احرام

احرام، نخستین عمل واجب حج و عمره و از ارکان آن دو

مفهوم‌شناسی

واژه احرام از ریشه «ح ر م» به معنای منع‌کردن و بازداشتن است. معنای دیگر این واژه درآمدن به حریمی است که هتک حرمت آن روا نیست؛، مانند ورود به حرم یا ماه حرام یا بستن عهد و پیمانی خاص.

تعاریف

در منابع فقهی تعاریف گوناگونی از احرام عرضه شده است. برخی آن را از اعمال بیرونی دانسته و به معنای ورود در اعمال حج و عمره با پوشیدن لباس احرام و تلبیه شمرده‌اند. بعضی آن را عملی قلبی به شمار آورده و به معنای نیت یا به تعبیر دیگر نیت ورود به اعمال حج یا عمره، ‌قصد یا التزام به ترک محرمات خاص و یا آماده‌ساختن خود برای ترک محرمات تا پایان مناسک دانسته‌اند.
شماری هم آن را ترکیبی از نیت و تلبیه یا هر دوی اینها به‌علاوهٔ پوشیدن لباس احرام شمرده‌اند. همچنین برخی آن را امری اعتباری دانسته‌اند که پس از نیت حج یا عمره و تلبیه یا پس از التزام یا قصد ترک محرمات خود به خود حاصل می‌شود؛ چنان‌که طهارت پس از وضو یا غسل خود به خود فراهم می‌گردد.

وجه تسمیه

اِحرام کار را از آن رو به این نام می‌نامند که احرام‌گزار برخی کارها را که پیشتر بر وی حلال بوده یا کارهایی را که با اعمال حج وعمره ناسازگار است، بر خود حرام می‌شمرَد. به فرد در حالت احرام «مُحْرِم» می‌گویند. مقصود از واژه حُرُم (جمع حرام) را در قرآن محرم دانسته‌اند.
احرام از مهم‌ترین واجبات حج و عمره است و به نظر فقیهان شیعه و اهل سنت از ارکان این دو عبادت به شمار می‌رود که ترک عمدی آن، حج و عمره را باطل می‌سازد. بر این اساس، بخشی مهم از مبحث حج در منابع فقهی به احرام اختصاص یافته است.

فلسفه احرام

در قرآن، روایات و آراء دانشمندان اسلامی، اسرار و حکمت‌های گوناگون برای احرام یاد شده است. آیه ۱۹۷ سوره بقره حکمت احرام و ترک برخی مُحَرَّمات را تقوا بر‌شمرده است. در حدیثی، سبب تشریع احرام، ورود حاجیان به حَرَم مکی بیان شده است. برپایه حدیثی دیگر، حکمت وجوب احرام پیش از ورود به حرم الهی، ایجاد حالت خضوع و خشوع، کناره‌گیری از کارها و لذت‌های دنیایی، و صبر در برابر سختی‌ها دانسته شده ست.
هریک از مقدمات احرام نیز حکمت و اسراری ویژه دارد. مثلاً سفارش به کوتاه‌نکردن موی سر و صورت پیش از احرام از این روست که حج‌گزار خود را فراموش کند و تنها به معبودش بیندیشد. حکمت غسل احرام آن است که افزون بر پاکی از آلودگی‌های ظاهری، طهارت از آلودگی‌های روحی و باطنی نیز فراهم آید و محُرِم با ظاهر و باطن پاک به خانه خدا قدم گذارد. بیرون آوردن لباس‌های دوخته و پوشیدن لباس احرام را نماد بیرون‌آوردن لباس گناه، نفاق و ریا و پوشیدن جامه طاعت و بندگی خدا دانسته‌اند. حکمت سفارش به پوشیدن لباس ساده و یکنواخت احرام، از میان‌رفتن امتیازهای ظاهری و تعارض‌های طبقاتی و نیز یادکرد مرگ و قیامت شمرده شده است.
تلبیه پاسخی است خالصانه به دعوت خداوند برای تمسک به دستاویز الهی و نیز زبان گشودن به حق و طاعت و وارستگی از گفتار باطل و معصیت؛ و هم تردد محرم میان خوف و رجا و تقویت آن؛ خوف از این که خداوند پاسخ او را ندهد و امید به این که به او پاسخ مثبت دهد.
هریک از محُرََّمات احرام را نیز دارای اسراری دانسته‌اند. مثلاً سبب حرام شدن صید، آزمایش آدمیان و بازشناسی افراد فرمان‌بردار از نافرمانان است: «لَیبلُوَنَّکمُ اللَّهُ بِشَیءٍ مِنَ الصَّیدِ تَنَالُهُ أَیدِیکم وَرِمَاحُکم لِیعلَمَ اللهُ مَن یخَافُهُ بِالغَیبِ» زیر سایه رفتن از آن رو بر مردان حرام شده که با بردباری و صبرِ آنان در برابر گرمای آفتاب، گناهانشان محو گردد. نگاه‌کردن در آینه و سرمه کشیدن از آن رو ممنوع شده است که زینت دنیوی و توجه به خویشتن فراموش شود. حکمت ممنوعیت حمل سلاح هم آن است که امنیت و آسایش برای همگان تأمین و روح صلح و صفا و احترام به حریم دیگران در حج‌گزار تقویت شود.

پیشینه احرام

برپایه برخی روایات، احرام پیشینه‌ای به قدمت بنای کعبه و حج دارد. در حدیثی آمده است که خداوند هیچ فرشته‌ای را به زمین نمی‌فرستد، مگر آنکه او را به زیارت کعبه فرمان می‌دهد و آن فرشته از کنار عرش الهی احرام بسته، لبیک‌گویان به سوی کعبه فرود می‌آید. برپایه حدیثی از امام صادق(ع)، پس از توبه حضرت آدم(ع) جبرئیل احرام و تلبیه را به او آموخت و به وی فرمان داد تا برای اعمال حج غسل کند و احرام بندد. برپایه روایتی دیگر، جبرئیل پیش از اعمال حج، چگونگی احرام را به ابراهیم(ع) و اسماعیل(ع) آموخت و پس از احرام‌بستن، شیوه حج‌گزاری را به آنان تعلیم داد.
در میان اعراب جاهلی نیز احرام‌بستن برای حج مرسوم و البته گاه آمیخته با خرافات بوده است. برپایه برخی گزارش‌ها، آنان هنگام احرام، به جای ورود از دَرِ خانه خود، با زدن نقب از پشت خانه به آن وارد می‌شدند؛ با این توجیه که در حال احرام شیوه لباس پوشیدن دگرگون می‌شود و روش ورود به خانه نیز باید تغییر یابد. آیه ۱۸۹ سوره بقره، آنان را از این کار منع کرده است: «لَیسَ البِرُّ بِأَن تَأتُوا البُیوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَکنَّ البِرَّ مَنِ اتَّقَی وَأتُوا البُیوتَ مِن أَبوَابِهَا».
آنان باور داشتند در جامه‌ای که با آن گناه کرده‌اند، نباید احرام بندند و طواف کنند. نیز بر این باور بودند که نخستین طواف را باید در لباس قبایل حمس انجام داد. اگر این جامه را نمی‌یافتند، برهنه طواف می‌کردند. همچنین پس از طواف، جامه خود را دور انداخته، دیگر آن را نمی‌پوشیدند. اسلام این کار را نهی نمود. قرآن در آیه ۲۸ سوره اعراف آن را کاری زشت شمرد: «وَإِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً».

