مناره‌های مسجدالنبی
مناره‌های مسجدالنبی
شکل گیری اولیه مناره‌ها
مسجد در زمان پیامبر، مناره نداشت. بلال برای اذان گفتن بر بام خانه‌ای از بنی‌نجار که بلندترین خانه‌های اطراف مسجد بود می‌ایستاد. در این‌باره نظر دیگری نیز وجود دارد مبنی براین که بلال بر ستون مربعی از خانه عبدالله بن عمر واقع در جنوب مسجد بالا می‌رفته و اذان را با صدای بلند ادا می‌کرده‌است.[۱]
اما شکل‌گیری مناره به شکل مجوف (تو خالی، میان تهی) در زمان ولیدبن عبدالملک صورت گرفت. در این دوره مسجد تخریب و توسط عمربن عبدالعزیز والی ولید در مدینه بازسازی شد. در این بازسازی در هر زوایه‌ای مناره‌ای با پایه 8 در 8 ذراع( در حدود 4در 4 متر)ساخته شد. [۲]درباره ارتفاع مناره‌ها اقوال مختلفی بیان شده، برخی ارتفاع آن ها را 55 ذراع(27متر) یا 60 ذراع(30متر) [۳]و برخی با بیان جزییات بیشتر ارتفاع مناره‌های جنوب شرقی و شمال شرقی را 55 ذراع و منارهه شمال غربی را 53 ذراع ذکر کرده اند. [۴]به نقل از منابع مناره واقع در زاویه جنوب غربی به امر سلیمان بن عبدالملک[۵] به واسطه اینکه مشرف بر محل سکونتش بود از بین رفت.[۶]
در منابع آمده، در دوره عباسیان نیز، این سه مأذنه دوره ولیدبن عبدالملک پا برجا بوده است.[۷]
مناره‌ها در دوره ممالیک
در زمان بیبرس، مناره‌ها به همراه، درها، مخازن و همه اثاث مسجد، نوسازی شد.[۸]
منابع درباره این که مناره های سنجاریه و خشبیه چه زمانی و توسط چه کسی ساخته شده اند اشاره نکرده اند. علی رغم این منابع ، سمهودی از ساخت مناره‌های شمال شرقی(سنجاریه)[یادداشت ۱]، جنوب شرقی (رئیسیه)، مابین سال 654ق./1256م و سال 706 ه.ق که مناره خشبیه ساخته شد، خبر می دهد.[۹] همچنین ساخت مناره شمال غربی (خشبیه:چوبین) را مربوط به سال 706ه.ق و دوره محمد بن قلاوون می‌داند.[۱۰]
رمضان سال 886ه.ق مأذنه جنوب شرقی (رئیسیه) بر اثر اصابت صاعقه آتش گرفت و در اثر آن تمام مسجد دچار حریق شد. بر اثر این آتش سوزی، منبر، مقصوره، اکثر طاق‌های مسجد، ستون‌ها از بین رفت. ثلث مأذنه اصلی نیز ویران شد و در آستانه فروپاشی قرارداشت. بنا بر گفته سمهودی، هیچ چیز جز گنبد داخلی روی قبر نبوی سالم نماند.[۱۱] مناره جنوب شرقی در بازسازی اول دوره قایتبای قبل از حریق دوم که طی سال‌های (879تا 881 ه.ق) انجام شد، 77 ذراع(38/35متر) ارتفاع یافت. اما پس از حریق دوم و بازسازی مجدد ارتفاع آن به 100 ذراع(بیش از 50 متر) رسید. همچنین برای مأذنه رئیسیه، در دیوار غربی دری قرار داده شد. این در قبل از آن در دیوار شمالی قرار داشت.[۱۲] پس از این بازسازی مجدد، گنبد بالای مقبره نبوی و مناره جنوب شرقی دچار فرسودگی شد. بنابراین مناره تخریب و پی آن با بازالت ریخته شد، این همان مأذنه فعلی است. ارتفاع آن این بار به 120 ذراع(59/76متر) رسید.گنبد نیز منهدم و دوباره ساخته شد. این اعمال در در سال 92-891ه.ق انجام شد. ناظر این اقدامات شاهین جمالی بود.[۱۳] همچنین در جوار گنبدها و مأذنه جنوب شرقی(رئیسیه)، چشمه‌ای(دریچه) به منظور نوردهی و تهویه ساخته شد.[۱۴]
قایتبای در جوار دیوار غربی، مأذنه کوچکی نیز ساخت. این مأذنه پس از آن به مأذنه باب الرحمه شناخته شد.[۱۵]
مناره‌ها در دوره عثمانی
در دوره عثمانی به دو مناره خاص می‌توان اشاره کرد که به نام سازندگان خود شهرت یافتند: مناره سلیمانیه[۱۶] و مناره مجیدیه[۱۷]. در عین حال علاوه بر مناره‌های دوره قایتبای، از مناره باب‌السلام نیز در دوره مجیدی نام برده‌شده‌است. گفته شده بالای این مناره مخروطی از طلا قرار داشت، همچنان چنین مخروطی بر مناره باب‌الرحمه نیز وجود داشت.[۱۸]
