/ 2، 198) و روايات، باور عصر جاهلي مبني بر گناه شمردن هرگونه کسب و کار هنگام برگزاري مراسم حج را نمي¬پذيرند. بر اين اساس، حج‌گزار پس از پايان اعمال حج مي¬تواند خريد و فروش کند. در روايات به برخي از اهداف و آثار اقتصادي حج اشاره شده است:

رونق اقتصادي

تأکيد قرآن بر مبارک بودن کعبه براي جهانيان (آل عمران/ 3، 96) و نيز برخي روايات که يادکرد خداوند از کعبه به مثابه عامل قوام مردم و جامعه (مائده/ 5، 97) را به نقش آن در برپايي زندگي دنيا و آخرت مردم تفسير کرده¬اند مي‌تواند اشاره¬اي به رونق اقتصادي مسلمانان بر اثر حج و عمره تلقي شود. افزون بر اين، رواياتي ¬برآوردن نيازهاي مردم مکه و ديگر سرزمين‌ها، افزايش روزي و تأمين هزينه¬هاي خانواده و بي¬نيازي را از آثار حج دانسته¬اند. روايات ياد شده مي¬تواند وعده¬اي براي گسترش روزي زائران و نهراسيدن از آسيب¬هاي مالي سفر حج تلقي شود. در روايتي ديگري، انتقال کالاهاي تجاري به شهرهاي ديگر در پي سفر حج و در نتيجه، رونق حمل و نقل و سود بردن صاحبان وسائل نقليه از حکمت¬هاي حج دانسته شده است. همچنين استحباب خريداري سوغات حج به رونق توليد، تجارت و انتقال کالا از منطقه¬اي به منطقه ديگر مي¬انجامد. بر اين اساس، مي¬توان حج را زمينه¬ساز ارائه نمونه¬هاي کالاهاي توليدي سرزمين¬هاي اسلامي، برپايي بازار مشترک اسلامي و گسترش روابط اقتصادي ميان کشورهاي اسلامي دانست. افزون بر اين، وجوب قرباني بر ميليون‌ها حج‌گزار و نيز متعين بودن شتر، گاو يا گوسفند در برخي کفارات تروک احرام، فعالان اقتصادي را به صنعت دامپروري ترغيب و به تبع آن بخش کشاورزي را تقويت مي¬کند.

فقرزدايي و توجه به نيازمندان

تأکيد پاره¬اي روايات بر کمک به نيازمندان و بهره¬گيري مناسب از گوشت قرباني در ايام حج را مي¬توان راهکار¬هايي براي زدودن فقر در موسم حج برشمرد که در رواياتي کارکرد حج دانسته شده است.

استقلال و استغناي اقتصادي

در روايتي، بي¬نيازي و خودکفايي از پيامدهاي حج شمرده شده است. از جنبه¬ تاريخي، پس از فتح مکه و منع مشرکان از حضور در آنجا، مسلمانان صدر اسلام از بي¬رونقي بازار و در نتيجه خسارت‌هاي اقتصادي نگران شدند. خداوند در پاسخ به نگراني ياد شده، بر تأمين آن منافع از راه‌هاي ديگر نويد داد (توبه/ 9، 28).

با اين همه، روايات اسلامي، منافع اقتصادي را هدف اصلي حج ندانسته و به نکوهش آناني پرداخته¬اند که تجارت را هدف حج خويش قرار مي¬دهند.

در روايات به پاره¬اي ديگر از آثار و پيامدهاي مادي حج همچون سلامتي، گسترش روزي، حفظ خانواده و حفظ سرمايه اشاره شده است. آثار ياد شده از يک سو مي¬تواند نتايج طبيعي زمينه‌هاي پديد آمده در حج باشد و از سوي ديگر، پاداش‌هاي تکويني از سوي خداوند براي حاجيان و معتمران به سبب فرمانبرداري از خداوند در انجام حج و عمره تلقي شود.

محققان اسلامي تک¬نگاري¬هاي فراواني درباره اسرار حج و عمره نگارش کرده¬اند که موارد زير نمونه¬هايي از آن است: صهباي حج، عبدالله جوادي آملي؛ عرفان حج، عبدالله جوادي آملي و حسين رضواني؛ فلسفه و اسرار حج، محمد امامي خوانساري؛ حج در آينه عرفان، حسين انصاريان؛ حج گنجينه اسرار، محمد اکبر محقق؛ اسرار عرفاني حج، محمد تقي فعالي.