موارد وجوب احرام

فقیهان امامی و اهل سنت با استناد به آیات قرآن و روایات، احرام را در چند مورد واجب شمرده‌اند:

۱. ادای حج و عمره: به اتفاق فقیهان شیعه و اهل سنت احرام از ارکان و واجبات حج و عمره و نخستین عمل آن دو به شمار می‌رود. به نظر برخی از فقیهان شیعه، عبور آگاهانه از میقات بدون احرام، موجب بطلان حج است. به نظر بسیاری از فقیهان امامی، در این حال، بازگشتن حج‌گزار به میقات و محرم شدن از آن‌جا واجب است؛ و گر نه حج او باطل خواهد بود. مستند این حکم، حدیث‌های دلالت‌گر بر وجوب احرام در میقات و نیز روایاتی هستند که بازگشت به میقات را واجب شمرده‌اند. به باور فقیهان امامی، در صورت ترک احرام به سبب جهل یا فراموشی نیز بازگشت به میقات واجب است، مگر آن که از این کار ناتوان باشد. در این صورت، حج‌گزار می‌تواند از همان جا که جهل یا فراموشی او از میان رفته، محرم شود. بیشتر فقیهان اهل سنت برآنند که اگر حج‌گزار احرام را ترک کند، در هر حال باید به میقات بازگردد و اگر نتواند، واجب است قربانی کند. از مستندات این نظر، روایتی از ابن عباس است که قربانی‌کردن را بر ترک‌کننده هر یک از واجبات حج لازم شمرده است.

به باور بیشتر فقیهان امامی، اگر جهل یا فراموشی حج‌گزار تا پایان اعمال حج ادامه یابد، حج وی صحیح است، مشروط به آن که برای ادای حج قصد کرده باشد. سخن آنان بر این پایه استوار است که پیامبر گرامی۹ و امامان: تکلیف به طور مطلق یا تکلیف به ادای دیگر بار احرام را از عهده چنین افرادی برداشته‌اند. برخی بر آنند که حج اینان صحیح نیست و باید قضای آن را به جا آورند. (← حج، عمره)

۲. ورود به حرم مکی: به باور برخی از فقیهان شیعه و اهل سنت، ورود به منطقه حرم مکی بدون احرام جایز نیست. مستند این دیدگاه روایاتی است که حکمت وجوب احرام را قداست حرم مکی دانسته و نیز احادیثی که ورود بدون احرام به منطقه حرم را روا نشمرده است. برخی از فقیهان شیعه و اهل سنت بر آنند که اگر کسی قصد ادای حج یا عمره نداشته باشد، می‌تواند بدون احرام به حرم پای نهد. به باور اینان، مقصود از حرم در آن حدیث‌ها، شهر مکه است. برخی از فقیهان اهل سنت به سیره ابن عمر در ورود بدون احرام به منطقه حرم، استناد نموده و ضرورتِ احرام برای ورود به حرم را بیدلیل دانسته‌اند.

۳. ورود به مکه: به باور فقیهان امامی و بسیاری از فقیهان اهل سنت کسی که قصد ورود به مکه را دارد، باید با احرام در آن پای نهد، هر چند در سال دو یا سه بار وارد شود. برخی مفسران و فقیهان، ورود به مکه بدون احرام را از مصادیق الحاد و ظلم در آیه ۲۵ حجّ/۲۲ به شمار آورده‌اند: {وَمَن یرِد فِیهِ بِإِلحَادٍ بِظُلمٍ نُذِقهُ مِن عَذَابٍ أَلِیمٍ}. ایشان در این زمینه به حدیث‌هایی نیز استدلال کرده‌اند. در برابر، برخی از فقیهان اهل سنت ورود به مکه را بدون احرام جایز شمرده‌اند. به رأی ابوحنیفه، کسی که منزل او پیش از میقات است، باید با احرام وارد مکه شود؛ ولی اگر منزل وی میان میقات و مکه است، احرام بر وی واجب نیست. برخی فقیهان اهل سنت احرام برای ورود به مکه را مستحب شمرده‌اند.

در پاره‌ای موارد، وجوب احرام برای ورود به مکه استثنا شده است؛ از جمله: أ. کسانی که پیاپی وارد مکه می‌شوند؛ مانند بازرگانان یا آنان که ارزاق و سوخت ساکنان مکه را فراهم می‌سازند. برخی از شافعیان بر آنند که اینان در سال باید یک بار محرم شوند. مستند این استثنا، روایات و نیز دشواری ورود با احرام برای این‌گونه اشخاص است. ب. بیماران؛ به استناد حدیث‌های خاص. در برابر، روایاتی در منابع امامی گزارش شده که ورود بیماران را با احرام واجب شمرده‌ است. پیروان رأی مشهور، این حدیث‌ها را دلالت‌گر بر استحباب احرام می‌دانند. ج. کسی که برای نبردی مشروع قصد ورود به مکه دارد. پشتوانه این حکم، سیره پیامبر گرامی۹ و اصحاب ایشان است. برخی در استناد به سیره پیامبر۹ مناقشه کرده‌اند. د. کسی که از احرام پیشین او بیش از یک ماه نگذشته باشد. به باور فقیهان امامی، به استناد روایاتی این فرد می‌تواند بدون احرام وارد مکه شود؛ خواه احرام پیشین برای عمره مفرده بوده باشد یا عمره تمتع و یا حج. برخی فقیهان سرآغاز محاسبه این زمان را هنگام احرام و برخی زمان تحلل دانسته‌اند. ه. بردگان؛ از آن رو که اگر مالک اجازه حج‌گزاردن به برده ندهد، حج بر او واجب نمی‌شود. برخی از فقیهان اهل سنت، در صورت اجازه مالک، احرام برای ورود را بر برده واجب شمرده‌اند. و. کسی که از بیم ظالم یا جنگ به مکه پناه آورد؛ به استناد سیره پیامبر۹ در فتح مکه و نیز آیه ۱۸۶ بقره/۲: {فَإِن أُحصِرتُم فَمَا استَیسَرَ مِنَ الهَدی}. (← احصار و صدّ)

زمان احرام

۱. زمان احرام:‌ در هر یک از گونه‌های احرام در حج و عمره، زمانی خاص مقرر شده است:

أ. احرام عمره مفرده:‌ در عمره مفرده واجب، احرام باید در زمان به جا آوردن عمره صورت گیرد. اما احرامِ عمره مستحب، وقت خاص ندارد و در هر زمان، جز فاصله میان عمره تمتع و حج تمتع به نظر فقیهان امامی، می‌توان آن را انجام داد. برخی از فقیهان اهل سنت انجام دادن آن را از روز عرفه تا پایان ایام تشریق مکروه شمرده‌اند. (← عمره مفرده)

ب. احرام عمره تمتع: به اتفاق فقیهان امامی و بیشتر فقیهان اهل سنت، زمان احرام عمره تمتع ماه‌های حج (شوّال، ذی‌قعده و ذی‌حجه) است که تا وقت امکان انجام اعمال عمره پیش از نیمروز عرفه، ادامه دارد. از این رو، در صورت احرام بستن پیش از ماه‌های حج، عمره تمتع صحیح نیست. فقیهان امامی درباره تبدیل چنین عمره‌ای به عمره مفرده، اختلاف نظر دارند. برخی از فقیهان اهل سنت برآنند که اگر احرام عمره تمتع پیش از ماه‌های حج بسته شود و اعمال دیگر آن در ماه‌های حج انجام گردد، این عمره صحیح است. بهترین زمان برای احرام عمره تمتع، پس از خواندن نماز ظهر است. (← عمره)

