انطباق آموزه‌های مهدوی دعای ندبه با قرآن و احادیث (کتاب)
 | |
| پدید آورندگان | |
|---|---|
| نویسنده | محبوبه سرمدی |
| محتوا | |
| موضوع | دعای ندبه |
| زبان | فارسی |
| نشر | |
| تعداد صفحات | 256 |
| ناشر | مشعر |
| وب‌سایت ناشر | http://hzrc.ac.ir |
| محل نشر | تهران |
| شمارگان | 500 |
| شابک | 9789645409737 |
| رده‌بندی کنگره | BP269/70422 |
| رده‌بندی دیویی | 297/774 |
انطباق آموزه‌های مهدوی دعای ندبه با قرآن و احادیث، نوشته محبوبه سرمدی، فرازهای دعای ندبه را مورد بررسی قرارداده و آن را مغایر با سایر آموزه‌های مهدوی که در آیات و روایات مختلف بیان شده نمی‌داند.
در این کتاب سعی شده تا به شبهاتی که به دعای ندبه وارد شده، اعم از محل تردید بودن انتساب آن به معصوم و نسبت‌هایی چون کفر و شرک‌آمیز بودن مضامین دعا، بررسی و به آن‌ها پاسخ داده شود.
نویسنده شبهاتی از این دست را مربوط به کتاب‌چه‌ای دانسته که نام نویسنده آن علی احمد موسوی ذکر شده ولی نویسنده اشاره می‌کند که این اسم، احتمالا نامی مستعار بوده که نویسنده برای خود انتخاب کرده است.
ساختار
کتاب حاضر شامل 5 فصل تحت عناوین زیر است:
- مفهوم شناسی
- بررسی و تحلیل سند و ساختار محتوایی دعای ندبه
- بررسی رفتار و سیره امام عصر با کافران و مشرکان
- بررسی روایات متعارض در زمینه رؤیت امام مهدی
- تحلیل روایات متعارض در زمینه مکان زیست امام مهدی
اهداف و اهمیت نگارش کتاب
نویسنده هدف خود از نگارش کتاب حاضر را پاسخ به شبهاتی می‌داند که به دعای ندبه وارد شده‌است.
در این خصوص نویسنده از کتابی نام می‌برد که در صحت دعای ندبه تشکیک کرده و آن را از امام معصوم نمی‌داند و این دعا را شرک و کفر دانسته‌اند. نویسنده کتاب مذکور، علی احمد موسوی است که محبوبه سرمدی آن را نامی مستعار می‌داند.
محتوا
کتاب حاضر، ابتدا مفاهیم مورد بحث نظیر کفر و شرک را تفسیر نموده و پس از آن در مقام پاسخگویی به شبهات درآمده است.
اصالت سند دعا
نویسنده به این نکته اشاره می‌کند که فقهای شیعه خواندن دعای ندبه در چهار عید قربان، غدیر، فطر و جمعه را مستحب دانسته‌اند. و عمل مستحب باید از معصوم نقل شده باشد.
درباره اصالت سند دعا به منابع آن از جمله المزارالکبیر، مزار ابن طاووس یا مصباح الزائر اشاره می‌کند. همچنین به روای سند ابوجعفر محمدبن حسین بن سفیان بزوفری می‌پردازد و وی را نخستین فرد موثق دانسته که دعای ندبه را از امام صادق نقل کرده است. و عنوان می‌کند این شخص از مشایخ شیخ مفید است و شیخ، مکرر از او نقل کرده است.
کافران و مشرکان در عصر ظهور امام
نویسنده، ضمن بیان این نکته که ظهورامام مهدی برای برقراری حکومتی فراگیر است، طبق آیات و روایات سرانجام کفار و مشرکان در این دوره را مورد بررسی قرار می دهد.
در اینجا، نویسنده آیات و روایات را به دو گروه تقسیم کرده است: در گروه اول اهل کتاب می‌توانند بر دین خود باقی‌بمانند و جزیه پرداخت کنند؛ چنان‌که سیره پیامبر نیز چنین بود.