منابع

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل اسرار حج.

• احياء علوم الدين، محمد بن محمد الغزالي ( -505ق.)، بيروت، دارالکتب العربي، بي تا.
• اخبار مکه و ما جاء فيها من الآثار، محمد بن عبدالله الازرقي( -248ق.)، به کوشش رشدي الصالح ملحس، مکه، دارالثقافه، 1415ق.
• اسباب النزول، علي بن احمد الواحدي ( -468ق.)، به کوشش کمال بسيوني زغلول، بيروت، دارالکتب العلميه، 1411ق.
• اطيب البيان، عبدالحسين طيب، تهران، انتشارات اسلامي، 1364ش.
• بحار الانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار، محمد باقر المجلسي (1037-1110ق.)، تصحيح محمد باقر بهبودي و سيد ابراهيم ميانجي و سيد محمد مهدي موسوي خرسان، بيروت، داراحياء التراث العربي و موسسه الوفاء، 1403ق.
• التحرير والتنوير، محمد بن الطاهر بن عاشور ( -1393ق.)، بيروت، موسسه التاريخ، 1421ق.
• تفسير ابن عربي (تفسير القرآن الکريم)، محيي الدين بن عربي ( -638ق.)، به کوشش عبدالوارث، بيروت، دارالکتب العلميه، 1422ق.
• تفسير العياشي، محمد بن مسعود العياشي ( -320ق.)، تحقيق سيد هاشم رسولي محلاتي، تهران، مکتبه العلميه الاسلاميه، 1380ق.
• تفسير القمي، علي بن ابراهيم قمي ( -307ق.)، به کوشش سيد طيب موسوي جزائري، قم، انتشارات دارالکتاب، 1404ق.
• التفسير الکبير، محمد بن عمر الفخر الرازي ( -606ق.)، به کوشش عبدالرحمن عميره، بيروت، دارالکتب العلميه، 1421ق.
• ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311-381ق.)، قم، انتشارات شريف الرضي، 1368ش.
• جامع احاديث الشيعه، اسماعيل معزي ملايري، قم، مطبعة العلميه، 1399ق.
• جامع البيان عن تاويل آي القرآن (تفسير الطبري)، محمد بن جرير الطبري (224-310ق.)، به کوشش صدقي جميل العطار، بيروت، دارالفکر، 1415ق.
• جامع السعادات، محمد مهدي نراقي (1128-1209ق.)، به کوشش سيد محمد کلانتر، نجف، دارالنعمان، 1382ق.
• جرعه‌اي از صهباي حج، عبدالله جوادي آملي، تهران، انتشارات مشعر، 1378ش.
• جواهر الکلام في شرح شرائع الاسلام، محمد حسين نجفي ( -1266ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، بي‏تا.
• الحج والعمرة في الکتاب والسنه، محمد محمدي ري‌شهري، قم، دارالحديث، 1376ش.
• رسائل الشهيد الثاني، زين الدين بن علي، شهيد ثاني (911-966ق.)، قم، انتشارات مکتبه بصيرتي، بي‏تا.
• السنن الکبري، احمد بن الحسين البيهقي (384-458ق.)، بيروت، دارالفکر، 1416ق.
• شرح الاخبار في فضائل الائمه الاطهار، نعمان بن محمد المغربي ( -363ق.)، به کوشش سيد محمد حسيني جلالي، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1414ق.
• صحيح البخاري، محمد بن اسماعيل البخاري ( -‌256‌ق.)، به کوشش عبدالعزيز بن عبدالله ‌بن ‌باز، بيروت، دارالفکر، 1401ق.
• صهباي حج، عبدالله جوادي آملي، تنظيم حسن واعظي محمدي، قم، اسراء، 1377ش.
• عيون اخبار الرضا، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311-381ق.)، تحقيق حسين اعلمي، بيروت، موسسه الاعلمي، 1404ق.
• الفتوحات المکيه، محيي الدين بن عربي ( -638ق.)، بيروت، دار صادر.
• فقه القرآن، قطب الدين الراوندي ( -573ق.)، به کوشش سيد احمد حسيني اشکوري، قم، انتشارات کتابخانه بزرگ حضرت آيت الله العظمي مرعشي نجفي، 1405ق.
• الفواتح الالهيه، نعمة الله بن محمد النخجواني ( -920ق.)، مصر، دار رکابي، 1999م.