ج. احرام حج: به نظر فقیهان شیعه و برخی از فقیهان اهل سنت، احرام حج باید در ماه‌های حج انجام شود. مستند این حکم، آیه ۱۹۳ بقره /۲ که برای اعمال حج، ماه‌هایی ویژه را برنهاده: {الحَجُّ أَشهُرٌ مَعلُومَاتٌ} و نیز برخی روایات است. بهترین زمان احرام، روز ترویه پیش از نماز ظهر یا پس از نماز ظهر و عصر است. مستند این سخن، سیره پیامبر گرامی۹ و نیز روایات است. به نظر برخی از اهل سنت، احرام حج هر قدر پیش از روز ترویه انجام شود، بهتر است. به باور مالک بن انس، احرام بستن در آغاز ذی‌حجه استحباب دارد. اندکی از فقیهان امامی، احرام در روز ترویه را واجب شمرده‌اند. از دید فقیهان شیعه و برخی از فقیهان اهل سنت، ‌در صورت احرام بستن پیش از ماه‌های حج، این احرام به احرام عمره بدل می‌شود. ابوحنیفه، احمد بن حنبل و بعضی از دیگر فقیهان اهل سنت احرام حج پیش از ماه‌های حج را مکروه شمرده‌اند. به باور آنان، احرام، شرط حج است نه رکن آن؛ پس احرام بستن پیش از ماه‌های حج جایز است. (← حج)

مکان احرام

احرام حج و عمره باید در مکان‌هایی ویژه صورت گیرد که به آن‌ها میقات می‌گویند. این مکان‌ها، با توجه به نوع مناسک (عمره مفرده، عمره تمتع یا حج) و نیز موطن حج‌گزار و مسیر حرکت او به سوی حرم و کعبه، تفاوت دارند. (← میقات) به نظر فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت، پیش از میقات نمی‌توان محرم شد. مستند این حکم، اجماع، سیره پیامبر۹ و حدیث‌های امامان شیعه: است. بیشتر فقیهان اهل سنت محرم شدن پیش از میقات را جایز و حتی بهتر دانسته‌اند. از مستندات این نظر آیه ۱۹۶ بقره/۲ است: {وَأَتِمُّوا الحَجَّ وَالعُمرَةَ} که اتمام حج و عمره در آن، به محرم شدن حج‌گزار از منزل خود تفسیر شده است. مستندهای دیگر این حکم، حدیث پیامبر۹ که احرام بستن از بیت المقدس به قصد عمره و حج را دارای ثواب بسیار دانسته و نیز سیره برخی صحابه است. شماری از دیگر فقیهان اهل سنت این ادله را نپذیرفته‌اند. آنان که احرام پیش از میقات را روا نمی‌دانند، دو مورد را استثنا کرده‌اند: أ. نذر‌کردن برای احرام پیش از میقات. نظر مشهور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت به استناد روایاتی، وجوب احرام پیش از میقات، در صورت نذر‌کردن به انجام آن است. برخی از فقیهان بر آنند که چنین نذری منعقد نمی‌گردد. ب. احرام در عمره رجبیه در صورت بیم از سپری شدن زمان عمره. مستند این حکم، اجماع و حدیث‌های اهل بیت: است.

واجبات احرام

واجبات احرام که گروهی آن‌ها را ارکان احرام می‌شمرند، عبارتند از:

۱. نیت: از جمله واجبات احرام به باور فقیهان شیعه و بیشتر فقیهان اهل سنت نیت است. مستند این حکم، آیه ۵ بینه/۹۸ است: {وَمَا أُمِرُوا إِلا لِیعبُدُوا اللهَ مُخلِصِینَ لَهُ الدِّینَ} و نیز حدیث‌هایی که هر عملی را در گرو نیت آن دانسته‌اند. در نیت افزون بر قصد قربت، باید جنس آن یعنی حج یا عمره بودن؛ نوع آن یعنی تمتع، قِران یا اِفراد بودن؛ و وصف آن یعنی واجب یا مستحب بودنش تعیین شود. به نظر برخی، مُحرم هنگام نیت باید قصد ترک محرمات احرام را نیز داشته باشد. بر این اساس، فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت به استناد روایاتی برآنند که اگر کسی بدون نیت محرم شود، احرامش باطل است؛ خواه به عمد صورت گیرد و خواه از روی اشتباه یا جهل. برخی از فقیهان اهل سنت گفته‌اند که احرام بدون نیت و تنها با تلبیه منعقد می‌شود.

به نظر برخی فقیهان شیعه، نیت احرام باید هم‌زمان با آغاز احرام باشد وگرنه صحیح نیست. شماری دیگر برآنند که نیت فوت شده را تا هنگام تحلل می‌توان جبران کرد. به باور برخی فقیهان، اگر محرم جنس و نوع عمره و حج را معین نکند، احرامش باطل است؛ ولی برخی بر آنند که اگر عملی خاص را قصد نکند، احرام او صحیح است و اگر در ماه‌های حج قصد کرده باشد، میان قصد عمره یا حج مخیر است؛ ولی اگر در ماه‌های حج قصد نکرده باشد، احرامش خاص عمره خواهد بود. فقیهان اهل سنت نیز چنین احرامی را صحیح می‌دانند و بر این باورند که فرد پس از بستن احرام می‌تواند نوع حج یا عمره را مشخص کند. البته در غیر ماه‌های حج، قصد حج صحیح نیست. برخی از آنان حتی معین نکردن نوع حج و عمره را بهتر دانسته‌اند. مستند این دیدگاه، سیره پیامبر۹ است که بدون قصد حج و عمره محرم شد و برای تعیین نوع آن در انتظار وحی الهی ماند. احرامی به همین‌گونه از حضرت علی۷ در پی بازگشت از یمن گزارش شده است.

۲. پوشیدن لباس احرام: به باور فقیهان امامی، مرد احرام‌گزار باید پس از برکندن لباس‌های دوخته شده خود، دو قطعه لباس احرام (یکی به صورت لُنگ و دیگری رِدا) بپوشد. (تصویر شماره ۱۷) فقیهان اهل سنت پوشیدن نعلین را نیز لازم شمرده‌اند. مستند حکم لباس احرام، حدیث‌هایی از پیامبر گرامی۹ و امامان: است. به نظر فقیهان شیعه و اهل سنت، پوشیدن لباس دوخته نشده بر زنان واجب نیست؛ هر چند برخی بر آنند که لباس دوخته شده برای زنان نیز ممنوع است. به باور بیشتر فقیهان امامی، پوشیدن لباس دوخته نشده شرط صحّتِ احرام نیست و احرام در لباس دوخته شده نیز صحیح است؛ اما بیرون آوردن لباس دوخته شده، پس از احرام واجب است. برخی از فقیهان احرام مرد بدون پوشیدن لباس خاص را باطل شمرده‌اند. درباره این که پوشیدن لباس احرام باید پیش یا پس از نیت باشد، دیدگاه فقیهان متفاوت است. بیشتر ایشان بر آنند که پوشیدن لباس احرام باید پیش از نیت باشد، بدین استناد که محرم پس از بستن احرام، نباید لباس دوخته بر تن داشته باشد. برخی تنها هنگام تلبیه، بر تن داشتن لباس احرام را واجب می‌دانند. احکامی از جهت طهارت و نجاست، جنس و رنگ، و جنبه‌های دیگر نیز برای لباس احرام مقرر شده که رعایت آن‌ها بر احرام‌گزار واجب یا مستحب است. (← لباس احرام)

۳. تلبیه (لبیک گفتن): به باور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت از دیگر واجبات احرام، تلبیه است. بعضی از فقیهان اهل سنت، به ویژه شافعیان و حنبلیان، بر آنند که احرام تنها با نیت و بدون نیاز به تلبیه، منعقد می‌گردد و شماری از آنان تلبیه را مستحب شمرده‌اند. به نظر فقیهان امامی، در حج قِران، احرام‌گزار می‌تواند به جای تلبیه، اِشعار یا تقلید کند. (← اشعار و تقلید) تلبیه شخص گنگ، با حرکت دادن زبان و اشاره انگشت صورت می‌گیرد. (← تلبیه)

مستحبات احرام

کارهای بسیاری برای احرام مستحب شمرده شده که برخی به پیش از احرام بازمی‌گردد و برخی هم‌زمان با آن است:

۱. مستحبات پیش از احرام: مهم‌ترین کارهای مستحب پیش از احرام عبارتند از:

أ. بلند نگه داشتن موی سر: دیدگاه مشهور فقیهان امامی، به استناد روایات، استحباب کوتاه نکردن موی سر از یک ماه پیش از مناسک عمره است. در حج نیز مستحب است که از آغاز ماه ذی‌قعده موی سر کوتاه نشود. برخی رها‌کردن موی ریش را نیز مستحب دانسته‌اند. برخی فقیهان با استناد به حدیث‌هایی که زدودن مو را در ماه‌های اول حج مشمول کفاره دانسته، نگه داشتن موها را واجب دانسته‌اند. منتقدان این نظر، با مناقشه در سند این روایت‌ها، آن‌ها را درباره کوتاه‌کردن مو پس از احرام دانسته‌اند.

