ستون مخلقه
استوانه مُخَلَّقه: محل نهادن عود و نزديک‌ترين ستون به محراب پيامبر۹ در مسجدالنبي
مکان ستون مُخَلَّقه
مُخلّقه نزديک‌ترين ستون به محراب نماز رسول خدا است که از غرب به پشت محراب اتصال دارد[۱] و اکنون کمی جلوتر از محل اصلي آن قرار دارد[۲] و بالاي آن در دايره‌اي سبز با خط طلايي عبارت «اسطوانه المخلّقه» نوشته شده است.[۳]
مُخَلَّقه، مکان برای خوشبو کردن مسجد
مُخَلَّقه از خَلوق يا خَلاق به معناي بوي خوش، گونه‌اي عِطر است که بخش عمده آن از زعفران است.[۴] اين ستون از آن رو مُخلَّقه (عطرآگين) نام گرفت که براي معطرسازي فضاي مسجد، آن را به خلوق مي‌آغشتند يا بر آن عود مي‌سوزاندند.[۵]
نخستین کسانی که اقدام به خوشبو کردن مسجد نمودند
چند روایت از نخستین کسانی که اقدام به خوشبونمودن مسجد کردند، وجود دارد که به شرح زیر است:
- گويند نخستين کسي که مسجدالنبي را خوشبو کرد، همسرِ عثمان بن مظعون از نخستين مسلمانان بود که چون همسرش در مسجد آب دهان افکند، آن را شست و خوشبو کرد.[۶]
- به گزارش جابر بن عبدالله انصاري، نخستين کسي که مسجدالنبي را خوشبو کرد، عثمان بن عفان بود.[۷]
- در حکومت بني‌اميه، عمر بن عبدالعزيز (حک: ۹۹ـ۱۰۱ق.) و در دوران عباسيان، خيزران مادر هارون الرشيد به سال ۱۷۰ق. بدين کار پرداخت.[۸] گويا از اين هنگام، معطر ساختن فضاي مسجد رواج يافت.
ستون علم
پيامبر خدا پس از تغيير قبله در سال دوم، تا چندي روبه‌روي اين ستون به نماز ميايستاد. سپس در محراب کنوني که به محراب پيامبر شناخته مي‌شود، به گزاردن نماز پرداخت و آن ستون كه از ديگر ستونها به مصلا نزديكتر بود، پشت سر قرار گرفت. به آن «عَلَم» يعني نشانه مصلا و قبله پيامبر۹ نيز ميگفتند؛ زيرا در جاي استوانه حنّانه٭ نصب شده بود.[۹] برخي سيره‌نگاران اين استوانه را همان ستون توبه مي‌دانند.[۱۰] اما واقدي بر پايه نقلي، آن دو را ستون‌هاي جداگانه دانسته است.[۱۱]
فضیلت ستون مخلقه
يکي از جاهاي استجابت دعا، کنار ستون مخلقه است.[۱۲] بر پايه گزارشي، سلمه بن اکوع، صحابي و راوي حديث پيامبر، مي‌کوشيد نمازش را نزد اين ستون به جا آورد و چون سبب آن را از وي جويا شدند، اين کار خود را به رفتار رسول خدا مستند دانست.[۱۳] بر پايه روايتي، امام رضا هنگام رفتن به عمره نزد قبر پيامبر آمد و نزديک ستون مخلقه شش يا هشت رکعت نماز گزارد.[۱۴] تبرک جستن به اين ستون مستحب شمرده شده است.[۱۵]
پانویس
- ↑ موسوعه مکه المکرمه، ج۲، ص۴۳۵.
- ↑ تاريخ و آثار اسلامي، ص۱۹۱.
- ↑ تاريخ و آثار اسلامي، ص۱۹۱؛ موسوعه مکه المکرمه، ج۲، ص۴۳۵.
- ↑ لسان العرب، ج۱۰، ص۹۱، «خلق».
- ↑ تاريخ و آثار اسلامي، ص۱۹۱.
- ↑ الدره الثمينه، ص۱۰۰.
- ↑ الدره الثمينه، ص۱۰۰؛ موسوعه مکه المکرمه، ج۲، ص۴۳۶.
- ↑ موسوعه مکه المکرمه، ج۲، ص۴۳۶؛ وفاء الوفاء، ج۱، ص۲۸۱.
- ↑ وفاء الوفاء، ج۲، ص۱۷۴؛ المسجد النبوي، ص۵۰.
- ↑ سبل الهدي، ج۵، ص۸؛ السيره الحلبيه، ج۲، ص۶۶۴.
- ↑ المغازي، ج۲، ص۵۰۷.
- ↑ سبل الهدي، ج۳، ص۳۲۲.
- ↑ مسند احمد، ج۴، ص۴۸؛ صحيح البخاري، ج۱، ص۱۲۷؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۱۷۴.
- ↑ وسائل الشيعه، ج۵، ص۱۶۱؛ ج۱۴، ص۳۵۹؛ بحار الانوار، ج۸۰، ص۳۱۴.
- ↑ الغدير، ج۵، ص۱۲۴.
منابع
- بحار الانوار، المجلسي (م.۱۱۱۱ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربي، ۱۴۰۳ق؛
- تاريخ و آثار اسلامي مکه مکرمه و مدينه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ۱۳۷۲ش؛
- تاريخ المدينه المنوره، ابن شبّه (م.۲۶۲ق.)، قم، دار الفکر، ۱۳۶۸ش؛
- الدره الثمينه في اخبار المدينه، محمد محمود النجار (م.۶۴۳ق.)، به کوشش شکري، دار الارقم؛
- سبل الهدي و الرشاد، محمد بن يوسف الصالحي (م.۹۴۲ق.)، به کوشش عادل احمد و علي محمد، بيروت، دار الكتب العلميه، ۱۴۱۴ق؛
- السيره الحلبيه، الحلبي (م.۱۰۴۴ق.)، بيروت، دار المعرفه، ۱۴۰۰ق؛
- صحيح البخاري، البخاري (م.۲۵۶ق.)، بيروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق؛
- الغدير، الاميني (م.۱۳۹۲ق.)، بيروت، دار الکتاب العربي، ۱۳۹۷ق؛
- لسان العرب، ابن منظور (م.۷۱۱ق.)، قم، ادب الحوزه، ۱۴۰۵ق؛
- مدينه‌شناسي، سيد محمد باقر نجفي، ۱۳۶۴ش؛
- المسجد النبوي عبر التاريخ، محمد السيد الوکيل، دار المجتمع، ۱۴۰۹ق؛
- مسند احمد، احمد حنبل (م.۲۴۱ق.)، بيروت، دار صادر؛
- المغازي، الواقدي (م.۲۰۷ق.)، به کوشش مارسدن جونس، بيروت، اعلمي، ۱۴۰۹ق؛
- موسوعه مکه المکرمه و المدينه المنوره، احمد زکي يماني، مکه، مؤسسه الفرقان، ۱۴۲۹ق؛
- وسائل الشيعه، الحر العاملي (م.۱۱۰۴ق.)، قم، آل البيت:، ۱۴۱۴ق؛ وفاء الوفاء: السمهودي (م.۹۱۱ق.)، مکه، مؤسسه الفرقان، ۱۴۲۲ق.