مناره سلیمانیه
در دوره سلطان سلیمان قانونی، مناره شمال شرقی که تا پیش از این سنجاریه نیز خوانده می‌شد، تخریب و مأذنه جدیدی جای ساخته شد و مناره سلیمانیه نام گرفت.[۱۹][۲۰]
مناره مجیدیه
در دوره عبدالمجید اول عثمانی، همگام با توسعه و بازسازی مسجدالنبی، مناره شمال غربی که از چوب ساخته شده بود تخریب و از نو ساخته شد.[۲۱] از این رو این مناره پس از این زمان مناره مجیدیه نام گرفت.[۲۲]
مناره‌ها در دوره سعودی
در توسعه زمان ملک عبدالعزیز، بخش قبله ای که شامل مناره رئیسیه و مناره باب السلام نیز می شد بر جاماند.[۲۳]
مناره باب الرحمه در این زمان تخریب شد. [۲۴] همچنین مناره های شمال غربی موسوم التشکلیله و شمال شرقی موسوم به سنجاریه نیز تخریب شدند و مناره های جدیدی در جای آن ها ایجاد شد.[۲۵]
ویژگی مناره های این دوره چنین بود:
عمق هر مناره 17 متر و ارتفاع آن 70 متر
مناره چهار طبقه بودند:
طبقه اول یا طبقه پایین مربع بوده و به مقرنس‌هایی که ایوان مربع شکلی را حمل می‌کنند منتهی می‌شد،
طبقه دوم هشت ضلعی با دریچه و طاق‌های مثلث شکل که به مقرنس‌هایی منتهی می‌شد که بالای آن شرفه‌ها و منظرها وجودداشت،
طبقه سوم به همان بلندی طبقه دوم بوده و به شکل دایره که به منظری دایره‌ای شکل نیزمنتهی می‌شد
طبقه چهارم( یا جوسق) بلندی‌اش کمتر بود و بر روی آن نیز مقرنس‌هایی قرارداشت که شرفه یا منظری را بر سر دارند.[۲۶]
در دوره ملک فهد نیز، ده مناره وجود داشت:
چهار مناره در جانب شمالی
یک مناره در رکن شمال شرقی
یک مناره در رکن شمال غربی
دو مناره در نیمه جانب شمالی بالای در وسط(باب ملک فهد)
یک مناره در رکن جنوب شرقی
یک مناره در رکن جنوب غربی[۲۷]
پانویس
- ↑ مدینه منوره، ص 80
- ↑ مدینه منوره، ص 92
- ↑ مدینه منوره، ص 92
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 44
- ↑ مدینه منوره، ص 92
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبویدر طول تاریخ، ص 44
- ↑ مدینه منوره، ص 96
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 137
- ↑ مدینه منوره، ص 100
- ↑ مدینه منوره، ص 100
- ↑ مدینه منوره، ص 103
- ↑ مدینه منوره، ص 104
- ↑ مدینه منوره، ص 106
- ↑ مدینه منوره، 105-106
- ↑ مدینه منوره، ص 106
- ↑ مدینه منوره، ص 110
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص 167
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص 162
- ↑ مدینه منوره، ص 110
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 149
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص162
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 167
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص 182
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 190
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص 190-191
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی، ص 192
- ↑ تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 209
- ↑ ظاهرا از آثار امیر سنجر جاولی است، که ساختمان‌های زیادی در مصر و شام بنا کرد
منابع
تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ'، ناجی محمدحسن عبدالقادر الانصاری، ترجمه: عبدالمحمد آیتی، مشعر، 1378
مدینه منوره، تحولات عمرانی و میراث معماری، صالح لمعی مصطفی، ترجمه: صدیقه وسمقی، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، 1372