ب. نظافت‌کردن بدن: به نظر فقیهان امامی و اهل سنت به استناد سیره نبوی و روایات، مستحب است حج‌گزار با زدودن غبار و آلودگی بدن، زدودن ‌موهای زاید و ‌کوتاه‌کردن سبیل و ناخن پیش از احرام و هنگام رسیدن به میقات، به پاکسازی بدن خود بپردازد.

ج. غسل: فقیهان اهل سنت و بیشتر فقیهان امامی با استناد به حدیث‌هایی از پیامبر۹ و امامان: غسل را پیش از احرام مستحب شمرده‌اند. در استحباب غسل تفاوتی میان برده و غیر برده، ‌بالغ و نا بالغ و مرد و زن نیست. برخی تأخیر احرام حائض و نفساء را تا زمان پاک شدن از ناپاکی و انجام غسل بهتر دانسته‌اند. در برابر، اندکی از فقیهان امامی غسل احرام را واجب شمرده‌اند. برخی از فقیهان بر آنند که اگر غسل ممکن نباشد، تیمم به جای آن مستحب است.

مکان غسل احرام، میقات است؛ ولی در موارد عذر و ترس از نیافتن آب، غسل‌کردن پیش از میقات جایز شمرده شده است. برخی فقیهان به پشتوانه بعضی از روایات در صورت برطرف شدن این عذر، انجام دیگر بار غسل را در میقات سفارش کرده‌اند. غسل در آغاز روز برای همه آن روز؛ و در پایان شب برای همه آن شب کافی است. در صورت خوابیدن احرام‌گزار یا خوردن چیزی که بر محرم حرام است، انجام دیگر بار آن مستحب به شمار می‌رود. به نظر برخی از فقیهان امامی، باز گزاردن غسل پس از ارتکاب هر یک از محرمات احرام، مستحب است. در صورت محرم شدن بدون غسل، انجام دیگر بار احرام همراه با غسل استحباب دارد. خواندن دعایی ویژه هنگام غسل یا پس از آن سفارش شده است.

د. احرام پس از نماز: به نظر برخی فقیهان اهل سنت و در باور مشهور فقیهان امامی مستحب است احرام بستن پس از نماز واجب یا مستحب صورت پذیرد. اندکی از فقیهان با استناد به برخی روایات، این کار را واجب شمرده‌اند. مخالفان این دیدگاه، آن حدیث‌ها را دارای معنای استحباب دانسته‌اند.

به باور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت، احرام پس از نماز واجب بهتر است و فقیهان امامی احرام پس از نماز ظهر یا پس از نماز ظهر و عصر را برترین حالت شمرده‌اند. اگر احرام در زمان نماز فریضه نباشد، خواندن شش رکعت نماز نافلة احرام و در صورت ممکن نبودن این کار، خواندن چهار یا دو رکعت نماز سفارش شده است. فقیهان اهل سنت به استناد حدیث‌هایی از پیامبر۹ گزاردن دو رکعت نماز را پیش از احرام مستحب شمرده‌اند. به نظر بیشتر فقیهان امامی، در رکعت اول نماز احرام، پس از قرائت حمد، خواندن سوره توحید و در رکعت دوم سوره کافرون مستحب است. برخی از فقیهان امامی و اهل سنت، عکس این ترتیب را باور دارند.

به نظر برخی از فقیهان اهل سنت، ‌از دیگر مستحبات پیش از احرام، خوشبو‌کردن بدن است؛ خواه احرام‌گزار زن باشد و خواه مرد. نیز تفاوت ندارد که اثر این بوی خوش تا هنگام احرام بماند یا از میان برود. برخی از آنان این کار را تنها برای مردان مستحب شمرده‌اند. مستند این حکم حدیث‌هایی از عایشه است که رسول خدا۹ هنگام احرام خود را خوشبو می‌کرد. برخی از فقیهان اهل سنت، از جمله مالک بن انس، به استناد حدیثی از پیامبر۹ این کار را مکروه شمرده‌اند. فقیهان امامی خوشبو‌کردن خود را در صورت باقی ماندن اثر عطر تا هنگام احرام، حرام دانسته‌اند. مستند آنان، افزون بر اجماع فقیهان بر حرمت کاربرد بوی خوش بر محرم، حدیث‌های پیامبر۹ و امامان: است که استفاده از بوی خوش را هنگام احرام ممنوع شمرده‌اند. برخی از فقیهان اهل سنت خضاب‌کردن دست‌ها تا مچ و نیز مالیدن حنا به صورت را به استناد روایتی از ابن عمر و بر پایه قیاس با معطر‌کردن بدن برای احرام‌گزار مستحب شمرده‌اند.

۲. مستحبات هم‌زمان با احرام:‌ از هنگام احرام تا پایان آن نیز برخی کارها مستحب شمرده شده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:

أ. شرط‌کردن احرام‌گزار با خداوند (اشتراط): به باور فقیهان شیعه و شافعی و حنبلی مستحب است احرام‌گزار هنگام احرام با خداوند شرط کند که اگر هنگام حج‌گزاری مانعی برایش پیش آید، حج را به عمره بدل کند یا از احرام خارج شود. مستند این حکم، حدیث‌هایی از پیامبر۹ و امامان: است که به این کار سفارش کرده‌اند. ثمره این کار، خروج از احرام هنگام بروز مانع، ساقط شدن قربانی و حتی به نظر برخی، ساقط شدن قضای حج در سال بعد و دست‌کم بهره‌مندی آن فرد از پاداش الهی است. برخی از فقیهان امامی به استناد فرمان عام آیه ۱۹۷ بقره/۲ که قربانی را بر همگان واجب کرده و نیز بر پایه اصل احتیاط، ‌قربانی‌کردن را همچنان لازم می‌شمرند. به نظر شماری دیگر، قربانی تنها از عهده کسی که آن را همراه ندارد، ساقط می‌شود. بسیاری از فقیهان امامی به استناد روایات، قضای حج را در این صورت ساقط نمی‌دانند. به تصریح برخی از فقیهان امامی و اهل سنت اشتراط قلبی با خداوند کافی نیست و بر زبان آوردن آن نیز لازم است؛ ولی برخی نیت قلبی را کافی دانسته‌اند. برخی از فقیهان اهل سنت صحت اشتراط و آثار فقهی آن را باور ندارند.

ب. بر زبان آوردن نیت احرام: فقیهان امامی بر پایه روایات و نیز برخی از فقیهان اهل سنت بر زبان آوردن نیت احرام را مستحب شمرده‌اند. شماری از فقیهان اهل سنت تلفظ را جایز یا مکروه دانسته و حتی برخی بر زبان جاری نکردن آن را مستحب قلمداد کرده‌اند، بدین استدلال که نیت از عبادات قلبی است و پنهان ماندنش بهتر است.

ج. پوشیدن لباس سفید و پنبه‌ای:‌ به باور فقیهان امامی، پوشیدن لباس پنبه‌ای و سفید برای احرام‌گزار مستحب است. به نظر برخی فقیهان اهل سنت، مستحب است لباس احرام سفید و نو و دست کم نظیف و پاکیزه باشد.