گروه دوم به نابودی مشرکان در حکومت امام مهدی اشاره دارد. به‌طوری‌که مشرکان در رویایی و معاندت با امام کشته خواهند شد. اسنتاد این آیات و روایات به وعده فراگیری اسلام در آخرالزمان است و بنابراین آیات، ادیان و فرق دیگر در آخرالزمان وجود نخواهند داشت.
نویسنده درجمع این دو روایت، تحلیل خود را این‌گونه بیان می‌دارد: پرداخت جزیه مربوط به دوران تأسیس حکومت مهدوی بوده و رویارویی و جنگ با مشرکان به مرحله فراگیری حکومت امام عصر مرتبط است.
نویسنده به نزول حضرت عیسی در این عصر و همراهی با امام زمان اشاره می‌کند و آن را عاملی در تبعیت اهل کتاب از امام زمان می‌داند.
بررسی روایات امکان رؤیت امام زمان
در این بخش، نویسنده ضمن اشاره به فرازهایی از دعای ندبه، که طلب دیدار امام زمان در آن‌ها ذکر شده، امکان ر<یت امام را مورد بررسی قرار می‌دهد. او در اینجا، به دو دسته از روایات اشاره می‌کند: روایاتی که امکان دیدن امام و ارتباط با ایشان را ممکن می‌داند و دسته دیگر که این وجود این امکان را رد می‌کند.
دسته اول به روایاتی اشاره دارد که امام زمان را مانند حضرت یوسف دانسته که برادرانش او را دیدند و نشناختند، لذا امام زمان در میان مردم زیست می‌کند ولی مردم وی را نمی‌شناسند.
و در ادامه بحث، تجربیاتی از کسانی‌که با امام زمان دیدار داشته‌اند را بیان می‌کند، از جمله علامه حلی، مقدس اردبیلی، علامه مجلسی و... که همگی افراد موثقی بوده‌اند. همچنین در این زمینه به به اعمال و دعاهایی اشاره می‌شود که با انجام آن‌ها دیدار امام زمان میسر خواهد شد.
دسته دوم بیشترین استناد خود را به روایت و نامه محمدبن سمری آخرین نائب امام زمان دارند، چنان‌چه در این نامه آمده هرکس ادعای ارتباط با امام زمان را داشته باشد کاذب است.
نویسنده ابتدا اصالت این سند را بررسی می‌کند و اشکالاتی را متوجه آن می‌داند. در ادامه ضمن بیان روایاتی نامه سمری را مرتبط با دوره زندگی امام زمان می‌داند که دشمنان امام زیاد بوده‌اند و نیز ممکن بود کسی ادعای دیدار با امام را داشته و سخنانی را به امام نسبت می‌داده است.
نوسینده این مسائل را نافی دیدار با امام نمی‌داند بلکه پذیرش آن را با دلیل و مدرک جائز می‌داند.
بررسی مکان‌های زندگی امام براساس روایات
در این بخش نویسنده به دو دسته روایات اشاره دارد: روایاتی که مکان خاصی برای زندگی امام ذکر کرده‌اند، روایاتی که قائل به مکان مشخصی نیستند.
دسته اول از مکان‌هایی چون مدینه، ذی طوی(کوه‌های اطراف مکه)، رضوی(کوهی در مدینه نزدیک ینبع)، جزیره خضرا(شهری در اندلس)، نام برده‌اند.
در این میان از ذی طوی و رضوی در دعای ندبه نام برده شده و عده‌ای شبهاتی را در این باب مطرح کرده‌اند. این اماکن از سوی فرقه کیسانیه که مطرود امامیه می‌باشد محل اختفای امام غایبشان یعنی محمد حنفیه است. از این رو مخالفان این دعا را به کیسانیه نسبت داده‌اند.
نویسنده با فراز دیگری از دعای ندبه که عنوان می‌کند «کاش‌می دانستنم کجایی» این مسأله را یادآور می‌شود که مکان‌های یاد شده مکان دائم زندگی حضرت نیستند و امام در آن‌ها رفت و آمد دارد، چنان‌که مکان‌های دیگری نیز منسوب به امام وجود دارد مانند مکه و عرفات که امام هرسال در مراسم حج شرکت می‌کند.
دسته دوم به روایاتی توجه دارد که امام در کوه‌ها و بیابان‌ها و دور از مردم زندگی می‌کند.