مزار زینب بنت علی(ع) و سکینه بنت حسین(ع) (دمشق)

مکان

قبرستان باب الصغیر دمشق

اهمیت

از مهم‌ترين زيارتگاه‌هاى قبرستان باب‌الصغير دمشق به شمار مى‌آيد و مورد توجه زائران شيعه از كشورهاى مختلف است.

مدفون در مزار زینب بنت علی(ع)

زیارتگاه منسوب به زینب صغری یا ام‌کلثوم دختر امام علی(ع) و سکینه دختر امام حسین(ع)

اقوال

زینب صغری بنت علی(ع)

پيش‌تر درباره زينب صغرى توضيح داده شد كه لقب وى ام‌كلثوم، و آستانه زينبيه دمشق، با استناد به اقوال مورخان و كتيبه روى قبر، منتسب به اين بانو بوده است.

برخى مورخان و اصحاب تراجم، ميان زينب صغرى و ام‌كلثوم صغرى تمايز قائل شده‌اند.

شيخ طبرسى نيز ام‌كلثوم صغرى را كنيه نفيسه دختر امام على(ع) دانسته است.

گويا انتساب اين قبر به زينب يا ام‌كلثوم، دختر امام على(ع)، در دوره اخير به وجود آمده است. با استناد به آنچه شمس‌الدين ذهبى در تاريخ خود نقل كرده است، مى‌توان نتيجه گرفت كه اين قبر در واقع منتسب به زينب دختر امام زين‌العابدين(ع) است. ذهبى درباره شيخ جمال‌الدين ساوجى (متوفاى بعد از ۶٢٠ه .ق)، از مشايخ طريقت قلندريه، نوشته است كه وى براى مدتى در باب‌الصغير، نزديك قبر زينب دختر امام زين‌العابدين(ع) اقامت كرد.

با توجه به آنكه خانقاه طريقت قلندريه در محل اقامت ساوجى ساخته شده است و آرامگاه باقى‌مانده از آن، امروزه متصل به زيارتگاه زينب قرار دارد، واضح است كه اين زيارتگاه در آن زمان منتسب به زينب دختر امام زين‌العابدين(ع) بوده است؛ حال آنكه بيشتر اصحاب تراجم و علماى انساب، فرزندى به نام زينب براى امام زين‌العابدين(ع) ذكر نكرده‌اند. تنها در كتاب «الشجرة المباركة» منسوب به «فخرالدين رازى» آمده است: «دختران زين‌العابدين(ع) هفت تن، و گفته شده هشت تن هستند، ... نام دختر هشتم، زينب است».

همچنين در رساله اخبار الزينبات منسوب به عبيدلى درباره زينب دختر امام زين‌العابدين(ع) آمده است كه مادر وى ام‌ولد بوده و در مدينه از دنيا رفته است.

به عقيده نگارنده، قبر منتسب به زينب يا ام‌كلثوم، با توجه به اشتهار آن به زينب دختر امام زين‌العابدين(ع) در گذشته، مى‌تواند قبر خديجه دختر امام زين‌العابدين(ع) باشد كه در منابع تاريخى، به وجود قبر وى و قبر همسرش محمد بن عمر بن امام على(ع) در باب‌الصغير اشاره شده است. خديجه، خواهر على اصغر بن زين‌العابدين(ع) از يك مادر مى‌باشند و از همسر خود، محمد بن عمر بن اميرالمؤمنين(ع)، داراى دو فرزند به نام‌هاى عبدالله و عبيدالله بوده است.

مدفون در مزار سکینه بنت حسین(ع)

تاریخچه

با اين حال، قبر منسوب به سكينه در باب‌الصغير، از گذشته معروف و شناخته شده بوده است و مورخان و جهانگردان، از آن ياد كرده‌اند.

اقوال

سکینه بنت حسین(ع)

سكينه دختر بزرگوار امام حسين(ع)، نامش آمنه يا اميمه، و مادرش رباب دختر امرئ‌القيس بن عدى قضاعى بود. سكينه نام يا لقبى بود كه مادرش رباب، او را بدين نام مى‌خواند. امام حسين(ع) درباره سكينه و رباب سروده است:

لعمرك انني احب داراً

سكينه خواهر عبدالله رضيع (نوزاد شهيد امام حسين(ع) در كربلا) بود.

او به همراه پدرش در كربلا حضور يافت و در روز عاشورا شاهد شهادت ايشان بود. سپس به همراه ساير اسراى اهل‌بيت(عليهم السلام) و سرهاى شهداى كربلا، به كوفه و از آنجا به شام برده شد و سرانجام با برادر بزرگوار خود امام زين‌العابدين(ع) به مدينه منوره بازگشت.

به گواهى بيشتر منابع، اين بانوى بزرگوار سرانجام در سال ١١٧ه .ق در مدينه منوره درگذشت.

سکینه دختر یکی از پادشاهان

سيد محسن امين، با استناد به اينكه شيخ عباس قمى، نام صاحب مزار را در كتيبه‌اى به خط كوفى در صندوقچه روى قبر، «سكينه بنت الملك» خوانده است، اين مزار را قبر دختر يكى از پادشاهان دانسته است. اما اين نظريه نمى‌تواند درست باشد؛ زيرا در كتيبه روى قبر، كه متن كامل آن نقل خواهد شد، نام صاحب مزار سكينه دختر امام حسين(ع) ذكر شده است.

سکینه دختر حسين ذى‌الدمعه

محمد حسنين سابقى نيز صاحب اين قبر را سكينه دختر حسين ذى‌الدمعه (متوفاى ١٣۵ه .ق)، فرزند زيد شهيد فرزند امام زين‌العابدين(ع) مى‌داند و معتقد است كه او و خواهرش فاطمه به همراه مادر خود خديجه، دختر عمر بن امام زين‌العابدين(ع) و جد خود عمر بن زين‌العابدين(ع)، در يك مقبره به خاك سپرده شده‌اند؛ اما به مرور زمان اين قبر به سكينه دختر امام حسين(ع) شهرت يافته است. اما متأسفانه براى تأييد نظريه خود، به هيچ منبعى استناد نكرده، و نگارنده نيز با وجود تلاش فراوان، موفق به يافتن مدركى براى اين قول نشده است.

دیگر مزارها منسوب به سکینه بنت الحسین(ع)

افزون‌بر باب‌الصغير، زيارتگاه‌هاى ديگرى نيز در ساير نقاط، از جمله در شهر قاهره، پايتخت مصر، و در شهر «طَبَريه» فلسطين، به سكينه دختر امام حسين(ع) منسوب است. اما با توجه به وفات ايشان در مدينه، نمى‌توان براى هيچ‌يك از اين زيارتگاه‌ها، اعتبار و سند تاريخى قائل شد.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب آثار پیامبر(ص) و زیارتگاه‌های اهل بیت(ع) در سوریه، احمد خامه‌یار، تهران، مشعر، ۱۳۹۳ش. ص۲۵۲ است.