د. آشکار و بلند بودن تلبیه: بیشتر فقیهان امامی به استناد روایات، جهر یا آشکار بودن تلبیه را برای مردان مستحب شمرده‌اند. برخی دیگر با استناد به تعابیر حدیث‌ها این کار را واجب دانسته‌اند. به نظر فقیهان شیعه و اهل سنت، بلند بودن تلبیه در آغاز احرام و نیز پس از آن، برای مردان مستحب است؛ زیرا در برخی حدیث‌های نبوی، مسلمانان به تلبیه با صدای بلند مأمور شده‌اند و حجی که تلبیه احرامش چنین باشد، برترین حج شمرده شده است.

ه. تکرار تلبیه: به باور فقیهان شیعه و اهل سنت، تکرار فراوان تلبیه در همه حالات، از جمله هنگام بالا رفتن از بلندی یا فرود آمدن از آن، پس از هر نماز، هنگام سحر، در صورت تغییر حالت مانند بیدار شدن از خواب، و نیز در دیدار با آشنایان و همراهان مستحب است. مالک بن انس استحباب در مورد اخیر را باور ندارد. مستند این حکم، حدیث‌های پیامبر۹ و امامان: است. به نظر فقیهان امامی، کسی که بیرون از مکه برای عمره محرم شده، تا هنگام مشاهده خانه‌های مکه، تکرار تلبیه برایش مستحب است. فقیهان اهل سنت نهایت زمان آن را هنگام ورود به حرم یا مشاهده کعبه یا آغاز طواف دانسته‌اند. درباره زمان قطع تلبیه در حج تمتع نیز دیدگاه‌هایی گوناگون در مذاهب فقهی یافت می‌شود. (← تلبیه)

و. دعا هنگام احرام:‌ در حالات گوناگون احرام، دعاهایی خاص مستحب به شمار رفته است؛ از جمله هنگام پوشیدن جامه احرام و پس از پوشیدن آن، ‌هنگام محرم شدن ‌و پس از تلبیه.

ز. صلوات بر پیامبر۹: به نظر برخی از فقیهان شیعه و اهل سنت صلوات فرستادن بر پیامبر۹ پس از تلبیه مستحب است. از مستندهای این نظر، آیه ۴ انشراح/۹۴ است که به جایگاه بلند یاد پیامبر گرامی۹ اشاره دارد: {وَرَفَعنَا لَک ذِکرَک}. برخی این آیه را درباره ضرورت یادکرد نام پیامبر۹ همراه نام خدا می‌دانند.

افزون بر آن چه یاد شد، برخی فقیهان اهل سنت مستحباتی دیگر را برای احرام برشمرده‌اند؛ همچون: رو به قبله بودن هنگام احرام، قرار دادن دو انگشت در گوش هنگام تلبیه و درخواست بهره‌مندی از رضوان الهی و بهشت، پس از تلبیه.

محرّمات احرام

هنگام احرام، برخی کارها بر محرم حرام می‌شود که از آن‌ها به «تروک احرام» یا «محظورات احرام» تعبیر شده است. برخی از این محرمات ویژه مردان، شماری مختص زنان، و بسیاری ازآن‌ها مشترک میان مردان و زنان است. در شمارش این محرمات در منابع فقهی اختلافاتی به چشم می‌خورد. در دیدگاه مشهور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت از محرمات بیست‌گانه سخن رفته است. آرای دیگری نیز در میان فقیهان شیعه و اهل سنت یافت می‌شود؛ از جمله: ۷، ۹، ۱۰، ‌۱۴، ۱۸، ‌۲۳، ‌۲۴، ۲۵، ۲۶ و ۳۰. مهم‌ترین سبب اختلاف نظر در شمار محرمات، به ویژه میان فقیهان شیعه و اهل سنت، اختلاف در اصل حلیت یا حرمت برخی از اعمال است. اهل سنت برخی از کارهایی را که فقیهان شیعه حرام دانسته‌اند، حلال می‌شمارند و به عکس. نیز برخی از فقیهان شماری از این محرمات را با عناوین کلی یاد کرده‌اند و برخی دیگر آن‌ها را به‌گونه تفصیلی برشمرده‌اند. این محرمات به اختصار عبارتند از:

۱. محرمات مشترک میان مردان و زنان: أ. شکار حیوانات خشکی. به اتفاق شیعه و اهل سنت شکار حیوانات خشکی بر محرم حرام است. (← صید) ب. آمیزش. هرگونه مباشرت جنسی، خواه با همسر باشد یا دیگری، با انسان باشد یا حیوان، برای محرم حرام است. (← آمیزش) ج. فسوق. در برخی حدیث‌های امامان شیعه: فسوق به دروغ و دشنام معنا شده است، هر چند برخی مقصود از آن را مطلق گناه شمرده‌اند. (← فسوق) د. جدال. مقصود از جدال، در باور فقیهان امامی، سوگند خوردن به خدا برای پیروزی بر طرف مقابل است، با گفتن جملاتی مخصوص. فقیهان اهل سنت مقصود از آن را تخاصم، مجادله و تفاخر دانسته‌اند. (← جدال) ه. التذاذ جنسی. به نظر فقیهان امامی و اهل سنت، هر‌گونه لذت‌جویی جنسی بر محرم حرام است. (← التذاذ جنسی) و. استمناء یا خودارضایی. (← خودارضایی) ز. عقد ازدواج. به نظر فقیهان امامی و برخی فقیهان اهل سنت، عقد ازدواج بر محرم حرام است؛ خواه ولی باشد و خواه وکیل و برای خودش باشد یا دیگری. برخی از فقیهان اهل سنت آن را جایز شمرده‌اند. (← نکاح) ح. ازاله و زدودن یا قطع‌کردن مو از سر یا بدن خود یا دیگری. (← ازاله مو) ط. کندن یا کوتاه‌کردن ناخن. (← ناخن) ی. کاربرد بوی خوش. بهره بردن از بوی خوش، خواه با بوییدن و خواه مالیدن آن به بدن، برای محرم حرام است. (← بوی خوش) ک. روغن مالیدن. به نظر همه فقیهان امامی و بیشتر فقیهان اهل سنت، مالیدن روغن معطر و به نظر مشهور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت، مالیدن روغن غیر معطر به بدن نیز حرام است. برخی فقیهان تنها کاربرد آن را در سر ممنوع کرده‌اند. (← روغن مالیدن) ل. کندن درختان و گیاهان حرم، جز موارد خاص. (← گیاه حرم) م. کشتن جانوران روی بدن. به نظر مشهور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت کشتن جانوران بدن مانند پشه و شپش بر محرم حرام است. اندکی از فقیهان شیعه و برخی از اهل سنت، این کار را مکروه شمرده‌اند. (← کشتن جانوران) ن. سرمه کشیدن. به نظر برخی از فقیهان امامی و اهل سنت استفاده از سرمه معطر و غیر معطر بر محرم حرام است؛ هر چند بعضی آن را مباح دانسته‌اند. (← سرمه کشیدن) س. حمل سلاح. به نظر مشهور فقیهان شیعه، جز در موارد ضروری، حمل سلاح بر محرم حرام است. شماری از فقیهان این کار را مکروه شمرده‌اند. (← سلاح برداشتن) ع. نگاه‌کردن در آینه. به باور مشهور فقیهان شیعه و برخی از فقیهان اهل سنت، نگاه‌کردن در آینه بر محرم حرام و به نظر برخی دیگر، مکروه است. (← نگاه‌کردن در آینه) ف.کشیدن دندان. به نظر مشهور فقیهان امامی و برخی فقیهان اهل سنت کشیدن دندان بر محرم، حرام و به نظر برخی، جایز است. (← دندان کشیدن) ص. بیرون آوردن خون. به نظر بسیاری از فقیهان شیعه و برخی از فقیهان اهل سنت، بیرون آوردن اختیاری خون بر محرم حرام است، هر چند با خاراندن بدن یا مسواک زدن باشد. برخی از فقیهان این کار را مکروه یا مباح شمرده‌اند. (← خون بیرون آوردن)

افزون بر آن چه یاد شد، برخی فقیهان مواردی دیگر را از محرمات احرام دانسته‌اند؛ از جمله زینت کردن، فروبردن سر در آب، غسل‌کردن به قصد خنک شدن و غسل دادن شخص محرم با کافور پس از مرگ.