• قرب الاسناد، عبدالله بن جعفر حميري ( -300ق.) قم، انتشارات موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1413ق.
• الکافي، محمد بن يعقوب کليني ( -329ق.)، به کوشش علي اکبر غفاري، تهران، انتشارات دارالکتب اسلاميه، 1375ش.
• کشف الاسرار و عده الابرار، رشيدالدين احمد بن محمد ميبدي ( -520ق.)، به کوشش علي اصغر حکمت، تهران، امير کبير، 1361ش.
• مجمع البيان في تفسير القرآن، الفضل بن الحسن الطبرسي (468-548ق.)، به کوشش گروهي از علما، بيروت، موسسه الاعلمي، 1415ق.
• مجمع الزوائد و منبع الفوائد، علي بن ابي‌بکر الهيثمي ( -807ق.)، بيروت، دارالکتاب العربي، 1402ق.
• المجموع شرح المهذب، يحيي بن شرف النووي (631-676ق.)، بيروت، دارالفکر.
• المحاسن، احمد بن محمد بن خالد البرقي ( -274ق.)، به کوشش سيد جلال الدين محدث ارموي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، 1326ش.
• المحبّر، محمد بن حبيب( -245ق.)، به کوشش ايلزه ليختن شتيتر، بيروت، دارالافاق الجديده، بي تا.
• المحجه البيضاء في تهذيب الاحياء، محمد بن شاه مرتضي فيض کاشاني (1006-1091ق.)، به کوشش علي اکبر غفاري، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1383ش.
• المراقبات، ميرزا جواد آقا ملکي تبريزي( - 1343ق)، به کوشش موسوي، قم، دارالاعتصام، 1416ق.
• مسائل علي بن جعفر و مستدرکاتها، علي بن جعفر بن محمد بن علي بن حسين بن علي بن ابي طالب عريضي (135-220ق.)، بيروت، موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1410ق.
• مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، حسين نوري الطبرسي (1254-1320ق.)، قم، انتشارات موسسه آل البيت لاحياء التراث، 1408ق.
• مصباح الشريعه، امام جعفر الصادق(ع) ( -148ق.)، بيروت، الاعلمي 1400ق.
• المصنّف، عبدالرزاق الصنعاني ( -211ق.)، به کوشش حبيب الرحمن الاعظمي، بيروت، المجلس العلمي، 1390ق.
• المعجم الکبير، سليمان بن احمد الطبراني (260-360ق.)، به کوشش حمدي عبدالمجيد السلفي، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1405ق.
• معراج السعاده، احمد بن محمدمهدي النراقي (1185-1245ق.)، قم، انتشارات هجرت، چاپ دهم، 1383ش.
• المقنعه، شيخ مفيد محمد بن محمد بن النعمان (336-413ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1410ق.
• من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311-381ق.)، تحقيق و تصحيح علي اکبر غفاري، قم، دفتر انتشارات اسلامي، چاپ دوم، 1404ق.
• المهذب، القاضي عبدالعزيز بن نحرير البراج ( -481ق.)، قم، دفتر انتشارات اسلامي، 1406ق.
• الميزان في تفسير القرآن، سيد محمد حسين طباطبايي (1282-1360ش.)، بيروت، موسسه الاعلمي، 1393ق.
• تفسير نور الثقلين، عبدعلي بن جمعه العروسي الحويزي ( -1112ق.)، به کوشش سيد هاشم رسولي محلاتي، قم، اسماعيليان، 1373ش.
• نهج البلاغه، شريف الرضي (م 406ق.)، شرح صبحي صالح، قم، دارالاسوه، 1415ق.
• الوافي، محمد بن شاه مرتضي فيض کاشاني (1006-1091ق.)، تحقيق ضياء الدين حسيني و کمال الدين فقيه ايماني، اصفهان، کتابخانه اميرالمومنين، 1406ق.
• وسائل الشيعه (تفصيل وسائل الشيعه الي تحصيل مسائل الشريعه)، محمد بن الحسن الحر العاملي (1033-1104ق.)، به کوشش عبدالرحيم رباني شيرازي، بيروت، داراحياء التراث العربي، 1403ق.
• الهدايه (في الاصول و الفروع)، شيخ صدوق محمد بن علي بن بابويه (311-381ق.)، قم، انتشارات موسسه الامام الهادي، 1418ق.