فسوق (فتاوای مراجع)

فتوای مراجع درباره فسوق
امام خمینی: [مسئله شماره ۳۷۲] فسوق اختصاص به دروغ گفتن ندارد[1] بلکه فحش دادن و فخر[2] به ديگران کردن نيز فسوق است و از براي فسوق کفاره نيست، فقط بايد استغفار کند و مستحب است چيزي کفاره بدهد و اگر گاو ذبح کند بهتر است.
1. آية الله بهجت: اظهر مقيد بودن دروغ گفتن و دشنام دادن و مفاخرت است به آنکه بر غير مُحرم حرام باشند. آية الله سبحاني: مقصود از آن سه چيز است: دروغ گفتن، دشنام دادن، فخرفروشي بر يکديگر، لذا اينکه ديده شده گاهي به زبان جدّ يا شوخي، انساني، مردم شهري يا قبيلهاي و يا ايل و عشيره‌اي و يا لهجهاي را با تمسخر ياد ميکنند و يا بر آنها مفاخره ميکنند اين عمل في‌نفسه حرام و در حال احرام حرمتش مؤکد است. 2. آية الله تبريزى: فخر کردن بر ديگران، اگر براي اثبات فضيلت و برتري براي خود باشد که توهين ديگري را در برداشته باشد، اين عمل في‌نفسه حرام است. آية الله خويي: مراد از فسوق در آيه مبارکه {فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِي الْحَجِّ} دروغ و دشنام است و فخر کردنِ حرام هم ملحق به فسوق است، فخر، در صورتي که مستلزم اهانت به ديگران نباشد، حرام نيست. آية الله سيستاني: فخر کردن اگر مستلزم اهانت و تحقير مؤمن باشد هميشه حرام است و در حال احرام حرمتش مؤکد است و اگر چنين نباشد اشکالي ندارد حتي در حال احرام. آية الله فاضل: خواه موجب نقص ديگران باشد و يا نباشد. آية الله مکارم: بنا بر احتياط واجب فخرفروشي نيز از فسوق است.