۲. محرمات مخصوص مردان: أ. پوشیدن لباس دوخته.‌ به اتفاق فقیهان شیعه و اهل سنت، پوشیدن لباس دوخته در حال احرام بر مردان حرام است؛ خواه پیراهن باشد و خواه شلوار. برخی فقیهان شیعه این کار را برای زنان نیز جایز ندانسته‌اند. (← لباس احرام) ب. پوشاندن سر. پوشاندن سر به اجماع فقیهان شیعه و اهل سنت بر مردان حرام است. (← پوشاندن سر) ج. زیر سایه رفتن.‌ به اجماع فقیهان امامی و برخی از مذاهب اهل سنت زیر سایه رفتن مردان در حال احرام حرام است. به باور برخی از فقیهان اهل سنت، این کار برای مردان جایز است. (← استظلال) د. پوشاندن روی پا. به نظر فقیهان امامی و بسیاری از فقیهان اهل سنت، پوشاندن روی پا به طور کامل، بر مردان حرام است. (← پوشاندن پا) ه. استفاده از انگشتر. به باور فقیهان امامی، استفاده از انگشتر برای زینت، نه برای رعایت استحباب، بر مردان حرام است. (← زینت)

۳. محرمات مخصوص زنان: أ. پوشاندن صورت.‌ به اجماع فقیهان شیعه و اهل سنت پوشاندن صورت بر زنان در حال احرام حرام است. (← پوشاندن صورت) ب. بهره گرفتن از زیورآلات. به باور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت بهره گرفتن از زیورآلات بر زنان محرم به قصد زینت حرام؛ و از دید برخی از فقیهان اهل سنت، مکروه یا مباح است. (← زینت) ج. پوشیدن دستکش. به نظر فقیهان امامی و اهل سنت پوشیدن دستکش بر زنان حرام؛ و به نظر برخی دیگر مباح است. (← پوشاندن دست)

انجام آگاهانه هر یک از این محرمات، کفاره دارد. اما اگر این کار از روی سهو یا خطا و یا فراموشی انجام گیرد، کفاره ندارد، جز شکار که هر چند با سهو یا فراموشی، کفاره دارد. (← کفاره)

مکروهات احرام

انجام دادن برخی کارها برای احرام‌گزار مکروه به شمار رفته است؛ از جمله:

۱. حمام رفتن: به اجماع فقیهان امامی و برخی فقیهان اهل سنت به استناد روایات، حمام رفتن برای محرم مکروه است. برخی از فقیهان امامی و بیشتر فقیهان اهل سنت با استناد به اصل اباحه و نیز سیره پیامبر۹ و صحابه و حدیث‌های امامان: این کار را مکروه ندانسته‌اند.

۲. ساییدن بدن: فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت برطرف‌کردن آلودگی‌های بدن با ساییدن را برای محرم مکروه شمرده‌اند؛ زیرا ممکن است این کار سبب خونریزی یا زدودن مو شود که از محرمات احرام به شمار می‌روند. برخی از فقیهان اهل سنت با استناد به سیره پیامبر۹ و روش صحابه، این کار را جایز دانسته‌اند.

۳. بهره گرفتن از گیاهان خوشبو: به نظر برخی از فقیهان امامی و اهل سنت بهره گرفتن از همه یا بعضی از گیاهان خوشبو، به استناد روایات بر محرم مکروه است؛ زیرا مایه بهره‌مندی از آسایش و لذت می‌شود که با فلسفه احرام ناسازگار است. برخی فقیهان به پشتوانه حدیث‌هایی که به‌گونه مطلق کاربرد بوی خوش را نهی کرده، استفاده از این گیاهان را حرام شمرده‌اند. (← بوی خوش)

۴. احتباء: از دید فقیهان امامی، به پشتوانه روایات، احتباء در حال احرام یا برای محرم در مسجدالحرام کراهت دارد. احتباء به معنای نشستن و بالا بردن دو ساق پا و جمع‌کردن آن به سمت شکم، به کمک دستان یا پارچه است. (← احتباء)

۵. کشتی گرفتن:‌ برخی از فقیهان امامی بر پایه روایات، کشتی گرفتن را بر محرم مکروه شمرده‌اند، با این استدلال که ممکن است به مجروح شدن فرد یا زدودن مو بینجامد که در حال احرام ممنوع است.

۶. خواستگاری: به نظر بیشتر فقیهان امامی و اهل سنت خواستگاری‌کردن برای محرم مکروه است؛ خواه مرد باشد یا زن و خواه خواستگاری برای خود وی یا دیگری انجام گیرد. مستند این حکم، حدیث‌های پیامبر۹ و امامان: است. برخی از فقیهان این کار را حرام دانسته‌اند. (← خواستگاری کردن)

۷. لبیک گفتن در پاسخ افراد: به نظر فقیهان امامی و بر پایه حدیث‌هایی، لبیک گفتن در پاسخ کسی که محرم را فراخوانده، مکروه است. امامان: سفارش کرده‌اند که محرم در پاسخ دیگری، تعبیر «یا سعد» را به کار برد؛ زیرا او در مقام لبیک گفتن به خداوند است و شریک‌کردن دیگران در آن شایسته نیست.

۸. احرام در لباس آلوده:‌ فقیهان امامی، به استناد حدیثی احرام در لباس آلوده و چرکین را مکروه شمرده‌اند. این کراهت ویژه آغاز احرام است و اگر لباس در اثنای احرام چرکین شود، بهتر است شستن آن تا زمان تحلل به تأخیر افتد. فقیهان اهل سنت نیز نو بودن و پاکیزگی لباس احرام در آغاز احرام را از مستحبات آن دانسته‌اند.

۹. احرام در لباس رنگی، به ویژه لباس سیاه:‌ به نظر مشهور فقیهان امامی و برخی از فقیهان اهل سنت احرام در لباس رنگی به استناد روایات مکروه است. شماری از فقیهان امامی به پشتوانه احادیث، محرم شدن در لباس سبز یا هر رنگ دیگر جز سیاه را جایز می‌دانند. برخی از فقیهان امامی با استناد به ظاهر روایات، احرام در لباس سیاه را حرام دانسته‌اند. شماری از فقیهان اهل سنت بر آنند که این کار تنها برای کسانی مکروه است که الگو و مقتدای دیگران هستند.

۱۰. خوابیدن بر بستر رنگی یا زرد: فقیهان امامی با استناد به حدیث‌هایی خوابیدن بر بستر رنگی و بالش زرد را مکروه دانسته‌اند؛ زیرا این کار مایه رفاه و تن‌آسایی به شمار می‌رود که با فلسفه احرام سازگاری ندارد.

۱۱. بهره‌گیری از حنا:‌ از دید مشهور فقیهان امامی و برخی از اهل سنت، بهره‌گیری از حنا در حال احرام و نیز پیش از آن، اگر اثرش تا آن هنگام بماند، با استناد به حدیث‌هایی مکروه است. برخی فقیهان امامی به پشتوانه روایات دیگر و از آن رو که حنا بستن زینت به شمار می‌رود و هر زینتی بر محرم حرام است، این کار را حرام شمرده‌اند. شماری از فقیهان اهل سنت این کار را مستحب دانسته‌اند.

