فسوق (فتاوای مراجع)
| حکم فسوق |
|---|
| فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد1 بلکه فحش دادن و فخر2 به ديگران کردن نيز فسوق است و از براي فسوق کفاره نيست، فقط بايد استغفار کند و مستحب است چيزي کفاره بدهد و اگر گاو ذبح کند بهتر است. |
| 1. آية الله بهجت: اظهر مقيد بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آنکه بر غير مُحرم
حرام باشند. آية الله سبحاني: مقصود از آن سه چيز است: دروغ گفتن، دشنام دادن، فخرفروشي بر يکديگر، لذا اينکه ديده شده گاهي به زبان جدّ يا شوخي، انساني، مردم شهري يا قبيلهاي و يا ايل و عشيره‌اي و يا لهجهاي را با تمسخر ياد ميکنند و يا بر آنها مفاخره ميکنند اين عمل في‌نفسه حرام و در حال احرام حرمتش مؤکد است.
آية الله خويي: مراد از فسوق در آيه مبارکه {فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِي الْحَجِّ} دروغ و دشنام است و فخر کردنِ حرام هم ملحق به فسوق است، فخر، در صورتي که مستلزم اهانت به ديگران نباشد، حرام نيست. آية الله سيستاني: فخر کردن اگر مستلزم اهانت و تحقير مؤمن باشد هميشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤکد است و اگر چنين نباشد اشکالي ندارد حتي در حال احرام. آية الله فاضل: خواه موجب نقص ديگران باشد و يا نباشد. آية الله مکارم: بنا بر احتياط واجب فخرفروشي نيز از فسوق است. |