افزون بر مکروهات یاد شده، فقیهان شیعه و اهل سنت کارهایی دیگر را نیز در شمار مکروهات احرام یاد کرده‌اند؛ از جمله: احرام در لباس راه‌راه، نقاب زدن برای زن احرام‌گزار، ‌شستن سر با سِدْر و خَطْمی، بسیار مسواک زدن، گفتن سخنان بیهوده، شستن بدن با آب سرد، شعر خواندن، نگاه‌کردن در آینه، بیرون آوردن خون از بدن، حمل سلاح در موارد غیر ضرور، شستن لباس احرام تا زمان تحلل، حجامت‌کردن در غیر ضرورت، پوشیدن لباس شهرت، فروش لباس احرام حتی پس از پایان اعمال، خوردن لقمه غذایی که به دست همسر یا کنیز آن فرد آماده شده باشد، فروبردن سر در آب، همراه داشتن حیوان شکاری، ‌خوردن از گوشت صید، خاراندن سر با ناخن، سرمه کشیدن، خوردن روغن‌های خوشبو، نشستن نزد عطر فروش و قرار دادن عطر در پارچه و بوییدن آن.

خروج از احرام: بیرون رفتن از احرام به دو صورت انجام می‌پذیرد: ۱. اضطراری و غیر اختیاری؛ بدین سان که موانع بیرونی همچون دشمن یا بروز بیماری و عوارض کهولت مانع انجام یا اتمام حج و عمره شود. در این حال، محرم می‌تواند با شرایطی از احرام خارج شود. (← احصار و صدّ) ۲. اختیاری و با پایان یافتن همه یا برخی از واجبات عمره یا حج. در هر یک از اقسام احرام، خروج مرحله‌ای یا کامل از حالت احرام، به گونه‌ای خاص تحقق می‌یابد:

۱. عمره مفرده: به نظر فقیهان امامی، در عمره مفرده، پس از حلق یا تقصیر، محرم از احرام بیرون می‌آید و جز کامیابی جنسی ‌همه محرمات بر او حلال می‌شوند. پس از گزاردن طواف نساء و نماز طواف، محرم به طور کامل از احرام خارج می‌شود. به نظر فقیهان اهل سنت، پس از حلق یا تقصیر، تحلل کامل صورت می‌گیرد.

۲. عمره تمتع: به نظر فقیهان امامی پس از تقصیر؛ و به نظر فقیهان اهل سنت پس از تقصیر یا حلق، احرام خاتمه می‌یابد و همه محرمات آن حلال می‌شوند.

۳. حج:‌ به نظر مشهور فقیهان امامی، پس از حلق و قربانی در روز عید قربان، همه محرمات جز بهره گرفتن از بوی خوش و کامیابی جنسی بر احرام‌گزار حلال می‌شود. پس از طواف حج و نماز طواف و سعی، بهره گرفتن از بوی خوش نیز بر او حلال می‌گردد و با انجام دادن طواف نساء، به طور کامل از احرام بیرون می‌آید. فقیهان اهل سنت دو مرحله را برای خروج از احرام حج باور دارند: أ. به نظر برخی از فقیهان اهل سنت، پس از رمی جمره عقبه و قربانی و حلق یا تقصیر، همه محرمات جز کامیابی جنسی یا کامیابی و بهره گرفتن از بوی خوش و یا این دو و شکار‌کردن بر محرم حلال می‌گردد. ب. پس از کارهای یاد شده و طواف افاضه، همه محرمات حلال می‌گردند و فرد به طور کامل از احرام خارج می‌شود. (← تحلل)

منابع

محتوای این مقاله برگرفته شده از: دانشنامه حج و حرمین شریفین مدخل احرام.

• احکام القرآن: الجصاص (م.۳۷۰ق.)، به کوشش عبدالسلام، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق.
• احیاء علوم الدین: الغزالی (م.۵۰۵ق.)، بیروت، دار الکتب العربی.
• اخبار مکه: الازرقی (م.۲۴۸ق.)، به کوشش رشدی الصالح، مکه، مکتبة الثقافه، ۱۴۱۵ق.
• اسرار و معارف حج: معاونت امور روحانیون، دار الحدیث، ۱۳۸۶ش.
• اعانة الطالبین: السید البکری الدمیاطی (م.۱۳۱۰ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۸ق.
• الاقناع: الشربینی (م.۹۷۷ق.)، بیروت، دار المعرفه.
• الام: الشافعی (م.۲۰۴ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۳ق.
• الانتصار: السید المرتضی (م.۴۳۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
• ایضاح الفوائد: محمد بن الحسن بن یوسف الحلی (م.۷۷۱ق.)، به کوشش اشتهاردی و دیگران، قم، العلمیه، ۱۳۸۷ق.
• بحار الانوار: المجلسی (م.۱۱۱۰ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
• البحر الرائق: ابونجیم المصری (م.۹۷۰ق.)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
• بدائع الصنائع: علاء الدین الکاشانی (م.۵۸۷ق.)، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق.
• بدایة المجتهد: ابن رشد القرطبی (م.۵۹۵ق.)، به کوشش العطار، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
• البدایة و النهایه: ابن کثیر (م.۷۷۴ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
• تاج العروس: الزبیدی (م.۱۲۰۵ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴ق.
• تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک): الطبری (م.۳۱۰ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۳ق.
• تاریخ الیعقوبی: احمد بن یعقوب (م.۲۹۲ق.)، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۵ق.
• تحریر الاحکام الشرعیه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق۷، ۱۴۲۰ق.
• تذکرة الفقهاء: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۱۴ق.
• تعالیق مبسوطه: محمد اسحاق الفیاض، محلاتی.
• التفسیر الکاشف: المغنیه، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۹۸۱م.
• تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن): القرطبی (م.۶۷۱ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
• التفسیر الکبیر: الفخر الرازی (م.۶۰۶ق.)، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۱۳ق.
• تهذیب الاحکام: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
• جامع احادیث الشیعه: اسماعیل معزی ملایری، قم، المطبعة العلمیه، ۱۳۹۹ق.
• جامع البیان: الطبری (م.۳۱۰ق.)، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
• جامع المدارک: سید احمد الخوانساری (م.۱۴۰۵ق.)، به کوشش غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۴۰۵ق.
• جامع المقاصد: الکرکی (م.۹۴۰ق.)، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۱۱ق.
• جواهر الکلام: النجفی (م.۱۲۶۶ق.)، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
• الجوهر النقی: الماردینی (۷۵۰ ق)، دار الفکر.
• الحج و العمرة فی الکتاب و السنه: الری شهری، قم، دار الحدیث، ۱۳۷۶ش.
• الحدائق الناضره: یوسف البحرانی (م.۱۱۸۶ق.)، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش.
• حواشی الشروانی و العبادی: الشروانی (م.۱۳۰۱ق.) و العبادی (م.۹۹۴ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
• الخلاف: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۷ق.
• الدر المنثور: السیوطی (م.۹۱۱ق.)، بیروت، دار المعرفه، ۱۳۶۵ق.
• الدروس الشرعیه: الشهید الاول (م.۷۸۶ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ق.
• ذخیرة المعاد: محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق.)، آل‌ البیت:.
• الروضة البهیه: الشهید الثانی (م.۹۶۵ق.)، به کوشش کلانتر، قم، مکتبة الداوری، ۱۴۱۰ق.
• روضة الطالبین: النووی (م.۶۷۶ق.)، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه.
• ریاض المسائل: سید علی الطباطبائی (م.۱۲۳۱ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
• زبدة البیان: المقدس الاردبیلی (م.۹۹۳ق.)، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه.
• سبل السلام: الکحلانی (م.۱۱۸۲ق.)، مصر، مصطفی البابی، ۱۳۷۹ق.
• السرائر: ابن ادریس (م.۵۹۸ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق.
• سلسلة الینابیع الفقهیه: علی اصغر مروارید، بیروت، فقه الشیعه، ۱۴۱۳ق.
• سنن ابن ماجه: ابن ماجه (م.۲۷۵ق.)، به کوشش محمد فؤاد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۵ق.
• سنن ابی‌داود: السجستانی (م.۲۷۵ق.)، به کوشش سعید محمد اللحام، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۰ق.
• سنن الترمذی: الترمذی (م.۲۷۹ق.)، به کوشش عبدالوهاب، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۲ق.
• سنن الدارقطنی: الدارقطنی (م.۳۸۵ق.)، به کوشش مجدی الشوری، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۷ق.
• السنن الکبری: البیهقی (م.۴۵۸ق.)، بیروت، دار الفکر.
• الشرح الکبیر: عبدالرحمن بن قدامه (م.۶۸۲ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی.
• شرائع الاسلام: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، به کوشش سید صادق شیرازی، تهران، استقلال، ۱۴۰۹ق.
• الصحاح: الجوهری (م.۳۹۳ق.)، به کوشش العطار، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۴۰۷ق.
• صحیح البخاری: البخاری (م.۲۵۶ق.)، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق.
• صحیح مسلم: مسلم (م.۲۶۱ق.)، بیروت، دار الفکر.
• صهبای حج: جوادی آملی، قم، اسراء، ۱۳۷۷ش.
• العروة الوثقی: سید محمد کاظم یزدی (م.۱۳۳۷ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۰ق.
• علل الشرایع: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، به کوشش بحر العلوم، نجف، المکتبة الحیدریه، ۱۳۸۵ق.
• عمدة القاری: العینی (م.۸۵۵ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
• العین: خلیل (م.۱۷۵ق.)، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق.
• عیون اخبار الرضا۷: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۴ق.
• فتح العزیز: عبدالکریم بن محمد الرافعی (م.۶۲۳ق.)، دار الفکر.
• الفقه الاسلامی و ادلته: وهبة الزحیلی، دمشق، دار الفکر، ۱۴۱۸ق.
• فقه السنه: سید سابق، بیروت، دار الکتاب العربی.
• فقه الصادق۷: سید محمد صادق روحانی، قم، دار الکتاب، ۱۴۱۳ق.
• فقه القرآن: الراوندی (م.۵۷۳ق.)، به کوشش حسینی، قم، کتابخانه نجفی، ۱۴۰۵ق.
• قواعد الاحکام: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
• الکافی: الکلینی (م.۳۲۹ق.)، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش.
• کتاب الحج: تقریر بحث الگلپایگانی، الصابری، قم، الخیام، ۱۴۰۰ق.
• کتاب الحج: محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
• الکشاف: الزمخشری (م.۵۳۸ق.)، مصطفی البابی، ۱۳۸۵ق.
• کشاف القناع: منصور البهوتی (م.۱۰۵۱ق.)، به کوشش محمد حسن، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
• کشف الرموز: الفاضل الآبی (م.۶۹۰ق.)، به کوشش اشتهاردی و یزدی، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۸ق.
• کشف الغطاء: کاشف الغطاء (م.۱۲۲۷ق.)، اصفهان، مهدوی.
• کشف اللثام: الفاضل الهندی (م.۱۱۳۷ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۶ق.
• کفایة الاحکام (کفایة الفقه): محمد باقر السبزواری (م.۱۰۹۰ق.)، به کوشش الواعظی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۳ق.
• کلمة التقوی (فتاوی): محمد امین زین الدین، قم، مهر، ۱۴۱۳ق.
• لسان العرب: ابن منظور (م.۷۱۱ق.)، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق.
• المبسوط فی فقه الامامیه: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه.
• المبسوط: السرخسی (م.۴۸۳ق.)، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
• مجمع البیان: الطبرسی (م.۵۴۸ق.)، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، ۱۴۱۵ق.
• مجمع الزوائد: الهیثمی (م.۸۰۷ق.)، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۲ق.
• مجمع الفائدة و البرهان: المحقق الاردبیلی (م.۹۹۳ق.)، به کوشش عراقی و دیگران، قم، انتشارات اسلامی، ۱۴۱۶ق.
• المجموع شرح المهذب: النووی (م.۶۷۶ق.)، دار الفکر.
• المحاسن: ابن خالد البرقی (م.۲۷۴ق.)، به کوشش حسینی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۲۶ش.
• المحلی بالآثار: ابن حزم الاندلسی (م.۴۵۶ق.)، به کوشش احمد شاکر، بیروت، دار الفکر.
• مختصر خلیل: محمد بن یوسف (م.۸۹۷ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
• مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق.
• مدارک الاحکام: سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م.۱۰۰۹ق.)، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۱۰ق.
• المدونة الکبری: مالک بن انس (م.۱۷۹ق.)، مصر، مطبعة السعاده.
• مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام: الشهید الثانی (م.۹۶۵ق.)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ق.
• مستدرک الوسائل: النوری (م.۱۳۲۰ق.)، بیروت، آل‌ البیت:، ۱۴۰۸ق.
• مستمسک العروة الوثقی: سید محسن حکیم (م.۱۳۹۰ق.)، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۴ق.
• مستند الشیعه: احمد النراقی (م.۱۲۴۵ق.)، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۱۵ق.
• مسند احمد: احمد بن حنبل (م.۲۴۱ق.)، بیروت، دار صادر.
• المعتبر: المحقق الحلی (م.۶۷۶ق.)، مؤسسة سید الشهداء، ۱۳۶۳ش.
• معتمد العروة الوثقی: محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۰۴ق.
• المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات الخوئی (م.۱۴۱۳ق.)، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
• معجم الفاظ الفقه الجعفری: احمد فتح‌الله، الدمام، ۱۴۱۵ق.
• معجم لغة الفقهاء: محمد قلعه‌جی، بیروت، دار النفائس، ۱۴۰۸ق.
• معجم مقاییس اللغه: ابن فارس (م.۳۹۵ق.)، به کوشش عبدالسلام، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۰۴ق.
• مغنی المحتاج: محمد الشربینی (م.۹۷۷ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
• المغنی: عبدالله بن قدامه (م.۶۲۰ق.)، بیروت، دار الکتب العلمیه.
• المفصل: جواد علی، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۹۷۶م.
• المقنعه: المفید (م.۴۱۳ق.)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
• من لا یحضره الفقیه: الصدوق (م.۳۸۱ق.)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ق.
• مناسک الحج: السیستانی، قم، چاپخانه شهید، ۱۴۱۳ق.
• مناسک الحج: وحید الخراسانی.
• منتهی المطلب: العلامة الحلی (م.۷۲۶ق.)، چاپ سنگی.
• مواهب الجلیل: الحطاب الرعینی (م.۹۵۴ق.)، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق.
• موسوعة الفقه الاسلامی: مؤسسة دائرة معارف الفقه الاسلامی، ۱۴۲۸ق.
• الموسوعة الفقهیة المیسره: محمد علی الانصاری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
• المهذب: القاضی ابن البراج (م.۴۸۱ق.)، به کوشش مؤسسة سیدالشهداء۷، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۶ق.
• المیزان: الطباطبایی (م.۱۴۰۲ق.)، بیروت، اعلمی، ۱۳۹۳ق.
• النهایه: الطوسی (م.۴۶۰ق.)، به کوشش آغا بزرگ تهرانی، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۰ق.
• وسائل الشیعه: الحر العاملی (م.۱۱۰۴ق.)، قم، آل‌ البیت:، ۱۴۱۲ق.
• الوسیلة الی نیل الفضیله: ابن حمزه (م.۵۶۰ق.)، به کوشش محمد الحسون، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۸ق.